Nag ikot-ikot muna ako sa buong sala habang hinihintay si Callie. Mahigit kalahating oras na siya roon sa loob. I saw a large frame of a family. Dalawang batang lalake na parehong nakangiti, hindi malayo ang agwat ng kanilang edad. Pareho silang moreno pero ay isa ay may kasingkitan.
Hawak ng ginang ang dalawang kamay ng mga batang lalake sa kaniyang balikat. It shows how much she love them. Bumilis ang puso dahil sa isang tikhim. I suddenly drop the frame on my hands because I got shocked.Litrato ng dalaga at binata na magka akbay sa isa't-isa. Mabilis ko naman itong dinampot ngunit nasugatan lamang ako.
"S-sorry, I didn't mean to drop it." sabi ko, pisil-pisil ang daliri na nasugatan roon sa bubog. Napasinghap ako sa kaba dahil para akong mauubusan ng dugo kahit maliit lamang iyon.
Nilapitan naamn ako ni Callie upang aluhin niya. "Hey, just relax. Let's go in my room. Linisan natin iyan."inalalayan ako ni Callie patungo sa kwarto na sinasabi niya. Ramdam ko ang pag sunod nang lalake sa amin.
"Sorry talaga. Hindi ko naman sinasadya eh, nagular lang talaga ako."ulit ko.
"It's not your house after all. Nagawa mong pakialaman. Is that what visitors do?" a manly voice spoke, it shatters me into pieces by the way he judge people seem unprovokable.
He leans himself on the side of the door, his arms cross over his chest, so as his one foot on the side of the door."Hindi ko nga sinasadya!"inis kong sabi, hindi ko namalayan na tapos na palang linisan ni Callie ang sugat ko. I gave him a small smile for taking care of it. "Kung ayaw mo pala na pinapakialaman mga gamit mo, eh di sana nilagyan ko ng tali."Padabog akong lumabas ng kuwarto, hindi pa man nalalakayo ay nilingon ko ito.
"What?"
"Hindi ako magpapasalamat sa iyo dahil naligtas mo ako." he just smirked. "And Callie, thank you for being a good friend for a short time. I don't want to see you for now."diretsahan kong sabi.
They both nodded, turning them behind was simple. Hindi naman ganoon kalalim ang pinagsamahan namin ni Callie para makonsensya ako sa ginawa ko. Napitlag ako sa boses na nanggaling sa likod ko. Saglit ay naistatwa ako sa pamilyar na boses. It just few minutes we disagreed things but it looks like we have known for that long.
"You think you can go home?"
Nilingon ko ito na seryosong nakapamulsa pababa sa hagdan. Konti na lamang ang pagitan naming dalawa nangmagkalapit ang aming mga mukha."I can go home. Alone. I'm not your liability, and I wasn't in the first place."matapang kong sabi,
Dahan-dahn siyang umikot sa likuran ko dahilan para kilabutan ako dahil nasa tainga ko ang kaniyang bibig."Hmm... Are you sure with that? Well, I don't think so. This place is exclusive. No vehicles are allowed here except my buddy guard.""Oh, why you look concern? You were about to curse me, right?"I rolled my eyes in frustration.
"You have to stay here for one fucking night!"his impatient testify the anger in his face, veins were about to explode.
"What the hell?! Kung maka sigaw ka akala mo ikaw nagpakain sa akin. Ganyan ka ba talaga, huh?! Sigaw ko pabalik na ikinagulat niya.
I was about to speak when Callie interupt. He looks nervous. Kaagad niya akong hinawakan sa braso. Hindi na bago iyon sa akin. I went to his side because I couldn't stans this man right infront of us. "What's happening here?"usisa niya.
"She'll stay here. I'll driver her home tomorrow."tuluyan na niya kaming iniwan sa labas.
Biglang bumuhos ang malakas na ulan, kasabay ng kidlat. The weather doesn't agree upon us, it pour pit its anger like what Sean does. Sean, even he didn't tell his name, I actually know him. My heart knows him.
Callie hand me a towel when we reached the living room. He sat help me to dry up myself, I didn't give any malicious act because he is a good person to me. I felt it. Noong hinatid niya ako sa bahay noong gabing iyon.
Naupo siya sa tabi ko habang pinipisil ang aking kamay. "Thank you," He pulled me over his chest, a warmth feeling wrapped up in my body.
"You're always welcome, boo. I'll stay by your side no matter what."Huminga siya ng malalim. Nanatili kami roon sa ganoong posisyon bago magpasyang umakyat sa kuwarto niya.
"Are you sure about this?" I ask curiously, he offered his room for me so I could sleep comfortable.
"Absolutely. You'll be safe here. Huwag na huwag lang lalabas sa kuwarto mo hanggat hindi ako kumakatok."babala niya.
"Why? Is there something wrong?" tanong ko. Tumayo siya matapos akong kumutan.
"Those mens out there, they're looking at you like you are a prey." impit na sabi niya,
"Oh, I'm sorry. I just...didn't know."nahihiya kong sabi.
"It's okay. I'll guard you, goodnight boo."
"Goodnight, boo."
