PROLOGUE

PROLOGUE

'All the beautiful memories, just turns into a beautiful nightmares.'

Breaking up with the guy you love the most is the hardest part of being in love. Letting go as if it’s only the choice you need to choose. Letting go even though you want to hold that person as tightly as you can just to make that person stay besides you. I really want to hold back, I want to fight for us, but how can I do that? Kung ang taong inaasahan mong lalaban din para sa iyo ay sumuko na nang tuluyan? Paano mo pa siya hahawakan kung siya na mismo ang kusang bumibitaw?

Habang nakatingin ako sa kanya, hindi ko mapigilang madurog. Parang unti-unti akong nilulusaw. This pain is unbearable, but what can I do? All I need to do is to hide it and bear the pain alone because he is longer able to ease this pain. Dahil siya ang dahilan kung bakit nasasaktan ako ngayon.

Inilahad ko ang kamay ko. I smiled, as if I’m not dying inside. "You still need to keep your promise, before you officially break it."

Kinuha ko ang kamay niya. I closed my eyes intently as I hold his hand tightly. At the end of this night, I will no longer able to hold this hand. Ayoko siyang bitawan, pero bakit gano’n kahit gaano kahigpit ang hawak ko sa kanya, bumibitaw pa rin siya?

I smiled. "L-Love." My voice broke as I spoke. I saw a tear glimpsed on his eyes. Mas lalo niyang hinigpitan ang hawak sa kamay ko na para bang ayaw niya itong bitawan. My heart keeps aching. This is so painful.

Siguro ganito talaga maglaro ang tadhana, kung kailan sigurado ka na saka naman niya babawiin ang taong mahal mo gagawin itong komplikado. Minsan iniisip ko na hanapin ang tadhana, para kapag nakita ko siya kakausapin ko at magmamakaawa, ipipilit ko sa kanya na kaming dalawa na lang. Dahil hindi ko alam kung kaya kong mabuhay ng wala siya sa tabi. O kaya sasabihin ko na, sana hindi na lang niya ibinigay si Chaster sa akin, kung babawiin lang din naman niya ito.

Hindi ko maiwasang mapangiti habang nakatingin ako sa kamay naming dalawa habang nililibot namin ang amusement park. Hindi ko maiwasang matuwa sa mga nakikita ko. Hindi pa ako nakakapunta sa lugar na ganito, I always have this thought na masyadong childish, pero automatic pala na magiging bata ka once na makakapasok sa lugar na ganito. This place is like a fairytlae, and my fairytale will end here tonight.

"Let's take a picture there." Dinala ko siya sa isang malaking Christmas tree kung saan madami ring nag-pi-picture. It's Christmas soon, maybe they will celebrate Christmas here, yet I’m gonna celebrate my break up here. "Ooh! It's santa!" Itinuro ko ang gumagalaw na santa claus na nakasakay sa slay niya. May mga batang nakasakay at nag-pi-picture rin doon.

I heard him laughed. And I will not able to hear that laugh again, after this. Ang malutong niyang tawa na madalas nagsisilbing musika sa aking tenga. Hindi ba talaga pwede? Hindi ba talaga pwedeng kami na lang? I promise, I’ll be good just don’t take him away from me.

Nakagat ko ang ibabang labi ko upang pigilan ang aking nagbabadyang luha. Hindi ko alam kung paano iindahin ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Para akong pinapatay sa sobrang sakit.

We took pictures together, as if everything was okay. We smiled and laughed, as if pain weren’t killing us both. We held each other's hand, as if we won't let it go together. We stared at each other's eyes, as if we're not hiding anything, like pain.

"Ang galing ko!" sigaw ko at nagtatalon pa ako sa tuwa. He is just laughing beside me while shrugging his head.

"Akala mo naman ang laki-laki ng stuff toy na nakuha mo. Keychain lang naman.”

"Ya! How could you insult my piece of hard work?!" I hissed. But he just laughed as he wrapped his arm around my shoulder.

