PREGNANT FOR THE CEO

It was a cold and windy night in December. Brightly colored lights glistened in her eyes as she happily walked across the busy streets, filled with colorful lights and lanterns.

Everything looks spectacular and everybody seems to feel the holiday cheer. Marahil siguro ay dahil sa nalalapit na Pasko.

Ngunit naiiba ang araw na ito. Lalong-lalo na para sa isang dalagang ito na ngayo'y nakatayo sa harapan ng isang sikat at mamahalin na restaurant.

Napangiti siya habang pinagmamasdan ang sarili mula sa salamin ng bintana. Sino nga ba'ng hindi matutuwa? Lalo na kung ito ang araw ng iyong kaarawan.

Maingat niyang inayos ang mahaba niyang itim na buhok at pati na rin ang puting bestidang kanyang suot. Mukha pa siyang nag-aaral sa high school pero hindi lang kanyang mga kaedad ang napapatingin sa kanyang taglay na ganda.

"Good evening. Ma'am!"

Mabilis siyang napatingin sa receptionist kaya naman kaagad siyang lumapit dito. "Table reserved for General Herrera?"

 "You must be Zea Herrera? This way please." The receptionist escorted her inside the restaurant and through the main hall leading to the VIP area. They went in a deluxe private room and quickly pulled out a seat for her.

"Thanks!" wika niya saka naupo. Tahimik niyang pinagmasdan ang buong silid. Mula sa mamahalin nitong mga muwebles, makislap na chandelier, hanggang sa naglalakihan nitong mga paintings. Ngunit kusang napadako ang kanyang tingin sa malaking LED TV na kasalukuyang nagpapalabas ng local news.

Hindi pa man niya tuluyang naiintindihan ang binabalita ay siya namang pasok ng waiter sa loob ng silid. Hawak-hawak isang pulang kahon na inadornohan gintong ribbon. Kaagad siyang napangiti.

"Your father wanted you to have this. Happy Birthday!"

"From my Dad?" ngiting-ngiti niyang inabot ito.

Her father was never the sweet type who will shower her with flowers or extravagant gifts. He is a strict military man who can never be bothered with small things such as this. Kaya naman nang ayain siya nito na lumabas sa araw ng kanyang kaarawan ay talagang inabangan niya ito.

Dali-dali inabot ng kanyang mga kamay ang kahon at kaagad itong buksan. At nagpapadyak siya sa tuwa nang makita ang red velvet cake na laman nito. “Oh my God! This is my favorite!”

BREAKING NEWS: Natagpuang patay ang sampung kalalakihan na pinaniniwalaang miyembro ng Elite task force unit na pinamumunuan ni General Roa Herrera sa isang bakanteng warehouse sa Quezon.

Biglang tumigil ang tibok ng puso niya no'ng marinig ang binanggit na pangalan. Dahan-dahan siyang napalingon sa telebisyon at pinakinggang mabuti ang balita.

Samantalang ang katawan naman ng Heneral ay natagpuan sa loob ng isang opisina malapit sa warehouse. Wala na itong buhay at hanggang ngayon ay hindi pa rin matagpuan ang ulo.

Everything became a blur. The words repeatedly echoed inside her head, but her mind refused to believe what she just heard. Her hands began to shake until she lost her grip on the box. The whole thing fell down and the cake splattered right onto the floor.

Mabilis siyang napalingon sa lalaking waiter na ngayo’y tuso nang nakangiti sa kanya.

"Oh, she's about to cry." A twisted smile played across this guy's lips. Flipped a knife from his sleeves and violently hurled it towards her throat.

Ngunit mabilis siyang nakakilos at nasalo ang kamay nito, saka buong dahas itong pinilipit. But to her horror, the guy swiftly turned, freed himself from her arm lock, raised his leg, and a devastating high kick landed straight onto her face.

Marahas na humampas ang mukha niya sa table at mabilis na gumulong pabagsak. 

"Tsk! Tsk! Tsk!" Ngumisi ang lalaki saka buong angas na inayos ang kuwelyo niya. "Huwag mong isiping papartidahan kita dahil bata ka. Marami na akong pinatay na mas bata pa sayo." 

"Hayop ka!" sigaw ni Zea habang sapo ang dumudugo niyang ulo.

Ngunit walang awa nitong hinablot ang buhok niya, saka mahigpit na pinaikot ang braso sa kanyang leeg. Pilit siyang nagpumiglas pero kahit anong laban niya ay hindi siya makawala.

"You gonna die, bitch."

She gritted her teeth. No —not tonight! 

With no time to waste, she quickly slid her leg behind his, turned around, and gave him a sharp elbow right into his stomach.

