Chapter 57"Sabi ko si Kiara, pupunta dito! At ikaw ang sumundo sa kanyan.""Ano raw?! Si Kiara pupunta rito?" Napakurap-kurap ako, pilit iniintindi ang sinabi niya. "At gusto mong ako ang sumundo sa kanya?"Tumango si Kara habang hinihimas ang noo. "Oo naman. Wala naman akong ibang pwedeng utusan, at saka alam mo namang gusto ka nun, ‘di ba?"Napataas ang kilay ko. "Aba, ewan ko sa’yo, Kara! Parang wala akong alam diyan, ah! Saan mo naman nakuha ‘yang ideyang may gusto sa’kin ang kapatid mo?"Ngumiti siya nang may malisya. "Hmp! Lancy, hindi ako tanga. Kitang-kita ko kung paano ka titigan ni Kiara noon. Para kang unicorn sa paningin niya—rare, unique, at gustong-gusto niyang mahuli!"Napapikit ako ng mariin at hinilot ang sentido ko. "Kara, girl, ayoko ng ganyan! Awkward ‘yon, okay? Hindi ko alam paano ko haharapin ‘yan. Baka isipin niyang may chance siya!"Napangiti siya. "So, ibig sabihin, aware ka na gusto ka nga niya?"Napalunok ako. "Sh*t. Ang bilis ng trap mo, bestie!"Tumawa s
Chapter 58 Pagkalabas ko ng kwarto ni Kara, pakiramdam ko para akong sundalong pinadala sa isang misyon na walang sapat na armas! Naglakad ako nang mabilis palabas ng hospital, at habang hinihintay ang taxi, nagmumuni-muni ako. Ano ba ‘to, Lancy? Bakit ka naman natakot sa isang babae? Pero naalala ko bigla ang huling kita namin ni Kiara—‘yung tingin niyang parang gusto akong gawing fiancé agad-agad! "Good luck, Lancy!" sigaw ni Kara mula sa bintana ng kanyang kwarto. Napairap ako. "Huwag mo akong i-good luck, bestie! Mas kailangan ko ng escape plan!" Natawa lang siya. "Bahala ka na diyan! Basta siguraduhin mong makakarating siya rito nang buo at hindi mo siya iniwan sa airport!" Napailing na lang ako habang sumasakay ng taxi. Challenge accepted, pero walang kasiguruhan kung buhay akong makakabalik! Pagdating ko sa JFK Airport, dumiretso ako sa arrival area. Sinilip ko ang oras sa cellphone ko—7:50 PM. Aba, sakto! Hindi ako late! Pero biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang m
Samantala, si Kiara naman ay nakangiti lang, tila ba nag-eenjoy sa buong sitwasyon. "Uy, Ate, wag mo siyang masyadong awayin! Hiyang-hiya na nga ‘yan eh. Pero promise, hindi ako titigil hanggang hindi ko siya napapalaglag—este, napapamahal sa akin!" Napatakip ako ng mukha. Lord, bakit parang ako ang bagong panganak pero ako ‘yung nanghihina?! Narinig kong humagikgik si Kara. "Sige, Lancy. Good luck na lang! Kita-kits sa hospital!" At bago pa ako makasagot—BIP! Pinatay niya ang tawag. Nilingon ko si Kiara, na ngayon ay nakapamewang na at nakangiti nang parang bida sa romcom movie. "So, Lancy… ready ka na bang mahulog sa’kin?" Napalunok ako. Lord, kung meron pong expressway papuntang ibang dimension, baka naman puwedeng idaan N’yo ako ro’n ngayon na?"Please, Kiara! Keep quiet. At isa pa, tumatayo ang balahibo ko sa sinabi mo!" reklamo ko habang hinihimas ang batok ko. Diyos ko po, literal na kinikilabutan ako!Pero imbes na madismaya, lalo pang natuwa si Kiara. "Wow! So ibig sabi
