CHAPTER 03
"And that is not going to happen, Lyden." Agarang pagsagot ko. "Kaya hindi ko magawang sabihan si Morgan ay dahil na rin sa magiging kalabasan. Kung ibubuking ko sila, Mateo and Rose will leave happily, lalo na't sa ngayon ay alam kong unti unti nang nawawalan ng pakialam si Mateo sa mana niya."
A few days had passed after we went to their mansion, ay mas lalong naging malamig si Mateo sa akin, there are times that he will go back to our house with a lot of hickeys on his neck. He knows that I will never react to that, so he didn't even try to cover it up.
Ipinagwawalang bahala ko na lang 'yon kaysa sa dumada ako gayong alam ko namang walang pakialam si Mateo. Buti na lang din ay mabilis na gumana ang utak ko, I know Mateo will be irritated if I mess with him, at mailalagay ko lang rin ang sarili ko sa isang delikadong sitwasyon, I don't want it. I don't want it to happen.
"Kaya mo pa?" Lyden reached my hand.
"Kakayanin ko pa." Tipid kong sagot na ikinailing niya.
"Your husband doesn't deserve you. Vejar will never deserve a Fabian like you, Fayra. Sana matauhan ka."
I smiled weakly at her. Napaupo ako sa tabi niya at isinandal ang ulo ko sa backrest, kasabay naman nang matiim kong pagtitig sa kaniya, Lyden raised her eyebrows at me and gave me the what the fuck look.
Hindi man nagsasabi sa akin si Lyden simula nang maikasal ako ay ang balita naman na ang mismong lumalapit sa akin. I don't want to brag about this to her right now, but I know that she needs comfort.
"And he doesn't also deserve you, Lyden. Kung tanga ako mas tanga ka rin ata." Walang pakundangang saad ko na ikinalaglag ng panga niya.
"A-Anong pinagsasabi mo ja'n? Ikaw lang ang tanga sa ating dalawa 'no." Nguso niya.
Gusto kong matawa sa reaksyong ibinigay sa akin ni Lyden. Halata talagang may hindi siya sinasabi sa akin, ni hindi nga ako ngayon matitigan sa mga mata. Panay ang iwas na para bang hindi ko pa siya kilala.
"Just tell me what happened, Lyden. I won't judge you the way you judge me." Ngiwi ko sabay iling.
"May katotohanan naman 'yong judgement ko."
"Oh siya, sabi mo 'e." Suko ko na dahil kung masesentro lamang ang usapan namin doon ay uuwi akong walang makukuha na hinanakit niya. And I don't want that, gusto ko bago ako makauwi ngayon ay kahit papaano ay nakapaglabas siya nang sama ng loob.
Lyden smirked and poked her tongue out slightly. There is a brief pause, but I can tell she is about to say something to me.
Payak siyang natawa kinalaunan.
"You and Rose were by my side when I had my first heartbreak," she says, "But look at the turn now. You are the only one who can take my pain away. I-I still want those moments back, but seeing how Rose has forgotten our friendship and is ruining your marriage, I want to choke her until she begs me to stop."
Hindi ako umimik.
Sinariwa ko ang sinabi niya. Her first heartbreak, andoon kami ni Rose. Natatandaan ko pa kung papaano sinampal ni Rose 'yong ex niya at 'yong ipinalit kaagad kay Lyden na pinaghihila niya ang buhok kaya naman nagkagulo sa labas ng campus.
Rose didn't even blink when we got into the guidance office later on. She was furious during that time and used her surname to control the university... Even though she'll face punishment once her parents know about her actions.
Napangiti ako. Those days, our bond together was so strong. We got each other's backs, kahit hanggang saan kami umabot. Nagtatakipan kami, walang nag-iiwanan at sabay sabay na nangakong hindi kami masisira kailanman.
But looking at us now, Rose and I... Malabo. Malabo na kaming makabalik sa dati. I love Mateo so much. Since the day I met the Vejar's, bago pa man siya maipakilala ni Rose sa akin na manliligaw niya. I already knew him and liked him, and that turned into love, kaya naman pinatulan ko ang kasal.
