“Maia!”Napatakip ako sa ‘king tenga nang marinig ko ang nakakairitang tinig ni Sia. Narinig ko kasing kakauwi lang nito kahapon ngunit hindi ko naman inaasahang matutunton niya ako rito. But well, she’s Alas’ cousin. Natural lang na malaman niya kung nasaan ako ngayon.“Sia…” Pilit akong ngumiti rito.Ngunit ang aking ngiti ay nauwi sa ngiwi dahil sa mahigpit nitong pagyakap sa ‘kin. I heaved a deep breath and hugged her back. Hindi ko naman kasi maipagkakaila na na-miss ko rin siya dahil sa halos isang buwan niyang pagkawala para sa kanilang honeymoon.Matapos niya akong sakalin─este, yakapin ay agad itong kumalas. Hinawakan niya ang aking balikat at inuga-uga ako. Hinawakan ko ang kamay nito para patigilin siya.“S-sia, nahihilo na ako.” Pikit mata kong saad.“Ay, sorry!” she exclaimed.Tumingin ako sa kanya at pansin ko ang pagiging blooming nito. “Kumusta ang Maldives?”She giggled and sat on the single couch. Umupo na rin ako sa pang-dalawahang upuan at tinignan siya. Pansin ko
As soon as the plane landed on the soil of Cebu, we immediately headed to Alas’ place. Hindi ko alam na kahit sa Cebu ay meron pa rin siyang bahay. Doon kami dumiretso dahil na rin nag-iinarte na naman si Nixie. Pansin ko kasi ang pagiging mapili nito sa mga bagay-bagay tulad na lang ng pag-stay sa mga hotel. “Bakit ayaw mo sa hotel, Nixie?” tanong ni May isa bat ana kandong niya. “Well, hotels aren’t sanitized well. Some of them doesn’t even bother to change the pillow covers and blankets after a customer checked out. That is very very disgusting,” sambit ni Nixie na para bang alam na alam niya ito. Nangunot ang aking noo. “Saan mo naman nalaman ‘yan, baby?” “In the internet. Some vloggers are doing contents and proving them that some hotels are gross. Ayokong magkaroon ng bacteria, mommy. I’m allergic to bacteria,” maarteng sagot naman ni Nixie. Nicho scoffed. “Your tummy and other body parts needs bacteria, Nixie. You’re overreacting.” Napasinghap naman si Nixie dahil sa sinab
“Hindi ko alam kung paano ko kayo tutulungan na hindi nalalaman ni Papa,” he said and sighed. “So I decided not to find you. Ang hindi ko alam… naghihirap na pala kayo. Kung alam ko lang… kung alam ko lang…” “Kung alam mo lang ano? May magagawa ka ba? Puppet ka, ‘di ba?” I chuckled nonchalantly. “At ngayon ka lang nagkaroon ng lakas ng loob dahil patay na ang ama mo? Hindi mo man lang ba inisip na hindi ka na naming kailangan? Na hindi na naming kailangan ng ama na duwag tulad mo. Buong-buo ang boses ko. Hindi ako nanginig o pumiyok. I remained tough no matter how much I want to cry right now. Gusto kong ilabas lahat ng hinanakit ko at gagawin ko ‘yon ngayon. “Alam mo ba nang mawala si Mama ay ikaw na lang ang natitirang pag-asa ko? Kasi sa isip ko, ah… baka mahal ni Papa si Mama kaya alam kong ipaghihiganti ni Papa ang kung sino man ang may gawa nu’n kay Mama. Lilinisin niya ang pangalan ni Mama. Pero… nasaan ka? Nasaan ka ng mga panahong kailangan na kailangan namin ng ama? “Pina
“Ano na gagawin mo ngayon?” tanong ni Nanay. Pinanood ko ang mga bata na magtampisaw sa tubig. Kasalukuyang kaming na sa huling destinasyon sa araw na ito, ang Kawasan Falls. Malalim ang tubig ngunit bantay-sarado naman sila ng mga Tita at ng kanilang ama na si Alas na kanina pa sinusulyapan ng mga kababaihang nandito. Narinig ko pa nga ang usapan ng dalawang dilag kanina. Na pasado raw si Alas maging sugar daddy bahala na raw ang pera. “Hindi ko rin alam, Nay.” I took a deep breath. “Ano ba ang dapat kong gawin?” Kahit ako ay nalilito ako. Alam ko naman ang ibig niyang sabihin ay kung mapapatawad ko na ba ang Mayor. Siguro hindi pa. Hindi ko kayang mapatawad siya ng ganoon kadali. Ano ‘yun? ‘Yung iiwan niya kami tapos bigla siyang babalik at hihingi ng tawad? “Nakausap ko noong isang araw si Bea,” panimula ni nanay dahilan upang lingunin ko ito. “Sa kanya ko nalaman na kaya hindi kayo hinanap ni Anton ay pinangako pala ng mga magulang niyang bibigyan kayo ng sustento buwan-buwan k