Chapter 60 Habang naglalakad ako sa hospital hallway, pinipilit kong pakalmahin ang sarili ko. Bakit ba ako naaapektuhan sa mga biro ni Kiara? Alam ko namang mapanlokong tao ‘yon mula pa noong una! Bigla akong napahinto nang marinig ko ang yapak niya sa likod ko. "Lancy!" tawag niya. Napatingin ako sa langit na parang humihingi ng tulong. Lord, give me patience! Pagharap ko, nakita ko siyang nakangiti, pero this time, hindi na ‘yong pang-aasar na ngiti. Parang... seryoso? "Bakit mo ako iniiwasan?" tanong niya. Napalunok ako. "Hindi kita iniiwasan! Ginugulo mo lang kasi ang isipan ko!" "Ano namang nakakagulo sa sinabi ko?" sabay kagat niya sa labi niya, na parang nagpipigil ng tawa. Napahawak ako sa sentido ko. "Kiara, ‘yong mga sinasabi mong mini-me natin, ano ‘yon, joke? O may halong katotohanan?" Imbis na sumagot, lumapit siya sa akin at bahagyang yumuko para titigan ako nang mas malapitan. "What if gusto ko talagang magka-mini-me tayo, Lancy?" Nanlaki ang mata
Chapter 61 Lumapit ito sa akin at hinawakan ang aking noo. "Ayos naman ang pakiramdam mo! Sabihin mo anong nakain mo at ako ang naisipan magpanggap na fiancée mo?" Napairap ako nang hinawakan ni Kiara ang noo ko, parang tinitingnan kung may lagnat ako. “Ayos lang ako, wala akong sakit!” sagot ko, saka inalis ang kamay niya. “At oo, ikaw ang naisip kong magpanggap na fiancée ko. Bakit, may reklamo?” Napataas ang kilay niya. “Uh, hellooo? Bakit ako? Sa dami ng pwede mong utuin, ako pa talaga? At paano kung ma-in love ako sa’yo?” Natawa ako. “Haha! Joke ba ‘yan? Ikaw? Mai-in love sa’kin? Impossible!” Bigla siyang lumapit at tinitigan ako na parang may iniisip na hindi ko gusto. “Actually… may point ka. Imposible nga. Pero teka, anong mapapala ko rito?” “Simple lang. Una, ililibre kita ng unlimited samgyupsal. Pangalawa, magkakaroon ka ng bragging rights na ikaw lang ang babaeng nakalapit sa ‘akin bilang ‘fiancée.’ Pangatlo—” “Hmm, hindi pa ako convinced,” putol niya, sabay yakap
Chapter 62 Kiara POV Napailing ako habang pinagmamasdan si Lancy na namumula sa inis. "Aba, totoo naman, Ate! Kahit itanong mo pa kay Mama, lagi niya akong tinitingnan nang patago." Si Ate Kara, ang perpektong saksi sa buhay ko, ay nagtaas ng kilay. "Lancy, may gusto ka ba kay Kiara?" diretsong tanong niya. Halos malaglag ako sa upuan sa sobrang excitement. Ay, Diyos ko, ito na 'yun! Ang moment na aamin na siya! Pero tumayo si Lancy, umiling, at sumeryoso ang mukha. "Hindi." Napakurap ako. "Hindi?!" "Ayaw ko sa’yo." Aba, ang kapal din ng mukha! Napalunok ako ng pride ko at ngumisi. "Ganyan ka lang kasi in denial ka pa. Sige, tatanggapin ko ang pag-ibig mo kapag ready ka na." Umikot ang mata niya at naglakad palayo. "Ay, Ate, tingnan mo siya o! Halatang kinikilig pero nagmamatigas!" bulong ko kay Kara. Natawa lang si Ate. "Saka mo na lang alamin kung totoo 'yan kapag sinugod ka na ni Lancy na may dalang bouquet." Nilingon ko si Lancy na pasimpleng sumulyap sa ak
Chapter 63 "Huy, anong ibig mong sabihin, ha?" singhal ko habang nakapamewang. "Bakit parang mas takot ka pa kaysa sa’kin?" Napabuntong-hininga si Lancy at tumingin sa malayo na parang nag-iisip ng malalim. "Kasi kilala kita, Kiara. Kapag ikaw ang nagkunwaring fiancée ko, baka imbes na ako ang magmaniobra ng sitwasyon, ikaw ang magdikta ng lahat!" Napangisi ako nang nakakaloko. "Aba, buti naman at alam mo. At huwag kang mag-alala, Lancy boy. Ako na ang bahala sa lahat!" Napahawak siya sa sentido at umiling. "Yan nga ang problema—baka sobra-sobra mong galingan!" "Eh ‘di mas okay!" sagot ko sabay tapik sa balikat niya. "Malay mo, pagkatapos ng dinner na ‘yon, hindi na ‘to fake engagement!" "Kiara…" warning niyang sabi, pero kita ko ang pag-pula ng kanyang tenga. "Huwag kang mag-alala, mahal," sabi ko habang kinikindatan siya. "Ipaparamdam ko sa’yo kung paano maging pinaka-swerte mong pagkakamali!" "Maypakikiusap ako sayo, Kiara. Maari bang Lance ang itawag mo sa akin kapag nasa
