“อื้อ~ พี่กราฟ ซี๊ด~” เสียงหวานของปั้นหยากำลังทำให้ผมอดทนไม่ไหวอีกต่อไป อย่าครางเร่าร้อนมากได้ไหมที่รักพี่จะทนทำช้า ๆ ไม่ไหวอยู่แล้ว พี่จะทำอยู่แต่ใจเย็น ๆ ได้ไหมพี่ทำช้า ๆ แบบนี้ก็เพราะกลัวที่รักเจ็บไม่รู้รึไง“พี่กราฟขา~” พอผมไม่ตอบอะไรมือปั้นหยาก็ยิ่งลูบไปทั่วตัวแล้วก็ส่งเสียงเรียกแบบสะท้านอารมณ์มาให้ผม“อืม~ ใจเย็น ๆ สิคะ” อ่าส์~ ยิ่งได้ยินเสียงหวานเรียกชื่อผมเหมือนใจจะขาดผมก็ตอบเธอไปด้วยประโยคที่โคตรเลี่ยน กูแม่งไปหัดพูดคะขามาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไม่เคยพูดแบบนี้กับใครเลยนะครับ เคยมีผู้หญิงขอให้พูดบ้างบอกว่ามันน่ารักแต่ผมไม่เอาด้วย แต่อยู่ดี ๆ ก็พูดคะขากับปั้นหยาเป็นคนแรก“พี่กราฟ อื้อ~” ปั้นหยาครางกระเส่าหนักกว่าเดิม เสียงหวานครางด้วยความทรมานเร้าอารมณ์ผม ที่รักของผมก็หุ่นดี ตัวหอมซะจนผมหลงใหลโงหัวแทบไม่ขึ้นผมก้มลงไปจูบปั้นหยาแล้วก็เอาท่อนเอ็นใหญ่ถูตามร่องรักสีสวยหวาน ร่องสวย ๆ ที่มีน้ำหวานเยิ้มออกมาขนาดเมื่อกี้เพิ่งกินไปหยก ๆ ตอนนี้ก็เปียกเยิ้มออกมาอีกแล้ว อยากขยับลงไปกินอีกรอบแต่ถ้าทำแบบนั้นหยาน้อยของผมคงเอาตีนทุบหัว ยิ่งเป็นหมอเถื่อนอยู่ด้วยจ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~“อืม~” ผมจูบปากหวานไ
“ไปอาบน้ำครับ”“อย่ามาสั่งหยา ตอบมาก่อนสิวะ! ทำไมต้องปลุกถ่อย ๆ แบบนี้หรือว่าที่พูดดีเมื่อคืนแค่ต้องการจะหลอกอะไรหยาอีก!”“เฮ้อ! ฟังให้ดีนะปั้นหยา 8 โมงเช้าพี่ทั้งจุ๊บแก้ม หน้าผาก ปาก หัวไหล่ ไล่ลงไปยันหัวนม จุ๊บจนไข่พี่แข็งหยายังไม่ตื่นเลย แล้วยังไงรู้ไหม? หยาไม่ตื่นพี่ก็ต้องไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ 10 โมงเช้าพี่มาปลุกอีกครั้งนอกจากจะแข็งอีกรอบหยายังเอาเท้ามาถีบพี่ออกแล้วก็หันหลังนอนเกาตูดใส่พี่ ไหนตอบมาซิพี่ควรปลุกหวาน ๆ อีกรอบไหม แม่ง~” “...โกหก” โกหก ตลบตะแลง ตอแหล! ฮือ~ จะบ้าเหรอจุ๊บแก้ม หน้าผาก ปาก หัวไหล่ ไล่ลงไปยันหัวนม จุ๊บจนไข่แข็ง คือพี่ต้องจุ๊บเท่าไหร่ถึงจะไข่แข็งได้ เรื่องโจ๊กชัด ๆ จุ๊บจนไข่แข็งแสดงว่าต้องนานสิวะ! แล้วทำไมหยาไม่รู้สึกตัว ยิ่งบอกว่าทำสองรอบเลยยิ่งเป็นไปไม่ได้ ไม่มีทาง -///-สิ่งที่เป็นไปไม่ได้มากกว่านั้นคือปั้นหยาเนี่ยนะจะถีบอีพี่กราฟ ถีบแล้วหันหลังนอนเกาตูดเนี่ยนะ ไม่มีทางเป็นไปได้ หยาไม่มีทางนอนอุบาทว์แบบนั้นแน่นอน T_T“ดูหน้าพี่ หน้าพี่ดูสนุกกับการบอกเล่าไหม?” พี่กราฟลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิหันมาหาฉันแล้วก็ชี้หน้าตัวเองที่ดูอารมณ์ไม่ได้ enjoy เลยสักเสี้ยวเด
