CHAPTER 6: ANG NAKARAAN NI XANDER

Ang maselan na mukha ni Akie ay kumunot, saka tumingin kay Cassie na walang kamalay-malay, at palihim na kumindat sa hagdanan, at dahan-dahang tinulak siya papunta sa kwarto: “Alam ko, nahihirapan si Tita Pretty sa pagpili, at hindi alam kung aling set ng damit ang pipiliin.”

Kumurap si Cassie nang hindi maipaliwanag, sinundan ang tingin ni Akie sa hagdanan, at biglang naunawaan ang nasa isip nito.

Tunay ngang magkakaugnay ang puso ng mag-ina.

Kahit wala ang presensya ni Chloe dito, hindi naman siya bibigyan ng anak nito ng kahit isang saglit na kapayapaan.

“Hay!”

Si Bella, na nagtatago sa hagdanan at palihim na nagmamatyag, ay napatalon sa galit nang makita niyang natuklasan siya, at dali-daling bumaba sa hagdanan.

“Naku, pupunta sigurado siya kay Tito Troy para magsumbong.” Mangiyak-ngiyak at humikbi si Akie, sumunod kay Cassie sa kwarto at sinamahan siya sa paglilibot sa walk-in closet: “Magaling ang taste ni Papa, maganda ang lahat ng ito sayo Tita Pretty.”

“Papa?” Naguluhan si Cassie, at hindi maisip na ang mga damit na ito ay may kinalaman sa misteryoso at matipunong lalaki.

Kuminang ang mga mata ng batang si Akie: “Opo, sinabi ni Lola na masyadong matanda na siya para maintindihan ang fashion, at sinabi ni Tito Troy na wala siyang oras, kaya si Papa ang tumulong sa iyo na pumili ng damit.”

Kaya pala.

Inilahad ni Cassie ang kamay niya at kinuha ang pinakamalapit na light purple dress. Bago pa niya ma-appreciate ang estilo nito, nagulat siya sa hindi abot-kayang presyo sa label.

Kahit na halos dalawang taon na siyang asawa ni Troy, laging malinaw sa kanya ang kanyang identidad. Pinananatili niyang simple ang lahat sa pagkain, damit, tirahan, at transportasyon, sa takot na isipin nito na isang mapagpanggap na babae siya na may hindi malinis na motibo.

Ngunit ang resulta ay…

Nakitang nakatayo si Cassie doon na may mapait na ekspresyon, hindi alam ni Akie ang iniisip niya, ngunit hindi niya namamalayang nalungkot siya para sa kanya: “Tita Pretty, bababa muna ako at hihintayin ka. Bilisan mo rin, huwag mong hayaang maghintay si Lola ng matagal.”

“Sige.”

Makalipas ang mahigit sampung minuto, lumitaw si Cassie nang huli sa restaurant sa unang palapag.

Bukod sa pinanganak na siyang maganda, ang light-colored dress ay mas nagpaganda sa kanyang kutis na parang porselana. Sa kanyang payat at manipis na pangangatawan, mayroon siyang isang uri ng inosente at magandang kagandahan na maaaring mabasag sa isang haplos.

Sa hapag-kainan, tinignan siya ni Troy at agad namangangha, ngunit itinago niya ito bilang walang pakialam.

Si Akie ay nakaupo sa tabi ng matandang ginang. Sa sandaling ito, pumalakpak siya at taos-pusong pumuri: “Tita Pretty, ang ganda mo.”

Si Bella ay nakaupo sa kandungan ng kanyang ama na malaki ang mga mata, ang mukha niya ay puno ng pagkamangha, at hindi maalis sa isip niya ang malungkot at nahihiyang pigura ng isa noong hindi pa katagal.

Tanging ang mga mata ng matandang ginang ang biglang namula, at dali-daling inutusan ang mga katulong sa tabi niya: “Pakiusap, dalhin ang tonic soup mula sa kusina. Kailangang ayusin ang diet ni Cassie sa hinaharap, at paalalahanan ang chef na bigyan siya ng mas maraming pagkain.”

“Mommy, huwag mo akong tingnan na payat, wala namang problema sa katawan ko, huwag kang mag-alala.”

Samantalahang ang pagkakataon na makalapit, mabilis na sinulyapan ni Cassie ang paligid at nakitang may dalawang bakanteng upuan lang, at wala si Xander.

Naisip na maaaring hindi sanay ang kabilang partido na sumali sa hapunan ng pamilya, palihim na sinabi ni Cassie na maswerte siya, at mabilis na lumakad at umupo sa kaliwang bahagi ng matandang ginang, nakatingin kay Troy sa kabilang dulo ng mesa.

Ang kanyang pag-iwas ay nakakuha ng atensyon ni Xander, na huli lang ng dating.

Kalmadong nagtaas ng kilay ang lalaki at umupo sa upuang una ng nakalaan para kay Cassie.

Sa ganitong paraan, hindi na makapagsalita pa si Troy.

Nagpasalamat si Cassie sa kanya, ngunit nang makita niya ang ngiti sa labi ni Xander, nagpanic siya at mabilis na binawi ang tingin niya para pakinggan ang mga salita ng kanyang mother-in-law.

