Curiosity got the best of Trixie, she stopped on her tracks on the living room’s part wherein her daughter can’t see her but she can clearly see Xyza and Sebastian. “Guess what po, Daddy,” usal ni Xyza. “What I said is true po. Mommy is more fun now!”“Fun?” umugong ang tawa ni Sebastian. “What do you mean by that, baby?”“Like, before po when we lived here pa, she’s always working po. Even when I go to her room, may laptop po siya. Then I’ll sleep and wake up, and she’s still typing! Sometimes po, I sleep alone na.”Saglit na napalunok si Trixie. Nakatungo siya habang pinagmamasdan sa malayo ang anak.“But now po,” patuloy ni Xyza habang kinukuha ang susunod na roller, “Mommy plays with me. She chases me around po, we even made slime! Tapos po we painted our nails together. Mine is glittery red!”“That sounds really fun,” mahina ang boses ni Sebastian. May kirot. May pagsisisi.“I like her better now po. Even when she works, she stops po when I call her. Before po kasi, she’ll say
Sa bawat tikatik ng mantikilya sa mainit na kawali at sa unti-unting paglabas ng aroma ng nilulutong lobster, nararamdaman ni Trixie ang panandaliang katahimikan sa loob ng kusina. Tumagal siya roon, hindi dahil kinakailangan, kundi dahil iyon ang gusto niya. Gusto niyang mapalayo muna sa presensiya ni Sebastian. Gusto niyang huminga.Hindi niya alam kung anong tumatakbo sa isip ng lalaki matapos ang tensyon nila kanina. Pero alam niya sa sarili niya, hindi pa siya handang makipag-usap matapos ang eskandalong nilikha nito, at maging ang lihim na kaugnayan ni Wendy sa relasyon nila which is beyond her imagination. Kaya pinili niyang magtagal sa pagitan ng apoy at kawali.Hanggang sa, sa tantiyang oras ng pagluluto, napagtanto niyang malapit nang maluto ang lobster dish. Kaunting halong sarsa na lang at puwede na. Pinahinaan niya ang apoy, inayos ang apron, at dahan-dahang lumakad palabas ng kusina.Habang papalapit siya sa sala, narinig niya ang tawanan ng anak. Mababaw, masaya, nak
“Xyza,” malambing ang tinig ni Trixie nang makita si Xyza at Sebastian na papasok ng kusina. “Anong gusto mong kainin for dinner, sweetheart? I heard your shout there. Got any requests?”Tumigil si Xyza sa harap ng kaniyang ina na ngayon ay nasa harap na ngayon ng kanilang malaking refrigerator. Mabilis na tumingala ang bata, kumurap-kurap, bago ngumiti ng pagkalawak-lawak.“I want many dishes, Mommy…” bulalas ng bata na parang may biglaang naalala, “I want the lobster thermidor you made last Christmas. That one with the truffle cream sauce! And… the saffron paella like the one we had in Barcelona. Remember, the one with the gold flakes po? I super love it! Can you make it for me po?”Si Sebastian na tahimik na nanonood ng eksena mula sa hindi kalaunan ay bahagyang natawa. Nilapag na niya sa sahig ang anak nang magpababa ito para makalapit sa ina. “High standards there little miss, aren’t we?” aniya habang kinindatan ang anak.“Then for dessert naman po, Mom,” dagdag pa ni Xyza na ma
Mabilis ang naging pagbaba nila ng sasakyan. Hindi pa man humihinto ng tuluyan ang kotse ay agad nang na-unlock ni Trixie ang pinto sa kaniyang gilid. Nang tuluyan nang nakapark ng maayos, hinila niya pababa ang kanyang bag. Ang mga mata’y malamig, diretso ang lakad ni Trixie papunta sa bahay."Wait, Trixie," mahinang tawag ni Sebastian. Lumapit siya mula sa kabilang pinto, tinangka pa niyang hawakan ang braso ng babae pero maagap itong umiwas."Let me go, Sebastian.""You don’t even want to talk about our current issues now?"Tumingin lang siya rito saglit, bago muling nagpatuloy sa paglalakad. "We’ve done enough talking. And yelling. I just want to see my daughter."Isang maikling buntong hininga ang sinagot ni Sebastian. Hindi na siya muling sumagot, pero sinundan pa rin niya si Trixie.“But that’s not enough talking…” mahinang bulong ni Sebastian sa hangin. Pagdako ni Trixie sa front porch ng estate, agad siyang sinalubong ng isang pamilyar na boses na puno ng tuwa."Mommy!" si
Napabuntong-hininga muli si Trixie. Pinipilit ang sariling kumalma, pero ang dibdib niya’y parang sasabog na sa tindi ng galit at pagod. Pumikit siya ng mariin.Pagkalabas ng elevator, sabay silang lumakad palabas. Ngunit makailang hakbang lang si Sebastian ay napahinto ito’t napalingon sa babae na tila naiiwan niya sa likuran dahil hindi niya maramdamang kasabay niya ito.“Trixie?”Wala nga si Trixie sa tabi niya. Lumingon siya at nakita ang babae na nakatigil, abalang-abala sa pagtipa sa kaniyang cellphone.“Trixie, what are you doing? Texting someone while we don't know if we're being chased by those journalists? C’mon, gusto mo bang maabutan nila tayo? We don't know if someone is already at our tail,” singhal ni Sebastian, halatang nagmamadali at may kaseryosohan sa tinig niya.Napakunot ang noo ni Trixie. “Are you serious right now?” inis na tanong niya. “Nagtitipa lang ako ng mensahe kay Professor Soma. I’m trying to fix the mess you just made up there. I’m doing my job. Baka n
“No. But it’s how I start. Because I won’t lie anymore, L-Love. Not about you. Not about us.”Napapikit si Trixie, halos hindi makahinga sa dami ng emosyong bumubulusok sa kaniya.How dare him call me that, again?! Nakahinga ng malalim si Trixie, pilit pinapakalma ang sarili. Ngunit sa kabila ng kanyang kontrol, hindi niya maitago ang pagkabigla, ang galit, at ang matinding pagkalito sa ginawang eksena ng dating asawa.“Talk with explanation, Sebastian. Hindi ako manghuhula! You said you’ll explain. Then do it now before I lose my mind.”“Because I found out, Trix,” mahinang simula niya, “na kaya pala naging ganun kabilis, ganun kasakit ang lahat… ay dahil hindi lahat ng nangyari ay totoo.”Nagtiklop ang noo ni Trixie. “What are you talking about?”“Wendy,” he whispered. “She manipulated everything. She made sure we both believed lies. She intercepted letters. Mails. She fed us both with twisted versions of our decisions.”“Are you—are you even serious right now?”“I went to Rene, th