ตอนนี้ปั้นหยาคนสวยกับยาหยีคนที่สวยเช่นกันเราสองสาวสุดสวยกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางสงครามประสาทของสองหนุ่ม พี่กราฟกับพี่กันต์กำลังนั่งจ้องหน้ากันคล้ายๆ กำลังตวัดมีดฟาดฟันกันทางสายตา ส่วนพี่ฟรังซ์ก็นั่งนิ่งไม่พูดไม่จามองสองคนนี้เหมือนกันแตกต่างจากพวกฉัน พี่เขาไม่มีความเกร็งแต่ดูรำคาญมากกว่ากินข้าวด้วยความเกร็งมากเลยปั้นหยาเอ๊ย! ไม่ไว้ใจอะไรเลยสักอย่างถึงแม้สองคนนี้จะมองหน้ากันมาเกือบ 20 นาทีแล้วก็ตาม ขอบคุณที่พี่กราฟยอมทำตามที่น้องขอร้องด้วยการไม่โวยวาย แต่ก็ไม่รู้ว่าความอดทนจะสิ้นสุดและลุกขึ้นคว่ำโต๊ะตอน ไหน อารมณ์ยิ่งเปลี่ยนไวอยู่ด้วย “มึงมาทำส้นตีนอะไร” มาแล้ว~ คำทักทายตามประสาคนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เกิด หลังจากที่นั่งมองตาประเมินกันอยู่ตั้งนาน“มากินข้าว” พี่กันต์ก็ตอบนะคะ คำตอบก็ดีอยู่หรอกแต่ทำไมรอบนี้น้ำเสียงพี่แกมันกวนจัง“แล้วทำไมมึงไม่กินที่คณะมึงกับเพื่อนของมึง มึงจะมากินที่คณะของแฟนกู นั่งโต๊ะเดียวกันกับแฟนกูทำไม”“แล้วทำไมมึงไม่กินที่คณะมึง?” พี่กันต์ถามเสร็จก็ยิ้มมุมปากส่งให้พี่กราฟ “อยากกินข้าวหรืออยากแดกตีนกันแน่วะ” พอพี่กันต์พูดจบกราฟของหยาก็สวนกลับทันที คุยกันดๆ เถอะพี่เ
“ปั้นหยารอพี่ด้วย”“เดินเร็ว ๆ สิพี่กราฟ” ตอนนี้ปั้นหยากำลังกดลิฟต์ค้างไว้เพื่อรอพี่กราฟ ลิฟต์ของคอนโดนั่นแหละ แต่อีพี่อ่ะมันเดินช้าเป็นเต่า ขาก็ยาวแต่เดินโคตรช้า“แม่ง~” พอเดินเข้ามาในลิฟต์พี่กราฟก็สบถคำหยาบออกมาเบา ๆ พร้อมกับมองฉันด้วยสายตางอน“อะไรพูดดี ๆ พูดเพราะ ๆ นะพี่กราฟ”“ไร้น้ำใจ” พี่กราฟปรายตามองฉันแล้วก็ยืนหน้าตรงมองไปที่ประตูลิฟต์ที่ปิดสนิทแล้ว“อะไร?”“อีคนสวยไร้น้ำใจ” ยังจะตอบคำเดิมอีก มีปากก็พูดไป หล่อมากนี่จะพูดลอย ๆ ยังไงก็ได้“พี่กราฟ อย่าเยอะเป็นอะไร”“เดินไม่รอพี่ โคตรไร้น้ำใจเลย” อ๋อกำลังงอนเรื่องนี้นี่เอง ช่วงนี้งอนเก่งไม่รู้เป็นบ้าอะไรนักหนา ได้แฟนแถมลูกน้อยค่ะชีวิตน้องหยา“ก็พี่กราฟเดินช้า” เขาเดินช้าเองฉันก็เลยเดินตัวปลิวนำมาก่อน นี่ก็กดลิฟต์รออยู่ยังไม่ได้ขึ้นห้องไปก่อนซะหน่อยมันจะไร้น้ำใจตรงไหน“เหอะ! ช้าเพราะใครล่ะ ถามจริง ๆ เถอะปั้นหยาเกิดมาไม่เคยซื้อเสื้อผ้ารึไงวะ”“ก็มันมีแต่สวย ๆ แถมแฟนรวยรูดปื๊ด รูดปื๊ด ฮ่า ๆๆ”“กวนตีน...” พี่กราฟหันมาหยอกน้องแบบเบา ๆ น่ารักน่าหยิก และน่าตอบแทนการหยอกด้วยการเอาเท้าไปสะกิดไอ้จ้อนให้ระบม“เดี๋ยวหยาเอาเงินคืนให้น่า แค่
