Лиарха

งานรับปริญญาถูกจัดขึ้นที่ จังหวัดเชียงใหม่ ภาคเหนือของประเทศไทย

บรรยากาศดีมากอากาศหนาวเย็น ให้ความรู้สึกสดชื่น

ผู้คนเดินไปมาอย่างครึกครื้น เพื่อร่วมแสดงความยินดีกับบัณฑิตจบใหม่

หลังจากที่เข้ารับปริญญาบัตรเสร็จเหล่าบัณฑิตก็ทยอยเดินออกมาจากหอประชุม

แล้วมาถ่ายรูปร่วมเฟรมเพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึกกับกลุ่มเพื่อนและญาติพี่น้อง

รถหรูค่อยๆขับเข้ามาจอด จากนั้นคนในรถก็ยื่นเท้าลงมาเหยียบบนพื้น

ปรากฏรูปร่างสูงใหญ่ราวๆ185 ใบหน้าเรียคมสัน ดั้งจมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูป ดูหล่อเหลาไร้ที่ติ

มาในชุดสูทสีขาว แล้วเดินเข้าไปหากลุ่มแก๊งของบัณฑิตสาวหน้าใสที่กำลังถ่ายรูปกันอยู่

ในมือเขา ถือช่อดอกไม้ราคาแพงกับตุ๊กตาหมี

สีขาวหูชมพูอุ้งเท้าชมพู 

เดินตรงไปยังบัณฑิตสาวหน้าใสคนหนึ่ง

แล้วยื่นช่อดอกไม้กับตุ๊กตาหมีไปให้เธอ พร้อมกับเอ่ย

" ยินดีด้วยนะพิม เรียนจบแล้วขอให้ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานนะ "

คนได้รับช่อดอกไม้ถึงกับตะลึง อึ้งไป หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว

เพราะคนตรงหน้าของเธอคือ อาจารย์หนุ่มสุดหล่อ ที่เพิ่งจบปริญญาโทมาหมาดๆ

เป็นคนที่เพื่อนร่วมห้องไม่ว่าจะสาวแท้สาวเทียมหรือเก้งกวาง

ต่างพากันกรี๊ดกร๊าดในความหล่อ และมีบุคลิกสุขุม สุภาพ 

รูปร่างสูงสง่าผ่าเผย อาจารย์ประจำวิชา คอมพิวเตอร์เพื่อการทำงานและธุรกิจ

นักศึกษาแฮปปี้ทุกครั้งที่เข้าเรียนวิชานี้

ทุกคนจะกรี๊ดกร๊าด

และแซวอาจารย์กันตลอดโดยเฉพาะกลุ่มเพื่อนสาวของพิม

" อาจารย์ขา คือหนูมีเรื่องจะปรึกษาค่ะ "

อาจารย์หนุ่มจึงเอ่ยว่า

" ว่ามาสิ "

 " หนูจะต้องทำยังไงคะถึงจะมี แฟนหล่อๆแบบอาจารย์ "

เมื่อเขาพูดจบ ทุกคนในห้องก็พากันโห่เขาเสียงดังพร้อมกัน

นัศึกษาสาวสองอีกคนไม่ยอม ก็เอ่ยขึ้นบ้าง

" อาจารย์ขา หนูถูกผู้ทิ้งขอซบไหล่อาจารย์หน่อยนะคะ "

เอ่ยจบก็ทำท่าจะลุกเข้าไปซบไหล่อาจารย์ พิมจึงรั้งเพื่อนสาวไว้ให้กลับมานั่งแล้วเอ่ย

" ไม่ต้องเลยๆ อย่าเว่อร์ "

เพื่อนสาวหันกลับมามองเธอพร้อมกับทำท่าเบะปากใส่แล้วเอ่ย

" อีชะนี ไม่ต้องมาทำเป็นห้ามเลย อย่ามาตอแหลทำเป็นใสซื่อ ฉันเห็นไส้เห็นพุงเธอหมดแล้วย่ะ "

เธอไม่เถียง ได้แต่ทำท่าไม่ใส่ใจพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่รู้อะไร

แล้วเพื่อนสาวอีกคนก็ยกมือขึ้นแล้วเอ่ย

" อาจารย์ขา วิชาของอาจารย์หนูไม่เอา A ก็ได้ค่ะ หนูขอติด F จะได้เรียนกับอาจารย์ทั้งปี "

เหมือนทุกคนจะเห็นด้วยจึงพากันส่งเสียง

" ฮิ้ววว " พร้อมกันอย่างครึกคื้น 

พิมและเพื่อนสาวสองอีกสองคนก็เอ่ยขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เพื่อเรียกสติเพื่อนสาว

" อีกะเทย!!! "

ทำเอาเพื่อนสาวถึงกับสะดุ้ง ยิ้มยิงฟันแหยๆให้พวกเขาทันที

อาจารย์ได้แต่ยิ้มแบบไม่ถือสาอะไร เพื่อให้นักเรียนเรียนอย่างแฮปปี้ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น

" พิม แล้วฟ้าใส ไปไหนล่ะ "

