Share
Pahina 9
Tinanggal ko ang nakasaksak na USB sa PC na gamit ko at nakangiting humarap sa napakabatugan kong katabi.
"Sa wakas ay tapos na tayo sa Chapter 1." Nakangiting sambit ni Demus sa akin.
"Walangya ka, ang laki ng ambag mo no?" Sarkastiko kong saad na siyang dahilan para matawa siya.
"Libre nalang kita. Kasalanan ko bang hindi ako pinalad. Palibhasa mahal ka ng Diyos." Biro niya pa kaya wala na akong nagawa.
Huling semester na ito at bakasyon na kaya minamadali namin ang research paper namin. Idagdag pa ang mas tambak na aaralin namin para sa summative test namin sa Biology.
Sa Statistics naman ay naging easy si Ma'am at Sir sa amin dahil daw naiintindihan nila kami, ayaw daw nila kaming epressure kaya sobrang saya namin noong inanounce nila iyon. May mga ganito parin talagang teachers, swerte nalang namin.
"Mcdo?" Nakangising tanong sa akin ni Demus pero pinandilatan ko lang siya.
"Tiyaka na pagkatapos natin mamili para sa TLE, ma
Related chapters
THEN AND NOW Pahina 10
Ramdam ko ang malalambot na kamay ni Demus sa buhok ko.Nakayuko ako sa armrest ng upuan ko habang hinahaplos niya ang ulo ko."Anyare diyan?" Dinig kong tanong ng isa sa mga kaklase ko."Ano pa nga ba? Pagod." Sagot ng walangyang si Demus.Tinaas ko ang ulo ko at sumulyap sa kaniya.Mapungay ang mata ko siyang tiningnan."Sabi sayo huwag magpupuyat eh." Sambit niya pero inirapan ko lang siya.Vacant ngayon kaya puro labas ang mga kaklase ko. May meeting ata ang mga teachers kaya nagdiwang tuloy ang mga estudyante.Pagod akong umupo ng maayos at natauhan lang ng biglang tumunog ang cellphone ko."Hello." Sagot ko pero tanging paghinga lang ng nasa kabilang linya ang naririnig ko."Hello.""Claude?" Sambit ng nasa kabilang linya na nalaman ko kaagad kung Sino."Kuya Ismael?" Usal ko at bahagyang lumayo sa gawi ni Demus na seryusong nakatitig sa akin."Si papa, nandito kami sa hospital. Inatake
THEN AND NOW Pahina 11
"Merry Christmas!" Umalingawngaw ang baritonong boses ni Papa sa buong sala ng sabay na ituro ng dalawang kamay ng malaki naming orasan ang numerong 12.Niyakap ni Mama si Papa at bahagya hinampas ang balikat nito dahil sa ginagawang pag-iingay.Nagbatian kami at hinawakan ang kamay ni Kuya Ismael na nakaakbay sa akin.Hindi pa lubusang magaling si Papa pero nagiging maayos na rin ang kalagayan niya at sa susunod na linggo na ang lipad nila papuntang New York kasama si Auntie Melly, bunsong kapatid ni Papa.Sabi ni Auntie ay doon muna daw si Mama at Papa kasama niya para naman mabawasan ang stress nila, tutal ay gastos niya naman daw.Kami naman ni Kuya ay maiiwan lamang dito sa Thailand at ayos lang naman saamin iyon lalo pa at ayos na kami ni. Nangako siya sa akin at ayoko ng sabihin pa ang mga nangyari ang importante ay ayos na.Kaso lang panay pa din ang reklamo namin dahil panigurado mamimiss namin sila Mama.Ginulo ni Kuya Ismae
THEN AND NOW Pahina 12
"Graduateds the Valedictorian of Senior High School School year 2020-2021, Claude Mavrill Yuchengco. Please come in stage."Isang maugong na palakpakan mula sa mga kaklase ang namutawi sa buong covered court ng University kung saan ginanap ang enggranding graduation namin."Whooooaa! That's my boy!"Sa kabila ng maingay na mga tao ay nangibabaw ang boses ni Demus na nakikihalo na din sa dagat ng mga estudyanteng naroon.Gusto kong hanapin siya at pakyuhan dahil sa mga kalokohan niya pero baka batukan ako ng Dean na nanonood sa amin.Gusto kong maiyak kasi sa wakas ito na ako, nakatayo at sinasabitan ng medalya, top student pa, Valedictorian.Naglakad si Kuya Ismael at sa halip na isabit niya ang medalya sa akin ay inagaw ko iyon at inilagay sa kaniya.Inakbayan niya ako at ginulo ang maayos kong buhok.Alam ko kahit hindi nagawa nila mama na makapunta ay proud na proud sila sa akin.Kanina bago kami pumunta dit
THEN AND NOW Pahina 13