“อย่ามาด่าถึงแม่กู!”“ทำไมกูจะด่าแม่มึงไม่ได้วะ กูแม่งโคตรเกลียดเลย ทั้งมึงแล้วก็แม่ของมึง!”“กูก็เกลียดมึงไอ้เหี้ย! กูโคตรเกลียดมึง! มึงมันไม่เคยรู้อะไร! ไม่รู้เหี้ยอะไรเลย!” พี่กันต์ที่ตอนนี้ใบหน้าบวมช้ำมุมปากทั้งสองข้างมีเลือดไหลออกมาตรงหางคิ้วก็แตกจนเลือดไหลเหมือนกันกำลังตะโกนด่าพี่กราฟจนลั่นห้อง พี่เขาตะโกนเหมือนคนกำลังบ้าคลั่งจนตัวสั่น...แต่มันแปลกตรงที่ทั้งที่เขากำลังโกรธมากแต่หางตาของเขากลับมีน้ำตาไหลออกมา“ไม่รู้เหี้ยอะไร กูรู้ทุกอย่างนั่นแหละ! รู้ว่าแม่มึงสวมหน้ากากเป็นคนดีทำให้พ่อหลงจนลืมแม่กูไง!” พี่กราฟตะโกนใส่หน้าพี่กันต์บ้าง“มึงไม่รู้อะไรหรอกไอ้กราฟ” ทั้งที่เพิ่งตะโกนใส่หน้ากันแต่อยู่ดี ๆ พี่กันต์ก็ลดเสียงลงแถมยังพูดเหมือนคนอ่อนแรง“หึ! แค่ด่าแม่ถึงกับต้องร้องไห้เลยเหรอวะไอ้ลูกแหง่ กลับไปฟ้องแม่มึงไป” ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าพี่กราฟที่เป็นฝ่ายยิ้มสะใจ ส่วนอีผู้ชมเรื่องระทึกก็ยังยืนขาสั่นตรงมุมห้องที่เดิมไม่กล้าขยับไปไหนเพราะดูท่าทางสงครามมันยังไม่จบแน่ ๆ“ฟ้องแม่? ฟ้องให้แม่เสียใจต้องนอนร้องไห้ทั้งคืนเหมือนทุกครั้ง...ที่รู้ว่าพี่น้องทะเลาะกันน่ะเหรอวะ” คราวนี้พี่กันต์มอ
“ทำไมถึงไม่บอกผม”“...กราฟ~” ผมเดินเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของบ้าน ห้องที่ผมไม่เคยคิดจะเข้ามาเหยียบเลย ไม่อยากเข้ามาเพราะเข้าใจมาตลอดว่ามันเป็นวิมานของคนสองคนที่ทำให้แม่ของผมเสียใจมาตลอดระยะเวลา 10 กว่าปี ผมเข้ามาเจอใครบางคนที่กำลังนั่งซบหน้าร้องไห้ที่โซฟาเล็ก ๆ มุมห้อง“ทำไม...” ผมพูดอะไรไม่ออกนอกจากถามคำถามเดิมซ้ำๆ แล้วก็มองผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่กำลังร้องไห้และก็มองผมด้วยสายตา สายตาแบบเดิมที่มองมาตลอดระยะเวลา 20 กว่าปี แต่วันนี้มันมีความรู้สึกผิดและเสียใจอยู่เต็มไปหมด“ขอโทษ...แม่~ แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ~”“อยากให้ผมเกลียดคุณ ด่าคุณไปจนตายเหรอ”“ไม่กราฟ ไม่~ แม่ไม่เคยอยากให้กราฟเกลียดแม่ แต่แม่กลัวกราฟจะรับไม่ได้ที่รู้ว่าคนที่เกลียดเป็นแม่ของกราฟเอง เหมือนวันนี้ไงลูก วันนี้กราฟก็กำลังรู้สึกอย่างนั้น” เขาพูดไปส่ายหน้าไปแถมยังร้องไห้จนน้ำตานองหน้า“ใช่! ผมรับไม่ได้!” หึ! เหตุผลบ้าบออะไรวะใครจะรับได้!“ฮื่อ ๆๆ แม่ขอโทษ กราฟไม่ต้องรู้สึกอะไรเลยนะลูก กราฟใช้ชีวิตให้เป็นปกติ กราฟมีความสุขกับทุก ๆ วันเหมือนเดิมเถอะนะลูก แม่ขอโทษ กราฟไม่ต้องสนใจเรื่องนี้เลยลูก~”“ไม่สนใจ? ไม่สนใจได้ยังไงในเมื่อผ
