Run away from the ruthless alphaChapter 29@Erebus_@yuriAmalia.“ I will kill him. For you.” Agad akong napaigtad sa gulat at kilabot nang sabihin niya iyon sa akin nang pabulong.Napaatras ako sa kanya nang kaunti.Napakasama niya..Tinignan ko siya nang masama. But my eyes, keeps saying and pleasing to him.. That he won't do it. Na Hindi iyon totoo..Nakakakilabot siyang tignan. Lalo na ang mga mata niya..“ H-Hindi... hindi mo iyon gagawin..” umiiling kong sambit sa kanya na halos kulang na lang lumuhod ako para mag makaawa. Sa kanya.But ang tanong..Pero na aawa o maaawa ba siya?Ngumisi siya at dahan-dahang hinakbang ang pagitan namin. Ako naman itong parang tangang atras nang atras palayo sa kanya.“ No. I will probably do it Amal—”Bigla siyang napatigil, at sabay kaming napatingin sa kumalabog doon sa banyo.Kinabahan ako, na halos umabot hanggang langit.Oh God, si Haradouz...Napalunok ako ng laway nang mapagtanto na nandoon pala si Haradouz sa loob ng banyo.Anong gaga
Chapter 30AmaliaHe saved me.Paulit-ulit na pumapasok sa utak ko. Hanggang ngayon, nakaupo pa ako sa sahig at walang kurap na tinitignan ang pasilyong nilabasan niya. Maybe it was normal. Normal lang na ini-ligtas niya ako dahil pinagbubuntis ko ang anak niya.Napangiti ako nang mapakla sa sariling inisip.Kumirot bigla ang puso ko dahil doon. Ang tanga ko sa part na sinasaktan ko ang sariling damdamin ko at umaasa mas higit pa ang turi niya sa akin.Ano nga ako ulit sa kanya?Bihag.Preso..Kabayaran.I blinks my eyes a lot of times. I just realized that my tears were escaping and falling down on my face.Nakakainis.Alam Kong masakit, pero iniisip ko pa iyon. Nakakalito..As in nakakalito na talaga! Napadako ang tingin ko sa walang buhay na lobo na pinaslang ni Eos.Pasekreto akong napailing at lunok ng laway. My both knees are shaking. Ginaw na ginaw din ang mga palad ko.Pero tagatak naman ang pawis ko.Tumayo ako Nang dahan-dahan. Humugot muna ako ng hangin para makakuha ng
Chapter 31Amalia..Pagod.Pagod ang nararamdaman ko ngayon, kanina pa ako tumatakbo nang mahina, dahil hindi ko kayang tumakbo nang mabilis. Except sa hindi ko alam kung saan ako daan, masyadong masikot dahilan para mag ingat ako sa mga kilos ko. Ramdam ko na rin na nanginginig na ang buong kalamnan ko at parang matutumba ako ng wala sa oras. Nahihilo ako at nanghihina.Epekto 'ata ng itinurok sa akin ni Eos. Alam kong hindi na ubos iyon, pero ang lakas parin ng epekto sa katawan ko.Napatigil ako sa pag lakad-takbo, nang maramdaman kong nahilo ako bigla, para akong mawawalan ng malay. Pero tiniis ko lang.Napakapit ako sa isang puno at hinawakan ang ulo ko.Ang sakit.Napapikit ako at sandig sa puno..Tumulo ang luha ko..Diyos ko, alam kong totoo ka, pakiusap kung na ririnig mo man ako...Tulongan mo ako..Kami..Ng anak ko..Ramdam ko na rin kasi na kumikirot ang tiyan ko minsan. Na tatakot ako,sa mangyayare..Sinapo ko ang tiyan ko,medyo umuumpok na siya. Napangiti ako nang mapa
Chapter 32Amalia.Unti-unti kong dinilat ang mga mabibigat kong talukap, pagkatapos ng isang masamang panaginip. Oo, isang masamang panaginip ang nag pagising sa akin.Hinahabol daw ako ng mga nag lalakihang mababangis na mga lobo. At sa subrang bilis ng takbo ko, hindi ko na malayan na bangin na pala ang nag aabang sa akin.Na hulog ako.Kasabay iyon ng pagkagising ko.Bigla akong nagtaka.Teka..'Asa'n ako? Bakit nakahiga ako sa maliit na kama??Nilibot ko ang paningin ko. Doon ko na realized na hindi pamilyar ang silid na ito. Maliit siya, isang kabenet, silya at double sided na bintana na hindi rin kalakihan.Kung titignan, parang simpleng kwarto lang ito na bagay sa simpleng mga taong na mumuhay.Sinusubukan kong umupo, pero agad ding napabalik sa higa at napangiwi dahil sa sakit ng ulo ko. Para akong pinukpok nang malakas sa ulo, gamit ang martilyo. Doon ko na pagtanto na may bandana pala at parang dahon na nakadikit sa ulo ko.Teka na saan ba talaga ako?Ang huling na tatan
