Czedric's POVPagtingin ko sa aking email inbox, namutla ako sa sobrang dami ng notifications na natanggap ko mula sa iba’t ibang kumpanya, endorsements, at press releases. Ngunit may isang email ang talagang tumutok sa akin—isang imbitasyon mula sa isa sa pinakamalalaking TV network sa bansa.Subject: Invitation to Perform on Sunday’s Live ShowSender: Talent Management DivisionBinasa ko ito nang mabuti at habang nagbabasa, hindi ko mapigilang mapangiti. Iniimbitahan nila akong mag-guest sa isang sikat na live variety show kung saan palaging nagpe-perform ang mga pinakamalalaking artista. Hindi ko maipaliwanag ang excitement ko. Ito na ba ang pagkakataon kong ipakita sa mas malaking audience ang talento ko?Napaisip ako. Habang lumalalim ang iniisip ko, biglang nag-pop sa isip ko ang mukha ni Everisha. Ano kaya ang masasabi niya kapag nalaman niya ito? Magiging proud kaya siya sa akin?Agad kong kinuha ang phone ko at nag-text sa kanya."Hey, love. I got invited to perform on Sunday
Everisha’s POVNagising ako nang maaga ngayong umaga. Pinilit kong huwag magtagal sa higaan dahil alam kong kailangan kong mag-ayos ng mga gamit ko para sa tatlong araw na bakasyon na pinlano ni Czedric. Hindi ko alam kung saan kami pupunta, pero ramdam ko ang excitement. Ngayon lang kami magbabakasyon ng halos tatlong araw.Pagbukas ko ng cabinet, pinili ko ang mga paborito kong outfits—summer dresses, activewear, at ilang casual na damit. Baka naman beach ang destinasyon namin, naisip ko, kaya’t isinama ko na rin ang mga bikini at cover-ups ko. Matapos ang halos isang oras na pag-aayos ng maleta, sinigurado kong wala akong nakalimutan.Nagpatulong pa ako sa mga kasambahay namin kasi mas magaling silang mag-ayos ng mga gamit sa loob ng maleta.**Nung tanghali, nagdesisyon akong pumunta sa gym. Simula nang maging parte ng routine ko ang pag-eehersisyo, napansin ko ang malaking pagbabago sa katawan ko. Mas firm na ang mga braso ko, mas malinaw na ang hubog ng baywang ko at halos mawal
Everisha’s POVNang bumaba ang sasakyan namin ni Czedric sa isang pribadong paliparan, hindi ko mapigilang magtaka. Sa malayo, isang malaking private helicopter ang nakahanda, makintab at mukhang sobrang mamahalin. Para akong nasa eksena ng isang pelikula. Mas malaki ang helicopter na iyon kaysa sa mga helicopter ni Papa Everett.“Czedric… are we riding that?” tanong ko sa kanya habang nakatingin sa helicopter na tila kumikinang pa sa ilalim ng araw. Sobrang ganda, ngayon lang ako nakakita ng helicopter na ganito kalaki.“Yes,” sagot niya nang diretso, sabay ngiti. Napanganga na lang ako kasi mukhang malayo-layo ang mararating namin.“Ano ba talaga ang plano mo? Where are we going?” muli kong tanong, pero gaya ng dati, misteryoso pa rin ang mga mata niya.“You’ll find out soon,” tugon niya at inabot ang kamay ko para alalayan akong bumaba ng sasakyan.Habang naglalakad kami palapit sa helicopter, sinalubong kami ng piloto at isa pang staff. Maayos ang kanilang uniporme at halatang han
Everisha’s POVPagdilim ng paligid, napansin ko agad kung gaano kaganda ang lugar kahit sa gabi. Sa bawat poste ng solar lights na nakapalibot sa kubo at camping tent, nagmistulang liwanag ng mga bituin ang buong paligid. Ang mga LED lights na nakakabit sa gilid ng kubo at tent ay nagbibigay ng soft glow, para bang nasa isang fairytale ang eksena naming dalawa ni Czedric dito.Habang tinititigan ko ang buong paligid, hindi ko maiwasang ngumiti. Ito ang klase ng lugar na parang kailanman hindi mo gustong lisanin.“Do you like it?” tanong ni Czedric habang papalapit sa akin, bitbit ang ilang gamit para sa hapunan namin.“I love it,” sagot ko. “It’s magical, Czedric. Parang hindi totoo.”Hinawakan niya ang kamay ko at ngumiti. “Then let’s make tonight just as magical.”Nagpasya kaming magtulungan sa paghanda ng hapunan. Si Czedric ang naatasang magluto ng kanin, habang ako naman ang naghiwa ng mga sangkap para sa pork at chicken inihaw namin. Ang bango ng sariwang hangin na humahalo sa a
