Ito ay pawang kathang isip lamang. Mga pangalan, tauhan, lugar at mga pangyayari ay gawa lamang ng imahinasyon ng may akda maliban na lang kung nakasaad. Alin mang paghahalintulad ng istoryang ito sa mga tunay na pangyayari at mga tao, patay man o buhay, ay nagkakataon lamang.
Lahat ng karapatan ay nakalaan. Walang parte ng nobelang ito ay maaaring kopyahin, paramihin at ipamahagi nang walang paalam sa may akda.
Narito ang treyler na ginawa ko para sa nobelang ito. Nawa'y magustuhan niyo! Lubos akong magagalak kung naglike, comment at subscribe kayo sa aking Youtube channel. Magkakaroon po ako ng vlogs sa hinaharap. Nawa'y magustuhan niyo ang treyler na ito:
Ngumiti kahit na napipilitanKahit pa sinasadyaMo akong masaktan paminsan-minsan
Bahagyang nagising ang diwa ko sa malakas at nakakarinding ringtone. Inis akong bumaluktot sa pagkahiga at ikinislot ang aking kanang kamay upang kapain ang phone sa aking gilid habang walang humpay na tumatagingting sa aking utak ang tunog nito.Sa halip na malambot na kutson ang bagsakan ng aking palad, nakaramdam ako hapdi galing sa matigas at malamig na bagay na siyang aking hinihigaan. Agad akong napabangon subalit napaluhod na lamang nang makaramdam ng kirot mula sa aking tagiliran at likod.
"Dalhin ang babaeng bayaran na ito sa bahay aliwan!"Pumasok sa silid ang dalawang guardia civil at hinawakan ang magkabilang braso ko upang hilain paalis."Wait! Let me explain!" Nagpupumiglas ako sa kabig ng mga guardia ngunit walang akong laban sa kanilang lakas at higp
Sa pagdating ng kalaliman ng gabi, lahat ng mga tao ay panandaliang nakalilimot habang tinatahak ang daan tungo sa kawalan ng ulirat ng mga panaginip at mga bangungot. Lahat maliban sa akin.Kinuha ko ang maitim na talukbong sa aparador at pinatong sa aking balikat. Ang makapal na tela nito ang siyang tanging naghihiwalay sa pagitan ng aking balat at ginaw ng gabi. Isa lamang ang paraan upang makatakas sa bangungot na ito.
Lubaybay ang mga balikat subalit ang aking mga mata'y madalas sumusuri ng mga taong naglalakad sa bangketa. Sana ganito na lang ako maglakad araw-araw. Malaya at masaya.Inangat ko ang bilao ng pansit at ipinakita sa mga kawal upang iparating na pinapadala iyon ni Don Felipe. Tumango silang apat at pinadaan ako.
Kasing bilis ng kidlat ang pagbagsak ng mukha ko. Sa mga sandaling iyon, nakaawang ang aking bibig at ang aking mga mata'y nanlaki higit pa sa mauunat nito. Hindi ako makapag-isip ng mabuti maliban na lang sa gulat na nakarehistro sa utak ko.Tinikom ko ang aking bibig at tinignan ang aking mga daliri bago sumulyap sa binatilyong kanina pa naghihintay sa tugon ko.
"Ayang, bakit ika'y nababalisa? Sa tingin ko kailangan mo nang maghanap ng kasintahan." Mungkahi ni Marisol. Narito kami sa sentro ng bayan at napag-utusang kunin ang mga damit na pinagawa sa panahian."Lalaki nga naman." Iling ko sa kaniya. "Hindi pa ako handa para riyan."
Bumungad mula sa pangunahing pinto si Elena na may dalang mga sandamakmak na bilao ng mga pagkain."Magandang araw, Ayang. Nandyan ba si Jacinto?"