Chapter 64 Kara POV Hindi ko talaga mapigilan ang tawa ko! Kahit kapapanganak ko lang at dapat nagpapahinga ako, itong dalawang baliw na ‘to—si Kiara at si Lancy—ang nagpapa-stress at nagpapasaya sa akin nang sabay. Napahawak sa sentido si Lancy na parang gusto nang lumubog sa lupa habang si Kiara naman ay aliw na aliw sa pang-aasar sa kanya. "Kiara, seryoso ka ba na ipapahanap mo siya ng jowa?" tanong ko, pilit pinipigil ang natitirang tawa. "Oo naman, Ate!" sagot ni Kiara na nakapamewang pa. "Kung hindi niya ako type, edi hanapan natin ng katype niya, ‘di ba?" Napailing si Lancy. "Pwede bang mag-backout na lang ako sa kasinungalingang ‘to?" Napangisi ako. "Nope. Wala nang atrasan, Lance. Sabi mo sa mommy mo, engaged ka na. So, engaged ka na talaga... kahit sa paraang hindi mo gusto!" Napanganga si Lancy. "Pati ikaw, Kara?! Akala ko kakampi kita!" Ngumiti lang ako. "Sorry, Lancy, pero masyado akong nage-enjoy sa palabas niyong dalawa." "Yan nga ang problema!" sabi
Chapter 197Dahil sa galit ng aking kapatid ay hindi ko na ito napigilan. Isang malakas na suntok sa mukha ang kanyang pinakawalang dahilang upang dumugo ang labi nito. Hindi pa na kuntinto binunut ang kanyang knife nakatago sa kanyang boots na hindi ko napansin man lang kanina at itinirik sa kamay nitong nakaposas na huwad.Sabay sigaw. "Putang ina ka, nang dahil sayo muntik ko na napatay ang kapatid ko!"Mabilis kong hinawakan si Clarissa upang pigilan pa siya sa sunod niyang gagawin. Nanginginig ang kanyang katawan sa galit at luha na bumabagsak sa kanyang pisngi. Habang ang huwad na si Domenico ay napasigaw sa sakit, duguan ang kamay na nasaksak."Tama na, Clarissa! Tama na!" sigaw ko habang pilit siyang pinipigilan. "Hindi tayo tulad niya. Hindi tayo mamamatay-tao.""Pero muntik ko kayong patayin! Ginulo niya ang buhay nating lahat!" sigaw niya, nanginginig ang boses sa poot at sakit.Napaatras siya habang patuloy ang pag-iyak. Nilapitan siya ni Miguel at inalalayan, habang ang m
Chapter 196KinabukasanTahimik kaming dalawa ni Clarissa habang nasa loob ng sasakyan. Tanging ugong ng makina at huni ng mga ibong dumaraan ang maririnig sa labas. Binabagtas namin ang daan papunta sa safehouse kung saan nakakulong ang matandang puno ng kasinungalingan—ang Lolo naming nagtaksil sa pamilya.Napatingin ako kay Clarissa. Nasa mukha niya ang galit at poot. Nakakuyom ang kanyang mga kamao, at bakas sa kanyang mga mata ang damdaming pilit niyang kinukubli."Hindi ko maintindihan, Kuya," mahina niyang sambit. "Paano niya nagawa 'yon sa pamilya niya? Sa apo niya? Sa 'tin?""Hindi ko rin alam," sagot ko habang pinipilit manatiling kalmado ang boses ko. "Pero ngayong hawak na natin siya, wala nang makakaligtas sa katotohanan.""Anong balak mong gawin sa kanya?" tanong niya sa akin habang diretsong tumitig sa akin."Pilitin siyang magsabi ng totoo... lahat ng itinatago niya. Para sa hustisya. Para kay Ellie. Para sa ating lahat."Pagdating namin sa safehouse, bumaba kami at ta
