Aria's POV
"She's not answering." I held up my phone like evidence, habang ang atmosphere sa paligid ay sobrang tense—parang lahat kami walang karapatang huminga. "Her phone's been off. Three hours na," sabi ni Mama, hawak-hawak ang pearl necklace niya habang pilit pinapakalma ang sarili. Pero halata sa mata niya—she was spiraling. Father’s jaw tightened. His face thick and unnatural, it’s the most worried I’d ever seen to him. What do we do now? I thought, biting my fingernails. Nakabibinging katahimikan ang naghari, like we all seemed lost in the moment. Lucian was pacing near the grand staircase, his tux slightly wrinkled, tie loose around his throat. He had his phone pressed to his ear, calling again. "Come on, Sienna...pick up. Please." Yung desperation sa boses niya—kitang-kita sa kaniyang mga mata. Pero voicemail na naman ang bumungad. He didn't even have to say it. "Still off," he muttered. My mother constantly tapping her nails against the mahogany table. It was driving me insane. Tumalikod ako sa kaniya, turned to my father shaking his legs uncontrollably. Hindi pa rin siya nagsasalita simula kaninang nalaman namin. "She wouldn't do this," bulong ni Lucian, sobrang hina na parang siya na lang ang gustong maniwala. "Not like this. Not today." At this point he was covered in sweat. "She did," I said, flatly. "She's gone." Silence. The truth no one wanted to hear, let alone believe. The room stilled, no one breath. The wedding gown still hung like a ghost on the back of the dressing room door—ivory satin, hand-sewn lace, untouched. Her veil was neatly folded beside it. Diamond-studded heels, maayos ang pagkaka-line up, waiting. Pero si Sienna? Wala. She had vanished. No note. No goodbye. Walang paliwanag. “I couldn’t believe how Sienna did this to us,” Lucian sank onto the bottom step like realization knocked him out of gravity. Si Daddy, nakatayo sa may bintana, hands clasped behind his back. Pinagmamasdan ang mga luxury cars na nagsisidatingan—executives, diplomats, mga powerful guests that were waiting. Still he didn’t say a word, he didn’t move. Hanggang biglang nagsalita siya—his voice like a blade slicing through the room: "Get the guests out." "What?" Lucian looked up instantly. "Sabihin mong she’s unwell, na nahimatay siya that’s why the ceremony postponed. Anything—basta walang lalabas sa press," he said. His tone non-negotiable. "She ran, Dad," sabi ko, stepping forward. "She didn't trip on her way down the aisle. She left. On purpose." He face us. Yung mata niya—galit. The Lancaster fire that always frightened me. "You think I don't know that?" bulyaw niya, and I trembled but I still replied. "Then stop acting like this is manageable." His silence was bitter. Parang gusto niyang sumigaw pero alam niyang wala rin namang magagawa. Tumayo si Mama, weak, devastated, para bang wala nang lakas lumaban. "She wouldn't ruin us," she whispered. "Anak natin siya..." "Exactly," Lucian chimed in. "She's a Lancaster. She knows what this marriage means." "She knows," I cut in, mas matalim ang tono ko. "And she didn't care."A little hesitant. I sighed and dropped the bombshell. "She was seeing someone," I said. Silence. "What?" Si Mama halos masabit ang hikaw sa buhok sa bilis ng paglingon. "Yeah. Some unknown guy that made her happy. Happier than this would’ve.” "You knew?" Lucian's voice cracked. "And you didn't say anything?" Guilt ate at me. Masakit marinig pero totoo. "Would you have, Kuya?" tanong ko sa kaniya pabalik. Tumingin ako sa kanya pero umiwas siya. Exactly. Tahimik ang lahat. None of us really said it out loud, pero lahat kami alam ang totoo: Marrying Damian Valtor wasn't love. It was strategy. Power meets power. Money doubles. Families merge. A contract disguised as marriage. And Sienna? She never wanted to be queen. She wanted to be free. "She was supposed to be in makeup an hour ago," Mama murmured, lost in disbelief. "She promised she wouldn't embarrass us," she added, halos maiyak na. "She didn't promise," I said. "She endured. For