Napalunok si Apple. Tumigil siya sa pagtitig sa mga mata ni Nathan at ibinaling ang tingin sa maliit na larawang hawak niya — sila ni Amara sa beach, tawa ng tawang hawak ang kamay ng bata.“Ang ibig kong sabihin…” humugot siya ng malalim na buntong-hininga, “…kailangan ko ng oras. Kailangan kong ayusin ang sarili ko bago ko ayusin ang kahit anong relasyon. Lalo na ‘yung sa atin.”“So… break muna tayo?” tanong ni Nathan, unti-unting lumalamig ang tinig.Hindi siya makatingin kay Apple ngayon. Para bang alam na niya ang isusunod na sasabihin nito, pero pilit pa ring umaasa na iba ang maririnig.“Hindi ko gusto ang salitang ‘break,’ Nathan. Gusto ko lang ng espasyo — hindi para iwan ka, kundi para mahanap ko ang tamang direksyon.”Tahimik si Nathan. Ilang sandali siyang nakatingin kay Apple na parang iniisip kung aatras o lalaban. Hanggang sa…“Espasyo…” ulit niya, mapait ang ngiti.“Sa tuwing may lalaking hindi mo matanggihan, lagi mo akong pinapapili sa pagitan ng ‘pang-unawa’ at ‘pag
Nakauwi na si Lance sa kanyang presidential suite mula sa bahay nina Apple. Tahimik siyang pumasok, hawak pa rin sa alaala ang huling ngiti ni Amara bago siya umalis. Malapit na itong mag-dalawang taon—at habang pinagmamasdan niya ang larawan ng anak nilang iyon ni Apple sa kanyang cellphone, biglang bumalik ang bigat sa kanyang dibdib. Mahal niya si Amara. Hindi iyon matatawaran.Sa kabilang silid, tahimik ang paligid maliban sa marahang tunog ng hangin mula sa air purifier. Naroon si baby Lucien, ang kanyang dalawang linggong gulang na anak sa namayapang asawa niyang si Monica. Payapa ang mukha ng sanggol habang natutulog sa crib, tila walang kamalay-malay sa gulo sa paligid ng mga taong dapat sana’y unang mag-aalaga sa kanya.Lumapit si Lance sa crib. Marahan niyang hinaplos ang maliit na kamay ni Lucien. Napasinghap siya, pilit na nilulunok ang gumuguhong emosyon.“Hindi mo na makikilala ang mommy mo, anak…” bulong niya. “Pero pangako ko, ako ang magiging dahilan para hindi mo mar
Pagkaalis ni Lance, ilang minuto rin ang lumipas bago tuluyang humugot ng malalim na buntong-hininga si Apple. Nanatiling nanginginig ang kanyang mga kamay habang dahan-dahang inaayos ang tasa ng tsaa sa mesa. Hindi niya alam kung dahil ba sa lamig ng gabi o sa bigat ng usapang bumaon sa kanyang dibdib.Muling bumukas ang pinto sa likod. Mula sa loob ng bahay, tahimik na lumabas si Mia, may bitbit na cardigan at isang maliit na kumot. Lumapit ito sa kanya at iniabot ang cardigan nang walang salitang sinabi.“Baka ginawin ka,” mahinang sambit ni Mia.Kinuha iyon ni Apple, halos pabulong ang sagot. “Salamat.”Umupo si Mia sa katapat niyang upuan. Saglit silang tahimik. Tanging ihip ng malamig na hangin at huni ng kuliglig ang pumupuno sa paligid. Parang pati mga dahon sa paligid ay ayaw makialam sa bigat ng tensyon sa pagitan nila.“Nakausap ko si Lance kanina,” ani Mia, habang tahimik na nakatingin sa kawalan. “Bago siya umalis.”Napatigil si Apple. Halata sa kanyang mukha ang pagkagul
Gabi na. Tahimik na ang paligid. Ang ingay ng buong araw ay napalitan ng malamlam na simoy ng hangin at huni ng kuliglig. Sa loob ng bahay, mahimbing na natutulog si Amara, mahigpit na yakap ang maliit na braso sa kapatid niyang si Lucien sa crib. May baby monitor sa sulok ng sala, ngunit wala namang kailangang bantayan—ang kapayapaan ay tila bumalot sa loob ng bahay.Sa labas, sa porch, magkasamang nakaupo sina Apple at Lance. Sa pagitan nila ay isang mesa at isang tasa ng tsaa na hawak-hawak ni Apple. Ang liwanag ng buwan ang tanging ilaw ng gabi. Tahimik si Lance. Nakatingin lang siya sa malayo, sa mga aninong gumagalaw sa mga dahon, pero halatang mabigat ang iniisip.“Salamat sa pagtulong kanina,” mahinahong sabi ni Apple. “Masaya si Amara. At si Lucien… parang komportableng-komportable sa ate niya.”Tumango si Lance. Hindi siya agad sumagot.“’Yun naman talaga ang gusto ko,” aniya pagkaraan ng ilang sandali. “Na magkakilala sila habang maaga. Na maging natural sa kanila ang pagkak
Tahimik na hapon. Maaliwalas ang langit—may mga ulap na parang cotton candy sa kabuuan ng bughaw. Sa likod-bahay nina Lance, may simpleng garden setup: picnic blanket, ilang stuffed toys, at isang maliit na lamesang may hiwa-hiwang prutas. Tahimik pero may saya sa paligid—ang halakhak ni Amara, ang mahinang ungol ni Lucien, at ang banayad na ihip ng hangin.Nakaupo si Apple sa tabi ng baby rocker ni Lucien. Maingat niyang isinusubo ang maliit na kutsarang may halong mashed prutas sa bibig ng sanggol. Si Amara naman ay nakaupo sa tabi, hawak ang isang plush unicorn habang pinagmamasdan ang kapatid.“Mama, baby?” tanong ni Amara, sabay turo sa sanggol.“Oo, baby si Lucien. Kapatid mo siya,” ani Apple, sabay halik sa pisngi ng anak.Nakangiting tumango si Amara, tapos ay dahan-dahang inilapit ang unicorn toy sa tabi ng baby. “Hi, baby… giraffe o!” sabay pakaway-kaway sa maliit na kamay ng sanggol.“Tingnan mo, parang gusto niyang kunin ang giraffe,” sabi ni Apple, masaya sa kilos ng kany
Sa labas ng café, bandang haponMainit ang ihip ng hangin, hindi gaanong malakas pero sapat para pagalawin ang mga dahon ng puno sa tabi ng kalsada. Nakaupo si Apple sa bangkito sa labas ng café, pinupunasan ang lamesa at nililigpit ang mga natirang paninda. Kasalukuyan niyang inaayos ang mga gamit sa kahon nang huminto sa harap ang isang sasakyang pamilyar sa kanya.Napalingon siya. Bumaba mula roon si Lance, suot ang simpleng puting polo at maong, may bitbit na isang maliit na paper bag. Hindi niya alam kung bakit kumabog ang dibdib niya, pero pinilit niyang manatiling kalmado. Mula sa ekspresyon sa mukha ni Lance, halatang hindi ito dumaan lang nang walang dahilan.“Hi,” bati ni Lance habang lumalapit, may bahagyang ngiti sa mga labi. “Dumaan lang ako. Naiwan mo 'yung thermos sa bahay. At saka, may dalang extra diapers. Baka makatulong.”Tinanggap ni Apple ang bag, sabay tango ng pasasalamat. “Salamat,” mahina niyang sagot. “Maayos naman si Lucien?”Tumango si Lance, bahagyang suma