CHAPTER 5: HINDI NA AKO MAGKAKAANAK DAHIL SAYO 

Sa kwarto, kakalagay lang ni Cassie ng kanyang cellphone sa drawer nito at lumingon nang may sarkastiko na ekspresyon: "Bakit, nandito ka ba para parusahan ako dahil nagsumbong sayo yang anak mo?"

"So what??"

"Nang niloko mo si Lola, talaga bang naisip mo makakasama ko ang anak mo araw-araw?"

"Cassie, kahit bigyan kita ng pagkakataon na saktan si Bella, alam nating dalawa na hindi ka ganoong klaseng babae." Malamig na ngumiti si Troy at hindi pinansin ang banta ni Cassie: "Gaano man katindi ang galit mo kay Chloe at sa akin, alam ko na sa amin ka lang galit at hindi kayang saktan ang isang inosenteng bata."

Sinabi niya ito nang may kasiguraduhan, na lalong nagpakasakit sa puso ni Cassie na hindi niyang inaasahang makakapagpangiti sa kanya. 

Ano itong nararamdaman nya?

Niloko ka niya, sinaktan ka niya, at pinaniwala ka niya, tapos ngayon mapapauto ka naman dahil lang sa sinabi niya na hindi ka ganun kasamang babae, na hindi ganun kasama ang puso mo? O dahil totoong uto-uto ka na pati ang kabaitan mo ay ginagamit na ni Troy at Chloe laban sayo, para masira ang buhay mo? 

Sa huli, mali ba siya?

Biglang napunta ang atensyon niya sa mga mata ni Troy, kaya lumapit ito palapit sa kanya at marahas na hinawakan ang kanyang baba at pinilit na ipaling ang ulo nito sa paharap sa kanya: "Ano ang nakakatawa?"

Itinaas ni Cassie ang kanyang ulo kasunod ng kanyang puwersa, at ang kanyang tingin ay tumagos sa kanyang mga mata na parang isang matalim na kutsilyo: "Ang kinakausap mo ngayon ay si Cassandra Olivares, ang young lady ng pamilyang ito, hindi si Cassie, ang bilanggo na pinalaya pagkatapos makompleto sa kanyang sentensiya."

Itinaas niya ang mga sulok ng kanyang mga labi ng may panunutya, ang kanyang mga mata ay madilim ngunit walang luha, at pabulong niyang ipinagtapat: "Five year ago, halos mapatay ko si Chloe. At sa loob ng five years na yun, dapat kong natutunan ko na na hindi maging masyadong malapit. Ano sa tingin mo?"

Kinunot ni Troy ang kanyang itim na mga mata, na parang sinusubukan niyang hulaan ang katotohanan sa kanyang mga salita.

“Kaya, para maiwasan natin ang anumang hindi magandang bagay na mangyayari sa pinakamamahal mong anak, maghiwalay na tayo sa lalong madaling panahon. Pwede mong sabihin kay lola na ayaw mo ng asawang nakulong. Wala akong pakialam."

Kinuyom ni Troy ang kanyang mga labi nang marining ang mga pangungutya nito.

Ang lahat ng bagay noon ay isang pasaring, at ang huling pangungusap ay ang kanyang tunay na intensyon.

Alam niyang wala na siyang masasabi pa na makakapagpaligaya sa kanya, pero hindi na dapat niya sinabi pa ang mga bagay na di na iyon. 

Kasabay ng pagsasalita ni Cassie ay ang mabilis na pagkilos ni troy palapit sa kanya at walang pagpipigil na hinila nito pababa ang damit nito sa mula kanyang mga balikat.

Ang kanyang mukha ay namutla sa isang iglap, at itinaas niya ang kanyang kamay at agad niyang tinakpan ang kanyang dibdib: "Troy, anong ginagawa mo?"

"Ano ang ginagawa ko?" Sarkastiko ang ngiti ng lalaki: "Ikaw lang at ako ang nasa silid na ito, what else can I do?"

Nanlaki ang mga mata ni Cassie sa pagkabigla, at walang anu-anong tumakbo palayo.

Ang isang hakbang pagitan nila ay madaling natawid Troy, nahuli nito ang kanyang manipis na baywang at hinila siya palapit sa kanya, pinapanood siyang nakukulong sa mga bisig nito. 

"Hayop, pakawalan mo ako!" Sigaw ni Cassie, tinitiis ang matinding sakit mula sa kanyang paa, at desperadong nilalabanan ang kontak ni Troy.

Nang isipin niya na ito ang tunay na mukha ni Troy, at ang isipin na kung gaano niya kamahal ang lalaking ito noon, ay bigla siyang nakaramdam ng pagkasuklam at gusto niyang magsuka.

Lalo pang hinigpitan ni Troy ang kanyang mga bisig, at bumulong sa kanyang tainga na parang puno ito ng pagmamahal sa kanya: "Cassie, naisip ko lang ang isang permanent solusyon na hindi ka na muling mag-iisip na makipaghiwalay sakin."

Halos masakal si Cassie at hindi makahinga. Ang kanyang payat na mga daliri ay nakakuyom sa mga kamao upang harangan si Troy, at nanginginig at masama ang tingin sa kanya: "You’re dreaming"

Marahil ay masyadong malinaw ang galit niya na sa kabila ng pagluluha ng kanyang mga mata ay kitang kita niya kung anong klaseng tao ang minahal niya noon. 