the family." "Damian will not forgive this," Daddy muttered, jaw clenched. "No," si Lucian na nababalisa. "He won't," I echoed. And for once, the four of us agreed on something. Damian Valtor wasn't just powerful. Damian Valtor was not acquainted with failure or humiliation but this? This was a blow served to him in public, in front of every deal he'd ever made. "We can salvage this," Daddy said. Nakatingin siya sa kawalan, parang may nilalarong invisible chessboard. "A small ceremony next week. Press release—illness, exhaustion—something clean.” He said with certainty. My brows furrowed. "She's gone, Dad," I snapped. "She made her choice." "Anong sasabihin natin sa Valtors?" Mom intervened, her voice panic. "They'll want answers." "They'll want blood," Lucian corrected. And we all knew, he wasn't exaggerating. Damian had always watched Sienna like she was his not his bride-to-be, not his fiancée, but his property and losing her like this, he'd make all of us pay. Umupo si Mama, dahan-dahan, parang reyna na natalo sa digmaan. Her hands trembled against her silk dress. "She destroyed us," she whispered broken. I wanted to go to her, to assure her or something but there was no word, we were all caught up in this mess. Sienna had detonated the bomb and vanished before the smoke settled and we were the ones choking on it. "What now?" tanong ni Mama, her eyes wielded in tears. Si Lucian, tahimik. Nakayuko. Father moved toward the door, muttering instructions to one of the security. "Clean it up. Shut it down," ang narinig ko. Pero alam naming lahat—damage was done. We could silence the guests, pay off the tabloids but this scandal would spread like wildfire. This wedding wasn't no ordinary one, it was supposed to seal the most powerful merger in the city. It was supposed to crown us kings again but instead, it turned us into fools. "We are ruined," Mama whispered, and then, bigla siyang bumagsak. Tuluyan nang nalugmok. "Mother!" sigaw ko. Napatingin si Daddy. Si Lucian, agad tumayo, takot ang expression. Nahulog ang phone ni Mama sa mesa. Sunod-sunod ang tawag. "We are doomed.”Aria's POVKanina pa ako nakatitig sa computer pero wala talagang sense lahat ng ginagawa ko. Ilang oras na akong nagtatype pero sa huli, dinidelete ko rin.Parang nablangko ang utak ko. Wala akong maisip kundi nakatitig lang sa screen habang umiikot-ikot ang isip ko kay Helena—at kay Damian na walang pagdadalawang-isip na pumunta sa kanya.Napakagat ako sa labi nang maramdaman kong muli na namang bumigat ang dibdib ko.What the hell, Aria? singhal ko sa sarili.Bakit ba ako apektado ng ganito? Mali ito. Hindi ko dapat maramdaman 'to!"Ugh! Nakakalito ka, Damian!" halos mapasigaw ako habang pinipigil ang inis. Ramdam ko ang pagnginig ng panga ko.How dare he flirt with me, tapos si Helena ang pupuntahan niya? Kainis.Mabilis akong tumayo. Kailangan kong bilisan ang paglabas bago pa ako mapansin ni Thessa at magtanong na naman ng mga bagay-bagay. Malalaki ang hakbang ko palabas ng opisina, pilit tinataboy ang gulo sa isip.Naisipan kong pumunta sa rooftop. First time ko pa lang doon, a
Damian's POVI started to feel something foreign. Something I wasn't familiar with. "Ganito kasi 'yan," paliwanag niya habang nakaupo sa bed, bahagyang lumalayo sa akin na para bang may nakakahawa akong sakit. Ipinapakita niya ang sketch sa iPad. "May training ground at playground ang mga aso, habang ang mga pusa naman ay hindi gano'n ka-active. Kaya mas i-enhance ko na lang ang bahay nila.""That's good." I commented, watching her focus.Maganda. Malinis. Precise. Every line was calculated, bawat detalye ay parang galing sa isang architect na matagal nang sanay sa ganitong larangan."Wala ka bang balak tapusin ang kursong Architecture?" The question slipped before I could stop myself.Because if she wanted it... I'd make it happen. That's my role. I'm her husband. I'm responsible.Nakita ko ang pagkabigla sa mukha niya, though mabilis din itong naglaho."Hindi na." Rinig ko ang panghihinayang na tinago niya sa mahinang boses.I wanted to ask more, pero pinigil ko ang sarili ko. Choi
