Masuk
Aria's POV
"She's not answering." I held up my phone like evidence, habang ang atmosphere sa paligid ay sobrang tense—parang lahat kami walang karapatang huminga. "Her phone's been off. Three hours na," sabi ni Mama, hawak-hawak ang pearl necklace niya habang pilit pinapakalma ang sarili. Pero halata sa mata niya—she was spiraling. Father’s jaw tightened. His face thick and unnatural, it’s the most worried I’d ever seen to him. What do we do now? I thought, biting my fingernails. Nakabibinging katahimikan ang naghari, like we all seemed lost in the moment. Lucian was pacing near the grand staircase, his tux slightly wrinkled, tie loose around his throat. He had his phone pressed to his ear, calling again. "Come on, Sienna...pick up. Please." Yung desperation sa boses niya—kitang-kita sa kaniyang mga mata. Pero voicemail na naman ang bumungad. He didn't even have to say it. "Still off," he muttered. My mother constantly tapping her nails against the mahogany table. It was driving me insane. Tumalikod ako sa kaniya, turned to my father shaking his legs uncontrollably. Hindi pa rin siya nagsasalita simula kaninang nalaman namin. "She wouldn't do this," bulong ni Lucian, sobrang hina na parang siya na lang ang gustong maniwala. "Not like this. Not today." At this point he was covered in sweat. "She did," I said, flatly. "She's gone." Silence. The truth no one wanted to hear, let alone believe. The room stilled, no one breath. The wedding gown still hung like a ghost on the back of the dressing room door—ivory satin, hand-sewn lace, untouched. Her veil was neatly folded beside it. Diamond-studded heels, maayos ang pagkaka-line up, waiting. Pero si Sienna? Wala. She had vanished. No note. No goodbye. Walang paliwanag. “I couldn’t believe how Sienna did this to us,” Lucian sank onto the bottom step like realization knocked him out of gravity. Si Daddy, nakatayo sa may bintana, hands clasped behind his back. Pinagmamasdan ang mga luxury cars na nagsisidatingan—executives, diplomats, mga powerful guests that were waiting. Still he didn’t say a word, he didn’t move. Hanggang biglang nagsalita siya—his voice like a blade slicing through the room: "Get the guests out." "What?" Lucian looked up instantly. "Sabihin mong she’s unwell, na nahimatay siya that’s why the ceremony postponed. Anything—basta walang lalabas sa press," he said. His tone non-negotiable. "She ran, Dad," sabi ko, stepping forward. "She didn't trip on her way down the aisle. She left. On purpose." He face us. Yung mata niya—galit. The Lancaster fire that always frightened me. "You think I don't know that?" bulyaw niya, and I trembled but I still replied. "Then stop acting like this is manageable." His silence was bitter. Parang gusto niyang sumigaw pero alam niyang wala rin namang magagawa. Tumayo si Mama, weak, devastated, para bang wala nang lakas lumaban. "She wouldn't ruin us," she whispered. "Anak natin siya..." "Exactly," Lucian chimed in. "She's a Lancaster. She knows what this marriage means." "She knows," I cut in, mas matalim ang tono ko. "And she didn't care."A little hesitant. I sighed and dropped the bombshell. "She was seeing someone," I said. Silence. "What?" Si Mama halos masabit ang hikaw sa buhok sa bilis ng paglingon. "Yeah. Some unknown guy that made her happy. Happier than this would’ve.” "You knew?" Lucian's voice cracked. "And you didn't say anything?" Guilt ate at me. Masakit marinig pero totoo. "Would you have, Kuya?" tanong ko sa kaniya pabalik. Tumingin ako sa kanya pero umiwas siya. Exactly. Tahimik ang lahat. None of us really said it out loud, pero lahat kami alam ang totoo: Marrying Damian Valtor wasn't love. It was strategy. Power meets power. Money doubles. Families merge. A contract disguised as marriage. And Sienna? She never wanted to be queen. She wanted to be free. "She was supposed to be in makeup an hour ago," Mama murmured, lost in disbelief. "She promised she wouldn't embarrass us," she added, halos maiyak na. "She didn't promise," I said. "She endured. For