So Good เปลี่ยนรักร้ายให้กลายเป็นกู๊ด

“นั่งเพ้อ”

“เพ้อสิพี่กราฟเดินผ่านไปต่อหน้าเลยนะหยี”

“ไม่เดินไปกระชากมาจูบเลยล่ะคุณปั้นหยา”

“ทำแบบนั้นพี่เขาก็คงจิกหัวหยาไปกระทำชำเราแล้วก็เฉดหัวทิ้งแน่นอนค่ะยาหยี”

“ถ้างั้นก็เลิกเพ้อถึงพี่สุดหล่อคนนั้นแล้วก็มาตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเถอะค่ะคุณปั้นหยาคะ ต้องสอบนะคะอย่าลืม”

“ค่า~”

^^

ฉันทำตามที่เพื่อนแนะนำด้วยการยิ้มอ่อนให้แล้วก็ก้มหน้าก้มตาลงไปจดจ่อสายตาอยู่ที่หนังสือเล่มหนาตรงหน้าเพราะวันพรุ่งนี้ต้องสอบ สอบ สอบ!

สวัสดีค่ะฉันมีชื่อน่ารัก ๆ ว่า ปั้นหยา พ่อแม่เรียกลูกหยา ปู่ย่าตายายลุงป้าน้าอาเรียก หนูหยา ส่วนเพื่อน ๆ เรียก อีหยา แต่ที่เห็นเรียกคุณปั้นหยาเมื่อกี้คือการเรียกแบบดัดจริตล้วน ๆ

หยาอายุ 21 ค่ะ เรียนอยู่ปี 3 ม. S มหาวิทยาลัยชื่อดังที่โคตรจะไฮโซ การสอบเข้าที่นี่ของฉันนำมาซึ่งความภาคภูมิใจของพ่อแม่และวงศ์ตระกูลเพราะน้องหยาคนนี้สอบชิงทุนของจังหวัดได้ และคณะที่ฉันสอบได้คือคณะแพทย์ศาสตร์

รู้ไหมคะว่าวงศ์ตระกูลของฉันภาคภูมิใจระดับไหน อย่าให้พูดเลยค่ะ เดินไปไหนก็ยิ้มหน้าบานเพราะโรงเรียนทำป้ายแสดงความยินดีพร้อมรูปนางสาวปริชญาใส่ชุดมัธยมปลายกระโปรงสูงถึงซี่โครงซี่สุดท้าย มัดผมรวบตึง ฉีกยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันสีเขียวสะท้อนแสง ป้ายอิงค์เจ็ทขนาดพอ ๆ กับป้ายกราบลาอุปสมบทที่ติดบนเวทีอิเล็คโทนถูกติดตามสามแยกและสี่แยกใหญ่ ๆ ของตัวอำเภอทำเอาญาติโกโหติกาน้องหยาหน้าบานยิ่งกว่าจานดาวเทียมที่ลอยอยู่ในอวกาศ

ส่วนพี่คนหล่อ หรือพี่กราฟ ที่หยาเพิ่งเพ้อถึงเป็นหนุ่มหล่อที่อยู่ในดวงใจของหยาตั้งแต่ตอนที่ได้เห็นพี่เขาเมื่อปี 1 ตอนนั้นพี่กราฟเดินผ่านมาแถวคณะของฉันพอเจอหน้าปุ๊บศรรักมันก็ปักอกดัง ปั๊ก! ตั้งแต่วินาทีนั้นปั้นหยาก็หน้ามืดตามัวแอบชอบพี่เขา คนบ้าอะไรหน้าตาหล่ออบอุ่นแต่สายตาทำลายล้างหัวใจมาก ๆ นาน ๆ จะได้เจอแต่ทำเอาหยาเพ้อได้ตั้ง 3 ปี >///<

“เออหยา อาทิตย์หน้าวันเกิดรุ่นพี่หยี รุ่นพี่ที่ชมรมอ่ะชื่อพี่กันต์ หยาไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ”

“ที่ไหนอ่ะ แล้วหยาต้องเตรียมของขวัญไหม” อย่าหาว่าเสียมารยาทเลยนะคะที่ต้องถามแบบนี้ก็เพราะช่วงนี้ช็อตบัญชีติดลบเพราะเอาเงินไปรักษาหมาจรจัดแถวหอ มันโดนคนใจบาปเตะซะจนขาเดี้ยงพอพาไปหาหมอถึงได้รู้ว่ากระดูกร้าวต้องเข้าเฝือก นี่ก็ดันเป็นคนดีแถมขี้เกรงใจไม่กล้าโพสขอเปิดรับบริจาคกลัวมีดราม่า เลยควักเงินจ่ายเอง และด้วยความไม่อยากให้มีดราม่าทางสังคมก็เลยต้องยอมก้มหน้ากินมาม่าไปทั้งเดือน T_T