“แล้วทำไมมึงไม่ออกมา มึงมานั่งฟังกูกับปั้นหยาคุยกันแบบนี้มึงไม่รู้เหรอว่ามันเสียมารยาท”“รู้สิ ตอนแรกกูก็จะออกแต่เห็นมึงบอกเขินก็เลยไม่ออกมาว่ะ เดี๋ยวมึงจะ...เขินกูหนักกว่าเดิม”โอ้โห~ พี่กันต์นี่ก็ร้ายไม่เบานะคะ ดูหน้ากราฟของหยาตอนนี้สิดูเก้อดูทำอะไรไม่ถูกไปเลย อายแน่นอน น่ารักฉิบเป๋ง ฮ่า ๆๆ“เขินเหี้ยไร! หยากลับกันเลยไหม” พี่กราฟน้อยกลอยใจของน้องหยาหันมาถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง นิ่งสนิทชนิดที่ว่าหาคีย์ไม่เจอ เอ็นดูเฮียเขานะคะ ฮ่า ๆๆ โอ๊ยขำโว้ย~ ฮ่า ๆๆๆ“อ้าว~ เมื่อกี้เห็นถามหากูนี่ครับ” พี่กันต์พูดขึ้นมาน้ำเสียงโคตรยียวนกวนประสาทเลยค่ะ“กูถามเฉย ๆ ถามไปงั้น” อีพี่กราฟก็ลอยหน้าลอยตาตอบแต่ไม่มีใครดูไม่ออกเลยว่ากำลังตอบแก้เก้อแก้อาย ไม่มีเลยจริง ๆ ฮ่า ๆๆ“เหรอ?” เหรอสั้น ๆ ของพี่กันต์แต่แววตารู้ทันนั้นโคตรยิ่งใหญ่“เออ!”“หึ ๆๆ”“หัวเราะทำส้นตีนอะไร” พี่กราฟเหมือนเด็กน้อยพอเขาหัวเราะเพราะรู้ทันตัวเองก็จะเกิดอาการพลานแบบงอน ๆ กราฟน้อยหอยสังข์เอ้ย~“ก็นึกว่ามีเรื่องอยากคุยกับกูเห็นถามหา มีเรื่องสงสัยอะไรก็พูดวันนี้กูจะยอมคุยกับมึงดี ๆ สักวัน” พี่กันต์พูดเอื่อย ๆ เอนหลังพิงโซฟา ตวัดขายาว ๆ ขึ
“หึ! ทำไมหมอแม่งไม่ยกกูออกมาก่อนวะ” พี่กันต์บ่นด้วยความหงุดหงิด“หึ ๆๆ เพราะมึงหน้าตาส้นตีนตั้งแต่เด็กไงน้องชาย มึงไม่น่ารักและไข่ใหญ่เหมือนกู ถ้ามึงเป็นเหมือนกูสักนิดก็อาจจะมีสิทธิ์ลุ้นให้หมอยกมึงออกจากท้องแม่ก่อนกูอยู่บ้างเหมือนกัน~”“อืม~ แม่กับพ่อก็ยุติธรรมดีนะมึงว่าไหม” พี่กันต์พยักหน้ารับแล้วก็รำพึงรำพันออกมา“ยุติธรรมอะไร?”“ให้มึงใหญ่ที่ไข่ ส่วนกูใหญ่ที่...” พี่กันต์ลากเสียงช้า ๆ แล้วก็หลุบตามองลงไปที่เป้าตัวเองจากนั้นก็ช้อนตามองพี่กราฟด้วยสายตามีเลศนัย“โถไอ้ห่า กูก็ใหญ่โคตรใหญ่ด้วย” พี่กราฟนางดูโมโหนะคะที่ข่มพี่กันต์ไม่ได้ แต่ปั้นหยาคนนี้นี่สิ หยาคะมึงมานั่งฟังคนบ้าอวดไข่อะไรตรงนี้! “ควักมาวัดไซต์เลยไหมล่ะ?” พี่กันต์พูดท้าทายแล้วท้าใครไม่ท้านี่กราฟนะคะ พ่อคุณสุดถ่อยมีเหรอเขาจะไม่กล้า“หึ ๆๆ มึงท้าผิดคนแล้วไอ้กันต์”“นี่! พวกพี่เป็นบ้าอะไรกัน หยานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้นะ!” ฉันไม่ไหวแล้วจริง ๆ ฉันเป็นบ้าอะไรต้องมานั่งฟังผู้ชายตัวเท่าควายสองคนทะเลาะกันเรื่องไข่เรื่องไอ้จ้อนเหมือนเด็กอนุบาล นี่พี่เขาไม่เห็นใจฉันบ้างเหรอ?“หยาก็ดูแค่ของพี่สิวะ” พี่กราฟหันมาบอกฉันหน้าตาซีเรียสขึงขั
“อุตส่าห์ไม่บอก ทำไมพี่กราฟถึงรู้”“คนสวยมาไลค์แทบทุกรูปใครจะไม่อยากรู้จักล่ะที่รัก พี่เคยเข้าไปส่องไอจีหยาบ่อย ๆ”“อ่อ ลืมไปว่าไอ้พี่กร๊วกมันร่านนี่เนอะ”“แต่ตอนนี้ร่านแค่กับเมียคนเดียวนะคะ”“อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานนะพี่กราฟ ปล่อยได้แล้วหยาจะไปอาบน้ำ”“ไม่ปล่อย พี่กราฟอยากกอดเมีย”“อื้อ~ แต่หยาเหนื่อยจนแทบสลบอยู่แล้วนะ”“ก็สลบได้เลยที่รัก สลบคาอกพี่ได้ตามสบาย~”“อื้อ~” ผมพูดจบก็ปิดปากปั้นหยาด้วยจูบเร่าร้อน