the family." "Damian will not forgive this," Daddy muttered, jaw clenched. "No," si Lucian na nababalisa. "He won't," I echoed. And for once, the four of us agreed on something. Damian Valtor wasn't just powerful. Damian Valtor was not acquainted with failure or humiliation but this? This was a blow served to him in public, in front of every deal he'd ever made. "We can salvage this," Daddy said. Nakatingin siya sa kawalan, parang may nilalarong invisible chessboard. "A small ceremony next week. Press release—illness, exhaustion—something clean.” He said with certainty. My brows furrowed. "She's gone, Dad," I snapped. "She made her choice." "Anong sasabihin natin sa Valtors?" Mom intervened, her voice panic. "They'll want answers." "They'll want blood," Lucian corrected. And we all knew, he wasn't exaggerating. Damian had always watched Sienna like she was his not his bride-to-be, not his fiancée, but his property and losing her like this, he'd make all of us pay. Umupo si Mama, dahan-dahan, parang reyna na natalo sa digmaan. Her hands trembled against her silk dress. "She destroyed us," she whispered broken. I wanted to go to her, to assure her or something but there was no word, we were all caught up in this mess. Sienna had detonated the bomb and vanished before the smoke settled and we were the ones choking on it. "What now?" tanong ni Mama, her eyes wielded in tears. Si Lucian, tahimik. Nakayuko. Father moved toward the door, muttering instructions to one of the security. "Clean it up. Shut it down," ang narinig ko. Pero alam naming lahat—damage was done. We could silence the guests, pay off the tabloids but this scandal would spread like wildfire. This wedding wasn't no ordinary one, it was supposed to seal the most powerful merger in the city. It was supposed to crown us kings again but instead, it turned us into fools. "We are ruined," Mama whispered, and then, bigla siyang bumagsak. Tuluyan nang nalugmok. "Mother!" sigaw ko. Napatingin si Daddy. Si Lucian, agad tumayo, takot ang expression. Nahulog ang phone ni Mama sa mesa. Sunod-sunod ang tawag. "We are doomed.”Aria's PovMaraming boses ang naririnig ko. Parang nagmumula sa malayo—malabo, parang mga tunog sa ilalim ng tubig. Pilit kong idinilat ang mga mata ko pero isang maliit na liwanag lang ang nasisilip ko.Patay na ba ako?Iyon agad ang una kong tanong sa aking sarili. Bigla kong naalala ang huling nangyari bago ako mawalan ng malay. May kotse na paparating sa akin, mabilis, at ako lang mag-isa habang basang-basa na ako sa ulan.Posible nga bang nasa langit na ako?Pinilit kong igalaw ang mga daliri ko. Mabigat. Mabigat pati mga talukap ko. Nang tuluyan kong mabuksan ang mga mata, puti ang paligid... hanggang sa may mukha akong nakitang nakatingin sa akin, isang pamilyar na mukha.I blink once. Then twice.Si Damian.Kasama ko si Damian? Patay na rin ba siya? Pero paano? "Aria," tawag niya, mababa ang boses, may bakas ng kaba. Ang mga mata niya ay puno ng pag-aalala, halatang ilang araw siyang hindi nakatulog. "I'm glad you're finally awake."So... hindi pa ako patay?"Buhay pa ako?"
Damian's Pov"Mom," tawag ko sa kanya habang nakasunod ako sa bawat hakbang niya.Kanina lang ay nagpi-picture kami ni Daddy sa harap ng mga bisita, pero bigla niya akong hinila palayo. Hindi ko alam kung saan kami papunta sapagkat hindi ko rin masi kabisado ang hotel na 'to, at ang mga ilaw sa hallway ay sobrang dilim. Tanging mga dim lights lang ang nagbibigay ng liwanag sa daan. "Where are we going?" tanong ko, pero nanatili siyang tahimik. Parang hindi niya ako naririnig.Ramdam ko na agad ang kaba sa dibdib ko.Tahimik. Malamig na hangin. Hanggang sa bigla na lang siyang huminto sa harap ng room 1067. Kaya napahinto na lang rin ako. "Mom—" hindi ko natapos ang sasabihin nang lumingon siya sa akin. May ngiting pamilyar sa labi niya, pero kakaiba ngayon. Mapanlinlang.May kung anong bigat ang dumagan sa aking dibdib."What is this?" tanong ko, halos pabulong.Wala pa rin siyang sagot.Binuksan niya ang pinto at itinuro iyon. "Go in." Tumaas ang kilay ko. Umiling ako."Son, don't
Aria's povI bit my tongue inside. Ayokong umiyak, lalo na rito. Pero kahit anong pigil ko, hindi iyon nakalampas sa mga mata ng mga taong nandoon. Lalo na nang may tumulong luha sa aking mga mata—kaagad ko iyong pinunasan gamit ang aking hinlalaki. Rinig ko ang mga bulungan. Mga mahihinang tawa. Mga tinging puno ng pagtataka at panghuhusga."Why is she crying?"“I thought they were a perfect couple."Mabilis akong pilit na ngumiti. Pero lalo lang nagdilim ang paligid nang magsalita si Mrs. Valtor dahil nandoon pala siya. "She isn't crying," kunwaring pagtatanggol niya, pero bakas sa tono ang pang-iinsulto. "She's just overwhelmed. Hindi kasi siya sanay sa ganitong events."Lahat sila tumawa. Malambing, peke. At ako? Nakangiti lang habang unti-unting kumakapit ang kaba sa lalamunan ko. I was holding my breath just to stop myself from breaking down in front of them.Saan ba si Damian? At bakit wala rin si Helena na laging kasama ng ina niya?May iba akong iniisip pero pilit ko iyong
Aria's Pov"Sienna!" Helena called my name and even kissed my cheek like we used to do it before.Gusto kong matawa sa paraan ng pakikipag-usap niya sa akin na para bang matagal na kaming magkaibigan. Kung tutuusin, sa tuwing nagkikita kami noon, ni hindi niya ako tinitingnan. Kasi si Damian lang naman ang sentro ng mundo niya.Ngumiti lang ako. Ganoon din kay Tita, pero hindi ko na tinangkang makibeso sa kanya kasi alam ko namang iiwas din siya."Damian, I have something to say to you and Helena." Nakangiti si Mrs. Valtor habang sinasabi iyon sa kanyang anak, saka tumingin sa akin. "I want it privately."Ngumiti lang ako, marahan kong inalis ang kamay ko sa braso ni Damian."Go ahead," I whispered, at mahinahong nagpaalam.Mabuti na lang at may mga kakilala ako sa paligid. Kaya kahit mag-isa, hindi ako ganap na nagmukhang...out of place."Where's Damian?" tanong ng isa sa mga investors na madalas kong kausap noon."He's talking with his mother," I replied, pilit na may ngiti sa labi.
Aria's POVPumara ako ng taxi, pero parang malas talaga ako ngayon ni anino ng sasakyan ay wala akong makita. Pero sinikap kong maghintay. Kailangan kong umuwi.Lesson learned: huwag sasabay sa lalaking hindi pa maka-move on sa ex niya.Napairap ako sa kawalan habang pinagmamasdan ang kalsada. Lamok na lang ata ang ka-date ko sa dami nila rito.Hanggang sa mapansin ko siya, isang lalaking papalapit sa akin. His strides were slow, calculated. His eyes...dark, unreadable.Every step echoed like a warning. But do I care? Of course! Pinilit kong huwag pansinin, pero nang maramdaman ko na ang presensya niya sa tabi ko, alam kong wala na akong kawala."Bakit ka nag walk-out?" may diin sa bawat salita niya.Hindi ako sumagot. Kunwari ay walang narinig."I'm asking you, Aria." This time, tumaas ang boses niya, low but dangerous. Tila pinipigilan ang sariling magalit.The muscle in his jaw twitched. His eyes that sharp, stormy were fixed on me. I straightened my shoulders, pretending I wasn't
Aria's povAfter Damian and I talked that night, everything changed. Mas naging open na siya sa akin. Little by little. Hindi na kami nag-aaway sa maliliit na bagay—which sometimes felt weird. We talk casually now. Dinadala niya ako kung saan niya gusto, nagtatanong pa kung anong gusto ko.At ngayon ay gumugulo sa aking isipan kung bakit bigla siyang nagbago?May nakain pa siyang panis?I tried to erase it from my mind and just focused on my work. Kailangan ko lang kumalma sa ganitong sitwasyon. Kailangan ay alisin ko si Damian sa isipan ko. "We have to attend an event tomorrow."Nag-angat ako ng tingin nang marinig ko ang boses ni Damian pagkapasok niya sa opisina. Kumunot ang noo ko, puno ng mga tanong."Hindi ba pwedeng wala ako doon?" I pouted, halos nagmamakaawa.Hindi na ako masyadong active sa ganoon gathering. I know I had to be attentive since that was what written in our contract but…I just want to visit my dogs and cats.Isa pa wala talaga ako sa mood makihalubilo ngayon.