เอาวะหยาสู้เพื่อหมาจะเป็นอะไรไป

“ไม่เป็นไรแค่ไปเป็นเพื่อนก็พอ”

“แต่มันจะน่าเกลียดไหมล่ะหยี ให้ไปกินฟรีทั้งที่ไม่รู้จักเนี่ย”

“ไปเหอะน่า ของขวัญไม่ต้องเพราะงานนี้เจ้าของงานบอกว่าไม่รับของขวัญใด ๆ ทั้งสิ้น”

“แน่นะ”

“แน่สิ เตรียมแค่หน้าสวย ๆ ไปเดินเลิศ ๆ ก็พอเพราะพี่กันต์หล่อมาก เผื่อว่าจะเปลี่ยนจากพี่กราฟไปคลั่งไคล้พี่กันต์แทนไง”

“ไม่มีทางค่ะยาหยีที่รัก พี่กราฟคือเดอะเบสของปั้นหยาเท่านั้นค่ะ อิอิ”

“ชิส์ บ้าผู้ชาย” ยาหยีส่ายหน้าทำเอือมใส่ฉัน แต่ชินแล้วล่ะค่ะเพราะสุดท้ายคนที่คอยนั่งรับฟังความคลั่งไคล้พี่กราฟด้วยความเต็มใจก็คือยาหยีอยู่ดี อิอิ

-หนึ่งอาทิตย์ต่อมา-

“โห~ นี่บ้านหรือวังวะหยี”  ตอนนี้เราสองคนมาหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้าคฤหาสน์ที่ใหญ่มากเวอร์ด้วยความตะลึงก่อนที่ยาหยีจะค่อย ๆ ขับรถแบบคลานเข้าไปข้างในเหมือนกลัวจะไปขับชนอะไรเข้าแล้วไม่มีปัญญาชดใช้

“โอ้โห! รถหรูทั้งนั้น จอดเลยยาหยี เดี๋ยวพลาดไปเฉี่ยวเข้า เดินเข้าไปดีกว่า” ฉันรีบสะกิดยาหยีให้รีบจอดรถเพราะถ้าพลาดไปสะกิดเข้าเงินค่าขนมสองคนก็ไม่พอค่าซ่อมแผลเล็ก ๆ ของรถพวกนี้แน่นอน ยาหยีก็ยอมทำตามนะคะมันก็คงกลัวเหมือนกันนั่นล่ะ เฮ้อ! รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมดน้อย ๆ สองตัวกำลังจะเดินเข้าไปในดงของเหล่าหงส์และราชสีห์ยังไงก็ไม่รู้

เราเดินเข้ามาก็เจองานเลี้ยงที่มีคนเยอะแยะมากมายจัดอยู่ที่สวยด้านหลังบ้าน บรรยากาสสบาย ๆ ทำให้พวกเราสองคนลดความเกร็งลง ยาหยีทักทายคนรู้จักที่เป็นเพื่อนในชมรมบ้างแต่อีหยานี่ไม่รู้จักใครเลยสักคน ขนาดเจ้าของงานยังไม่รู้จักเลย ^_^!

“ป่ะ ไปหาเจ้าของงานกัน” ยาหยีดึงฉันให้เดินไปอีกฝั่งที่มีผู้ชายหล่อมากยืนอยู่ คนนั้นแน่เลย หล่อจริง ๆ ค่ะ

“พี่กันต์”

“อ้าวหยี พี่กำลังจะโทรหาพอดี กลัวว่าหยีจะหลง”

“ก็เกือบหลงค่ะ ไม่คิดว่าบ้านพี่กันต์จะเป็นวังขนาดนี้ แฮปปี้เบิร์ดเดย์มีความสุขมาก ๆ นะคะ นี่เพื่อนหยีค่ะชื่อปั้นหยา”

“สวัสดีค่ะ สุขสันต์วันเกิดนะคะ” ฉันยกมือไหว้พี่กันต์คนหล่อคนนี้ หล่อมากแต่ไม่ทำให้ใจบางเหมือนพี่กราฟของหยาหรอกนะ แต่ก็ไม่รู้สิคะพอเงยหน้าสบตาและระหว่างที่ยาหยีคุยกับพี่เขาพี่กันต์ก็ชอบหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาแปลก ๆ อยู่บ่อยครั้ง นี่ก็ไม่ได้โง่ด้วยสิเกิดมาดันฉลาดด้วยสวยด้วยก็เลยพอจะรู้ว่าพี่เขาสนใจ

