KABANATA 8

TAMARA’S P O V

Nagdire-diretso ako sa paglalakad hanggang sa umabot ako sa garden kung saan nakita ko mula sa malamlam na ilaw na nagmumula sa buwan at sa poste ang mga naggagandahang bulaklak ng puti at pulang mga rosas.

Napatitig ako sa mga bulaklak nang maalala ko na naman ang gabing iyon. “Napakaganda mo, Tammy. Mas maganda ka pa sa mga bulaklak dito…”

I continued looking blindly upon the garden in silence, with Daniel stricken dumb beside me as well, and then he walked around, then stopped, his head tilted up to watch the moon, his hands were shoved in his both of his pants pocket.

Umikot siya paharap sa akin, at sa mahina at mababang boses ay narinig kong usal niya, “Patawarin mo ako kung naging tahimik ako pagkatapos nating maghiwalay. Hindi ko akalain na magkikita pa tayo after seven years, at… nagulat ako. Halos wala kang pinagbago, Tamara.”

His words were deafening in their utter quietness. They dragged me back to our past, shattering the present into a hundred million shard