Ang magandang mukha ay puno ng determinasyon na mamatay na lamang kaysa sumuko, at walang bakas ng ibang paraan.

Nakasalubong ni Troy ang kanyang pulang mga mata na puno ng pagkasuklam, na nagpabigat sa kanyang paghinga. 

Pagkalipas ng mga dalawa o tatlong segundo, sinabi niya sa isang malamig at malalim na boses: "When you get pregnant with my child, sana huwag mong pagsisihan ang iyong katigasan ng ulo ngayon.

Pagkatapos, pinalambot niya ang kanyang tono sa ilang kadahilanan: "Kung magpapakabait ka, susubukan kong huwag kang saktan."

Pagkatapos noon, itinaas niya muli ang kanyang baba nang may malinaw na layunin, ang kanyang masamang itim na mga mata ay nakakandado sa kanyang rosas at kaakit-akit na mga labi, at kusang yumuko upang halikan siya.

Hindi niya alam kung ilusyon niya ito, ngunit si Cassie limang taon na ang nakalipas ay napakamasiyahin at matigas ang ulo, maraming beses na mas kaakit akit kaysa sa babaeng limang taon na ang nakalipas na walang silbi kundi maging masunurin. Kaya't sa isang sandali, kahit siya mismo ay hindi alam kung sinusubukan lang niyang makamit ang kanyang layunin, o gusto niyang samantalahin ang pagkakataon upang malaman ang kanyang hindi kilalang matamis na pabango.

"Heh."

Ang buong tao ay tila naubusan ng lahat ng lakas. Mapait na tumawa si Cassie at biglang sumuko sa lahat ng pagpupumiglas nito.

Ang kanyang hindi pangkaraniwang pag-uugali ay nagpigil kay Troy sa masamang apoy na sumisibol sa kanyang puso. Sinuri niya ang kanyang ekspresyon sa isang napakalapit na distansya: "Hindi ka na ba lalaban o gusto mo na rin ba itong gawin?"

"Troy, alam mo, ang iniisip mo na gamitin ang anak ko laban sa akin ay napakagandang plano pero sa kasamaang-palad ay imposible mula pa sa simula."

Pinukol niya ng malamig na tingin si Troy na parang ibang tao ang kausap nito, malinaw na binigkas ang bawat salita: "Kung binasa mo ang aking surgery report five years ago, you would know that I have lost my fertility forever, all thanks to you Chloe."

Nanginginig ang buo niyang katawan ng aminin niya ito. Ngunit sa kabila nito pinigilan niya ang umiyak at aminin ang pagkatalo.

"What are you talking about?"

Ang kamay ni Troy na pumipigil sa kanya ay bahagyang lumuwag, at ang kanyang boses ay hindi maiwasang maging mas mabigat: "Cassie, if i found out that you are lying to me..."

Ngumiti lang si Cassie.

Ang kanyang ngiti ay maliwanag at ang kanyang mga mata ay puno ng mga pagtanggap.

Kumunot pa lalo ang kanyang noo, at akmang magsasalita ngunit naputol ng isang boses mula sa labas ng pinto: "Sir, pinapatawag po kayo ni Sir Xander sa kanyang office."

"Okay, pupunta ako kaagad."

Nagsalita muli ang kasama sa bahay: "Sorry Sir, sabi po ni Sir Xander pumunta daw po kayo kaagad."

Nag-atubili si Troy sandali, ngunit hindi niya magawang hindi sumunod ang kagustuhan o utos ni Xander.

Tumalikod siya at pinakawalan si Cassie. Tumingin siya nang malalim kay Cassie sa huling pagkakataon, lumingon at naglakad palayo.

Nang sumara nang malakas ang pinto, tila nag-uunahan ng tumulo ang mga luha kanina niya pang pinipigilan na bumuhos. 

Hindi alam kung gaano katagal bago tumayo ulit si Cassie, pumasok sa banyo na parang isang naglalakad na kaluluwa, at pinampula ang kanyang mga namumutlang pisngi sa harap ng salamin upang ilabas ang ilang bakas ng dugo.

Ang kinaroroonan ng kanyang anak ay hindi alam, at ang kanyang ama ay may utang kay Troy ng napakalaking halaga. Hindi siya dapat sumuko at manghina sa oras na ito.

"Ate pretty, pinapatawag ka ng lola mo, kakain na daw kayo."

Narinig ang malinaw na boses ni Akie, mabilis na hinugasan ni Cassie ang kanyang mukha. Pagkatapos lumabas at buksan ang pinto, nakita niya na hindi pa niya nagagawang palitan ang kanyang damit.

Tumingin si Akie sa kanya gamit ang kanyang mapupungay na mga mata, kinagat ang kanyang maliit na bibig nang bahagyang nag-aalinlangan, at ang kanyang pag-aalala ay halata sa isang sulyap: "Ate pretty, bakit ka umiiyak, may awchy ba sayo? Tatawagin ko si Daddy para ihelp ka."

"Okay lang ako." Hawak ang maliit na lalaking lumingon at akmang tatakbo, nakaramdam si Cassie ng init sa kanyang puso: "Salamat sa pagtawag sa akin para kumain."

Parang may iniisip si Akie at hindi sumagot. Bigla, nakita niya ang isang maliit na display na kumikislap hindi kalayuan.