ปกติสองคนนี้จะนั่งใกล้กันตลอด อาจารย์จึงสงสัย เธอจึงเอ่ยตอบไปว่า

" วันนี้ฟ้าใสลาค่ะ เธอบอกว่ามีธุระต้องไปทำค่ะ "

คำถามของอาจารย์ทำให้ทุกคนต่างเข้าใจในทางเดียวกันว่า

อาจารย์ป๊อบของพวกเขาคงจะชอบฟ้าใสเข้าแล้ว

ทำเอาพิมและเหล่าเพื่อนสาวฝันสลายกันเป็นแถว 

พิมมองอาจารย์ที่ยื่นช่อดอกไม้ให้อยู่อย่างนั้นด้วยความเหม่อลอย 

แล้วเพื่อนสาวปากไวของเธอที่ชื่อ มีมี่ ก็เอ่ยขึ้นอย่างอิจฉาว่า

" อีพิม ถ้าเธอไม่อยากได้ช่อดอกไม้กับตุ๊กตาของอาจารย์ เอามาให้ฉันก็ได้นะ ฉันอยากได้ "

เอ่ยจบหล่อนก็ส่งยิ้มหวานให้อาจารย์ทันที

เพื่อนสาวอีกคนที่ชื่อ มิกเกล ก็ยื่นมือไปหยิกมีมี่เบาๆใช้สายตาเตือนให้มีมี่เงียบปาก

จากนั้นเพื่อนสาวที่ดูจะเป็นผู้นำหน่อยและไม่แต่งหญิง อย่าง เทเท่ ก็เอ่ยขึ้น

" เอ่อ อาจารย์ป๊อบมาถ่ายรูปกับพวกเราหน่อยนะคะ "

อาจารย์ยิ้มหล่อแล้วเอ่ย

" ได้สิ "

มิกเกลจึงสะกิดพิมให้รีบรับช่อดอกไม้ พิมรับช่อดอกไม้มาแล้วเอ่ย

" ขอบคุณค่ะ "

จากนั้นพวกเพื่อนสาวก็เบียดเธอให้เขยิบเข้าไปใกล้และตัวเธอแนบชิดกับอาจารย์

ทำเอาเธอถึงกับเขินอายทำอะไรไม่ถูก

ใจเต้นกระหน่ำจนแทบจะเด้งออกมาข้างนอก

แก้มเธอแดงระเรื่อไปหมด

แล้วช่างภาพก็กดถ่ายรัวๆ แชะ! แชะ! แชะ!

จากนั้นฟ้าใสที่ไม่ยอมมารับปริญญากับเพื่อน

ก็ลงจากรถแล้วเข้ามาหากลุ่มเพื่อนพร้อมกับเอ่ย

" นี่พวกเธอลืมไปแล้วเหรอว่ายังมีฉันอีกคน "

เมื่อเห็นเธอ พิมจึงเอ่ยด้วยความดีใจพร้อมกับดึงเธอเข้ามาถ่ายรูป

" ฟ้าใส มาสิ เรามาถ่ายรูปกัน "

แล้วพวกเขาก็โพสท่าถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน

พิมปลีกตัวออกมานั่งพัก อาจารย์ป๊อปจึงเดินมาหาเธอแล้วเอ่ยขึ้น

" พิม อาจารย์ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยได้มั้ย "

เธอหันมามองเขาแล้วพยักหน้าเอ่ยตอบว่า

" ได้ค่ะ "

จากนั้นอาจารย์ป๊อบก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปทันที

ฟ้าใสจึงเดินเข้ามาแล้วเอ่ย

" ทุกคนฉันมีอะไรจะบอก "

ทุกคนรอฟังอย่างตั้งใจ แล้วฟ้าใสก็เอ่ยขึ้น

" ฉันกับพี่ป๊อปเราจะไปเรียนต่อต่างประเทศด้วยกัน วันนี้ฉันจึงมาลาพวกเธอ "

พิมได้แต่ฝืนยิ้มแสดงความยินดีกับพวกเขา

" ดีใจด้วยนะ มีโอกาสก็ทำให้ดีที่สุดนะ พวกเราจะรอวันที่เธอกลับมานะ "

แต่ในใจกลับแอบเศร้า ที่เห็นเพื่อนเรียกอาจารย์อย่างสนิทสนม

อาจารย์ป๊อบมองยังพิม เมื่อไม่เห็นความผิดปกติใดเขานิ่งเฉยไป

ฟ้าใสยิ้มร่าพร้อมกับไปควงแขนอาจารย์ป๊อบแล้วเอ่ย

" งั้นพวกเราไปก่อนนะ จะเดินทางวันนี้แล้ว ไว้มีเวลาค่อยเจอกันใหม่นะ "

ทุกคนจึงพยักหน้าเอ่ยตอบอย่างมึนงง ยิ้มไม่เต็มหน้า พร้อมกับยกมือขึ้นมาโบกลากันแบบงงๆ

" อื้ม ไว้ค่อยพบกันใหม่ "