Chapter 33Amalia.9 months later...“ Oh iha Lia, bakit ka lumabas? Baka mapaano ka at iyang magiging apo namin, nako naman pumasok ka doon sa loob ng kwarto mo!” Agarang salubong sa akin ni Nay Rebecca. Lia tawag nila sa akin, masyado raw mahaba banggitin ang pangalan ko.Pero okay na iyon. Sanay akong tawaging ganun.Ningitian ko lang siya..Nagpupunas ito ng mga plato.“ Ayos lang po ako nay. Medyo na babagot lang ako sa loob. Gusto ko sanang makalanghap ng sariwang hangin.” Paliwanag ko sa kanya at dahan-dahang na upo sa bakanteng lumang sofa.Hawak-hawak ko ang tiyan ko. Mabigat na eh, tsaka kabuwanan ko ngayon.Kaya doble ingat ako.Lumapit sa akin si Nay Becca(Rebecca) para alalayan ako.“ Dahan-dahan baka mapaano ka..”“ Salamat po.” Pag papasalamat ko rito. Ngumiti siya at bahagyang hinawakan pa ang ulo ko at ti-nap nang marahan.“ Oh sha. Diyan ka muna at may tataposin lang akong gawain.. ” paalam nito, at binalikan ang mga pinggan niyang pinuponasan.Napabugtong-hininga
Chapter 344 years later...*( Bayan ng Hidalgo Fuego ) Amalia.Apat na taon..Apat na taong na kaming na mumuhay nang payapa at walang gulong na gaganap. Together with my little angel named Maliyah, at kasama na rin ang dalawang taong nag kupkop at tinulongan kaming mag-ina.Masasabi kong simple lang ang pamumuhay namin. Gumigising nang umaga para gawin ang mga bagay na dapat naming gampanan, at aliwin ang mga sarili kung kinakailangan.At mag saya.Deserved namin iyon.“ Malapit na tayo Lia..” Pukaw atensiyon na singit ni Nanay Becca habang inaayos ang mga dala namin. Tinignan ko siya, at agad ding napatingin sa may unahan. Nakasakay kami kasi sa isang malaking bangka. Napangiti ako nang makita ko ulit ang bayan.Ng Hidalgo. Medyo may kalapitan na dahil na tatanaw na namin ang daungan at ang mga iba pang pang sasakyang dagat at mga tao. Galing kaming San Teresa. Nag benta ng mga inaning mga gulay namin. Halos isang linggo rin kami nandoon.Halos apat na taon na akong Hindi nakakat
Chapter 35Amalia.Abala ako sa pagliligpit ng mga i-bebenta namin mamaya sa bayan. Mga gulay ito at prutas na rin para dagdag kita. Idagdag mo pa sa i-bebenta namin ang mga gawang basket ni tay Greg. Kaya mukhang malaki ang kikitain namin mamaya." Iha ayos na ba ang mga dadalhin natin sa palengke?" rinig kong boses ni Nay Rebecca. Binalingan ko siya at ningitian sabay ayos ng mga hibla ng buhok kong pumunta sa mukha ko at dumikit.Tumango ako." Tapos na po. Nakahanda na ang lahat." Sagot ko. " Mabuti-Oh sha, ano pa hinihintay mo? Mag bihis ka na para makaalis na tayo agad." sambit nito. Tumango ako. " Sige po Nay. " sagot ko at bahagya pang pinusod ang buhok ko.Akmang hahakbang na ako para umakyat sa taas ng kwarto ko nang biglang may humawak sa laylayan ng bistida ko.Nilingon ko ito, at yumuko para tignan. Ngumiti ako at pinanggigilan ang malusog nitong pisngi na may natural na mala-rosas na kulay." Bakit munting binibini? May kailangan ka kay mama?" malambing kong tanong.
Chapter 36...Their both coloured ash eyes met, instantly.And his heart beats so fast. Specially when she smiled to him sweetly.He gulped.There's only one thing runnings on his mind right now. He could not be mistaken. She could be..Mine..Sambit ng isip niya. For the first time. His both eyes blinks numerously. Napakagandang bata at mukhang mabait.Iyon agad ang pumasok sa utak niya nang ningitian siya nito.Nilapitan niya ito, dahan-dahan. Ewan, kusa na lang lumakad ang mga paa niya papuntang bata. Para bang may mga sarili itong buhay. Halos hindi niya tinatanggal ang mga mata sa bata. Parang may kung anong bagay ang tumutulak sa kanya para hindi kumurap at hindi umalis ang mga mata sa batang babae.He doesn't know, but he felt comfortable at parang ayos lang na lapitan niya ito.And those were the reasons why his hunch became more bigger.Kailangan niyang makumperma. Na anak niya nga talaga ito.He's hoping... He do squat. Para mag pantay silang dalawa. Na aaliw siya sa m