The Way It's Meant To Be

I was sitting in the lobby while checking my emails to see what's the update at my current hospital. Iniwan ko muna sa mga kapwa ko doctor ang mga maiiwan kong trabaho. I already asked my chief at my current hospital if I can go here to the Philippines.I know that he cannot say no to me, so yeah, he did. Tinanggal ko naman ang eye glass ko at sinimulan kong ayusin ang sarili dahil sa init na nararamdaman ko. I smiled sadly. It's been 6 years since I left here in the Philippines for my career.Wala pa ring pagbabago sa Pilipinas, ganoon pa rin ito katulad ng pagalis ko. Pero alam ko sa mga tao siguro, marami. Maraming pagbabago. And, I, too, I know something's changed."Isabella," Naapangat ang tingin ko at bigla akong natauhan ng may tumawag sa pangalan ko. I looked at Dr. Conjuangco,

Isabella borrowed her brother's car to go to the hospital. Sinabi niya rito na hindi na niya kayang maghintay pa ng isang araw para makita ang anak. Okay na rin naman na medyo nakapagpahinga na siya nang kaonti noong pagkarating niya sa condo unit niya.Walang sinuman ang makakapigil sa kanya ngayon upang makita ang kanyang anak kahit ang papa niya ay hindi siya mapipigilan. Pipilitin niyang ibigay na agad ang mga kailangan niya upang matutukan ang bata. Gustong-gusto niya na itong makapiling.Tuloy-tuloy lang siyang naglakad patungo sa opisina ng kanyang Papa upang kausapin muli ito para kuhain ang mga kailangan niya. Wala na siyang oras na sasayangin pa, gagawin niya ang lahat upang mapagaling lamang ang kanyang anak."Doc Santillan," bati sa kanya ng secretary