Chapter 3: Envy

"Ya,sino bang bisita ang dumating?" I asked Yaya Sole habang abala ako sa pagsusuklay nang buhok ko.Medyo ginabi na kami nang uwi kagabi kaya naman tanghali na rin ako nagising.Kung hindi pa ako sinadyang akyatin ni Yaya ay hindi pa siguro ako gising.

"Hindi ko rin kilala,Hinari Hija pero sa tingin ko ay mga kaibigan nang Mama't Papa mo." my Yaya stated at saka lumapit sa akin.She grabbed the hair comb I was holding at saka niya sinuklay ang buhok ko.

"Ang aga naman nilang bumisita.Nga pala Yaya samahan mo ako mamaya huh?" I said as I looked on her reflection habang iniintay ang magiging sagot niya.

"Saan naman tayo pupunta?Saka alam mo naman ang Mommy mo baka hindi ka payagan,nun." 

Napasimangot ako nang marinig ang sagot niya."E,papayag 'yun bibili lang naman ako nang libro mamaya e." I stated at saka tumayo sa pagkaka-upo.

Tinungo ko ang closet ko para magpalit ng damit bago bumaba.May bisita kami ngayon at tuwing may bisita kailangang naka-pormal akong suot.

"Ya!" tawag ko kay Yaya na kaagad namang pumasok at tiningnan ako.

"Ano bang mas maganda sa dalawa?" I asked her and made her choose sa dalawang bestidang hawak ko.

Iiling-iling pa ito bago ako sinagot."Ay hala,e pareho namang maganda iyan." sagot niya and I suddenly smiled when I heard her Batangeño accent.

"E, iyong mas maganda nga?"

"Magandang pareho,Hija.Ikaw na ang bahalang pumili." she answered.

"Si Yaya naman,e." pagmamaktol ko at saka ibinalik ang kulay maroon na bestida.

"Hinari." my Mom greeted me with a gentle kiss on my cheek.Napangite naman ako kahit papaano...kahit sa ganitong oras lang,halik nang isang Ina.

Umupo ako sa tabi niya at saka tiningnan ang dalawang tao sa harapan ko.If I'm not mistaken sila ang mag-asawang Andrade na nakilala ko na kagabi pa pero hindi ganoon katagal ang pag-uusap namin dahil hindi agad kami pumasok sa loob kagabi ni Luigi.

"Good morning Mr. and Mrs.Andrade." nakangiteng bati ko sa kanila.

"Too formal,Hija.Call me Tita or Mama since doon na rin naman patungo iyon." saad niya na bahagyang nagpakunot ng noo ko.

Naguguluhan man ako sa sinabi niya ay ngumite ako pabalik sa kaniya."Tita." I said at saka nilingon si Mom na may ngite sa labi.

"How are you,Hija?Hindi ka ba napuyat masyado kagabi?" sa tono nang pananalita ng aking Ina ay para bang concern na concern siya pero I know the truth...hindi siya concern!She has the purpose kung bakit niya iyon tinatanong sa akin.Para ipamukha sa kaharap naming bisita how good as a mother she is...but not.

Sanay na akong ganyan lamang siya kapag may kaharap kaming ibang tao...sanay na akong nagbabago sila ng Daddy kapag may mga matang nakamasid sa amin.

Kapag wala na at kami na lamang...bumabalik sila sa dati.I'm not saying this dahil galit ako o whatever I'm just stating the fact.The fact na pakitang-tao lamang sila...na gusto lang nilang ipakita sa iba na mabuti silang magulang to me kahit hindi naman.

"Mom." I cleared my throat at saka muling nagsalita muli.

"Can I asked you a favor?" I added.Umaarte lang din naman siyang mabait at mabuting magulang,e susulitin ko na.

"What is it,Hija?" she asked habang suot ang ngiteng kagabi pa nakadikit sa labi niya at nang Papa.

"Pwede ba kaming lumabas ni Yaya may bibilhin lang ako?" I asked kaya bahagyang nawala ang ngiteng kinaiinisan ko.Agad din namang bumalik ang ngiteng iyon.

"Sure but make sure kasama ang driver natin." she said kaya ako naman ang napangite ng matamis.

"Thanks Mom.Tita.Tito.Dad uuna na po ako." paalam ko sa kanila at saka dali-daling pumasok sa loob ng bahay para puntahan na si Yaya.

Minsan talaga magandang may bisita dito sa bahay para mabait at madaling magpaalam sa mga magulang ko.