ในเช้าวันต่อมา พิมตื่นขึ้นมาแล้วเธอก็นั่งคุยกับตุ๊กหมีราวกับมันเป็นสิ่งมีชีวิต

" เจ้าหมี นายรู้มั้ย เจ้านายของนายทำให้ฉันสับสนมากแค่ไหน 

สรุปแล้ว มันยังไงกันแน่ เขาชอบฉันมั้ย หรือว่าฉันคิดไปเองฝ่ายเดียว "

จากนั้นเธอก็หน้าจ่อย คอตกไปแล้วจับไปที่หูของมันแล้วเอ่ยต่อว่า

" เฮ้อ ฉันรู้ว่าฉันคิดไปเองคนเดียว ฉันรู้ว่าอาจารย์คบอยู่กับฟ้าใส 

พวกเขารวยเหมือนกัน ดูเหมาะสมกันมาก แต่ยังไงฉันก็ยังชอบอาจารย์มากๆอยู่ดี

และจะแอบชอบแบบนี้ตลอดไป จากนี้ไปคงไม่มีโอกาสได้เจอกับอาจารย์แล้ว

อย่างน้อยก็มีนายที่เปรียบเสมือนตัวแทนของอาจารย์เน้อ "

แล้วเธอก็ไปหยิบเข็มกับด้ายมา เพื่อปักชื่อของอาจารย์ลงตรงป้ายแบรนด์ ที่เป็นผ้าเล็กๆอยู่หลังตุ๊กตา

เธอจึงปักเป็นชื่อภาษาอังกฤษว่า POP ดูเด่นชัดทีเดียว

เธอมองดูชื่ออาจารย์ที่เธอปักลงบนตัวตุ๊กตาแล้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจในฝีมือตนเอง

พร้อมกับกอดตุ๊กตาไว้อย่างอบอุ่นหัวใจแล้วเอ่ย

" ต่อไปนายคือ อาจารย์ป๊อบ ไปไหนฉันจะพานายไปทุกที่เลย โอเคมั้ย "

แล้วเธอก็เอาตุ๊กตาวางไว้ที่หัวเตียง จากนั้นเธอก็เดินไปเปิดโน๊ตบุ๊ค

แล้วหางานในกลุ่มหางานแม่บ้านและพี่เลี้ยงเด็ก เธอไปเห็นโพสที่น่าสนใจโพสหนึ่ง

ซึ่งในโพสระบุไว้ว่า

( นายจ้างหาเอง รับสมัครแม่บ้าน 

อายุยี่สิบ ไม่เกินสามสิบ เป็นคนสะอาดสะอ้าน รักความสะอาด ทำหน้าที่กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า 

ดูแลความเป็นอยู่ของนายจ้าง มีความซื่อสัตย์ 

ไม่พูดมาก ทุ่มเทกับงานที่ได้รับ 

เงินเดือนสองหมื่นบาท

หยุดทุกวันอาทิตย์ ขอคนที่รับแรงกดดันไหว มีความเข้มแข็ง อดทน สู้คน ไม่กลัวใคร เข้าสังคมได้

หากใครคิดว่ามีคุณสมบัติตรงตามที่เราต้องการ 

เชิญส่งประวัติ สมัครกันเข้ามาได้

ทางแชทส่วนตัวของเจ้าของโพสนี้เลยครับ )

หลังจากอ่านจบเธอก็บ่นพึมพำออกมาว่า

" ชิ! รับสมัครแม่บ้าน บ้าอะไร ยังกับรับสมัครนักรบ 

ถ้าไม่ระบุว่า รับสมัครแม่บ้าน ฉันคงคิดว่ารับสมัครบอดี้การ์ด ไม่ก็รับสมัครคู่ต่อสู้แล้ว "

จากนั้นเธอก็ไม่สนใจอีกแล้วเลื่อนผ่านไป แต่ละโพสไม่น่าสนใจเลย เงินเดือนก็น้อย 

แค่หมื่นถึงหมื่นสอง เธอคำนวณวันเวลาและงานที่ต้องทำในแต่ละวัน

เธอถึงกับส่ายหัวอย่างหงุดหงิดแล้วเอ่ยตัดพ้อออกมาอย่างยาวเหยียด

" มันจะเอาเปรียบกันมากเกินไปแล้ว ใจดี ลูกจ้างให้สักหมื่นสี่ก็แทบจะไม่มีเลย 

งานข้าราชงานหลวงก็ด้วย ระหว่างรอสอบบรรจุได้เงินเดือนแค่เก้าพัน

แล้วแบบนี้คนจนๆอย่างเราจะเอาอะไรกิน

เมื่อไหร่ฉันจะรวย เมื่อไหร่ฉันจะมีเงินเก็บ ฮือๆๆ 

ทำไมโชคชะตาต้องใจร้ายกับสาวน้อยตัวเล็กๆอย่างเราด้วยนะ ให้ถูกรางวัลที่หนึ่งสักครั้งก็ไม่ได้

ทำไมเราไม่รวยเหมือนฟ้าใสนะ แล้วแบบนี้เราจะกล้าไปหวังกับอาจารย์ได้อย่างไร ฮือๆๆ "

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นเดินไปที่เตียง ทิ้งตัวนอนลงอย่างหมดหวัง กับอนาคตที่วาดไว้