Napaurong ang lalaki saka marahas na bumangga sa malaking lamesa sa sobrang lakas ng siko na yun. Humagis ang patalim nito sa sahig at dali-dali itong yumuko para kunin iyon kahit namimilipit pa ito sa sakit.

"Looking for this?" Zea smirked. She flipped his knife and swiftly thrust it into his throat repeatedly—at lightning speed. So fast, her opponent did not even have the chance to react. He just stood there as he watched his own blood spurt out in different directions. While this seemingly innocent girl relentlessly slaughtered him like a pig using his own weapon.

Binitiwan niya lang ito no’ng hindi na ito humihinga. Kaagad niyang hinablot ang kanyang gamit at nagmadaling umalis. Sa kamamadali, ay nabangga pa niya ang staff na nakapuwesto sa may pintuan.

"Anything alright, Ma’am?" nag-aalalang tanong nito. Ngunit kaagad nawala ang kulay nito sa mukha matapos mapagmasdan ang kanyang damit na punong-puno ng dugo.

Hindi na siya nag-abalang sumagot. Walang lingon-lingon, mabilis siyang tumakbo hanggang sa narinig na lang niya ang malakas na sigaw ng staff sa loob. Marahil ay nakita na nito ang katawan ng duguang lalaki na nakahandusay sa loob ng VIP room.

What do I do now, Dad?

Her eyes burned in tears. She’s totally confused right now and the only thing she knew is she has to run. She clenched her fists and ran as fast as she can until she reached the crowded area of the restaurant. Kaagad siyang pinagtinginan ng mga tao doon at mabilis na napuno ng bulong-bulungan ang buong lugar. Pero wala siyang pakialam.

Kael, kailangan kong mahanap si Kael.

All of a sudden, a round of rapid gunshots blasted through the hall. The glass panels shattered and everyone inside panicked. Tumakbo siya at sumabay sa bugso ng tao palabas. Kaagad niyang sinipat ang bintana at nakita ang tatlo pang kalalakihan na nag-papaputok mula sa labas. Ngunit lingid sa kanyang kaalaman ay mayroon pang isang sniper na umaasinta na sa kanyang ulo mula sa kabilang building.

"Tabi diyan!" sigaw ng isang matabang lalaki na hinahawi ang lahat ng tao na madaanan niya. Tinulak niya ang isang babae at napayuko ito. Eksakto tuloy na tumama ang bala sa ulo niya. Nagsigawan lahat ng tao at lalong nagkagulo.

Kaagad niyang hinanap ang pinagmulan ng bala at nakita ang sniper na ngayo'y umaasinta sa kanya. Hawak ang sariling ulo, mabilis siyang tumakbo palabas habang hinahabol ng isa pang lalaki na may dalang mahabang rifle. Pinaputukan siya ng mga ito.

Zea ran sideways and expertly avoided the bullets. She sprinted towards the nearby chair, stepped on it, leaped into air, and landed a vicious reverse kick straight to the guy's face. And the poor guy totally got rammed onto the floor, unconscious.

She immediately grabbed the rifle from his hand and swiftly shot three more men who were about to attack her.

Hinahanap muli ng sniper ang kanyang target sa kumpulan ng mga taong nagtatakbuhan palabas ng restaurant. Hanggang sa mahagip ng kanyang mata ang isang babae na nakatayo sa gitna ng mga tao. May hawak na long rifle at kasalukuyang inaasinta ang kanyang ulo.

"Oh, shit..." And those were the last words he uttered until a loud gunshot echoed across the street.

Nowhere to go, she continued to run straight into an empty alley. She was about to cross the street when a black van stopped right in front of her. The door quickly slid open and a group of men went out and forced her into the van. It took off, tires screeching against the granite floor. As it made a sharp turn around the narrow curve.

“Bitiwan ninyo ako! Sino kayo? Anong kailangan ninyo sa akin!” Pilit siyang nagpumiglas. Ngunit unti-unting nanlaki ang mga mata niya nang makita ang hawak na metallic syringe na hawak ng isa sa mga ito at mabilis na itinurok sa leeg niya.

Halos mapatalon si Zea sa kama. Habol hininga, nanginginig na pinunasan ng kanyang kamay ang malamig niyang pawis. Marahan niyang ipinikit ang kanyang mata saka nilingon ang alarm clock sa tabi ng kama.

It was three o'clock in the morning, the twentieth day of December. Tumayo siya mula sa kanyang higaan at lumakad patungo sa malawak na bintana ng kanyang condo unit.

She stood silent as she gazed at the vast view of New York City skyline amidst the darkness of the night.

It has been nine long years, but never a single moment that she forgot what happened that day.