Chapter 2

I was busy unpacking my clothes when I heard a loud knock on my door. Kunot noo akong pumunta sa pintuan ko ang handa nang sigawan ang taong akala mo ay kung anong nangyayari sa building na kinakatayuan nitong unit na kinuha ko bago ako umuwi sa Pilipinas.

Pagkabukas na pagkabukas ko nang pintuan ay gulat na gulat naman ito at titig na titig sa akin na parang hindi makapaniwala na nasa harapan niya na ako ngayon. My brows furrowed and I just open the door for him.

Hindi ko na siya hinintay magsalita at hinayaan ko na lang na nakabukas ang pintuan dahil alam ko mamaya-maya ay papasok din iyon. I just sighed. Sino kaya ang nagsabi sa kanyang nandito na ako sa Pilipinas?

"Y-you're back," rinig kong sabi niya habang busy pa rin ako sa pag aayos ng mga gamit ko.

"Did you close the door?" Tanong ko na lang sa kanya at dahan-dahan kong inangat ang tingin ko sa lalaking nandito ngayon sa harapan ko. Kitang-kita ko sa mga mata niya na hindi talaga siya makapaniwala na narito na ulit ako, kaharap niya.

"Who told you that I'm here?" I asked him one more time, habang inaayos na ang mga luggage ko dahil mamaya ko na lang ulit tatapusin iyon. Lumakad ako papalapit sa pintuan ng kwarto ko at nilagpasan ko lang siya.

Pumunta ako sa kitchen upang uminom ng tubig habang nakuha naman ako nang tubig ay ramdam kong sumunod siya sa akin. I just sighed and I don't know how to start a conversation with him, but I don't mind his presence, though. It ain't awkward.

"Papa, told me, Isabella." Umangat ang tingin ko sa kanya at napangisi. Of course, who would it be? It's the chief, my father.

"Why are you here?" Inabutan ko siya ng isang basong tubig dahil mukha itong dehydrated, kinuha naman niya iyon sa akin at uminom bago ako sagutin sa tanong ko.

"I want to see my baby sister, isn't that enough good reason, Dr. Santillan?" He asked as he walks towards me and hugged me tightly. I just gave in when I felt his tight hug over me. Hinayaan kong yakapin lang ako dahil namiss ko rin naman itong kapatid ko. He's my older brother.

"Have you eaten already?" bigla niyang tanong habang nakaupo kaming dalawa sa couch sa sala ko. Umiling lang ako at hinilot na naman ang sentido ko, walang-wala pa talaga akong pahinga but I can't sleep. Gustong-gusto kong asikasuhin ang anak ko. I want to be with my baby boy.

Nakita ko namang sinimangutan niya ako dahil sa pag iling ko. I know my brother, hindi iyan titigil at hindi ako napapakain. I heard him talking to his secretary, rinig kong inuutusan niya iyon bumili ng pagkain at dahil dito sa building kung saan ako nag-sstay. Napailing na lang ako sa kapatid ko dahil sa ginawa niya, umabala pa ng tao dahil sa akin na hindi naman dapat kailangan.

"You don't need to do that," sabi ko sa kanya pagkatapos niyang kausapin ang secretary niya. Umiling lang siya sa akin at inirapan lang ako.

"You should eat, Isabella," tumunghay siya sa akin ng tingin pagkatapos ay huminga siya ng malalim at tinignan ang kabuuan ko. I saw his face grimaced. What the hell was that? I raised my left brow at him.

"Bakit ka dumiretso agad sa hospital na wala manlang pahinga?" sermon na tanong nito sa akin. Huminga ako nang malalim.

"Kuya, please help me," I pleaded to him. Sa kanya lang ako nagpapakita ng ganitong emotion sa nagdaang panahon siya lang ang nakakausap ko paminsan-minsan. Sa kanya lang ako may tiwala. He just sighed at me and nodded his head.

"I want to see my boy. I need to save him, Kuya." I said. Hinang-hina ako sa naiisip ko palang. Naiisip ko palang ang kalagayan ng anak ko ay nang hihina na agad ako, lalo't pa ay hindi ko pa ito nakikita.

"But you need some help, too. Kinausap ako ni Papa sa gusto mong mangyari. You want the case alone, Isabella Corine that's too impossible!" aniya niya ginulo niya ang kanyang buhok na parang hindi na rin niya alam ang gagawin sa gusto kong mangyari.

"Sige, magpapatulong ako," sabi ko sa kanya, titig na titig ako sa kanya. "Pero ikaw lang ang doctor na pwedeng tumulong sa akin." pinal na sabi ko sa kanya pagkatapos ay tumayo at iniwan ko siyang mag isa sa sala sabay pasok ko sa kwarto ko at nahiga.

Hindi ko alam kung ba dapat kong gawin, hindi ko alam kung paano ko malalagpasan ang araw na ito na hindi nakikita ang anak ko. I just want to be with my son for fuck's sake! Why can't they give me that? I need to see my son! I need to save him! Why can't they understand that? I'm just a mother longing for her son. He's my everything. Even his father took him away from me.

Dahan-dahan kong pinunasan ang luha sa mga mata ko. Naalala ko na naman ang nakaraan. Hindi ko na dapat ito naalala pero para itong bangungot na laging nakakabit sa utak ko.

I was a resident pediatric surgeon at County Medica Hospital. Palabas na ako nang hospital ng mapadaan ako sa lobby ng hospital at bigla ko na lang nakita ang mag-ama ko na hinihintay pala ako ro'n.

Napangiti ako habang papalapit sa kanilang dalawa pero nawala agad ang ngiti ko nang makita ko ang ama ng anak ko na masamang-masama ang tingin sa akin. Hindi ko alam kung bakit ganoon ito makatingin. Wala akong alam kung ano ba ang nagawa ko.

Habang papalapit ako sa kanila ay kabang-kaba ako dahil para akong papatayin ng tingin ni Savion.

"Love," tawag ko sa kanya ng makalapit na ako akmang hahawakan ko sana siya nang bigla niyang itabig ang kamay ko, napatanga ako dahil sa ginawa niya at takang-taka ako kung ano ba ang nangyayari.

"Don't you dare call me love, Isabella Corine." Buong-buong sabi niya at halata mo sa boses niya ang pagkagalit. Sinalubong ko ang tingin niya sa akin. Parang sinasaksak ang puso ko kung paano niya ako titigan wala akong nakikitang pagmamahal kahit kaonti manlang sa mga titig niya.

"Let's break up and I will fight for the custody of my son," sabi niya sa akin at hindi ko napigilan ang pagtulo ng mga luha ko sa aking mata. Nihindi ko alam kung anong nangyayari, ni walang akong kaidedeya kung ano ang puno't dulo nito.

"Love, please. Is this a kind of joke? Because it's not funny anymore." Natatawa ko pang sabi sa kanya habang pilit siyang hinahawakan pero pilit naman niya itong inaalis ramdam ko ang sakit sa pagkapit niya sa palapulsuhan ko.

"Don't call me love, Dra. Isabella. It is Atty. Valero for you."

Hindi ako makagalaw sa pwesto ko habang nakatingin lang sa likod niyang papalayo sa akin. Wala akong kamalay-malay na hawak hawak na pala ako nang kapatid kong si Isaac. Sobrang daming tumatakbo sa isip ko, hindi ko manlang alam kung anong dahilan. Kung bakit bigla na lang ganoon ang nangyari para akong ginawang bobo ni Savion. Nihindi ko manlang nahabol ang anak ko, hindi ko manlang nahalikan sa huling pagkakataon. Hindi ko manlang ito nayakap. He's just 1 year old for fuck's sake! And his father took him away from me without any explanation.

Naputol ang pagiisip ko nang biglang may kumatok sa pintuan ng kwarto ko, marahan kong pinahid ang mga luha na dumadaloy sa mukha ko. I've decided I will go to the hospital right now and I will visit my son today.