“Ingatan mo ang sarili mo, at bigyan mo si Bella ng ilang kapatid, at masisiyahan ako,” wika ng matandang ginang.

Kumunot ang mga labi ni Cassie. Alam niya sa kanyang puso na mahal na mahal siya ng kanyang mother-in-law, ngunit hindi pa rin niya masabi ang magandang salita.

Kung hindi lang nakaupo sa kanyang tapat si Troy na may mapanuring tingin, kung wala lang siya sa kontrol ni Troy, gusto niyang sabihin sa kanyang ina ang totoo, kahit na ano pa man.

“Sige po, itry ko po yung makakaya ko.” Nakitang medyo malamig ang aura ng paligid, humalakhak si Troy at pumayag, at sabay na tinitigan si Cassie nang matalim, babalaan siya na huwag magsalita nang basta-basta.

Sa halip, nagpout si Bella nang hindi kuntento at sinabi sa kanyang daddy nang may paglalambing: “Hindi po, ayaw po ni Bella ng mga kapatid, sapat na po si Daddy sa isang prinsesa tulad ni Bella.”

“Bella, be a good girl, kahit na magkaroon pa kami ng ibang baby ng Mommy mo, ikaw pa rin ang favorite princess ni Daddy.”

Tiningnan ni Cassie si Troy na nagpapanggap na mabuting asawa at ama, at nadidiri siya at tumalikod at ayaw nang manood pa.

Pinagmasdan ng matandang ginang mula sa gilid at nakita rin niyang nahihirapan sina Bella at Cassie na magkasundo.

Pero anak naman ni Cassie si Bella, kahit na medyo hindi pa sila close sa ngayon, hindi na kailangang mag-alala.

Naisip ito, naalala ng matandang ginang ang mga bilin ni Troy, pinalitan ang usapan at sinabi: “Cassie, karamihan sa mga bagay sa kompanya ay ipinasa na kay Xander. Sa tingin ko, tama lang na samahan ka ni Troy na mag-travel abroad. Wherever you want to go, I will ask someone na i-book ang plane ticket.”

Nang marinig ni Cassie na mag-iisa siya kasama si Troy, agad siyang tumanggi: “Mommy, gusto kong magtrabaho sa kompanya.”

Natatakot pa rin siya sa nangyari kanina. Kung hindi lang nangyari na pinapunta ni Xander ang isang tao para hanapin si Troy, hindi niya alam kung ano ang kanyang kapalaran sa sandaling iyon.

“Well, magkakasakit ka kung mananatili ka lang sa bahay buong araw. Let Troy arrange a position for you. Pumili ka ng posisyon na mas kaunting trabaho, mas maraming pera, at mas kaunting problema. I think the secretary is good.” Sumunod sa kanyang ibig sabihin, agad na tumingin ang matandang ginang kay Xander na nakaupo sa tapat.

Ang masayang ekspresyon ay agad na naging isang bagyo. Seryosong tinanong ng matandang ginang: “Xander, when will you bring Akie’s mom home?”

Nagulat si Cassie.

Mula noong araw na makilala niya ang ginang, hindi pa niya nakitang maging ganoon kahigpit ang kanyang ma sa kahit sino.

At kung ganoon nga, hindi pa ba kasal si Xander?

Tumingin si Xander sa katulong na nagbubuhos ng tsaa nang kalmado, at hindi nagkomento sa mahigpit na tingin ng matanda: “I have my plans, you don’t have to worry.”

Lumungkot ang mukha ng ginang: “Pakinggan mo ang sinasabi mo. Kahit na hindi mo ako gusto, biological mother mo ako. Gusto kong makilala ang biological mother ng apo ko at ang future daughter-in-law ko. Mahirap ba iyon?”

Natahimik ang buong restaurant.

Nakitang talagang galit na ang ginang, ibinaba ni Cassie ang kanyang mga chopstick. Alam niyang hindi siya makakasingit ng salita sa mga bagay na may kinalaman sa mga sikreto ng pamilya Olivares, ngunit medyo nag-aalala siya kay Xander.

Pagdating naman kay Xander, karamihan sa kanyang pagkakaintindi sa kanya ay galing sa tsismis, at iilan lang ang beses na nakasama niya ito.

Kung hindi lang namatay si Mr. Olivares dahil sa sakit anim na taon na ang nakalilipas, at pumunta sa ibang bansa si Troy para magpagaling, ang malaking negosyo ng pamilya Olivares ay walang lider at halos gumuho, malamang hindi pa rin niya siya makikita sa pamilya Olivares.

Alam lang niya na iniwan ni Xander ang pamilya Olivares nang mag-isa noong 20 taong gulang pa lamang siya, at sa loob ng tatlong taon ay nagmarka siya sa mundo ng negosyo, at sa loob ng limang taon ay naging sikat na siya.

Ngayon, labindalawang taon na ang nakalipas, mayroon siyang kahanga-hangang kayamanan na hindi masyadong kaiba sa naipon ng pamilya Olivares sa isang daang taon.