Minsan iniisip ko, siguro ito na ang karma ko dahil sa mga masasamang ginawa ko. But i don’t think I deserved it. I don’t deserve this pain. I don’t deserve to cry. I don’t deserve these tears. Lahat na lang ng taong mahal ko nawawala sa akin. This is so traumatizing. Para bang wala na akong karapatang maging masaya.

Nagpatuloy kami sa paglilibot hanggang sa nakuha ng atensyon ko ang mad swing.

"Papatay ako. Huwag na diyan,”pagmamaktol niya ng ituro ko ang mad swing kung saan 360° ang ikot nito.

I laughed with his reaction. Mukhang ayaw talaga niyang subukan. Ayaw na niya.

"Napakaduwag talaga. I'll give you a peck in the lips if you ride that with me. It's not that scary if you try it. Doh? Kasama mo kaya ako," pagyayabang ko.

I hope. I hope. He reads between the lines. Please Love, kumapit ka. Lumaban ka pa para sa ating dalawa.

"Sa iba na lang tayo." Nauna siyang naglakad. Mapait akong napangiti habang pinapanood siyang naglalakad palayo sa akin.

Siguro kahit na anong pilit ko, kung hindi talaga pwede, wala akong magagawa. Ayokong tanggapin na sa ganito na lang matatapos ang lahat. Paano ako? Paano kami? Paano na ang mga pangarap naming dalawa na magkasama? Bakit kailangan kami ang magbayad sa nagawa ng aming pamilya? Bakit kailangan naming magsakripisyo para lang sa masagip ang reputasyon ng aming pamilya?

“Love.” Mabilis akong lumapit sa kanya, hinawakan kong muli ang kamay niya.

I can't stop from smiling looking at our hands together. Sana hindi na matapos ang gabing ito. Sana ganito na lang lagi. Pero alam ko naman na pagkatapos nito, matatapos na rin ang aming kuwento. But what are you going to do? If the person you love wanted to let you go, will you able to let go? Will you able to bear the pain? Kung ako? Hindi ko kakayanin. Ngayon pa lang sobrang nasasaktan na ako. Nakakabaliw ang nararamdaman ko.

"MERRY CHRISTMAS!"

Kasabay ng malakas na batian at sigawan ay siya namang pagliwanag ng paligid dahil sa mga fireworks sa kalangitan. Bumagsak ang aking luha na kanina ko pa pinipigilan.

"Merry Christmas, Love," bulong ko. Hinawakan ko ang kamay niya. sobrang higpit. Hindi ko kayang bitawan siya. Hindi ko kaya. Parang awa mo na, ipaglaban mo pa ako.

"Merry Christmas, Love," rinig kong bulong niya.

Parehas kaming nakatingala sa langit, nakangiti. Tuluyang nadurog ang aking puso ng dahan-dahan niyang binitawan ang kamay ko.

My fairytale just ended.

Humarap ako sa kanya. Tinignan ko siya habang patuloy pa rin ang pag bagsak ng aking luha.

"Bakit? Hindi ka na ba masaya?" I asked. I paused for a moment. I bit the inside of my cheek while staring at him. "Bakit susuko ka na?" Nakatingin lang siya sa maliwanag na kalangitan na nababalot ng mga iba't ibang kulay ng fireworks. "Bakit ayaw mo na?" Hinawakan ko ang kamay niya. Sobrang higpit. I just can't let him go. No. Not now. Hindi pa ako handa!

Im hoping. Still hoping. Until...

"Let's end this." Ang mga kamay kong nakahawak ng mahigpit sa kamay niya ay nahulog. "S-Sorry." Umiwas siya ng tingin saakin.

That's break my only hope. My heart. This is what I feared the most. It's happening again. I closed my eyes for a couple of seconds. I wish I’m dreaming. Please God, he's the only one I have, don't take him away from me.

I tried to smile, but I failed multiple times because these tears keep flowing endlessly. But I still tried, even though it's killing me.

