Hi, yes, alam ko nakakatampo na ako kasi ngayon lang ako ulit nag-update. Sorry na~ Pero thank you nga pala sa mga taong nagbabasa nitong story ko hihihi, kinikilig ako sa dami ng reads na nakikita ko. Sana next time mag-comment na kayo tarush!
ALDRICH FEN ARELLANO POV"That's impossible," I told her, but she did not argue.She only sighed and took her burger again. She stared at her food, and I know she's hesitating if she should still eat or not. "Sa totoo lang, gulat din ako nung nakita ko ang source ng mga info.""Bakit magkakaroon ng gano'ng inpormasyon si Cassandra? That's unlikely of her."Claire smiled sheepishly, obviously disagreeing to my remarks. "You never truly know a person just because you were with them for a long time. Ako ba in-expect mo na magkakaroon ng maraming impormasyon? Hindi naman, di ba? I think, at first, you see me as kuya Andrei's loyal dog."I didn't correct her even though she thought wrong about my views on her. I always thought of her as Andrei's loyal friend, because she's the only person Andrei respects outside our circle.But she has a point. Maybe I was really wrong about my perception on Cassandra. Maybe Cassandra was really trying to join the Ragnarok Organization. But why? What was
Being one of the school's news writers and also a commoner, is unquestionable on my side. Alam ng maraming estudyante sa Louise Academy na isa lang akong pangkaraniwang estudyante kahit na kabilang ako sa student publication. I'd rather live a humble life with an average GPA. Mas mabuti na'ng pumasa sa awa ng katiting na katalinuhan at sandamakmak na kasipagan. Itinataguyod ko na lang talagang magkaroon ng place sa honor list para naman matuwa ang nanay ko. May mga teachers na sinasabihan akong matalino, but I don't particularly think of myself that way. I just love to write news stories, journal entries, and even diaries. Mahilig lang din kasi akong magbasa ng mga libro kaya masasabing madami akong alam. Pero hindi porque't sinabihan akong matalino, doesn't mean na kaya ko nang kausapin ang Principal ng aming pa
"Why the Principal's Office?" tanong ng SSG President habang naglalakad kami sa hallway ng Admin Building. Katabi ko sa magkabilang side ko ang President at Vice President ng SSG, habang nasa likod naman namin sina Charmaine, Lorraine at yung dalawang palaka na alipores ng pinatumba ko kanina. "Ah, kailangan ko po silang isumbong sa mga ginagawa nilang hindi magaganda," sabi ko. "The Principal's Office is the shortcut kasi maraming complaints ang mga estudyante against sa tatlong 'yon," dagdag ko. "And I have something to ask of the Principal." "And what is that?" tanong ni SSG President. "It's nothing, it should not burden the mind of a busy person like you," sabi ko. "Baka po maabala ko pa po kayo," dagdag ko. Ngumiti si SSG President sa akin na para bang napagaan
"Magkano ang magpagawa ng Reaction Paper para sa subject ni Sir Rogene?" Iyan agad ang bumungad sa akin, isang linggo after akong ma-suspend. Kaharap ko ang isang maputing babae na may mahabang buhok na kulay brown, brown din ang kanyang mga mata na tila ba nagliliwanag kapag nasisinagan ng araw, at mayroon siyang napakaganda at matangos na ilong. May lahi ang babaeng ito, mayaman to, panigurado. Bakit ba nakalimutan kong may maganda pala akong classmate? Dahil siguro sa wala akong pake or dahil dun sa suspension. Sa tatlong araw na suspension ko, wala akong ibang ginawa kundi ang gumawa ng mga projects na hindi kayang gawin ng mga tamad kong mga schoolmates. At kumain ako nang kumain dahil libre ang pagkain sa bahay. Pinagalitan ako ni mama, at ang papa ko na nasa M
"Claire!!! Gumising ka na!! Aba tong batang to, tanghali na!! Gising na 'ang kambal, ikaw na lang ang hindi." Hirap akong bumangon mula sa higaan ko at tinignan ang paligid ng kuwarto. Madilim pa lang sa labas. Tinignan ko yung orasan ko, 4:30 pa lang ng madaling araw. Bwisit naman na buhay 'to. Kailan pa naging tanghali ang madaling araw?! Babalik na sana ako sa pagtulog pero biglang bumukas ang pintuan ko at pumasok si mama sa kuwarto ko. "Ano ka bang bata ka, tumayo ka na diyan," sabi ni mama sa akin. "First of all, my dear mudra, bakasyon ngayon at walang pasok. Second, it's four thirty in the morning, mamayang nine pa po ang tanghali," sabi ko. "Ano bang meron? Umagang-umaga nambubulabog ho kayo."
He chuckled as if reminiscing a memory. "You may refrain from calling me by that title," nakangiti niyang sabi. "Just call me Aldrich, there's no need for formalities anymore since we’re quite acquainted now." I nodded. "Okay...kuya Aldrich," I started to say. "I assume you're as fine as you were, back then." "Aldrich is fine," sabi niya na naman na nagpakunot sa akin. "H'wag mo na akong tawaging kuya. It’s making me feel so old." "Ah, Aldrich," sabi ko. This feels weird. "Well, nandito lang ako para bumili ng mga gamit," sabi ko ulit at nagbabadya na akong umalis. Pero may sinabi siya na hindi ko mapigilan. "Anyway, since we're here, I might as well treat you for dinner, I s
Friday, in my opinion, has been the most loathed day in a student's week. Ito kasi yung araw ng paghuhukom kung saan sinasapian ng kasamaan ang mga guro sa aming paaralan. Tuwing biyernes ay laging nagbibigay ng mga project at homework ang mga guro namin. Kung sa iba ay torture ito, para sa akin naman ay blessing ito, ibinigay ng langit kumbaga. Magandang factor ang kasamaan ng mga teachers para sa akin. Dahil on demand ang pagpapagawa ng mga projects, ang standard price ng isang essay paper na 200-500 pesos, ay tumaas sa hanggang 1,000 pesos. Nagiging 1,500 pesos din ito kapag sinapian ako ng pagiging mukhang pera ko. Iba din ang presyo kapag performance tasks ang pinapagawa ng mga kliyente ko, minsan umaabot ito ng hanggang limang libo o higit pa. Kaya ayun, andami ko na namang mga kliyente, hindi ko naman mata
Napilitan akong pumasok sa Mini Function Hall. Maliit lang ang function hall na ito kaya nga mini eh. Kasing laki lang ito ng tatlong office at kadalasan ay mga upuan at table lang ang nandito. May mga aircon din. Madalas gamitin 'to ng mga teachers kapag may meeting sila, minsan dito rin ginaganap ang pagbilang ng balots sa election. Pero labis ang pagtataka ko kasi Aldrich lang ang mag-isa doon. Nasa isang mahabang table siya at may ginagawa siya sa phone niya. Pagbaling niya sa amin ay ngumiti siya. "You are late, Andrei," sabi niya pagkatapos ay tumingin siya sa akin. "Claire, what a surprise." Gusto ko siyang irapan. Halatado sa mukha niya na nagpapanggap lang siyang gulat na makita ko. "Ah kilala mo na pala itong anak ko, brad," sabi ni kuya Andrei na naka-akbay pa rin sa akin. "Asan na 'yung mga iba?"