Chapter 195 Napahinto si Clarisse o Clarissa, sa narinig. Nanlalaki ang kanyang mga mata habang pinagmamasdan si Gian na palapit sa kanya. "Clarissa?!" ulit ni Gian, bakas sa tinig ang halong gulat at emosyon. "Ikaw nga…" Hindi na ito nakatiis at agad siyang niyakap ng mahigpit, para bang takot na muli pa itong mawala. Napasinghap si Clarissa. "G-Gian?" mahina niyang tugon habang unti-unting lumuluhang ang kanyang mga mata. "Ikaw ang… kaibigan ko noon sa Panglao…" sabik na sabi sa aking kapatid kay Gian. "Hindi lang kaibigan," sabat ni Gian habang nakangiti. "Ikaw ang matalik kong kaibigan noon… ang batang laging nagtatanggol sa akin tuwing inaapi ako sa eskwela. Naalala mo na?" Tumulo ang luha ni Clarissa, kasabay ng mahinang pag-iling. "Akala ko… kinalimutan mo na ako." "Hinding-hindi kita malilimutan," sambit ni Gian habang pinupunasan ang luha nito. "Ngayon, babawi tayo sa mga panahong nawala. At ipagtatanggol naman kita ngayon… kahit kanino." Tahimik na pinanood ng
Chapter 194Lumabas ako ng kwartong iyon nang walang lingon-lingon. Matatag ang bawat hakbang ko, ngunit sa loob-loob ko'y may bagyong humahagupit. Kailangan kong magmadali—dahil kung hindi ko siya mapipigilan, tuluyan siyang malulunod sa dilim na inihain ng aming Lolo.Ang aking step-sister.Ang babaeng ni minsan ay hindi ko pinakita, hindi ko pinakilala. Bahagi siya ng nakaraan kong pinilit kong ibaon, ngunit ngayon, siya na ang banta sa lahat ng mahal ko.Hindi siya masama noon.Ngunit mula nang yakapin niya ang mga kasinungalingan ni Lolong walang awa, naging kasangkapan siya ng kasamaan."Hindi kita hahayaang masira, at lalo nang hindi ko hahayaang manakit ka," bulong ko sa sarili habang sumakay sa sasakyan.Habang pinaandar ko ito papunta sa huling lokasyong binigay ni Troy, ramdam ko na... ito na ang simula ng dulo. Isang engkwentro na hindi lang pisikal—pati damdamin, alaala, at katotohanan ay babanggain.Sa bawat ikot ng gulong ng sasakyan, mas lalo akong nadadarang sa galit
Chapter 193Lumipas ang ilang oras—oras ng katahimikan, ngunit hindi kapayapaan. Pinagmasdan ko ang mukha ni Kara habang natutulog sa kama, mahigpit ang hawak ni Ellie sa kamay ng kanyang ina. Hinaplos ko ang buhok ng anak kong babae, saka yumuko upang halikan ang noo ni Kara.“Magpapahinga lang ako sandali, mahal. Gian,” tawag ko sa kasama kong nakabantay. “Ikaw na muna bahala dito. Ako na ang bahala kay Lolo.”Tumango si Gian. “Walang problema, Chris. Ligtas sila sa akin.”Tumalikod ako at tuluyang lumabas ng kwarto, muling nabalot ng galit ang dibdib ko. Ngayong alam ko na ang totoo—na si Senyor Carlo, ang taong itinuring kong gabay at ama-amahan, ay siya palang ugat ng gulo, hindi ko na kayang palampasin pa.Tumigil ako sa harap ng interrogation room. Dalawang bantay ang nakatayo roon, at sa loob, naroon ang matandang puno ng karanasan at lihim—ang sarili kong Lolo.Hinawakan ko ang door handle, huminga nang malalim, at marahan itong binuksan."Panahon na para sa mga sagot, Lolo,"
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil