Saved a Hundred Goodbyes

“คุณหนูสือ คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะยกเลิกสถานที่จัดงานแต่งที่จองไว้ก่อนหน้านี้?”

ปลายนิ้วของสืออวี๋ที่จับโทรศัพท์กำแน่นขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงของเธอราบเรียบไร้อารมณ์ “อืม แน่ใจ”

“ค่ะ ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ จะดำเนินการยกเลิกให้คุณนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ”

พอวางสาย สืออวี๋ก็ถอดแหวนหมั้นจากนิ้วนางข้างซ้าย วางลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นลากกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป

……

ครึ่งเดือนก่อน

ยามเย็น สืออวี๋เพิ่งว่าความเสร็จ เดินออกจากศาล สิ่งแรกที่เธอทำก็คือเปิดมือถือขึ้นมา

เธอเปิดไลน์ขึ้นมา ช่องแชทที่ปักหมุดไว้เต็มไปด้วยข้อความนับสิบข้อความที่เธอส่งออกไป แต่อีกฝ่ายไม่ตอบกลับสักข้อความเลย

ตั้งแต่เดือนก่อน หลังจากที่ทั้งสองทะเลาะกันเรื่องการ์ดแต่งงาน วันถัดมาเหลียงหยวนโจวก็ออกเดินทางไปต่างประเทศแล้ว และตลอดทั้งเดือน ไม่ว่าเธอจะส่งข้อความไปง้อขอคืนดีสักกี่ครั้ง เขาก็ทำเป็นมองไม่เห็น

ในความสัมพันธ์นี้ สืออวี๋ยอมลดตัวลงจนต่ำที่สุดแล้ว แต่กลับไม่อาจแลกมาได้ซึ่งการหันกลับคืนใจของเหลียงหยวนโจวเลย

เพื่อนสนิท “ซ่งจื่ออิน” เห็นแล้วทนไม่ไหว มักเหน็บแนมว่า เธอว่าความคดีหย่าร้างมานับไม่ถ้วน เจอผู้ชายเลว ๆ มาก็มาก แต่กลับพาตัวเองมาตกหลุมรักผู้ชายอย่างเหลียงหยวนโจวจนถอนตัวไม่ขึ้น

อันที่จริงแล้วสืออวี๋ไม่ได้ดูไม่ออก เธอเพียงแค่ตัดใจไม่ได้เท่านั้น

เสียดายที่ทั้งสองเคยรักกันขนาดนั้น แต่จบลงด้วยการหมดรักและเกลียดชังกัน

และยิ่งเสียดาย……เหลียงหยวนโจว

แปดปีที่อยู่ด้วยกัน เธอแทบลืมไปแล้วว่าตอนไม่มีเหลียงหยวนโจว เธอเคยเป็นคนแบบไหน และไม่รู้เลยว่าจะชินกับชีวิตที่ไม่มีเขายังไง

นิ้วของเธอแตะที่ช่องป้อนข้อมูล กำลังจะพิมพ์ถามเขาว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ แต่จู่ๆการแจ้งเตือนหนึ่งก็เด้งขึ้นมา

เหลียงหยวนโจวอัปเดต “โมเมนต์” ของเขาแล้ว

ที่เขาลงเป็นเพียงรูปวิวทะเลธรรมดา แต่สืออวี๋กลับดูออกทันทีเลยว่า ที่นั่นคือมัลดีฟส์ สถานที่ที่เธอเคยเอ่ยอยากไปกับเขานับครั้งไม่ถ้วน

ปลายนิ้วของเธอชะงัก กำลังจะกดกลับไปหน้าแชท แต่ข้อความของซ่งจื่ออินก็เด้งเข้ามา

เธอเผลอกดเปิดโดยไม่รู้ตัว แล้วพบว่ามันคือภาพแคปจากโมเมนต์ของเสินหลี

เป็นรูปทะเลเดียวกันเป๊ะกับเหลียงหยวนโจว แต่มีข้อความกำกับว่า

——แค่บ่นว่าการทํางานนอกสถานที่มันเหนื่อยมากเลย เขาก็พามาฉันมาฮันนีมูนที่มัลดีฟส์เลย！

เหลียงหยวนโจวไม่มีทางไม่รู้ว่า มัลดีฟส์สำคัญกับเธอแค่ไหน

เป็นสถานที่ที่เธอพูดถึงบ่อยๆ เขามักจะบอกว่าไม่ว่าง แต่กลับพาผู้หญิงอีกคนไป

เพียงแค่กะพริบตา น้ำตาก็ไหลร่วงโดยไม่ทันตั้งตัว

ลมหยาวเมื่อครู่นี้ เหมือนพัดซึมเข้าไปถึงหัวใจของเธอ

แล้วสายจากซ่งจื่ออินก็ดังขึ้น

“เสินหลีนี่มันน่ารังเกียจจริง ๆเลย! รู้ทั้งรู้ว่าแกกับเหลียงหยวนโจวกำลังจะแต่งงานกัน ยังจะมาโพสต์รูปเหมือนกับเหลียงหยวนโจวมาทำให้คนอื่นเขารังเกียจอีก!”

“เหลียงหยวนโจวเองก็บ้าเหมือนกันเลย พาเธอไปตรงไหนไม่ดี ทำไมต้องไปที่มัลดีฟส์ด้วย? เขาไม่รู้เหรอว่านั่นคือที่ที่แกอยากไปกับเขามาตลอด? แปดปีแล้ว ต่อให้เดินก็เดินไปถึงแล้ว!”

“เขากับเสินหลีเปิดเผยชัดเจนขนาดนี้แล้ว แกก็ถูกสวมเขามาสามปีแล้ว นี่แกยังคิดจะแต่งงานกับเขาแล้วถูกสวมเขาแบบนี้ตลอดชีวิตเลยเหรอ?”

สืออวี๋เจ็บปวดใจมาก เธอรู้ดีว่าที่ซ่งจื่ออินพูดนั้นมันถูก แต่ทั้งสองอยู่ด้วยกันมาแปดปี อีกหนึ่งเดือนกว่าก็จะแต่งงานแล้ว เธอไม่อยากยอมแพ้แบบนี้

เธออยากพยายามเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าผลลัพธ์ยังเหมือนเดิม เธอก็จะยอมรับชะตากรรม

“จื่ออิน วันเสาร์เป็นวันลองชุดเจ้าสาวกับชุดเพื่อนเจ้าสาว แกอย่าลืมมานะ”

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นซ่งจื่ออินก็ด่าคำหยาบ ๆ ออกมาแล้วตัดสายทิ้ง

ถ้ายังคุยต่อ เธอกลัวว่าจะโมโหสืออวี๋จนตาย

หลายปีนี้ ทุกคนต่างก็มองออกว่า เหลียงหยวนโจวเปลี่ยนใจไปนานแล้ว แต่สืออวี๋กลับหัวดื้อ และยังเชื่อว่าซักวันเหลียงหยวนโจวจะยอมกลับใจ

สิ่งที่เธอไม่ได้บอกให้สืออวี๋คือ เธอเคยเห็นกับตาว่าเหลียงหยวนโจวพาผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเดินเข้าโรงแรมมาแล้วหลายครั้ง

เขาห่วยและแย่ไปตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ผู้ชายที่ในสายตามีแต่สืออวี๋เหมือนในวันวานอีกต่อไปแล้ว แต่กลับกลายเป็นชายเลวชั่วแท้จริงคนหนึ่งไปแล้ว

ผู้ชายเลวชั่วแบบนี้ ออกจากบ้านก็ควรถูกรถชน และเป็นหมันไปทั้งชีวิต!

คืนนั้น สืออวี๋นอนไม่ดีเลย ฝันร้ายซ้ำไปมา จนใกล้รุ่งถึงจะงีบลงได้เล็กน้อย

แต่ยังไม่ทันได้พัก เสียงสแกนลายนิ้วมือที่หน้าประตูก็ดังขึ้น

สืออวี๋ลืมตาขึ้น พึ่งลุกขึ้นนั่งก็เห็นเหลียงหยวนโจวผลักประตูเข้ามา

เหลียงหยวนโจวลากกระเป๋าเดินทางเข้ามา ใบหน้าดูเหนื่อยล้า แต่ที่สืออวี๋มองข้ามไม่ได้คือรอยลิปสติกที่ปกเสื้อ และรอยข่วนจาง ๆ บนหน้าอกเขา

มือที่จับผ้าห่มกำแน่น ความเย็นชาหนาวเหน็บปักลงในใจ จนทำให้เธอเจ็บปวดใจ

เมื่อเห็นสืออวี๋ตื่นอยู่ เขาก็ยกคิ้วขึ้น “รบกวนโดนคุณแล้วเหรอ?”

พูดพลางลากกระเป๋าไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดตู้หาเสื้อ

สืออวี๋สูดหายใจลึก มองดูแผ่นหลังของเขาแล้วถามว่า “คุณพาเสินหลีไปมัลดีฟส์ใช่ไหม?”

มือที่หยิบเสื้อเชิ้ตชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนหันมายิ้มเยาะ “ทำไม? ถ้าคุณชอบ งั้นฮันนีมูนของเรา ก็กำหนดไว้ที่นั่นก็ได้”

ฟังน้ำเสียงประชดประชันของเขา ทำให้สีหน้าของสืออวี๋ซีดเผือด

“คุณก็รู้ว่า ฉันอยากไปมัลดีฟส์แค่ไหน”

“คุณอยากไป ดังนั้นเสินหลีจึงไปไม่ได้เหรอ?”

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันแค่อยาก……” ไปกับคุณต่างหาก

แต่ยังไม่ทันพูดจบ เหลียงหยวนโจวก็ตัดบทอย่างไม่พอใจ “เอาล่ะ ผมพึ่งไปทำงานนอกสถานที่กลับมาเหมื่อยมาก ไม่อยากเถียงกับคุณ”

เขาหันหลังและเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ปิดประตูดัง “ปัง” และปิดกั้นสายตาของสืออวี๋

สืออวี๋ก้มมองปลายนิ้วที่ซีดขาว แสยะยิ้มเศร้า

เมื่อก่อนเขายังจะเถียงกับเธออยู่ แต่ตอนนี้กลับไม่แม้แต่จะเถียงเลยด้วยซ้ำ

เหลียงหยวนโจวอาบน้ำออกมา สืออวี๋ก็เปลี่ยชุดและหน้าล้างแปรงฟันเสร็จแล้ว นั่งทาลิปตรงหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง

วันนี้เธอสวมชุดเดรสยาวกำมะหยี่สีเขียวเข้ม ผมยาวประบ่าลงถึงเอว แต่งหน้าประณีต สวยจนแทบละสายตาไม่ได้

แต่เหลียงหยวนโจวเพียงปรายตามอง แล้วเก็บสายตากลับไปอย่างเย็นชา

ก่อนเขาจะออกจากห้อง สืออวี๋เอ่ยเตือนด้วยเสียงที่เฉยชา “วันเสาร์เป็นวันลองชุดแต่งงาน หวังว่าคุณจะไม่มาสายอีก”

สืออวี๋ไม่ชอบคนที่ไม่ตรงต่อเวลาที่สุด ตอนนั้นที่ยอมคบกับเหลียงหยวนโจว หนึ่งในนั้นก็เป็นเพราะเขาเป็นคนที่ตรงต่อเวลา

แต่ตั้งแต่ที่เขาเปลี่ยนใจไป ก็ผิดนัดเธอเพราะผู้หญิงคนอื่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เหลียงหยวนโจวยกยิ้มเยาะ “ไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ไม่สายแน่”

พูดจบ มือถือเขาก็ดังขึ้น

ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ เขากดรับสายพร้อมเปิดลำโพง เสียงออดอ้อนแสนหวานของเสินหลีก็ดังออกมา

“ประธานเหลียง เมื่อคืนคุณช่างไม่รู้จักพอเลยนะ ทำเอาตรงนั้นของฉันยังเจ็บอยู่เลย คุณต้องรับผิดชอบนะ！”