As he went outside, I try to sleep pero hindi ako makatulog. Darted my eyes on the ceilling, back and forth on the four square of his room. Aircon was fine, it's cold even I wrapped myself with a blanket. I have a long sleeve and pajamas that I borrowed from Callie a while ago.
___
Sun rays from the open window, illuminated through my skin. I spread my arms, my hair is messy and breath couldn't describe. I immediately went into his bathroom to find anything I could use. Thank God, I found a spare of sealed toothbrush inside the small cabinet.
Matapos kong mag toothbrush ay nag hilamos ako, ginamit ko iyong sabon na naroon kahit gamit na iyon. The important thing for me is to clean myself so I wouldn't be embarrassing for them. I used the bath towel on its pile and went outside.
Paglabas ko ay naroon sa kama si Callie, nakaupo at tila ba may malalim na iniisip. Dahan-dahan akong lumapit sa kanya at tumabi. "Good morning,boo. I'm sorry kung pinakialaman ko iyong nga gamit mo roon."paliwanag ko.
"No worries. By the way boo, Sean will drive you for now. I have some errands today." aniya, hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko, knowing na hindi maganda ang naging pag-uusap namin ni Sean, " Will you be okay with that?"he asks,
"Of course, boo. Ako nga dapat mag tanong sa iyo e, alam mo na naistorbo ko pa kayo."nahihiyang sabi ko,
He didn't bother to asks, instead, he hand over the clothe he was holding. "Here, I brought this online. I have no idea what clothes you like." Inabot niya sa akin ang limang paper bags na naglalaman ng mga damit.
Agad ko naman itong kinuha at binuksan iyon, laking gulat ko ng makita na perahong terno ang naroon. Isang pares ng blue high waist jeans with pink top. Sa pangalawang paper bag naman ay dress na floral which color white rin. Para bang pupunta ako sa beach sa lagay na iyon.
Other paper bags remained unopen. Itinabi ko muna iyon sa table. Nag tungo ako sa salamin to see if the jeans and top will fit on me, I'm so happy that it dows fit. I saw his reflection of amusement on the mirrow. A smile plastered on his lips with satisfaction.
Tumayo siya at nag tungo sa pintuan. Para bang nag aalangan kung aalis siya o hindi."Boo, I have to go. Drop a message when you get home, okay?"
"Yeah, I will. Just take care, boo."sabi ko,
Naiwan akong mag isa sa kuwarto. Hinubad ko na ang mga saplot na suot sa aking katawan, sinampay ko iyon sa upuan. I grab the jeans on the bedside and there, I wore it. I suddenly remember that I haven't change my bra. Tanging boxer lang ang suot ko na extra ni Callie ang ginamit ko. Mukhang bago iyon kaya nahiya ako.
I was about to zip the jeans when Sean entered the room. Pareho kaming nagulat sa isa't-isa na hindi malaman ang gagawin. Bigla akong tumalikod dahil sa hiya. Nagulat ako ng magmura siya ng malakas.
"Shit! Jesus woman, why didn't you lock the door!"galit na sigaw niya. "Paano kung may ibang nag tangkang pumasok sa kuwarto, what will happen to you huh? Hindi ka ba nag iisip huh?!"bakas ang galit sa kaniyang boses.
Nakapikit lamang ako habang sinasabi niya iyon, nanatili akong tahimik hanggang sa matapos kong isara ang zipper ng jeans at sinuot ang top. I face him, anger subside on his face, it turns color red. Nakakuyom ang kaniyang kamao na para bang nauubusan na siya ng pasensiya.
"Oh, umaano ka diyan?" nakuha ko pang mang asar imbes na mahiya.
"Shut up! Go downstair for breakfast and then I'll drove you safely,"pagkasabi niya ay lumabas ito at hinampas ng malakas ang pintuan.
"Kumain pa kayo ng marami at tiyak na pagod kayo sa biyahe." anang ni Nanay sa amin. Ngumiti ako sa kanya at hinaplos ang mga palad bilang pasasalamat na walang sawa niyang pag aalaga sa amin. Ibang-ibang awra ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. I felt like every move I make, someone is looking at me intensely. Para bang may nagawa akong kasalanan sa taong iyon. "Okay ka lang?" naagaw ang atensyon ko ng hawakan ni Albert ang palad ko. "Uh-huh, sorry. I'm fine. May iniisip lang. Pero ayos lang ako 'wag kang mag alala," wika ko. "Hey, don't force yourself, okay? Makakasama iyan sa kalusugan mo." may bahid na pag aalala sa tono niya. "I won't. Thank you," sabi ko at bumalik na sa pagkain. Ramdam kong nakatitig pa rin sa akin ang kaibigan ni Albert kaya nagmamadali akong tapusin ang pagkain ko dahil hindi ko na kaya. Parang sasabog ang puso ko kapag tumagal
I just watched him monitoring my vital signs. Pinahinga niya ako ng malalim para kuhaan ng respiratory rate. Nang matapos ito ay hinarap niya ako. "May sumasakit pa ba sa iyo?" He asks"Wala naman," sabi ko."I see. If ever something hurt on you, do not hesitate to contact me, okay?""I will," sagot ko. "Uhm, matagal ka na bang doctor sa lugar na ito?""Well, I grew up here so yeah matagal na ako dito.""Ganoon ba? Salamat pala sa pag tyagang alagaan ako kahit hindi ko alam kung paano at bakit ganito ang kinahinatnan ko. Maraming salamat," wika ko."Hmm... You're welcome," aniyaNapalingon kami bigla ng bumukas ang kurtina na nag sisilbing harang sa pagitan ng kuwarto. Pumasok ang batang babae na anak ko raw. "Hello po, Mommy. Dinalhan po kita ng sopa, sabi po ni Nanay ay makakatulong po ito upang mabilis ka pong maka alala," mahabang sabi nito.
