The Pirate Who Stole My Heart

MEETING ROOM

10AM

KASALUKUYANG seryosong nagkakaroon ng short meeting ang Re-Bistro Resto ng umagang iyon. Matamang nakaupo at umuugoy-ugoy pa ang boss’ chair ni Victor. Pinaglalaruan niya ang kanyang Parker pen sa kanyang mga daliri. Pinakikinggan ng lahat ang report ng manager. Nagbibigay na siya ng reminder sa mga staff nila. Mahigpit na ipinaalala ang maayos na pakikitungo sa kanilang mga costumer upang maiwasan ang anumang negative feedback sa mga ito.

Hindi nagpakita ng pagkagulat si Victor sa kanyang ama ng bigla itong dumating sa kanyang restaurant.

“Are we done?” tanong ni Victor. Tumango ang manager.

Alam niyang seryoso ang pakay nito para magpakita sa kanya. Hindi kasi niya ugaling magpakita sa tao at lumantad ng personal kung hindi lang napakahalaga ng sasabihin nito na hindi niya kayang ipagpabukas. Mukhang umuusok ang ilong niya na parang toro at nanunukat ang kanyang mga tingin.

“You can all go!” Nagmadaling lumabas ang lahat. “You want coffee?” tanong nito sa ama na seryosong nakatingin sa kanya. Sabay-tayo ng binata.

Inasikaso naman niya ito tulad ng paggalang niya sa lahat ng customer na nagpupunta sa Re-Bistro Resto. Personal na niyaya ni Victor ang ama sa isang bakanteng couch upang mas maging komportable silang dalawa.

Hinintay muna ang kape nilang pareho bago ito magsimula ng usapan.

“Anything else, Sir?” magalang na tanong ng waiter.

Nilapitan siya ng mga waiter kahit medyo nag-aalangan dahil sa isang batalyong kalalakihan na kahit naka-tuxedo ng suot eh, mukha namang mga sanggano.

“Nothing else, thank you!” Sumenyas ang lalaki na hayaan na silang dalawa.

Magkaharap ang mag-ama.

"Gamitin mo ang utak mo kung paano kumita ng malaki! Hindi kita pinapag-aral sa Amerika upang kumita lang ng konting halaga!" Inilapit nito ang kanyang mukha sa lalaki at diretsahang sinabi ito ng sila lang ang nakakarinig. 

Hindi man lang siya kinumusta ng ama kung naging maayos ba ang kalagayan niya sa Amerika. Hindi ito dumalo sa kanyang graduation at hindi siya nakarinig ng kahit na anumang papuri sa kanyang apat na taong pagtitiis ng nag-iisa sa ibang bansa.

“I wanted you to be proud of me. Wala akong ibang maisip na paraan kung paano pa kayo matutuwa sa akin sa kabila ng pagsisikap ko na magtatag ng sarili kong negosyo.”

“USE YOUR HEAD! This is just a small amount of what you can make if you venture your business with me. Besides, you don’t even need to try it hard because everything will be yours. Not this cheap restaurant that you have. Tsss! Ito ba ang ipinagmamalaki mo?”

“Wait, ano bang ikinagagalit ninyo? Ano pa nga ba ang ginagawa ko? My business is doing great. Is this a big threat to you?”

“How could you waste your time with all this nonsense business? Get lost! I want you to be on my side. Matanda na ako para pamunuan ang grupo.”

Lumaki si Victor sa isang tahanan na hindi madalas nakikita ang ama. Saka na lang nito naintindihan na hindi sila ordinaryong pamilya. Nakatira silang mag-iina sa isang malaki at magarang mansion. Marami silang kasambahay at napapaligiran siya ng mga alalay. Hindi siya puwedeng umalis na hindi sila kasama. Hindi siya puwedeng lapitan ninuman. Kinatatakutan siya ng iba ngunit mas madalas kainisan. Ilag ang ibang babae, nayayabangan at may ibang curious kung sino siya. Laman siya ng usap-usapan sa loob ng campus noong high school siya ngunit nagbago ng mag-aral siya sa ibang bansa.

Nasanay rin ang kanyang ina kung kailan siya datnan at iwan ng asawa. Lumaki siyang naghihingi ng konting pagmamahal at atensyon sa ama na palaging abala sa kanyang mga negosyo. Nakatago sa isang anonymous na pangalan at larawan ang mukha ng kanyang tunay na ama.

Huli na ng malaman ni Victor ang katotohanan kung ano ba talaga sila.

“Ayokong isinasama mo si Victor sa mga operasyon ninyo,” dinig niyang sabi ng ina.

“Bakit? Sino ka ba sa pamamahay na ito Sharon upang utusan ako ha?! Tandaan mo na ako ang padre de pamilya rito at alam ko ang ginagawa ko pa sa mga anak ko!”

“Anak ko sila Max!”

Hindi naman niya nakitang pinagbuhatan ng kamay ng ama ang kanyang ina. At iyon ang isa sa ipinagmamalaki niya rito.

Ang ina ang palaging sumasalungat sa tila hindi tamang pagpapalaki sa kanya.

Sa murang edad ay marunong ng humawak ng baril si Victor. Habang lumalaki ay nagkaroon siya ng interes na magkolekta ng matataas na kalibre ng baril sa kanilang basement. Magaling itong target shooter. Pinaturuan din siya ng ama ng training sa martial arts at iba pang uri ng karate.

Lalo siyang pinangilagan ng mga kaklse ng minsang umawat siya sa ilang grupo ng kalalakihang nam-bully ng kaklase niyang babae.

Itinataas ng mga batang lalaki ang kanyang palda at kitang kita ang makinis nitong hita.  Nilapitan niya ang luhaang batang babae.

“Let’s go! Don’t bother them.”

“Stay there and I am going to teach them a lesson.”

“Hindi ka sasantuhin ng mga iyan kahit maliit ka! Ano ba? Masasaktan ka lang!” awat pa nito.

Hinila nito ang kanyang kamay ngunit malakas ang loob ni Victor. Sa isang iglap, namilipit sa sakit ang mga ito ng ibalibag sila sa sahig.

Ngunit doon unang nakatikim ng palo si Victor sa kanyang ina at ipinatawag ito sa Principal’s Office.

“We can talk things calmly and rationally, Papa.”

“What do you mean?”

“My business is not mine alone. You can use them for your own benefit. Lay your cards.”

Biglang tumawa ng malakas ang kanyang ama.

“You son of … bakit hindi mo sinabi kaagad? That’s my son!” Mahigpit nitong niyakap si Victor. Iyon ang pinakamahigpit na yakap na naramdaman nito sa ama simula noong siya ay bata. “You got me there! Waiter, cognac please!”

Nakailang baso din sila bago umalis ang ama. Tinanggal nito ang kanyang tuxedo at isinampay sa couch. Bahagyang niluwagan ang kanyang necktie.

“Boss, si Gwynette.”

Tumayo siya at lumabas ng restaurant eksaktong huminto ang Lambourgini sa kanyang tapat at sa driver’s seat siya umupo.

Sinalubong siya ng babae ng mainit na French Kiss. Diretso ang dalawa sa biyahe patungong Anilao Batangas. He doesn’t want to miss his scuba diving with his woman.