Madalas kasi kapag kami lang it is hard for me na lumabas at magpaalam sa kanila since they were so strict from then.Yah!alam kong nakakasakal at nagsasawa na akong parati na lamang silang sundin.But what can I do...wala akong lakas nang loob para suwayin sila.

"Naku ikaw talagang bata ka." sambit ni Yaya nang makapasok kami ng kotse.

"Saan tayo, Ma'am?" 

"Tay Pablo sa mall tayo." nakangiteng sagot ko sa aming driver na parang Tatay ko na rin.

Nang umandar ang kotse namin ay lalo akong napangite.Hay!sa wakas makakapamasyal ulit ako.

"Sigurado ka bang pumayag ang Mommy mo?"

"Si Yaya talaga...syempre naman oo.Nagpaalam ako sa kanya bago tayo umalis at pumayag siya." I stated habang nakangiteng nakatingin sa kanya.

"Himala yatang maganda ang gising ni Ma'am." sabat ni Tatay Pablo.Lahat kami sa bahay ay sanay na sa tunay na ugali ni Mommy kaya hindi nakakapagtakang magtaka sila if ever na maganda bigla ang mood ni Mommy.

Parating si Mommy lang naman ang mainit ang ulo kahit umaga pa lang.Ang Daddy naman ay hindi gaya niyang mainitin ang ulo pero talagang istrikto siya at kapag sinabi niya,iyon ang masusunod.

Mas malapit ako kahit papaano kay Dad pero hindi naman ganoon masyado since minsan lang naman kaming magkaroon ng conversation as a father and daughter.Madalas kapag nagkakausap kami ay about business lang ang pinag-uusapan namin.

"E kasi namang bata ka ang hilig-hilig mo sa libro.E,ayon nga't puno na ng libro ang buong kwarto mo." nakakunot pa ang noo ni Yaya habang binabanggit ang mga salitang iyon.

Natawa ako."E kasi naman Ya,lagi din naman akong nakakulong sa bahay saka you know me naman na sadyang mahilig ako sa libro.Libre na lang kita." saad ko at saka siya niyakap.Inakap naman niya ako nang pabalik at saka hinaplos ang buhok ko.

"Basta ikaw na bata ka...hindi ako makatanggi."

"Kasi maganda po ako saka I know naman na you love me,e.Right Tatay Pablo?" baling ko kay Tay Pablo na abala sa pagda-drive.

"Yes naman,Ma'am." he answered nang hindi kami nililingon ni Yaya.

Nang makarating kami sa mall ay nagpaalam sina Yaya na doon na lamang daw sila sa kotse since inatake siya ng rayuma.Matanda na din kasi si Yaya kaya naiintindihan ko...pinasamahan ko na lamang siya kay Tatay Pablo.Kaya ko namang mag-isa dahil bibili lamang ako ng libro.

Hindi rin naman ako gaanong magtatagal sa loob pagkabili ko ng gusto ko ay agad din kaming uuwi nina Yaya dahil baka pagbalik namin ay wala na kaming bisita...tiyak na malalagot kami.

Nang makapag-bayad ako nang binili kong libro at iba pang materials ay naisipan kong dumaan muna sa isang fast-food para bumili ng foods namin nina Yaya.As I said earlier,e ililibre ko sila but since inatake siya ng rayuma ako na lang ang pipili ng foods namin.

"Mommy I want fries." said of a little girl near on my place while pointing out the pictures of the fries.

Kaagad naman siyang kinarga ng lalaking may hawak sa kamay niya na mukhang Tatay niya.Her Mom was busy for their orders at nang makuha na nila ang order nila ay agad itong umalis at tumungo sa isang vacant table.

As I saw the happiness on the little girl's face I immediately feel envy.Naiinggit ako kasi ni-minsan ay hindi ko naranasan ang ganoong pagkakataon.

Never in my life I've experience na magkaroon ng bonding together with my parents.And simply seeing a smile on that child's face make me feel hurt...make me feel in pain.

Hindi ko maiwasang tanungin ang sarili ko...kung bakit ganoon?Bakit ang batang iyon nararamdaman ang pagmamahal ng kaniyang mga magulang while me...still seeking for my parent's attention and love.

"Ma'am your order." my head turned as I heard the crew's voice informing me about my order.

Bahagya pa akong napangite."Um...sorry." saad ko at saka ibinigay ang bayad ko bago lumabas ng fast-food na iyon.

Pero bago pa ako tuluyang lumayo muli kong tiningnan ang pamilyang kanina ko lamang tinitingnan.

F*ck!...why I can't have that kind of bonding with my Mom and Dad?

Why I can't have those smile?

Naramdaman ko na lamang ang mainit na likidong banayad na tumutulo sa aking pisngi.Whenever I'm hurt parati na lamang pag-iyak ang nagagawa ko.Whenever I'm sad and no one to talk to...tears are falling down.

Why I can't have my Mom's advice and love?Why I can't have her comfort?

Why I can't have my Dad's loving arms that would hug me tight whenever I am in pain?

Bakit kahit mayaman ako may kulang pa din?

Bakit parati na lang silang business... business and business?Bakit hindi naman ako...bakit hindi naman ako na anak nila?

Mas importante pa ba talaga ang negosyo nila than me na nag-iisa nilang anak?Than me na dugo't laman nila?

Their life and whole time always revolves on business...on money.Doon parating nakatuon ang atensiyon nila while leaving me empty.Empty with their love and attention, with their care and comfort.

Tapos gusto nilang maging katulad nila ako.No!I don't want to follow their legacy pero wala naman akong magawa para suwayin sila.I don't have that bravery and strong affidation to disobey their rules.

Parati akong sunod-sunuran sa kanila kaya kahit pa nasasaktan na ako...sinusunod ko pa din ang gusto nila.

"Oh!anong nangyare sa'yo,Hija?" bungad na tanong ni Yaya nang buksan ko ang pinto ng kotse.

"Ah...wala Ya.Tay let's go." aya ko sa kanila nang maka-upo na ako sa backseat.Agad din namang pinaandar ni Tatay Pablo ang sasakyan at tinahak namin ang daan pauwi.

Wala sa sariling isinandal ko ang ulo ko sa bubog ng bintana ng aming sasakyan.Tears are still falling from my eyes at hindi ko na iyon nagawa pang punasan.

"Okay ka lang ba talaga,Hija?" I heard Yaya Sole asking me kaya agad ko siyang nayakap nang mahigpit.

Hinaplos niya ng marahan ang likod ko."Ano bang problema mo Hinari?" tanong niya na hindi ko na nagawa pang sagutin dahil sa tuloy-tuloy na pagtulo ng luha ko.

Hindi ko na kaya pang ipaliwanag ang nararamdaman kong sakit sa tuwing naaalala ko ang nagdaang mga panahon sa buhay ko.Those sad days that makes me cry 'till night hanggang sa mapagod ako at makatulog.

Those special days na dapat ay nasa tabi ko ang mga magulang ko pero wala sila.

Those nights na tumitingala ako sa kalangitan at hinihiling na sana hindi na lang ako pinanganak na mayaman.

Hindi ko gustong magalit sa kanila but you can't blame me if I do.Kagalit-galit ang ginagawa nila sa akin.Hindi lang sa sinasakal nila ako araw-araw...parati rin nila akong sinasaktan.

It's like I was a puzzle with a missing piece at hindi ako mabuo.

Fames.

Names.

Money.

Expensive stuff.

Lahat ay nasa akin na pero ang pagmamahal na matagal ko nang hinahanap ay hindi ko makuha.

Do I need to suffer first from this pain para makuha ko ang pagmamahal na mula sa aking mga magulang?

Do I?

"Hija,tama na." pag-aalo ni Yaya sa akin.

Bumitaw ako sa pagkakayakap sa kanya."Yaya bakit ganoon? It's look like na hindi ako mahal nina Mom and Dad.Bakit?" I asked at habang patuloy ang pag-iyak ko.

"Hija.Mahal ka ng Mama't Papa mo." she stated kaya mapait akong napangite.

Mahal? They love me in that way...talaga lang huh!

I immediately wiped my tears when I saw the gate of our house.Kahit pa umiiyak ako kapag nasasaktan ako,ayaw ko pa ring ipakita aa kanilang ganoon ang nagagawa nila sa akin.

I don't want them to see me crying like what I did back then.Na kapag nasasaktan walang nagagawa kundi umiyak sa harapan nila.

Pagod na akong masaktan sa mga salita nila.I was deeply hurt by those bladed words of them.I'm tired seeking for their love and attention...mga bagay na mukhang kahit kailan ay hindi ko na magagawa pang maramdaman.

I'm physically and mentally tired...nakakapagod maging ako,ang maging anak nila.

Pagod na akong makaramdam ng inggit everytime na may masayang pamilya akong makikita.Nakakalungkot lang kasi others think that our family is one of the best family but the truth is...hindi.