The phone vibrated above my desk but I’m not in the mood to accept any call right now. I’m still busy reviewing some files from my last business trip in Hawaii. I feel like something wrong happened there and I’m unaware of it. My door suddenly burst open and I saw Josia walked in. Agad ko itong kinunotn ng noo. “Do you even know how to knock?” “Really?! Kanina ka pa namin tinatawagan ni Tito and you’re still here? Alas, na sa hospital si Tita! Ano pang ginagawa mo riyan?!” Natigilan ako sa narinig. I lifted my gaze at her and frowned. “What do you mean? I’m not in the mood for her childishness─” “Na aksidente si Tita! She’s in the hospital right now and she’s looking for you! You need to go there, right now!” Nang marinig ko ‘yon ay nagmamadali ako sa pagtayo. Pabalda kong sinara ang laptop at inabot ang aking business suit. Nagmamadali kong nilisan ang silid at hindi na hinintay si Josia. She has her own car. She can drive. Mabilis ang takbo ng sasakyan habang papunta akong hos
“I’m formally asking her hand, Sir, before she arrives here.” Buo ang aking boses kahit na kabado ako. Tonight, I decided to spend the rest of my life with her. I wanted to be with her. I want her to remain in my arms. Hindi na ako papayag pang malayo siya sa ‘kin. It took me some time to finally realize I’m afraid of losing her. Umupo si Mayor Anton sa couch kaya’t umupo rin ako sa pang-isahang couch. “Alam mo, Alas, alam kong wala akong karapatang sabihin sa ‘yong alagaan mo siya katulad ng ginawa ko.” He sighed. “Ang dami kong pagkukulang bilang isang ama niya, nila ng mga kapatid niya. Ang laki ng nagawa kong pagkakamali sa kanya na naging dahilan kung bakit mahirap para sa kanya na patawarin ako.” “It’s fine, Sir. You’re her father. Normal lang ibilin mo ang anak mo sa taong hihingiin ang kanyang kamay, Sir.” He looked ay me. “Nagkakamali ka roon, hijo. Normal lang ‘yan sa mga ama na ginagampanan ang pagiging ama nila. E, ako? Kahit kailan ay hindi ako nagpakaama sa kanya.”
Hinimas ko ang kanyang noo. Muli siyang umubo kaya agad ko itong dinaluhan ng panyo. Awang-awa na ako sa kanya. Kung pwede ko lang sigurong ilipat ang sakit na nararamdaman niya sa akin ay matagal ko nang ginawa. Nasasaktan akong makita siyang ganito. Na nahihirapan at pilit na lumalaban para lang mabuhay."H'wag ka ngang umiyak. Hindi pa ako mamamatay," she said.Saka ko lamang napansing pumapatak na ang luha sa aking mga mata. Yumuko ako at pinahiran ang aking pisngi gamit ang likod ng aking palad. I sniffed and cleared my throat. Pinilit ko ang aking sariling ngumiti at bumuntong hininga."Sinabi sa akin ni Mayi na hindi ka raw po kumain," I said."Paano ko kakainin 'yon e mas kailangan ni Maria ang kumain. Nagpunta si Estong dito kanina at kinain ang mga pagkaing nasa mesa." She coughed again. "Tapos ikaw, bakit ka pa nandito? Huwg mo na nga ako alalahanin, Maia. Kaya ko na ang sarili ko. Inaaksayahan mo lang ang oras mo kakabantay sa akin sa halip na kumayod at kumita ng pera pan
"Ako ang kinakabahan sa 'yo, Maia." Inayos ni Kate ang buhok ko.Fiesta ngayon at sabi ni Laurel na dadayo umano ang naghahanap ng babymaker ngayong gabi. Pinautang ako ni Laurel ng ten thousand pesos para may pambayad ako kay Madam Auring. Sisingilin lang niya ako kapag nakapirma na ako ng kontrata. I just hope papasa ako sa taste ng lalaking 'yon."No need to be nervous, girl. Just stay calm and be who you are," ani ni Laurel.Pinasadahan ko ng tingin ang aking sarili sa harap ng human sized mirror dito sa loob ng silid ni Kate. I'm wearing a vintage dress. Hanggang ibaba ng tuhod ko ang haba at puff ang sleeves nito. They tied my hair into a waterfall braid and added some cute hair clips on my hair. I looked like my high school days. Sa tangkad kong five foot and four inches, para pa rin akong grade ten student.Mapait akong napangiti sa harap ng salamin. It's been..five years? Eight? I don't know. Hindi ko na maalala kung kailan ako huling nakasuot ng maganda at bagong damit. Nila