Kabanata 3: Selfish

That day didn’t turn well. Hindi niya nabanggit kahit kanino ang nangyari pero mariin lang ang tingin niya sa akin kada napapalingon siya sa akin. Every time he would send death stare, I would always look somewhere else. Of course! Hindi ko kayang makipagtitigan sa kanya dahil sa bukod sa mabigat ang aura niya para sa akin, ay may atraso pa ako sa kanya!

Great, Rassia! Imbes na may magandang impresyon siya sa iyo, bakit ganito pa ang iiwan mo?

“Damn, Chandler! You didn’t tell me that your cousin is as scary as a demon! Grabe ‘yong tingin, para akong papatayin!” Ikinwento ko sa kanya ang nangyari sa araw na iyon. Humalakhak naman siya nang mahina.

“He’s always like that. Too uptight. Pero madali lang ‘yan. Ikaw pa ba?” biro niya.

“Seriously… Bakit ganoon siya ka-sungit?”

“Susungitan din kita kung lalagyan mo ng tatlong kutsara ng kape ang iinumin ko.”

Napapikit ako nang maalala na naman ang nangyari kanina. Aside from death stares, wala naman na siyang ibang ginawa bukod doon. Inaasahan kong iko-call out niya ang bad behaviour ko pero mas pinili niya na lang na tumahimik. Hindi ko naman magawang humingi ng tawad dahil parang inamin ko na rin na nilagyan ko nga ng maraming instant coffee ang kape niya!

“By the way, I have sent the full payment for Vito. Gulat pa siya nang malamang ipinatawag ko siya sa office. Kilala rin pala ako ng sindikatong ‘yon,” wika niya sa kabilang linya. Naghahanda na ako sa pag-uwi pero naisipan kong tawagan muna siya tungkol sa nangyari sa araw ko.

“Thank you so much, Chandler…” Iyon na lamang ang tangi kong nasabi. Malaking ginhawa na malaman na bayad na ang utang ko kay Vito. He’s very known for being violent. Dahil siguro sa kalakaran underground ay sanay sa pagpapaligpit ng kung sino. 

Hindi ko talaga gustong umutang sa kanya pero dahil gipit na gipit talaga ako nang mga panahon na iyon at walang ibang mautangan, napilitan na lang talaga ako… Para sa anak ko.

The thing I would do for my child. Lahat talaga ay handa akong gawin para lang sa kanya dahil sa una pa lang naman ay siya na ang dahilan kung bakit ako lumalaban. Kung bakit gusto kong mabuhay… Siya ang nagbigay ng pag-asa sa akin. I never felt alone again… 

Nariyan na tuluyan ko nang ibinenta ang bahay na ibinigay sa akin ni Mommy para lang sa panggamot ni Rhia. Ang ending, nakikituloy ako sa kaibigan kong si Stacey.

“This is not a gift for you, dear… Do your job so you’ll get more,” he said in a low baritone.

Hindi ko alam kung bakit pinapagawa ni Chandler sa akin ito. Is he bored? Gusto niyang paibigin ko si Hunter, pakasalan at iwan bigla sa ere.

He said that I can marry Hunter but I’ll have to divorce him. I choose the latter which is to runaway. Ayokong matali habang buhay sa taong hindi ko naman mahal! Gusto ko lang namang magtrabaho para sa anak ko. Para tuluyan na siyang gumaling.

Nang ibaba ko ang tawag ay naghanda na ako sa pag-alis. The sun is setting. It was a beautiful scenery. The darkness is slowly eating the light until it totally fades away. The clouds and the sky itself dims into a perfect landscape.

Sa paglabas ko ay hindi ko inaasahang makakasabay ko si Hunter! Ayaw ko naman talaga siyang kausapin at tingin ko’y ayaw niya rin namang makipag-usap sa akin kaya hinayaan ko na lang. Naglakad kaming dalawa sa isang pasilyo… Tahimik lang at tanging mga yabag lamang ng paa ang maririnig. 

“Uh, Hunter!” Damn! Bakit ba nagpapansin pa ako? Wala naman akong sasabihin!

Hindi niya ako pinansin pero bumagal ang paglalakad niya.

“Hunter, wait up…” Bumagal ang sinasabi ko habang tumatagal dahil sa hiyang nararamdaman. I should just make an alibi if ever he opens up the coffee thing!

“What, miss?” halata sa boses niya ang matinding iritasyon dahil sa pagtawag ko. Great impression, Russia!

“Uh…” Damn! Bakit ko pa ba siya tinawag e wala naman talaga akong sasabihin! I just want my existence to be acknowledged.

“What?” tanong niya, halatang hindi na makapaghintay na umuwi. Inabot pa ng ilang sandali pero wala pa rin akong maisip na pag-uusapan! “I have no time for this,” he said to finally end the conversation.

Doon lang yata ako natauhan kaya agad ko siyang hinabol patungo sa parking lot.