จูบแล้วก็บดจูบลงไปหนัก ๆ เอาให้เมียเครื่องติดเร็ว ๆ เพราะผมอยากเต็มที่แล้ว ปั้นหยาอยู่ในชุดเจ้าสาวที่ผมรอมานาน พอเห็นเธอในชุดนี้ก็ห้ามใจแทบไม่ไหว“อื้อ~ พี่กราฟ~” ผมดูดตามซอกคอของเธอแล้วจับปั้นหยานอนลงที่เตียงจากนั้นก็จัดการลอกคราบชุดเจ้าสาวออกไป ชุดมันไม่ได้รุ่มร่ามก็เลยจัดการได้ง่ายด้วยการรูดซิปข้างตัวแล้วก็ดึงออกเลย เป็นชุดเจ้าสาวที่ออกแบบมาเพื่อเจ้าบ่าวรึเปล่าวะ เพราะนอกจากใส่แล้วจะสวยจนอยากลากขึ้นเตียงมันยังถอดโคตรง่ายอีกด้วยจ๊วบ~“อื้อ~”จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~ผมดูหน้าอกเธอพร้อมกับสะกิดติ่งสวาทของเธอแรงขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนปั้นหยาก็ครางด้วยเสียงหวาน ๆ ของเธอ“อื้อ~ พอแล้วพี่กราฟ ซี๊
"ใครเชิญมึงมา!” ไอ้เหี้ยคริชไอ้ส้นตีนหมาอดีตเพื่อนรักเพื่อนตายของผมเอง ย้ำว่าแค่อดีตเท่านั้นเพราะตั้งแต่มันกระทืบไข่ผมจนใช้งานไม่ได้เป็นเดือนผมก็ดีดมันออกไปจากชีวิต ไม่ใช่สิผมนี่แหละดีดตัวเองออกมาเพราะมันทำไข่ผมบอบช้ำแล้วยังกล้าพูดง่าย ๆ แค่ว่า ไข่ระบมของผมแลกกับใจช้ำ ๆ ของไอ้เควินน้องชายมันไอ้เหี้ย! มันเทียบกันได้ที่ไหน น้องชายมึงมันก็หวังฟันหญิงเล่นเหมือนกูนั่นแหละ มันจะเอาเศษใจส้นตีนที่ไหนมาช้ำวะ“แฟนเก่ากูเชิญกูมา” แม่งพอถามก็ยิ้มหน้าระรื่นตอบ แต่เมื่อกี้มันพูดว่ายังไงนะแฟนเก่ากูงั้นเหรอ?“พี่คริช!” ผมหันไปมองหน้าปั้นหยาที่ทำหน้าตื่นแล้วก็รีบหันไปดุไอ้เหี้ยคริช“ไหนบอกพี่ว่าแค่รุ่นพี่รุ่นน้อง” ตอนนี้นอกจากจะอยากถีบปากลามไปถีบไข่ไอ้เหี้ยคริชผมยังอยากกินหัวเมียตัวเองด้วย“รุ่นพี่รุ่นน้องจริง ๆ ค่ะ” ปั้นหยารีบหันมาบอกผมเสียงตื่นแต่ความโมโหที่ไอ้คริชมันพูดว่าเป็นแฟนเก่ากำลังจะทำให้ผมอยากอาละวาดหนัก ๆ เอาให้งานแต่งของตัวเองพังไปเลย“แล้วที่ไอ้เหี้ยนี่มันพูดหมายความว่ายังไง” กูจะพังงานเลี้ยงถ้าปั้นหยาโกหกแล้วจะจับไปลงโทษที่เตียงตอนนี้เลยคอยดู“ก็พี่คริชตอแหล เอ๊ย! ไม่ใช่ ๆ โกหกค่ะ พี่ค
ฉันยืนอ้าปากค้างกับคำพูดของพ่อ ตอนแรกเห็นสองพ่อรู้จักกันท่าทางจะเป็นเพื่อนซี้กันเลยน้องก็โคตรรู้สึกโอเคแต่พอพ่อกำนันของลูกแซวประโยคเมื่อกี้ไปฉันกับพี่กราฟก็ยืนเกร็ง นี่พ่อ ๆ เป็นเพื่อนหรือเป็นศัตรูกันมาก่อนวะ“อ่อ...ฮ่า ๆๆๆ เออ ๆ เหมือน ๆ นอกจากสันดานเหี้ยเหมือนพ่อก็ปากส้นตีนเหมือนพ่อตามันด้วย” พ่อพี่กราฟดูอึ้งแล้วก็ยิ้มเก้อในตอนแรกก่อนที่จะแก้เกมด้วยการซัดกลับพ่อกำนัน อืม~ดูเหมือนจะขำแต่ทำไมสงสารกราฟของน้อง กราฟของน้องยืนอยู่ห่าง ๆ แต่โดนหางเลขไปด้วยทุกดอกเลย“ฮ่า ๆๆ ปากเอ็งนี่ไม่น่าเกี่ยวดองด้วยเลยนะไอ้ชาญชัย” เสียงพ่อกำนันเริ่มหัวเราะเย็น ๆ มาแล้วค่ะฉันกับพี่กราฟก็เลยรีบจับมือกันโดยอัตโนมัติ เห็นสองพ่อคุยกันแล้วรู้สึกแปลก ๆ เหมือนจะไม่ได้คบกันต่อยังไงก็ไม่รู้“ฮ่า ๆๆ ถ้าข้าเลือกได้ก็อยากให้หนูปั้นหยาเป็นลูกคนอื่นเหมือนกันไอ้กำปั้นเพื่อนรัก ฮ่า ๆๆ” โอ๊ย~ คุยอะไรกันไม่เห็นใจลูกสาวลูกชายที่ยืนฉี่จะราดเลย ยิ่งคุยกันมากเท่าไหร่ฉันกับพี่กราฟก็ยิ่งบีบมือกันแรงมากขึ้นเพราะกลัวว่าจะต้องแยกจากกัน “พ่อ” พี่กราฟเหมือนจะทนไม่ไหวก็เลยเรียกพ่อพี่เขาเบา ๆ ทำดีมาค่ะที่รักของหยา“ว่าไงไอ้เสือ เรีย
“ถ้าพ่อให้โอกาสอีกสักครั้ง ผมขอสัญญาด้วยศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายว่าผมจะรักและดูแลปั้นหยาให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะดูแลผู้หญิงที่รักสุดหัวใจได้” อ่าส์~ โคตรเท่ ประโยคนี้ของผมต้องทำให้ทุกคนบนโต๊ะซึ้ง “ถุย! มึงอ่านนิยายดูละครน้ำเน่ามาเยอะเหรอ? คำพูดมึงแม่งก๊อปละครมาเลยไอ้ลูกหมา!” หมดกันประโยคที่คิดว่าโคตรเท่ มีใครชีวิตน่าสงสารเท่าไอ้กราฟคนนี้อีกอีกไหมวะ? ความโคตรหล่อโคตรรวยไม่ได้ช่วยให้ชีวิตที่แสนห่วยตอนเจอหน้าพ่อตาดีขึ้นเลยสักนิด“เอ่อ...” พูดไม่ออกครับน้ำตาจะไหล“มึงพูดมาตรง ๆ อย่าแสดง มึงคิดยังไงกันแน่เอาที่มันเป็นตัวมึง!” พ่อกำนันชี้หน้าแล้วก็พูดออกมาเสียงเข้มผมก็เลยสูดลมหายใจเข้าให้เต็มปอด เอาที่เป็นตัวผมงั้นเหรอ?“...พูดได้ใช่ไหมครับ”“เออ!” อ่าส์~ เอาวะ สูกลมหายใจเข้าลึก ๆ ไอ้กราฟ“ผมรักลูกสาวพ่อครับ รักมากโคตรรักเลยครับ ตอนนี้ปั้นหยาก็เป็น...เป็นเมียผมแล้วพ่อกำนันคงไม่อยากให้ลูกสาวมีสามีหลายคนใช่ไหมครับ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมแน่ถ้าเมียผมจะไปมีผัวใหม่ ถ้าพ่อกำนันไม่ฆ่าผมให้ตายก่อนในวันนี้ผมสัญญาว่าพรุ่งนี้พ่อกับแม่ผมจะมาพร้อมกับสินสอดแน่นอนครับ” พูดแล้วโว้ย! กูกล้าพูดแล้ว ไ
“กูจะเล่นให้ใช้งานไม่ได้เลยไอ้หมา!”ปั๊ก!ปั๊ก ๆๆ“พ่อ!” ฉันขึ้นมาดูลาดเลาว่าตอนนี้พี่กราฟเป็นยังไงบ้างแต่ภาพตรงหน้าคือพ่อกำลังเอาหัวไม้ตะพดกระทุ้งใส่เป้าพี่กราฟโดยมีพี่เข้มมือขวาของพ่อเป็นคนคอยอำนวยความสะดวกให้ส่วนพี่กราฟก็หน้าเขียวขาอ่อนจนแทบทรุดอยู่แล้วแต่ก็คงทรุดลงพื้นไม่ได้เพราะพี่เข้มนั่นแหละที่ล็อกตัวเอาไว้ปั๊ก!“พ่อ! หยุดได้แล้ว!” ฉันวิ่งไปจับไม้ตะพดของพ่อที่กำลังจะซัดเข้าเป้าอีกครั้งด้วยความรู้สึกสงสารพี่กราฟ ตายแน่กราฟน้อยสูญพันธุ์แน่ ๆ หมดกันไม่ได้สืบพันธุ์แน่เฮียเอ๊ย!“ปล่อยพ่อเลยนังหนู พ่อจะเอามันให้ตาย!”“ซี๊ด~ อูย~” เสียงพี่กราฟก็ดังขึ้นมาด้วยความทรมาน ท่าทางจะอยากมามือกุมเป้าเต็มทีแต่พี่เข้มก็ไม่ปล่อยให้พี่กราฟได้ใช้สิทธิ์นั้นเพราะพี่เข้มเอาแต่จับแขนไว้ไม่ยอมปล่อย“พ่อจ๋าอย่าทำพี่กราฟเลยนะคุยกันดี ๆ นะคะ” ฉันจับไม้ตะพดยื้อแย่งกับพ่อไปมา พ่อก็ไม่ฟังหรอกค่ะ พ่อกำนันคนจริงจะตายถ้าลองได้ลงมือพ่อจะทำจนกว่าจะพอใจเอาช้างมาฉุดก็หยุดไม่อยู่“ไม่! มันหยามศักดิ์ศรีพ่อ ปล่อยเลยนังหนู!”“ไม่พ่อ พ่อหยุดเลย”“ไม่! ปล่อยพ่อนังหนู! / ไม่ปล่อย!” / ปั๊ก!“อ๊าส์! เจ็บโว้ย!” มัน...ไปโดนเ
ปัง!!อ๊าส์!“ไอ้เหี้ย!!!” คราวนี้ปืนครับ ปืนของจริงแถมลูกปืนยังเพิ่งวิ่งผ่านส้นตีนกูไปด้วย!“เหี้ยพ่อมึงสิ!” ผมสบถคำว่าไอ้เหี้ยออกมาพร้อมกับกระโดดหลบลูกปืนที่มันเฉียดฝ่าเท้าไปแค่นิดเดียวก่อนที่จะตั้งสติแล้วก็เงยหน้ามองขึ้นไปบนตัวบ้านเพื่อมองหาที่มาของลูกปืนโคตรระห่ำนัดเมื่อกี้พ่อกำนันของปั้นหยาแน่นอนเลยครับ ผู้ชายวัยกลางคนที่หน้าตาโคตรแตกต่างจากที่ผมมโนภาพไว้ นึกว่าจะหัวล้านลงพุงไว้หนวดมีผ้าขาวม้ามัดเอวเอาไว้แล้วก็ลากปืนไทยประดิษฐ์ยาว ๆ มาจ่อยิงไข่ผมเหมือนกำนันบ้านทุ่งในละครไทย แต่ที่ไหนได้พ่อตากูโคตรหล่อและโคตรสมาร์ท หน้าตาหล่อกิ๊กไม่แพ้พ่อผมเลยสักนิดกำลังมองมาที่ผมแล้วก็ใช้มือขวามือเดียวเล็งปืนสั้น Nighthawk GRP มาที่ผม โคตรฉีกทุกกฎของการเป็นกำนันบ้านทุ่งเลยว่ะ ยิ่งตอนนี้ที่ปืนกำลังเล็งมาที่ผมและนิ้วชี้ของพ่อกำนันกำลังขยับไปหาไกปืนช้า ๆ ก็ยิ่งโคตร...เท่“เฮ้ย! / พ่ออย่ายิง!” เสียงของผมกับปั้นหยาร้องขึ้นพร้อมกันจากนั้นก็ปัง!“กรี๊ด! พ่อ!” ปั้นหยารีบวิ่งมาหาผมแล้วก็กรี๊ดเสียงดังลั่นแต่ผมกลัวปั้นหยาโดนลูกหลงเลยรีบกอดเธอเอาไว้จนแน่นแล้วก็เบี่ยงตัวหันหลังบังเธอเอาไว้ ลูกปืนมันไว้ใจไม
(ฮ่า ๆๆ แต่วันนี้พ่ออยู่นะนังหนู กลับมาหาพ่อเลยวันนี้)“วันนี้เลยเหรอคะพ่อ” ปั้นหยาถามแล้วก็บิดขี้เกียจก่อนที่จะพาดขาเรียวมาบนตัวผม ความเป็นกุลสตรีมีโคตรเยอะเลยว่ะเมียกู(เออวันนี้แหละ กลับมาวันนี้ตอนนี้พร้อมกับไอ้หมาที่มันเอาตัวลูกสาวข้าไปกกจนไม่ยอมกลับหอ!)“เชี่ย!” เสียงผมเองครับ ร้องเชี่ยหนักมากเพราะความตกใจที่อยู่ ๆ ว่าที่คุณพ่อตาดันรู้ว่าผมเอาตัวลูกสาวคนสวยหมากระเป๋าตัวน้อยแห่งเมืองสุพรรณมากกไว้ที่คอนโด(เชี่ยพ่อมึงสิไอ้ลูกหมา! มันฟังอยู่ใช่ไหมนังหนู หนอย~ กล้าเอาลูกสาวกำนันกำปั้นไปกกแล้วยังเสนอหน้าเสนอหูมาฟังพ่อลูกเขาคุยกันอีก มึงได้ตายคาตีนกูแน่!)“พ่อจ๋า พ่อใจเย็น ๆ ก่อนนะจ้ะ” ตอนนี้ปั้นหยาน้ำตาคลอแล้วครับ ผมโคตรสงสารแล้วก็โคตรรู้สึกผิดเลยที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์นี้(กลับบ้านเดี๋ยวนี้นังหนู ลากคอไอ้ลูกหมาหางจุกตูดนั่นมาด้วย! ไม่มากูจะตามไปล่ามึงถึงกรุงเทพฯ!) พ่อปั้นหยาตะโกนสั่งแล้วก็ตัดสายทิ้งทันที เอาแล้วกูความซวยมาเยือนฝีปากว่าที่คุณพ่อตาอย่างโหด กูจะโดนยิงไข่ทิ้งไหมวะยิ่งใหญ่ ๆ เล็งเป้าง่ายอยู่ด้วย“พี่กราฟ ตายแน่เลย~” ปั้นหยาหันมาหาผมแล้วก็ทำเสียงเหมือนจะร้อง แต่ฟ
