Isang Hakbang Palapit sa Katotohanan

Pagdating sa bahay ay agad akong dumiretso sa kuwarto. Wala ang mag-asawang Dominguez nang mga oras na ‘yon. Sa hapunan na sila makakauwi dahil busy sa negosyo ang mag-asawa. May-ari ng isang lokal na fast food chain ang mga Dominguez na sa ngayon ay may iba’t ibang sangay na sa buong bansa. Ito rin ang pangunahing dahilan kung bakit halos wala na silang panahon sa nag-iisang anak na si Ianthe.

But Ianthe is generally a good child. Ayon sa alaalang na-access ko, Ianthe doesn’t really mind. Oo paminsan-minsan may tampo ang dalaga pero hindi ibig sabihin ay nagtanim siya ng galit sa mga magulang, na ngayon ay magulang ko na rin. Ianthe doesn’t mind too. In fact she wanted me to treat her parents as my own since she knew I have none any more.

“Ianthe?” tawag ko sa kanya nang makarating ako sa kuwarto.

Basta ko na lang inihagis sa kama ang bag. Dali-dali akong naghubad ng sapatos at medyas. Habang kumukuha ng damit pamalit sa closet ay pinakikiramdaman ko siya. I don’t feel good about the weakness in her voice earlier. Baka kung napaano na siya. Hindi pa nga namin nauumpisahan ang dapat naming gawin.

Nang malaman kong nagsusupetsa siya na hindi simpleng aksidente ang nangyari sa kanya ay nabuhay ang kagustuhan kong bigyan din ng hustisya ang sinapit niya. Galing ako sa ganoong sitwasyon, eh. What more, we don’t know who’s gonna get to stay and leave. Idagdag pang mukhang isa sa amin ang tina-target ng Reaper na sinasabi ni Bryle.

Bebang…

“Okay ka lang ba? Ano’ng maitutulong ko?”

Hindi siya kumibo. Sa bawat maikling segundong lumilipas ay unti-unti akong nagpa-panic dahil sa kawalan niya ng response. Until she finally spoke, as if she’s got weight on her tongue.

Tingin ko kailangan na nating kumilos. Hindi ko alam kung hanggang kailan ako puwedeng manatili dito. Bago man lang ako tuluyang mawalan ng lakas, I need to find out who was behind my accident.

“Oo, sige. Saan tayo mag-uumpisa? Sabihin mo lang.”

Buksan mo ang drawer ng bedside table ko, the second one. May address book ako d’yan. Hanapin mo ang pangalan ni Cristian Belleza. Find the number for his private line and call him.

Sinunod ko ang ipinag-uutos ni Ianthe. Mabilis kong nahanap ang sinasabi niya. A small address book in  black leather cover just the size of my palm sat at the bottom of the drawer. Halos puno ang address book. Medyo nagtaka lang ako dahil sa panahon ngayon, iilan na lang ba ang gumagamit ng address book?

At the age of smart phones, mas convenient mag-store ng mga ganoong detalye sa cellphone. Pero sino ba ako para i-question ang preference ni Ianthe? Baka old school lang siya. May mga tao namang ganoon. I flipped through the pages and found the name she wants.

‘”I found it. Ano’ng sasabihin ko sa kanya?” tanong ko.

Tell him I’m collecting the favor he owed me. Kailangan ko kamo ng tulong niya.

“Okay. ‘Yon lang?”

Yes. He will ask you to meet and you will meet him.

“Sige.”

Dinukot ko mula sa bulsa ng backpack ang cellphone ni Ianthe. Napansin kong hindi local number ang pinapatawagan niya. Hindi ko lang alam kung aling bansa ba ang may numerong ganoon. Just the same, I did as I was asked. Pero nakailang tawag na ako sa numerong nakalagay sa address book ay wala pa ring sumasagot.

Hindi siya sumasagot?

“Oo, eh. Baka wala siya sa kanila?”

Ianthe snorted softly.

Hayaan mo na. Malamang nang-aasar na naman ‘yon. Just wait. He’ll call back once he got bored with his games. Makikita naman niya ang caller ID. He knows my number.

Itinabi ko na ang cellphone.

“Sino ba siya?” hindi ko mapigilang magtanong. Gumagana na naman ang inner tsismosa ko.

He’s my fiancé.

Nanlaki ang mga mata ko.

”F-Fiance? As in nakatakda mong pakasalan pagdating ng araw?”

Oo. And he's the same guy my Ate likes. 

Lalo akong nawindang. May kapatid si Ianthe?

“M-May kapatid ka?”

Ianthe’s voice has a somberness in it when she spoke, as if she’s chasing memories.

She died. Ate Lana was depressed for some time, but we never knew. A week after we laid her down to rest, nabasa ko ang electronic diary niya sa phone. Ate Lana fell in love with Christian but I’m the one he’s bound to marry. Hanggang ngayon ay ako lang ang may alam ng katotohanang ‘yon, and Christian himself. Nag-confess pala sa kanya si Ate noong high school sila. Sadly, the feeling was not mutual. I know Christian, hindi ‘yon magsasayang ng mga salita. He’d reject you if there’s really nothing. And our family follows the way of the old, arranged marriage and all. We were betrothed within a year after I was born. Christian is five years older than me like Ate Lana. Our birthdays are just days apart too.

“Uso pa pala ang ganoon? Grabe naman. Paano ka? ‘Di ba si Bryle ang gusto mo? Bakit hindi ang Ate mo ang ipinagkasundo kay Bryle samantalang halos magkasing-edad din naman sila?”

It’s not as if Bryle and I are in a relationship. Ate was betrothed to Bryle’s cousin, Paolo.

“Ang ibig kong sabihin, paano naman ang mga feelings n’yo? Paano kung kagaya  mo may nagugustguhang iba ‘yong Christian? Matatali kayo for life sa taong hindi n’yo naman mahal. Ang lupit naman noon.”

Ang mga matatanda sa pamilya namin ang nagdesisyon. Matalik na magkaibigan ang mga angkan namin. Our forefathers started as simple laborers, went through thick and thin together. Sabay silang umangat, bumagsak at umangat uli. In every generation, at least one pair would be betrothed from childhood. At kami ‘yon nina Christian, Ate Lana at Paolo.

“Hindi ba puwedeng ang Ate mo na lang ‘yong ipinagkasundo tutal gusto naman niya si Christian?”

Oh, we would if that’s possible. Pero itinuturing na sagrado ang kasunduan ng mga matatanda. Wala pang nangyaring pagtalikod sa pangako sa pagitan ng dalawang angkan.

“G-Ganoon  ba? Ang hirap naman pala ng sitwasyon mo.”

Actually wala naman akong problema. I like him naman in some ways, and even though he could be such an asshole sometimes. Ang pinakaimportante sa lahat, he’s not capable of hurting me.

Hindi ko mapigilang magtaas ng kilay. Aaminin kong medyo naiintriga ako sa fiance ni Ianthe, kung ano’ng klase ng tao ba siya.

“Ano’ng magagawang tulong ni Christian para sa ‘yo?”

He knows a lot of people. Naisip kong hindi tayo makakagalaw kagaya nitong halos bantay-sarado tayo nina Mommy at Daddy. And he can help you too with your issues with your family.

“Ah.”

Kasabay noon ay ang pag-iingay ng cellphone sa tabi ko. Napatingin ako sa umiilaw na screen. Isang numero lang ang nakarehistro sa screen. Hindi ko ‘yon kilala pero hindi si Ianthe. Akmang dadamputin ko na ang gadget nang pigilan ako ni Ianthe.

Don’t answer yet.

“Ha? Bakit?”

Umingos si Ianthe.

Makaganti man lang sa unggoy na ‘yon.

Natawa ako pero sinunod ko naman ang sinabi niya. Nanatili akong nakatitig sa screen. Pagkalipas ng ilang segundo ay tumigil na ‘yon sa pag-iingay.

“Wala na.”

Wait. He’ll call again.

Hindi nagkamali ng sinabi si Ianthe. Nag-ring na naman ang cellphone. Sa pagkakataong ito, ibang number ang ipinapakita ng caller ID.

That’s his personal phone number. Answer it. Don’t say hello. Magtataka ‘yon. I don’t answer calls that way.

“Ano’ng dapat?”

What. Or just plain yes.

“Okay.”

I swiped my finger over the phone screen.

“Yes?”

“What do you want?”

Malagom ang boses ng sumagot, bigla akong nataranta. Christian’s voice was deep and has a raspy quality in it. Tipong bagong gising. Pakiramdam ko ay dumikit ang dila ko sa loob ng bibig ko. Hindi ako agad makasagot kahit na sa isip ko ay may nakahanda na akong sabihin. Bagay nga yata siguro sila ni Ianthe, pareho silang medyo walang modo sumagot sa telepono. Tsk.

Relax. Si Christian lang ‘yan. Remember, I’m collecting the favor.

Humigpit ang hawak ko sa cellphone. I mentally shook my head, focusing on the task at  hand.

“Mangongolekta ng pabor.” Kung ano man ‘yon.

“I see. Tell me.”

“Let’s meet as soon as possible,” naalala kong sabihin. ‘Yong ang gusto ni Ianthe.

“Are you kidding me? Nasa kabilang bahagi ako ng mundo, wala akong teleportation skills. Ano’ng tingin mo sa Seattle, Cubao?”

Tell him I don’t care. Hindi niya alam na naaksidente ako. Sabihin mo sa kanya ‘yon. Kahit naman may pagkagago ‘yan minsan, he cares for me in his own twisted and annoying ways. Supladahan mo rin, ‘wag kang papatalo.

Nahihimigan ko ang pagkaaliw sa boses ni Ianthe. Nagkibit-balikat na lang ako. Kaya ko namang maging maldita kung gugustuhin. Aba, marami ako ng praktis sa mga Victoriano.

“Wala akong pakialam kung nasa Cubao ka man o Seattle. Umuwi ka, magkita tayo. Importante ‘to. I got into an accident, was in a coma for a while. Mabuti nga nagising pa ‘ko. Kung hindi, biyudong-hilaw ka na ngayon. I have a feeling na hindi ‘yon simpleng aksidente. Kailangan kita ngayon, Christian.”

“What! Shit! Okay. I’ll be there in two days. Sunduin mo ako sa airport.”

“Matanda ka na, kaya mo na ang sarili mo,” sabi ko.

Lumabi ako.

“Hindi ako puwedeng mag-drive na ako lang. Bantay-sarado na ako nina Mommy simula nang maaksidente ako.”

“Then ask your driver to drop you off the airport. Ako na ang maghahatid sa ‘yo sa bahay n’yo. I’ll call your parents right after this. Teka nga, bakit hindi ko man lang nalaman na naaksidente ka?”

“My parents were hoping I’d get out of coma.”

“And then brush off the whole incident?” may bahagyang angil sa boses ni Christian.

Tell him tapos na ‘yon.

“Tapos na ‘yon. I don’t need you bitching about it. Umuwi ka, marami tayong dapat pag-usapan.”

“At marami ka ring dapat ipaliwanag.”

I rolled my eyes.

“Okay.”

Narinig ko na lang ang pag-drop ng kabilang linya. Annoyed, I stared at the phone as if it’s Christian, like I was ready to scratch his eyes out. Natawa si Ianthe sa inasal ko.

He’s annoying, right?

“Walang modo! Hindi ba tinuruan ng phone etiquette ang lalaking ‘yon?” reklamo ko.

Tinuruan. He refused to learn though.

“’Yon lang ang masaklap. In fairness bagay kayo. Pareho kayong may saltik.”

Grabe siya oh.

“Siyanga pala, pansin kong medyo masigla ka na kompara kanina. Okay na ba ang pakiramdam mo?”

Yes. I feel a lot better now.

“Napagod ka siguro. Nakakaubos ba ng energy ang pakikipagdaldalan nang matagal?”

Siguro.

Tumango-tango ako.

Let’s go.

“Ha? Saan naman?”

Your aunt’s. May negosyo kamo sila sa bayan n’yo? This is a reconnaissance mission. Hindi mo pa sila nakikita simula nang magising ka, hindi ba? ‘Yong pinsan mong trying hard pa lang ang nakaharap mo.

“S-Sige.”

Okay lang ba? Kaya mo na ba?

Hindi ako kaagad nakasagot. Sa totoo lang, hindi ko alam. Pero kung hihintayin ko pa kung kailan ako magiging handa, baka huli na ang lahat. Ianthe and I are running on borrowed time. There is no telling when will the Reaper find us. Kaya kailangan kong maging handa kahit hindi ako sigurado.

“Wala akong choice, Ianthe. Limitado ang oras nating dalawa. Hindi natin alam kung kailan tayo mahuhuli ng Reaper, at kung ano’ng mangyayari sa atin sa sandaling mahanap niya tayo.”

You’re right. Kaya let’s go na.

Nagpalit lang ako ng damit. Black tattered jeans and orange polo-shirt with small daisies printed all over was the choice. Habang bumibyahe ay parang umaalon ang tiyan ko. Mabuti na lang at wala akong masyadong kinain, baka nailuwa ko rin lang lahat ‘pag nagkataon.

Nasa kabilang bayan lang ang Loza del Sol, mahigit kumulang isang oras mula sa kabisera ng Sta. Inez. Nasa sentro ng bayan ang negosyo ni Tita Pots pati na rin ang kinatatayuan ng dati naming bahay na hindi ko alam kung ibinenta na ba ng tiyahin ko o ano. Ayaw kong isipin pero hindi malayong nagawa na nga niya ‘yon.

Nagawa nga niyang kamkamin ang lahat ng ari-arian namin, eh. Ang ibenta pa kaya ang bahay namin? Chicken feed lang ‘yon sa talent ni Tita Pots.

“Ma’am? Saan po tayo?” Narinig kong tanong ni Mang Fernan.

“Sa Salazar St. po, sa tapat lang ng palengke. Sa PV Goods po tayo, ‘yong tindahan ng mga daing.”

Maingat na minaobra ni Mang Fernan ang kotse sa kalyeng sinabi ko. Nararamdaman ko si Ianthe na tahimik lang na nagmamasid. She could have chosen to sleep and conserve her energy, but she didn’t. Sa halip, sinamahan niya ako. Somehow, knowing I am not alone gave me the courage and silenced the rolling in my stomach to a manageable degree. I mentally thanked her kahit hindi niya naririnig. Oh, how I wished we could communicate mentally.

“Nandito na po tayo, Ma’am. Ano po ang bibilhin n’yo? Ako na po ang bababa,” pukaw ni Mang Fernan sa pagmumuni-muni ko.

True enough, we’re parked opposite the store. Nasa labas si Tita Pots, nakapamaywang habang inuutusan si Kuya Mark. Umaalog-alog ang ilalim ng baba nito habang nagsasalita. May hawak itong folding fan na maya’t maya ay nakabukas at nakatiklop, depende sa trip ng may hawak.

Patong-patong ang mga crates sa tapat ng tindahan at unti-unti itong hinahakot ni Kuya Mark papasok sa nakabukas na container truck sa gilid. May katulong si Kuya Mark na dalawang tao na hindi ko kilala. Baka bagong trabahador ni Tita Pots.

Sa ugali ni Tita Pots, hindi na bago na papalit-palit siya ng mga tauhan. Iilan lang ang nagtatagal sa kanya kasi. Ang alam ko lang na tumagal ay ‘yong mga may pagkakautang kay Tita Pots kagaya nina Kuya Mark at Ate Lucy.

“Bilis-bilisan n’yo nga ang pagkilos!” bulyaw ni Tita Pots. “Ikaw Mark, bilisan mo d’yan at ikaw ang nakatokang magbantay sa inutil kong pamangkin ngayon!”

Abot sa kabilang kalsada ang boses ni Tita Pots. Pero kaagad akong nagtaka nang marinig ang sinabi niya. Sa pagkakaalam ko, ako lang ang nag-iisang pamangkin ni Tita Pots. O baka naman pamangkin ng asawa niya ang tinutukoy niya? Siya namang paglabas ng isa pa niyang anak na si Kuya Jake.

“Ma, tumawag ang ospital. Tungkol daw sa bill ni Bebang.”

Mula sa kinaroroonan namin ni Mang Fernan ay narinig kong napamura si Tita Pots. Bumukas ang pamaypay nito saka ipinaypay nang mabilis sa sarili.

“Punyeta! Hindi na kasi mamatay, eh!”

OMG Bebang! You hear that? Your body is lying somewhere in a hospital.