Everisha’s POVAng katahimikan ng gabi ay puno ng liwanag ng mga bituin at init mula sa bonfire. Matapos naming humiga sa banig at mag-usap sa ilalim ng kalangitan, napansin kong parang ayaw pa naming matapos ang gabing ito. Naroon pa rin ang sigla, tila ba ang bawat segundo ay mahalaga.Habang nakaupo malapit sa apoy, isang ideya ang pumasok sa isip ko. Napatingin ako kay Czedric na mukhang nag-iisip habang tinititigan ang mga baga ng bonfire.“Czedric,” tawag ko sa kaniya na halos pabulong.“Yes?” sagot niya na hindi inaalis ang tingin sa akin.“Let’s drink wine,” suhestiyon ko na may halong ngiti.Tumaas ang kilay niya, tila nagulat. “Wine? Akala ko ba napagod ka na sa star watching?”“Come on,” pakiusap ko. “It’s not every night we get to do this. Let’s make tonight special.”Tiningnan niya ako ng ilang segundo bago ngumiti. “Okay, fine. I can’t say no to you.”Tumayo siya at nagtungo sa tent para kunin ang bote ng wine na dala niya. Habang abala siya, ako naman ay nag-ayos ng ami
Everisha POV Hindi na ako nahiyang ilabas ang titë niya sa suot niyang briëf. Pero hindi ako makatingin kay Czedric kasi kahit may tama na ako ng ininom naming wine ay may kaunting hiya pa rin. Binaba ko na rin ang suot niyang underwear. Namilog ang mga mata ko kasi ito ang unang beses na nakakita ako ng pagkalalakë ng isang lalaki. Saka, grabe! Ang laki ng titë niya. “Sa totoo lang nahihiya ako na nakikita mo na ang buong katawan ko,” sabi niya habang nakikita kong namumula ang mukha at upper body niya. “Nahihiya rin naman ako, pero hindi ba’t kasali naman ito sa buhay. Saka, masyado na akong matanda para hindi maranasan ang bagay na ‘to,” matapang kong saad sa kaniya. “Don’t tell isusubo mo?” tanong niya na parang nagtataka. Sa totoo lang, naisip ko rin kanina ‘yun nung hinihimas ko na ang arï niya. Pero kasi sa lahat ata ng pörn video na napanuod ko, walang hindi gumawa nun. Saka, balita ko rin sa mga friend ko, normal lang ‘yun. Ginagawa na iyon ng mga magkasintahan
Czedric’s POV Ang mga unang sinag ng araw ay dahan-dahang pumasok sa camping tent, nililiwanagan ang loob nito sa kalmadong paraan. Sa pagbukas ng mga mata ko, ang unang bagay na nakita ko ay ang mukha ni Everisha, mahimbing pa rin ang tulog at mukhang napaka-payapa. Napangiti ako, hindi ako makapaniwala sa swerte ko na nandito siya sa tabi ko. Sa gitna ng malamig na simoy ng umaga, hindi ko maiwasang maalala ang nangyari kagabi—ang init, ang emosyon at ang pagmamahalan na pinagsaluhan namin. Parang isang panaginip ang lahat. Hanggang ngayon, hindi pa rin mawala ang pakiramdam na sarap na sarap ako sa mga ginawa namin kagabi, lalo na ‘yung isubo niya ang ari ko. Nakakahiya sa una pero nung mawala ang hiya ko, hindi ko na napigilang mapaungol. Sa una hindi pa siya sanay pero hinayaan ko lang kasi naiintidihan ko naman. Pero nung lumaon, puta, napaungol ako sa sarap nung gumaling na siya sa pagsusö sa akin. Lalo na nung bayuhïn ko na siya. Sa sikip niya, dumugo ang pagkababaë niya k
Everisha’s POVAng malamig na simoy ng hangin sa umaga ay sumalubong sa akin nang buksan ko ang camping tent. Amoy na amoy ko ang sariwang damo at naririnig ang huni ng mga ibon sa paligid. Nasa harap ng tent si Czedric, abala sa pag-aayos ng mga dala niyang punong prutas at mga buto ng bulaklak. Agad akong napangiti nang makita siya habanh punong-puno ng good vibes ang umagang iyon.“Good morning!” bati niya, nang makita akong lumabas ng tent. Napasarap ang tulog ko dahil nakaisa na naman ako kagabi sa kaniya. Nagpunta lang kami dito naging wild na kami pareho. Makailang beses ko nang natitikman kung gaano kasarap ka-sëx si Czedric. Sobrang galing niyang bumayo, sarap na sarap talaga ako.“Good morning,” sagot ko, sabay lapit sa kanya. “What are you up to?”“Naalala ko, I brought something special,” sabi niya habang tinuturo ang mga maliliit na punong may usbong na. “I thought we could plant these today. Look, we’ve got guyabano, santol, rambutan, mango, cherry, and more. I also brou