"Ma'am, ano ang masasabi niyo tungkol sa kinasasangkutan niyo ngayon? Is this true ma'am?" sunod-sunod na tanong ng reporter."I'm sorry but I don't have to explain anything without my lawyer's consent." I explained to the reporter.Patakbo akong nag tungo aking sasakyan habang hinahabol ako ng mga reporter. Kaagad kong pinapatakbo ang sasakyan ng may humarang sa harapan ko. Thank God I was able to stop the car or else I would get hit in front of me. Nang makitang huminto ako ay tumakbo patungo sa akin ang mga report.I saw Sean, he knocked on my door in a hurry. Binuksan ko ang bintana para marinig siya. "What?!" inis kong tanong."Get out of your car, I'll take you away from here." he said in an authoritative voice.Kaagad naman akong lumabas ng sasakyan at walang tanong na sumakay sa sasakyan niya."Don't worry about your car, someone will pick it." he assures me."T-thanks," sabi ko. "You should have let me deal with them. I can tak
"Kaya mo pa ba?" tanong sa akin ni Marianne. "Of course, ako pa ba?" "Hindi mo na kaya e, "reklamo namam ni Rebecca. "Watch me, I'll prove you guys I'm fine." sabi ko. Naglalakad ako palabas ng bar ng pagiwang-giwang. Ramdam ko ang pag alala nila sa akin mula sa likuran. Ganoon pa man ay pinilit kong mag lakad. "Told you guys, I'm fine-" bago ko pa matapos ang sasabihin ay natisod ako. My friends panicked, and didn't even know what to do. I pulled myself up but I couldn't because of my weight. I gained so much weight weeks after Sean and I got separated. Ibinuhos ko na lang sa pag kain ang sakit na nadarama ko. Pero kahit anong gawin ko ay masakit pa rin sa parte ko. "Leave her, I'll take her home," anang boses. My heart beat fast, I couldn't breathe properly as I heard that voice I was longing for. Kahit hindi ko man makita ng buo ang kanyang mukha, I know who he is. "Bye, Syd. Mauna na kami."paalam ng
"Iiyak mo lang anak, mahirap kapag kinimkim mo ang sakit. Baka saan pa mapunta 'yan." ani mama. Pumasok ito sa kwarto ko. Hinayaan ko lamang na nakabukas ito at lahat ay pwedeng pumasok. "A-akala ko iba siya, akala ko masaya lang kami na magkasama." "Alam anak, ang pag ibig ay hindi ganyan. Mayroong saya, lungkot at pait. Parte 'yan ng buhay. Masakit oo. Pero hindi laging masaya ang buhay. Bawat problema ay may solusyon, napag uusapan." "Hindi ko pa kaya, ma." "Eh 'di hindi kaya. Huwag pilitin. Hayaan mong ang panahon ang mag desisyon para sa inyo, dahil alam naman natin na hindi natin ito hawak." Niyakap ako ni mama at hinagod ang likuran ko. Ramdam kong nahihirapan rin siya na makita akong ganito. She always see me as one of her bravest daughter. A fighter. Iniwan na ako ni mamasa kwarto ko at hinayaan akong mapag isa. Nagpapasalamat ako na walang nag balak istorbohin ako sa aking pag pahinga. Kaagad kong na
Narito ako ngayon sa gender reveal party ng pinsan kong si Sam. Napaaga lamang ako dahil wala naman akong ginagawa sa ngayon. Marami na rin ang mga dumalo.Mga bigating tao ang nag puntahan. Nasa kwarto niya ako, naupo muna dahil medyo nahihilo nga ako kanina pa. Dumadalas ang pag sakit ng ulo ko. Nitong nakaraan ay medyo na stress ako sa trabaho. Gusto ko muna isara ang shop, pero paano ko pasasahurin ang mga empleyado ko."Hi! Okay ka lang?" tanong ni Sam. Kakapasok niya lamang. May bitbit itong tubig."Yep. Okay naman na." wika ko."Good. Tara sa labas at ipakikilala kita sa magiging ama ng anak ko." She held my wrists."Hey, babe." tawag niya sa lalake. Base sa tindig at tikas nito ay paniguradong guwapo ito at karapat dapat sa pinsan ko." dagdag pa niya.Bumilis ang kabog ng puso ko ng lumingon ito sa akin. Nagulat rin siya ng makita ako. Habang si Sam naman ay nakangiti lamang rito."Anong ginagawa mo-" hindi ko natapos an