“อื้ม~” ปั้นหยากำลังทำผมคลั่งเพราะผมเพิ่งจะรู้วันนี้เองว่านอกจากปากจะร้ายแล้วลิ้นปั้นหยาก็ยังร้ายไม่แพ้กันจ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~ตอนนี้เราสองคนกำลังกลืนกินกันและกัน คงไม่ต้องบรรยายนะครับว่าทำยังไงและทำท่าไหน เดี๋ยวจะหาว่าผมใบ้หวย หึ ๆๆ เอาเป็นว่าตอนนี้ผมกำลังชิมน้ำหวานจากคนสวยของผมส่วนคนสวยที่ทำให้ผมหลงเช้าหลงเย็นก็กำลังกินไส้กรอกยักษ์ที่ใกล้จะกลายเป็นไส้กรอกชีสเยิ้ม ๆ ในเวลาอีกไม่นานถ้าหากผมไม่บังคับให้เธอหยุดกินซะตอนนี้จากตอนแรกเธอไม่กล้าทำเท่าไหร่แต่พอเห็นผมสูดปากด้วยความเสียว ความกล้าของปั้นหยาก็มาเต็มเล่นเอาสติผมกระเจิง แล้วตอนนี้ผมก็ทนที่จะกินน้ำหวานเมียต่อไปไม่ไหวแล้ว“ซี๊ด~ ที่รัก อ่าส์~ อย่าดูดแรง อ่าส์~ หยาจ๋า~” ผมแทบจะแตกอยู่แล้วเพราะลิ้นนุ่มของปั้นหยากำลังปั่นป่วนไปทั่วทั้งลำของผม“อื้อ~ พี่กราฟ~” ผมกลัวว่าจะเสร็จก่อนได้เข้าไปในตัวของเธอก็เลยผละออกแล้วพลิกให้ปั้นหยานอนลงจากนั้นก็ก้มลงไปดูดหน้าอกหวานเต็มแรง“พี่กราฟ~” ปั้นหยากดหัวผมให้ซุกลงไปที่เต้านมใหญ่ของเธอแถมยังแยกขาออกจนกว้างเพื่อให้ผมซุกตัวลงกลางหว่างขาได้ถนัด“หืม~ ทนไม่ไหวแล้วเหรอครับ” ผมขยับขึ้นไปจูบขมับเปียกชื้นของปั
“หึ! ทำไมหมอแม่งไม่ยกกูออกมาก่อนวะ” พี่กันต์บ่นด้วยความหงุดหงิด“หึ ๆๆ เพราะมึงหน้าตาส้นตีนตั้งแต่เด็กไงน้องชาย มึงไม่น่ารักและไข่ใหญ่เหมือนกู ถ้ามึงเป็นเหมือนกูสักนิดก็อาจจะมีสิทธิ์ลุ้นให้หมอยกมึงออกจากท้องแม่ก่อนกูอยู่บ้างเหมือนกัน~”“อืม~ แม่กับพ่อก็ยุติธรรมดีนะมึงว่าไหม” พี่กันต์พยักหน้ารับแล้วก็รำพึงรำพันออกมา“ยุติธรรมอะไร?”“ให้มึงใหญ่ที่ไข่ ส่วนกูใหญ่ที่...” พี่กันต์ลากเสียงช้า ๆ แล้วก็หลุบตามองลงไปที่เป้าตัวเองจากนั้นก็ช้อนตามองพี่กราฟด้วยสายตามีเลศนัย“โถไอ้ห่า กูก็ใหญ่โคตรใหญ่ด้วย” พี่กราฟนางดูโมโหนะคะที่ข่มพี่กันต์ไม่ได้ แต่ปั้นหยาคนนี้นี่สิ หยาคะมึงมานั่งฟังคนบ้าอวดไข่อะไรตรงนี้! “ควักมาวัดไซต์เลยไหมล่ะ?” พี่กันต์พูดท้าทายแล้วท้าใครไม่ท้านี่กราฟนะคะ พ่อคุณสุดถ่อยมีเหรอเขาจะไม่กล้า“หึ ๆๆ มึงท้าผิดคนแล้วไอ้กันต์”“นี่! พวกพี่เป็นบ้าอะไรกัน หยานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้นะ!” ฉันไม่ไหวแล้วจริง ๆ ฉันเป็นบ้าอะไรต้องมานั่งฟังผู้ชายตัวเท่าควายสองคนทะเลาะกันเรื่องไข่เรื่องไอ้จ้อนเหมือนเด็กอนุบาล นี่พี่เขาไม่เห็นใจฉันบ้างเหรอ?“หยาก็ดูแค่ของพี่สิวะ” พี่กราฟหันมาบอกฉันหน้าตาซีเรียสขึงขั