Noong mga nakaraang araw bago nagsimula ang klase namin sa college medyo nag-aalala ako kay Dem kasi siyempre he's not used of being far from me, I mean not being with me during class hours and...me too.But seems like he's very fine right now at masaya ako sa kaniya kasi noong mga panahong mahina ako at nakadepende ang side kong iyon sa kaniya akala ko ako lang. Iyon pala, siya din. He admitted it, there are also side of him who depends on me and damn it gave me thousands of butterflies. I love him.Pareho kaming may mga parte sa aming kailangan ang isat-isa pero Ito kami ngayon nagtitiis kasi hindi pwedeng ganoon nalang lagi.Kailangan malakas kami.Demonggol:Don't forget to eat your lunch. May urgent kaming project kaya 'di ako makakasabay babe. I love you. Huwag ka sisimangot. Panget mo.Iyon ang laman ng message niya noong lunch break.Aaminin ko na nalungkot akong bigla but I don't want to be so selfish. I shouldn't keep him for
THEN AND NOW Pahina 14
May mga tao talagang darating sa buhay natin na minsan ipapaalala sa ating nandiyan lang sila o kaya nama'y hinding-hindi daw nila tayo iiwan dahil worth it at mahal nila tayo. Pero habang tumatagal dahil sa mga salitang iyon natatanto nating paraan lang iyon ng tadhana para kahit paano'y maibsan ang sakit, paghihirap at bigat na dinadala natin kaya naman kahit papaano ay maswerte tayo sa parteng iyon pero masakit dahil hindi nga lang pangmatagalan."Sasama nalang kaya ako doon babe? Ilang araw lang naman diba?" Pamimilit ni Dem sa akin pero siyempre hindi pupwede iyon dahil may klase siya.Itinigil ko ang pagtutupi ng damit ko sa kabinet ng kwarto ng apartment niya dahil hindi ko iyon maaayos ng ilang araw dahi busy na nga para sa darating naming outing sa village na pupuntahan para sa researh namin sa isa naming subject."Dem we already talked about this. Hindi pwede, okay?" tugon ko at tumayo na dahil kailangan ko na ding umuwi dahil b
THEN AND NOW Pahina 15
Dati tuwing nanonood ako ng mga pelikula at may mga bidang nasasaktan dahil napasok sila sa isang relasiyong komplikado o kaya namay nagmamahl ng maling tao pero nananatili pa din sila, I always think that they are so brave for still holding and fighting. Para sa akin ang lakas-lakas nila kasi nakakaya nilang tiisin ang sakit huwag lang iwan iyong mga taong iyon.Kasi nga mahal nila.Pero ngayon sa isang iglap, nagbago ang pananaw ko roon.Tingin ko mas matapang at mas malakas iyong mga taong bumibitaw kahit mahal pa nila. Thinking that they will going to lose the love of their life, kasi minsan iisipin mo na lang kung alin ang makakabuti sa kaniya at lalong-lalo na sa sarili mo.Pero sa totoo lang iisa lang naman ang dahilan ng mga taong nalalagay sa dalawang sitwasiyon na iyon.Ang manatili para ayusin ang lahat at makalaya sa takot at sakit o ang bumitaw dahil para din takasan ang paghihirap na dulot lang ulit ng nakakamatay na sakit na yan.
THEN AND NOW Pahina 16
"Doc, we are still contacting his family po. Base sa insidente sa call history namin tinignan at nakita namin ang number ng parents niya."Isang mahinang boses ang pinakikinggan ko kahit pa nananatiling nakapikit ang mahapdi kong mata."Nagising na ba siya?" Tanong ng isang baritonong boses."Kahapon po Doc, kaso nakatulala lang siya at walang imik kaya sa tingin ko po ay traumatized pa ang pasyente dahil kapag hinahawakan siya ay nagiging agressive.""Don't stress him too much at baka mas lalong ma trigger ang trauma ng pasyente. This situation can lead him for Post traumatic disorder. Hindi biro ang pinagdaanan niya." Muli kong nahimigan ang baritonong boses na iyon kaya sa wakas ay naimulat ko din ang mga mata ko."Doc, he's awake.""Contact his family again.""Doc baka magwala na naman po ang pasyente, I think we need a male nurses here.""Babalik ako dito mamaya at ireport niyo sa akin a
THEN AND NOW Pahina 17
"HAHAHAHHA"Isang halakhak ang pinakawalan ko ng masangga ang lumilipad na suntok ng medyo may katabaang si Lino.Grupo sila ng mga alaskador sa labas ng village namin at ako nanaman ang napag tripan nila.Matatapang lang naman dahil madami sila, mga duwag.Naglabas ng baseball bat ang isa nitong kasamahan kaya bago pa man nila ako pagtulungan ay mabilis na akong tumakbo.Lumiko ako sa isang iskenetang may mga Department store, Flower shops at bakeshops.Tumakbo ako roon at saglit na lumingon sa mga humahabol sa akin.Kita ko ang paglipad ng mga bisekleta nila sa sobrang bilis.Bahagya akong kinabahan dahil baka mahabol nila ako at pagtulungan dahil kahit pa lumalaban ako'y wala pa din akong laban.Lumiwanag ang mukha ko ng makatanaw ng nakasandal na bisekleta sa malapad na pader malapit sa isang bakeshop.Napangisi ako at walang pag-aalinlangang dinampot ang bisekleta at sinakyan.
Latest chapter