I can't let him go. Not now. Not tomorrow. Kailanman ay hindi ko siya bibitawan kahit kapalit pa ang pagkakaayos namin ni Rose. There's already a big hole between Rose and I; it can't be fixed. It needs replacement and truly needs abandonment.
At isa pa, hindi lahat ng nakaraan ay dapat ayusin. May mga bagay na sadyang kailangang mangyari na hindi na muling maitatagpi sa nakaraang pilit na yinuyupi.
"It's ironic that I dislike what Rose has done to you. It's funny to think that I want to hurt her for hurting you, but to tell you right now... We're the same."
Agad na nangunot ang noo ko nang basagin ni Lyden ang hunahuna ko.
"But I don't know if he has a wife when I entered this relationship; I only found out yesterday." She smiled, but her face was filled with pain.
Mas lalo akong hindi nakapagsalita. All this time, akala ko maayos na siyang lalagay sa tahimik kasama ang fiancé niya. Ngunit malaking dagok pala ang kapalit ng bawat sandaling ipinapadama nito dahil may kaakibat na sabit. Akala ko, ayos na. Perpekto.
"He cheated. He lied... Can I call Rose right now and tell her to punch my fiancé?" She laughed as she wiped her tears.
"Do you want us to drink for you to ease the pain?" Alok ko.
Umiling siya. "No. Mateo will get mad at you if you come back home drunk as shit. I know you, Fayra. Bago pa ako malasing, bagsak ka na. Alam ko na rin kung saan tayo hahantong nito pagkatapos. Ako pa rin sa huli ang mag-aasikaso sa 'yo, imbes na ako ang asikasuhin mo." Ngiwi pa niya sabay hagis sa akin ng naka-sealed na pop corn.
I opened it and grabbed as much as I could with my fingers. "I'm not leaving tonight. I'm staying with you."
"Sira ka ba? Paano ang asawa mo---"
"Rose was there." I cut her off.
"Where?"
"In our house---"
"What?!"
"Mateo wants her there for the meantime, wala kasi si Morgan dahil out of town nito para sa project nilang magpipinsan, hindi umayon si Mateo doon dahil planado na niya ang lahat." Kalmadong kuwento ko.
"Then it's fine for you?"
I shook my head. "Nope, it's not fine with me. It's never been fine with me to see my husband flirting with his sister-in-law."
"Then what are you doing here?" Panlalaki ng mga mata niya sa akin. "You are supposed to go back now and get what belongs to you. Get your ass up now and take what's yours."
Tinitigan ko sandali si Lyden bago muling ngumata. Ipinatong ko pa ang isang binti ko sa mini table niya at humarap sa television.
"I want to rest for now, Lyden. I want peace for my soul, my heart, and for my mind. Atsaka na ako babalik doon kapag kaya ko na, pagkaya ko nang ipaintindi sa sarili ko ngayong gabi na makakasama ko si Rose sa iisang bubong."
"So magtatagal ka dito?"
"Hindi. Hindi ako puwedeng magtagal. Kailangan ko lang maintindihan at pahabain ang pasensiya ko ngayong gabi. Hindi rin naman ako papayag na masolo niya ng lubusan ang asawa ko. Baka masampal ko ulit siya."
Hindi kumibo si Rose. Lumapit ito sa akin at yumakap.
"Don't pity me, Lyden. I can handle myself properly. Hindi pa naman ako nagpapakababa sa kaniya para kaawaan mo ako. Don't feel sorry for me because I'm not yet begging or kneeling---"
"Bakit may plano ka? May plano kang magmakaawa at luhuran ang walang puso mong asawa?" Hiwalay niya sa akin sabay pitik sa noo ko. "Don't you dare, Fayra." Mahihimigan ang pagbabanta sa kaniyang boses. "Don't kneel on that Vejar! Don't you ever dare kneel for him to choose you. I'm warning you, Fayra."
Days have passed since I saw his hickey, which was most likely done by Rose. I looked in the mirror and spoke like an idiot. It hurts to see that I'm here, but he's still going back and forth to Rose. It hurts to see how in love he is with Rose when it should be me. It's difficult to accept the truth, but it's even more difficult to accept the fantasy I had for my marriage life.
There are some advantages and many disadvantages. Mateo Vejar is the most difficult to come across. I was willing to do it if begging and kneeling for him was the only way for him to feel sorry for me and decide to stay for a little longer. I'm willing to degrade myself just for him and because... Because I love him that much.
I smiled bitterly at Lyden. I'm not giving her any more assurances that she wanted. On the contrary, I'm assuring her of one thing that I'll do for sure one day.
"If I am left with no choice, rather than that, I will do it, Lyden. I will."
Siguro nga dapat munang dinahan dahan muna namin ang lahat. Hindi nagpadalos dalos sa bugso ng damdamin upang hindi kami makagawa ng ubod ng kapusukan. Marami akong natutunan. Natutunan na isa na doon ang pahalagahan ang sarili. Isalba hanggat kaya pa. Dahil sa huli, ikaw lang sa sarili mo ang tutulong mismo sa 'yo. Wala nang iba pa. Hindi ko alam kung kaya ko bang kalimutan pa ang nakaraan na nagturo sa akin maging matatag at tumayo sa sarili kong mga paa. Ngunit hindi na nga ata mawawala sa akin ang nakaraang gusto kong ibaon na ng tuluyan dahil kasama ko na ito hanggang sa ako'y mabawian ng buhay. Cheating is a choice na hindi mo puwedeng sabihin lang na hindi mo sinasadya o kaya natukso ka lang kaya mo nagawa ang isang pagkakamaling iyon. Alam kong walang kapatawaran ang kasalanan iyon. Walang tamang ekplinasyon para makalusot dahil kapalit nang pagkakasalang iyon ay ang hinagpis ng isang taong kinukwestiyon kung ano ang mali at kulang sa kaniya. Akala ko, hanggang doon na lang
Mateo's POV"Ilang araw nang nasa sa 'yo 'yan, bro. Parang wala kang balak na ibigay 'yan kay Fayra."Nag-angat ako ng tingin kay Morgan na kakapasok lang sa opisina ko. Binuksan ko ang drawer at ipinasok ang hawak hawak ko doon. Inabot ko sa kaniya ang mga papeles na tapos ko nang pirmahan kani-kanina lang. "Naghahanap lang ako ng tama panahon. At hindi naman sa wala akong balak. Hindi pa ata handa si Fayra na muling matali sa akin." Malungkot kong saad. Umupo ito sa may couch at pinag-cross ang dalawang binti habang ang paningin ay nasa akin. "Isang taon na kayong nagsasama after mong bumalik. Hindi ka pa rin sigurado kung gusto niya ba o hindi?" Takang tanong niya. Napasandal ako sa upuan ko at napabuntong hininga. "Pakiramdam ko lang naman. May mga times kasi na parang ilang pa rin siya about some things. Maybe because akala niya bumabalik kami sa dati." "That's bad, bro. Don't you think it's a sign?" Napakunot ang noo ko. "A sign of what?" "A sign that you should leave he
"Mateo, ano na naman ba 'to? Ang dami na namang bulaklak." Nakanguso kong wika habang sinusuyod ng tingin ang buong kusina na halos punuin niya na ng mga rosas.Napatigil ito sa pagva-vacuum at gulat na napatingin sa akin."Bakit hindi ka nagsabing dadating ka na pala?" Balik naman nitong tanong sa akin na ikinabuntong hininga ko. Inilagay ko ang shoulder bag ko sa sofa at sinuyod muli ng tingin ang kusina.Nang lingunin ko siya ay nagkamot ulo ito sabay lapit sa akin. Agad niyang pinulupot ang braso niya sa akin at pinupog ako ng halik."Babe, magrereklamo ka na naman eh." Nangingiwing aniya sa akin sabay hubad sa coat ko. Isinampay niya iyon sa balikat niya at hinapit ako paharap sa kaniya. Nangingiti na ito at agad akong kinintilan ng halik. "A-Ay!" Natatawang hawak nito sa noo niya pagkatapos kong pitikin.Inirapan ko siya at marahang itinulak."Nanliligaw ka pa nga lang may pahalik halik ka na. Ayos ka rin eh noh." Asik ko sa kaniya na ikinatawa niya ng husto."Matik 'yon, babe.
"Mommy, wake up na po.""Mommy."Marahan akong napadilat ng marinig ang boses ng anak ko at ang mahinang pagyugyog niya sa akin. Nang magmulat ako ng husto ay kinusot ko muna ang mga mata ko at iniunat ang braso."Kanina ka pa ba gising?" Tanong ko't sabay yakap sa kaniya at hinilakan siya sa pisngi.Yumakap naman ng mahigpit pabalik si Ace sa akin. Nang humilay siya sa akin ay nakangiti itong bumaba ng higaan at inabot ang kamay ko."Stand up ka na, Mommy. Ready na ang breakfast na'tin." Aniya niya't ayaw akong tigilan sa paghila."Susunod ako anak, mag-aayos lang si mommy." Aniya ko't bumangon dahil mukhang hindi siya naniniwala."We'll wait for you, Mom." Saad pa nito at parang bulang naglaho sa harapan ko.Napabuntong hininga ako at muling nag-unat. Bigla naman akong natauhan nang maalala na nandito nga pala ang ama niya. Kaagad akong napabangon at basta na lang tinali ang buhok ko. Humarap ako sa salamin para suriin ang sarili ko. Maayos naman akong tingnan kahit wala pang hilam
CHAPTER 50"Pumunta ka, Fayra. Aasahan kita sa birthday ni Rian. Kaunting salo salo lang naman ang mayro'n para sa kaniya, at kaunti lang rin ang inimbita ko kaya magiging simple lang ang ganap ngayong taon unlike last year."Nakangiti kong tinanggap ang invitation letter na iniabot ni Rose sa akin. Tinapos ko muna ang paghigop ko sa kape ko bago ko buksan ang card at basahin ang nasa loob no'n."Biruin mo, siyam na taon na pala ang anak mo. Tumatanda ka na Rose, tingin ko kailangan mo nang sundan si Rian." Komento naman ni Lyden.Napagawi ang paningin ko sa kaniya at natawa."Hindi ba't ayaw niya na ngang sundan si Rian. Ito talagang buntis na 'to." Ngiwi ko na ikinatawa nila."Masyado na akong maraming ginagawa. May bakery ako, at may plano pa akong magbukas ng panibago. At isa pa, sino namang bubuntis sa akin? Alam niyo namang ayaw ko na nang lalaki sa buhay ko—""Ay, grabeng pagbabago naman ang ginawa mo sa buhay mo, Rose. Paano ka sa gabi niyan—""Hoy, Lyden. Magpigil ka nga sa b
Mateo's POV"You're not going anywhere, Mateo! I'm warning you! I can do whatever I want if you choose her over me!"I closed my eyes and tried to calm my nerves so that I wouldn't lose control. I'm tired of this. I'm tired of keeping a plan in my mind, but then here it is; my plan for making a bond with my son and his mom is not going to happen anymore. Alam kong pagkatapos nitong biglaang pagsulpot ni Rose sa bahay ni lolo ay mahihirapan na naman akong mapalapit kay Fayra. "What do you think you're doing, Mateo huh?! Tingin mo ba wala akong alam sa gusto mong mangyari?" Punong puno ng galit ang mga mata niya habang nakatingin sa akin, hindi pa siya nakuntento at hinawakan niya pa ako sa polo ko. "I'm tired of this, Rose. I'm tired." Sukong saad ko. Hinawakan ko siya sa pulsuhan niya at unti unting inilayo sa akin. Ang kaninang matapang niyang aura sa akin ay unti unting nawawala at napapalitan ng pagtataka. Naging malikot ang kaniyang mata. Alam kong hindi niya inaasahan ang nar