Damn, nakakahiya itong naiisip ko! 

“Pwede ba akong makisabay hanggang sa terminal?” tanong ko. I honestly don’t need a ride. Kabisado ko ang lugar na ito dahil madalas akong mapadpad rito pag naghahanap ng mauutangan. “Hindi ko kasi kabisado ang lugar na ito… It’s my first day on this job and this place… Hindi ko pa gaanong kabisado.”

“No,” maagap niyang sagot. “I don’t let any stranger inside my car. Bold of you to ask, though.” 

Pakiramdam ko ay nag-akyatan ang lahat ng dugo ko sa pisngi dahil sa labis na pagkapahiya! That one percent hope that he might be a little gentleman made me ask that shit but he’s not a gentleman! 

Tama naman, I am a stranger! Kahit ako rin naman, I wouldn’t let anyone inside my car… If I have a car of course.

“K-Kung gano’n, why not… let’s introduce each other… Para naman hindi na ako stranger sa’yo.” Hindi ko alam kung anong skincare ang gamit ko at ganito kakapal ang mukha ko! Damn, I never did this thing in my entire life!

Well, way back in high school and college, I’ve always been chased by lots of men. Noon nga lang nagkaanak ako, I cut off all my connections sa mga kaibigan at kakilala… to protect myself and my child…

You know people these days, they will judge you without knowing your story. Well, I would judge myself, too… I am a teenage mom and I have nothing but a house and a car na parehas kong ibinenta para sa basic needs.

“I’m not interested,” agad niyang sinabi. Nakarating kami sa parking lot nang hindi manlang niya ako nililingon… Hindi siya interesado sa akin!

“Well… Let’s say I am.” Why am I flirting this way? Oh, good god! Please, spare a little bit of shame on my body!

Doon niya lang ako nilingon at imbes na iritadong mukha ang makita ko ay tinaasan niya ako ng isang kilay. Bahagyang pumiling sa kanan ang ulo niya na para bang sinusuri ako. Dahan-dahang bumaba ang mga mata niya sa katawan ko at doon ako nakaramdam ng matinding hiya! Damn! Tingin pa lang ay parang sinusuri na kung pasado ba ang katawan ko sa kanya! Na para bang katawan lang ang habol niya talaga sa akin!

“I am not,” he then said with a hard tone. Agad niya akong tinalikuran at pumasok sa loob ng sasakyan.

Naestatwa ako doon dahil pakiramdam ko yata ay nanlamig ang buong katawan ko at nangatog ang binti ko sa labis na kaba at kahihiyan.

Pinaandar niya naman agad ang kanyang Rolls Royce Ghost nang walang pag-aalinlangan.

“Mama!” maligayang bati nang anak. 

I feel so tired the whole day… pero isang yakap lang ni Rhia ay parang nawawala ang pagod ko.

“Saan ka po galing, Mama?” inosenteng tanong niya.

“Trabaho, baby… Kumusta ka? May masakit ba sa’yo?”

“Wala naman po, Ma… May bumisita sa akin kanina… Kaibigan niyo raw po. He said his name was Tito Chad… Tito Chadler…”

“Hmm…” hindi ko alam na pumunta pala dito si Chandler. “What did he do?”

“He brought me lots of toys and fruits, Mama… He made jokes, too… Ang sabi niya bibisita siya minsan pag wala ka.”

“That’s good. What did you say when he gave you these?” tiningnan ko ang mga hawak niyang mamahaling laruan. Mukhang tuwang-tuwa naman siya dahil hindi ko na talaga siya magawang bilhan ng laruan dahil sa dami ng gastusin.

“I said, ‘Thank you po’, then he showed me his dimples… Ma, he’s really funny and mabait. Bakit ngayon niyo lang po siya pinapunta rito?”

“He’s a new found friend, anak…”

“Hmm… Just like my friends here in the hospital… Palagi akong may nakikitang bagong kalaro pero nawawala rin sila…” Bahagyang nalukot ang kanyang mukha dahil sa naisip. “Mama, paano kung ako na ang sunod?”

“Shh… Baby… Gagaling ka, okay? ‘Di ba strong ka? Sabi mo magpapagaling ka ‘di ba?” Tila may kung anong nagbara sa lalamunan ko habang binabanggit iyon.

Tumango siya pero halata rin ang lungkot sa mga mata. Para bang hindi kumbinsido.

“Baby…” Marahan kong hinaplos ang baba niya gamit ang mga palad ko at pinatingin siya sa akin. Nag-init ang sulok ng mga mata ko dahil sa matinding nararamdaman. “Magpapagaling ka, ‘di ba?”

“I’ll try my best, Ma… I’m also waiting for Papa to arrive. I’ve been waiting for him for like an eternity.”

Sa sandaling panahon na iyon ay naisip kong magpaka-selfish… Na sana ay hindi muna namin makilala ang ama niya, dahil baka sa oras na makilala niya ay tuluyan na siyang bumigay.