Aria's POV"You just need to smile," Damian told me habang papunta kami sa event ng mga business partners niya."I know." Inismiran niya ako—kitang-kita ko iyon sa rear mirror ng sasakyan kaya agad ko siyang inirapan.Alam niyang I would voice out my opinion kapag nandiyan siya. Hindi ko rin maintindihan...pero mas lumalakas ang loob ko kapag kasama ko siya.Pagbaba namin ng kotse, nauna siyang lumabas. Sumunod ako, at bago pa man ako makagalaw nang mag-isa, iniangkla na niya ang braso ko sa kanya.Seryoso ang kanyang mukha, samantalang ako nama'y pinilit kong ngumiti habang naglalakad kami sa gitna ng mga ilaw ng media. Grand event ito—halos lahat ng makapangyarihan, narito.“I didn’t know that the wife of Damian is stunning and friendly." Narinig kong bulong ng isang boses sa likod.I let it slide. Sanay na ako sa bawat salitang binibitawan nila."You're right. Kaya nga sabi ng lahat...hindi siya si Sienna. Parang kinidnap niya ang totoong Sienna para maging Valtor siya.”Napatigil
Aria’s POVDamian Valtor’s eyes tracked me like a hawk even while I was busy working. Pinilit kong i-ignore iyon, kahit ramdam ko ang bigat ng titig niya sa bawat kilos ko. Naiilang ako—lalo pa’t may ibang tao sa paligid.I tried so damn hard to avoid it. Kaya nang tumunog ang alarm ng alas-dose, agad akong tumayo at nagpaalam. Narinig ko pa siyang tawagin ang pangalan ko pero hindi na ako lumingon.I needed to breathe. Somewhere he wasn’t.Thessa spotted me and grinned. Agad niyang hinawakan ang kamay ko at hinila ako patungong cafeteria. Hindi na niya ako binigyan ng pagkakataong pomrotesta. My eyes scanned the hall, half-expecting na baka nakasunod si Damian. Nakahinga lang ako nang maluwag nang makita kong wala siyang bakas.Pinaupo ako ni Thessa pagkatapos naming pumila ng pagkain. She studied me carefully, as if weighing my emotions. Tinaasan ko siya ng kilay bago nagpatuloy sa pagkain.“Hindi ko na napapansin si Helena,” she said, parang may patama sa akin. O mas maiging sabihi
Aria's POVAng dami kong tanong. Bakit siya nandito? Hindi ba't siya mismo ang nagsabi na manatili ako rito kung kailan ko gusto? Paano niya ako nahanap?Prente siyang nakaupo sa sofa, parang isang hari na naghihintay kung kailan ko siya paglilingkuran. But I refused. Nakahalukipkip ako, pinagmamasdan siyang nakamasid sa bawat sulok ng kwarto. Biglang lumamig at sumikip ang apat na kanto ngayong narito siya at kasama ko. "Why are you here?" I finally broke the silence between us at agad lumipat ang tingin niya sa akin.His gaze roamed across my skin, mabigat, parang sinusukat ang bawat parte ng katawan ko. Hindi iyon ang normal niyang tingin. For a second, I froze, unsure how to move under the weight of his stare."Damian," I gritted my teeth, fighting his darkening eyes towards me. I saw his jaw tighten."Why did you come here with that man?" His voice was serious, firm, and unyielding.Hindi ko mapigilan ang matawa habang nanlilisik ang mga mata na nakatingin sa kanya."How ironic
Aria's POV"Helena?" taka kong tanong.Nagningning ang kanyang mga mata nang makita ako pero mabilis din iyong napalitan ng malamig na pagtaas ng kilay nang makilala niya kung sino ako. Nilingon ko ang paligid—walang tao.Anong ginagawa niya rito? Paano niya nalaman na nandito ako?"This is where I work." Sumulyap ako sa kanya mula ulo hanggang paa—nakasuot siya ng gray na paldang above the knee, blue blazer, at puting blouse na crisp at nakatuck in. With her polished look and commanding presence, pakiwari ko'y she wasn't just an employee—she looked every inch the head manager."Okay..." nalilito kong sagot, dahil ano nga ba ang tamang isasagot ko?"Damian called me. He said you can stay here as long as you want." Pormal niyang sambit, businesslike, pero may kung anong bigat sa bawat salita. Parang ipinapamukha sa akin na kahit wala siya, hawak pa rin ako ni Damian. At wala itong pakialam kung anong gagawin ko.Nanginginig ang panga ko pero ngumiti ako upang ipakita kay Helena na hind