CHAPTER 25

CHAPTER TWENTY-FIVE

Braxien's POV

Nagbalik lahat sa'kin ang mga alaalang 'yon. Noong araw na ako mismo ang unang nakakita na nakabigti ito sa mismong kwarto nito. Nakapikit, kulay violet na ang mga labi at wala ng buhay.

"Braxien stop it!" sigaw ni Daddy.

Sandaling katahimikan ang namayani sa aming tatlo habang si Mama ay sa malayo nakatingin.

"Huwag niyo na akong papipiliin muli, dahil alam niyo kung sino ang pipiliin ko."

Naglakad na ako palabas. Hindi pa ako nakakalapit sa pintuan ng makapagdesisyon ako. Isang desisyon para matapos na ang lahat ng 'to.

Humarap ako muli sa kanila, "Hindi niyo na pala ako kailangan papiliin. Dahil ngayon mismo, ako naman. Ang pamilya ko, ang mahal ko, ang mga anak ko naman ang pipiliin ko."

Matapos kong banggitin ang mga salitang 'yon ay lumabas na ako sa kwartong iyo