I fake a smile. "Okay." pinatatag ko ang boses ko kahit na sobra na ang panginginig nito, dahil pagkatapos nito kailangan kong harapin ang umaga na ako na lang mag isa. Dahil mag-isa na lang ulit ako.

I’m not okay. Sobrang sakit! Na ang nag iisang taong meron ako, mawawala rin sa akin. Why do I have a life that it hurts so much? And why do people I love always turning their back at me and chooses to leave me alone in the world called pain? God, why?

Gusto kong lumuhod, magmakaawa hanggang sa bawiin niya ang mga sinabi niya, pero alam kung gagawin ko iyon mas mahihirapan kaming dalawa, mas masasaktan lang naman ang isa’t isa, at mas magiging komplikado ang lahat.

Sobrang mahal ko siya. Tipong handa akong gawin ang lahat para sa kanya, maliban lang ang bitawan siya. Sabi nila normal lang ang masaktan, pero hindi ko naman akalain na ganito pala kasakit ang pakiramdam. Siguro, tama rin ang kasabihan na hindi lahat ng taong darating sa iyo, mananatili habambuhay sa piling mo. Kahit gaano namin kamahal ang isa’t isa kung naglaro ang tadhana, wala kaming magagawa. Pagod na ako. Pagod na pagod na akong maiwan at masaktan.

"Be h-happy. Don't c-cry because I will no longer there to wipe your tears." Nabasag ang boses niya. Muli siyang umiwas sa akin, pero hindi nakatakas sa mga mata ko ang luhang pumatak sa kanyang mga mata.

Pareho kaming nasasaktan dahil sa pagmamahal. Pareho kaming nagdurusa dahil pareho kaming walang ibang pwedeng gawin kundi ang bitawan ang isa’t isa.

"Then stay," giit ko. He shrugged his head. "What if I can't find happiness again?" I bit my upper lip still tears keep flowing. This is so painful. Hinawakan ko ang kamay niya. Tightly as I can. "What if time doesn't work to me? What if I never get over you?" I sobbed.

He stared at me. Pain is written all over his face, still trying to get hold of his tears, but it's still keeps flowing. He cupped my face. Hinawakan ko ang likod ng palad niyang nakahawak sa mukha ko. Nagsusumamo ang tingin ko sa kanya. Pero alam kong buo na ang loob niya, at wala na akong magagawa roon. I can’t please him to stay. He will never going to stay besides me agin.

"S-Stay. Please?" I pleaded. "I don't care about anything, just stay. Please?" I almost kneeled down.

"Nagawa ko na ang huling hiling mo. Ngayon, ikaw naman ang tumupad ng hiling ko."

Umiling ako ng ilang ulit. Ayoko!

"L-Let me go. Please?"

I stared at him. Sobbing.

May mga bagay na kailangan mong intindihin kahit magulo. Katulad ng mga tanong na walang kasagutan. May mga bagay na kailangan mong tanggapin kahit masakit. Kahit na alam mong hindi madali. May mga bagay na kailangan mong ipaglaban kahit mahirap. May mga bagay na kailangan mong pakawalan kahit ayaw mo. I smiled. I let go of his hand.

"Then go," I said firmly. Kahit durog na durog ako. "I know I'll still miss you everyday, but then if this is make you happy." Huminga ako ng malalim at mabilis pinunasan ang takas kong luha. "I'll let you go." I’m almost out of breath when I said the words I don't want to utter.

In the end, you can't always choose what to keep. You can only choose how to let it go, and what to let go. Just like now. I can't longer hold his hand. Because we both choose to let go.

"Goodnight," he said. Mariin kong naipikit ang aking mga mata ng maramdaman ko ang labi niya sa noo ko.

I do believe now, that sometimes all goodnights are goodbyes in disguise.

Sometimes, when you love someone, you want and wishes them the best and happiness, but then sometimes, what's best for them isn't you. And that pains me more and more.Wala akong magawa kundi ang panoorin lang siyang naglalakad palayo sa akin. Ang pangarap ko, mundo ko at buhay ko... iniwan din ako.

"Goodbye, Love.”

---