Samira POVPagkatapos kong linisin at gamutin ang sugat ni Ahva, hinawakan ko ang kamay niya saglit. “Dito muna kayo ni Mama Ada, okay? Don’t worry, we’ll be back soon,” sabi ko. Tumango lang siya, hawak pa rin ang tela sa sugat niya habang si Mama Ada ay umupo na sa tabi niya, kita sa mukha nito ang pagod at pati na rin ang takot dahil sa nangyaring pag-atake ng mga tauhan ni Vic.“Let’s go,” sabi ni Miro nang masiguro naming sapat na ang mga soldiers niya na maiiwan dito kina Mama Ada at Ahva.Paglabas namin, agad kaming sumakay sa sasakyan. Pinatakbo ito ng driver ni Miro sa pinakamabilis na paraang kaya niya para mabilis kaming makarating sa kinaroroonan nila Ramil.Pero sure akong hindi sila pababayaan ng mga tito namin kahit ma-late kami. Pero para ma-sure, kailangan pa rin naming pumunta dahil baka marami silang sumugod doon.Habang umaandar ang sasakyan, tumahimik muna kaming dalawa ni Miro. Pero, siyempre, dapat alisto pa rin, parehong matatalas ang mga mata namin, nakaabang
Miro POVIto ‘yung ayoko, stress na may kasamang gigil at takot. Pagdating namin sa tapat ng mansiyon kung saan naroon sina Mama Ada at ang kapatid kong si Ahva, halos sabay kaming bumaba ni Samira sa van. Kasunod din ang iba kong mga soldiers.“No more warnings,” mariing sabi ko habang tinitingnan ang paligid. “Take them all down.”Tumango si Samira. “Let’s end this quickly.”Hindi na kami nag-aksaya ng oras. Bago pa man makalapit sa pintuan ng mansiyon, sumalubong na sa amin ang mga putok ng baril. Ang mga tauhan ni Vic, halatang sanay at mabagsik. Pero mas sanay kami, iyon ang dapat kong isipin. Mas determinado dapat kami kaya nag-focus akong mabuti sa mga naging training ko sa kamay ng mga tito ko.Nag-slide kapagdaka si Samira sa likod ng isang sementadong harang habang binunot ang dalawang baril mula sa thigh holsters niya. Sabay niyang pinutukan ang dalawang kalaban na sumisilip mula sa likod ng van.Bang! Bang!Tumama ang bala sa helmet ng isa, sapul ang mukha. ‘Yung isa, sa d
Samira POVPagkatapos ng putukan, halos hindi pa rin humuhupa ang kaba sa dibdib ko. Habang sakay kami sa bulletproof van, mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Manang Cora habang nakahiga siya sa stretcher. May mga balot na ng gasa ang balikat niya pero kitang-kita pa rin ang patak ng dugo na hindi mapigil. Ang mga mata niya, nakapikit at masyado nang maputla. Tahimik lang siya, humihinga ng mababaw. Sa tabi niya, nakaupo si Miro, hawak ang cellphone at panay ang utos sa mga tauhan niya.Nandito na rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryz, sila na ang nasa harap ng van, isa sa kanila ang driver.“Make sure the area is clear. Double the guards until further notice,” utos ni Miro habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Habang umaandar ang van papuntang ospital, tinignan ko ang iba pang mga manang na kasama namin sa loob. Tahimik lang silang lahat. Si Manang Luz, nakapikit at tila nagdarasal. Si Manang Luciana, panay ang himas sa palad ni Manang Percy na hindi pa rin makapaniwalang ga
Miro POVKanina pa ako nakatanggap ng report mula sa isa kong soldier. Tumawag siya direkta sa secure line, at sa tono pa lang ng boses niya, alam ko nang hindi ito simpleng ulat lang.“Boss, may dalawang motor at isang van na pabalik-balik sa harap ng mansion. Same plate numbers, same route. Parang minamanmanan ang mansiyon ng mga manang,” sabi niya habang ang boses at klarong nasa ilalim ng tumutubong tensyon. Sila, hindi basta-basta magre-report kung hindi sila siguradong banta ito sa buhay ng mga manang.Hindi na ako nag-aksaya ng oras.“Send reinforcement. Double the guards. I want snipers on the roof and checkpoints within a kilometer radius. Now.”Kaagad akong tumayo mula sa leather chair ko sa opisina. Tinawagan ko rin agad si Samira.“Something’s wrong,” sabi ko ng diretsyo sa kaniya. Bawal maglihim, magagalit siya kaya kahit mag-panic siya, mas okay kasi ang mahalaga, alam niya agad ang nangyayari. “We need to go there. Now.”Hindi na ako nagtaka sa sagot niya.“I’m coming w
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga