Kabanata 5: Blood

I was astounded by his rude remarks but that didn’t stop me from bugging him. After that lunch incident, it was noticeable that he’s really irritated with me. That’s better than no reaction at all, I guess?

Kung siguro ay maganda ang naging unang engkwentro namin, hindi siguro ako mahihirapan na pakisamahan siya! Bakit ba kasi baluktot ang utak ko nang mga panahon na iyon? To be honest, I didn’t expect this kind of treatment from him. Kung sana lang ay mabilis na nakapag-function ang utak ko na itapon ang kape imbes na ibigay sa kanya ay nakalusot pa siguro ako.

Mabuti na lang at nae-enjoy ko ang trabaho ko kaahit papaano. Ang makapagtrabaho sa Del Riontes Steel Incorporation ay isang malaking karangalan at sigurado talaga akong gaganda ang curriculum vitae ko kapag nilagay kong nagtrabaho ako rito bilang engineering secretary.

Biruin mo, kinaya kong pagsabayin ang pag-aaral at pag-aalaga kay Rhia noong mga panahon na’ yon? Modular ako dahil sa sitwasyon pero mabuting nakaraos pa rin.

“Bibisita raw ngayon dito si Sir Chandler! Ayusin niyo ang trabaho ninyo, alam niyo namang strikto ‘yon pagdating sa trabaho.”

“Bakit daw bibisita?”

“Ano pa? E ‘di titignan ang site at siguro’y kukumustahin ang pinsan. Bakit ka pa ba nagtatanong? Trabaho na!”

Nakarinig ako ng mga chismisan mula sa mga empleyado. Pinabili ako ni Miss Herrera, ang inhinyerang kasalukuyan kong pinagsisilbihan. I really find her annoying, imbes kasi trabaho ang inaatupag ay ang paglalaway kay Hunter ang ginagawa. I always notice her drooling over Hunter and I want to slap her mentally. Dadagdag pa siya sa problema ko.

I can drool over Hunter but I won’t. I can because that’s my business. Itong ginagawa kong pagpapaalipin kay Miss Herrera ay parte lang naman sa plano ko kay Hunter… at syempre pandagdag credentials.

“Grabe talaga yung si Sir Chandler at si Sir Hunter, ‘no? Grabe, ang hot!” Narinig kong naghagikhikan ang mga nagbabantay sa canteen. They’re middle-aged women and looks like they’re already married.

Hindi kataka-taka na mapapansin ang dalawang bilyonaryo na ito. Gwapo silang pareho at mayaman pa. Ito ngang si Hunter, hindi ko alam kung bakit pa nagpapakahirap dito sa site. Hindi ba pwedeng sa office na lang siya at mag-aapply na lang akong secretary?

“Oo! Pero iba talaga yung dating ni Sir Hunter e, kahit sobrang sungit ng dating, makikita mo pa rin na gusto niyang lumebel sa atin.”

“Tama, dahil kung hindi, hindi naman yan magtatrabaho bilang operator!”

Nagpatuloy sa pagchichismisan ang dalawang tindera habang ako rito’y inip na inip na sa kahihintay sa kanila. Hindi pa ba sila tapos mag-usap? Pwede bang sabihin na lang nila kung kailan sila matatapos makipag-chismisan para mag-aalarm ako.

I badly want to roll my eyes on them but I stopped myself. Maybe, my irritation just grew because they were talking about Hunter.

Hunter will be mine. That’s what I’m sure of. Ewan ko sa kung paanong paraan pero gagawin ko talaga ang lahat. This is the best opportunity that ever happened to me.

“So, Miss Herrera wants me to send this to you since she’s busy as of the moment.” I tried to smirk when I saw him in the office. He gazed at me lazily as his eyes drift from my face to the bunch of folders I was holding.

My heart stammered as he looked at me. Ganon siguro talaga ang kaba kapag hindi mo gusto ang taong kausap mo. Kinakabahan ka at parang ayaw mong langhapin ang hangin na nilalanghap niya. Siguro nga ay ganon talaga…

Inilahad niya ang palad sa harapan ko. He’s currently sitting like a king on his swivel chair. His face is obviously smugged because he saw me. I didn’t bother to focus on the fact that he’s actually annoyed with me.