“พี่กันต์มองหยาตาเยิ้ม” พอขอตัวออกมาเพื่อให้พี่กันต์ได้ทักทายคนอื่น ๆ ต่อยาหยีก็เอาไหล่มากระแซะปั้นหยาทันที

“ก็นะ เพื่อนยาหยีสวยขนาดนี้จะไม่สนได้ไง”

“จ้า~ พี่กันต์นิสัยดีนะ บอกไว้ก่อนเผื่อพี่เขามาจีบจะได้ลองเปิดโอกาสตัวเอง คนนี้ยาหยีมั่นใจว่าเป็นคนดี”

“ไม่เอา พ่อของลูกคือพี่กราฟ ไม่ได้พี่กราฟก็คงจะเป็นจินยอง GOT7 เท่านั้น ไม่ได้สองคนนี้ปั้นหยาจะขอโสด”

“เฮ้อ~” ยาหยีถอนหายใจแรง ๆ ด้วยความเอือมระอากับความเพ้อฝันของฉันแล้วก็เดินลิ่ว ๆ ไปที่โต๊ะอาหาร วันนี้เป็นปาร์ตี้ค็อกเทลเก๋ ๆ อีหยาก็เลยรีบวิ่งตามไปหยิบอาหารชิ้นเล็กชิ้นน้อยแต่อร่อยมากกินเป็นสิบยี่สิบสามสิบสี่สิบคำจวบจนวันเวลาผ่านพ้นไปได้ 30 นาที ตั้งแต่ยืนจ้วงอาหารอย่างตั้งอกตั้งใจอาการปวดฉี่ก็มาเยือน

“หยี ปวดฉี่ว่ะ”

“เหรอ ไปสิ เห็นพี่กันต์บอกว่าห้องน้ำอยู่ทางโน้น” ยาหยีที่กำลังพูดคุยกับเพื่อนในชมรมหันมาคุยกับฉันที่กระซิบบอก

“โอเคถ้างั้นหยีคุยไปเถอะหยาไปได้ไม่หลงหรอก ตามสบาย”

“แน่นะ”

“อื้อ สบายมาก” เพราะว่าไม่อยากเสียมารยาทดึงยาหยีออกมาจากการสนทนาเรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่ปั้นหยาไม่ได้ตั้งใจฟังก็เลยออกมาคนเดียวดีกว่า

ฉันเดินมาตามทางที่บอกแต่ที่นี่มันใหญ่ไงสุดท้ายก็หลงค่ะ หาไม่เจอ มีทางซอกแซกเยอะแยะมากมายสุดท้ายก็เลยหาไม่เจอ ห้องน้ำอยู่ไหน! ฉี่จะราดแล้วโว๊ย!

แล้วดูสิยิ่งเดินหาเท่าไหร่หูก็ได้ยินเสียงเพลงมากขึ้นเท่านั้น เพลงตื๊ด ๆ ดังมาก แถมมีเสียงเหมือนดีเจพูดแข่งกับเพลงด้วย แต่พอฟังดี ๆ มันกลับไม่ได้ดังมาจากสวนที่จัดงานวันเกิดพี่กันต์ แล้วอีหยาทำยังไงล่ะคะ? ต่อมอยากรู้ว่าเพลงมัน ๆ เร้าหัวใจมันดังมาจากไหนก็ทำงานขึ้นมาสิขาก็เลยก้าวไปตามเสียงอย่างไม่มีอิดออด

ฉันเดินมาเรื่อย ๆ แล้วสุดท้ายก็...คุณพระ! เหมือนจะเป็นอีกฝั่งของคฤหาสน์หลังนี้ ตรงนี้เป็นสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ถูกเนรมิตเป็นปาร์ตี้สุดเลิศเหมือนในละครที่เคยเห็น มีดนตรี สุรา และนารีอยู่เต็มไปหมด มีคนในปาร์ตี้สระว่ายน้ำนี่เยอะมาก~ ผู้ชายหล่อหุ่นล่ำแต่งตัวสบาย ๆ แต่ก็ยังดูแพงมีคลาส ส่วนผู้หญิงก็ประชันบิกินี่อวดหุ่นสะบึ้มกันทุกคน ฮือ~ แม่โคพวกนี้ทำให้อีหยาที่แอบดูต้องก้มมองหน้าอกตัวเองด้วยความเศร้าใจ

“เธอเป็นใครมายืนทำอะไรตรงนี้ ถ้ามาจากปาร์ตี้เห่ย ๆ ข้างบ้านฉันก็รีบไสหัวไปซะ!”