“What are these?” tanong niya sa seryosong tono. His eyebrow creased as I handed him the folders.

I shrugged my shoulders. “Ewan…” I answered lazily.

I could almost see his expression as mentally rolling his eyes on me. “Okay.” He looked at the folders as if dismissing me.

Hindi maaari! Hindi pwedeng hiniling kong utusan ako ni Miss Herrera na pumunta rito at ganito lang ang magiging interaksyon namin! I should leave a mark… Hindi ‘yong pisikal na marka, syempre!

Hindi ko namalayan na natuod na pala ako sa kinatatayuan ko dahil sa pag-iisip kaya ng nilingon niya ako nang may iritasyon sa mga mata ay muntik na akong mabuwal sa kinatatayuan.

“What?” iritado niyang tanong.

I really want to shake my head and leave him alone but my mind just couldn’t let me! Damn it!

“U-Uh…” Damn it, damn it, damn it! “I heard you’re Chandler’s cousin…” What a dumb way to start a conversation. Rassia, you’re out of your mind!

“And so?” His left brow raised. He’s really annoyed! I can see it all over his facial expression! “What, miss? I honestly don’t have a time for this. Say what you want to say and leave.”

Halos tumunog ang mga buto ko sa kamay sa sobrang pagpiga ko rito.

“Uh… Do you mind telling me where he is now?” Fuck! Gusto kong gumulong-gulong sa sahig dahil sa sobrang kahihiyan. Bakit ba napakapapansin ko?

Ngayon ay tila enteresado siyang humarap sa akin. Pati ang swivel chair na inuupuan ay napaharap sa akin. Sumandal siya rito at marahang isinandal din ang braso. Ang kaliwang kamay ay pinaglalaruan ang pang-ibabang labi samatalang ang isa ay nasa lamesa at naglalaro ng isang asul na ballpen.

Now that you caught his attention, Rassia, now what?

“Why do you need to know where he is now?”

“U-Uh… May itatanong lang kasi ako… We know each other… Kaya…” Humina ang boses ko nang na-realize na mali ang sinabi ko. “K-Kaya… G-Gusto ko lang na malaman kung nasaan siya.” It took me a while to finish my sentence.

“Kilala niyo naman pala ang isa’t-isa… Why not call him and ask him where he is?”

“I don’t have his phone number… Kasi… hindi ko naitanong nung nagkita kami. Nagbabakasakali lang talaga akong alam mo kung nasaan siya kasi nga magpinsan kayo.”

Bahagyang gumalaw ang swivel chair niya nang tinanggal niya ang likod sa pagkakasandal.

“Well, to answer your question… Hindi ko alam kung nasaan siya… pero narinig mo naman siguro ang usapan na bibisita siya ngayon?”

Tumango ako. Now, I want my way out. “Sige… Salamat… Hunter,” wika ko at madali siyang tinalikuran. Damn this awkwardness!

Alam mo kasi, Rassia, sana sa susunod naman na pag-uusap niyo, maghanda ka naman para hindi ka natatameme. Bakit ba kasi ako bida-bida na magpresentang maghatid ng mga folders na ito?

Right! I was honestly bored earlier. Wala akong magawa and that’s really unusual since I always have tons of workload here. Sumasakit na nga ang puwitan ko sa tagal kong nakaupo.

Agad ko siyang tinalikuran para lumabas na sa office. Wala nang dahilan para ipahiya ko pa lalo ang sarili ko rito!

“Sandali,” pigil niya. Hindi ko alam kung bakit ako nakaramdam ng excitement dahil sa pagtawag niya. Gusto niya pa bang makipag-usap.

Mula sa constipated kong mukha ay nilingon ko siya nang may malawak na ngiti.

“Yes?”

“There’s some blood on your back.”

At agad na akong pinamulahan ng buong pagkatao.