บทที่ 7

หลายวันต่อมา

เสียงประกาศตามสายเรียกให้นักศึกษาและอาจารย์มารวมตัวกันในห้องประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัย มีญ่าเดินตามกลุ่มเพื่อนเข้าไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เธอไม่ได้ชอบการประชุมหรือกิจกรรมใหญ่โตแบบนี้เท่าไร แต่ก็เลี่ยงไม่ได้

“นี่รู้ไหม เขาบอกว่ามีแขกรับเชิญพิเศษจากโรงพยาบาลดังมาด้วยล่ะ” ธารน้ำพูดขึ้นระหว่างเดินเข้าไปในห้องประชุม

“โรงพยาบาลดัง ใครอะ” เฟย์พูดเสริมด้วยความสงสัย

มีญ่าพยายามไม่สนใจบทสนทนา แต่หัวใจก็อดกระตุกไม่ได้เมื่อนึกถึงชื่อโรงพยาบาลที่ไปเมื่อหลายวันก่อน เธอส่ายหัวพยายามสะบัดความคิดนั้นออกไปเพราะอาจจะไม่ใช่ก็ได้ ประเทศไทยมีโรงพยาบาลดังๆ ตั้งหลายที่ คงไม่ใช่ที่นั่นที่เดียวหรอก

เมื่อทุกคนเข้ามาในห้องประชุม เสียงพูดคุยค่อยๆ เบาลงเมื่ออาจารย์เริ่มกล่าวเปิดงาน

“วันนี้เรามีโอกาสพิเศษที่ได้รับเกียรติจากแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านการบริหารโรงพยาบาล และยังเป็นผู้ริเริ่มโครงการทุนการศึกษาเพื่อสนับสนุนนักศึกษาในสายสุขภาพ คุณหมอรวิกร ภูริธนากุล”

เสียงปรบมือดังกึกก้องทั่วห้อง มีญ่าชะงักทันทีที่ได้ยินชื่อที่อาจารย์พูดผ่านไมค์ เธอแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน และก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ดี ไรอันในชุดสูทสีเข้มก็ก้าวขึ้นมาบนเวที ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูสุขุมแต่แฝงด้วยความน่าเกรงขามทำให้ทั้งห้องแทบหยุดหายใจ

เขามาทำไมที่นี่… เธอตั้งคำถามในใจ รู้สึกทั้งอึดอัดและสับสน

ไรอันกล่าวเปิดการบรรยายด้วยน้ำเสียงเรียบแต่หนักแน่น เขาพูดถึงโครงการความร่วมมือระหว่างโรงพยาบาลและมหาวิทยาลัยในการสนับสนุนนักศึกษา ด้วยเป้าหมายที่จะพัฒนาวงการสาธารณสุขในอนาคต

“ผมหวังว่าโครงการนี้จะช่วยเปิดโอกาสให้นักศึกษาได้พัฒนาศักยภาพ และอาจได้รับประสบการณ์การฝึกงานในโรงพยาบาลของเรา…” ในขณะที่ไรอันกำลังยืนกล่าว สายตาฃปรายฃมองผู้ฟังในห้อง ดวงตาคมเข้มไล่ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหยุดลงที่มีญ่า สายตาของเขานิ่งและลึกซึ้งจนเธอไม่สามารถหลบหนีได้

เขาเห็นเธอแล้วแน่ๆ

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว เธอพยายามก้มหน้าหลบสายตา แต่รู้ดีว่ามันไม่ช่วยอะไรเลย

หลังจากการบรรยายจบลง ไรอันยังคงอยู่ในห้องประชุมเพื่อพูดคุยกับอาจารย์และตอบคำถามนักศึกษา มีญ่าพยายามเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว แต่ทว่า…

“มีญ่ามานี่หน่อยสิ”

เท้าของเธอชะงักในทันทีราวกับถูกสะกดให้อยู่กับที่ เมื่ออาจารย์ประจำวิชาเสรีเอ่ยเรียกชื่อของเธอ เธอสูดลมหายใจลึกก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้า

“คะอาจารย์?”

“นี่คือคุณหมอรวิกรที่อาจารย์เคยเล่าให้ฟัง” อาจารย์ที่ปรึกษาแนะนำด้วยรอยยิ้ม

“สะ…สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้คุณหมอรวิกรที่อาจารย์พูดถึงด้วยความประหม่า

“สวัสดีครับ” เขารับไหว้แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ ใบหน้ายังคงสงบนิ่ง สายตามองเธออย่างยากคาดเดา

“ในวิชาเสรีของเราอาจารย์อยากให้มีญ่าเป็นตัวแทนไปดูงานที่โรงพยาบาลในช่วงวันเสาร์กับวันอาทิตย์เป็นเวลาหนึ่งเดือน”

“ตัวแทนเหรอคะ?”

“ใช่จ้ะ ซึ่งอาจารย์เห็นว่ามีญ่าเหมาะสมที่สุดแล้ว” อาจารย์ประจำวิชาเสรีพูดด้วยรอยยิ้ม ใครๆ ก็รู้ว่าครอบครัวของมีญ่าเป็นพาร์ทเนอร์กับโรงพยาบาลภูริธนากุล หากมีญ่าได้เป็นตัวแทนไปดูงานที่นั่นคงเป็นหน้าเป็นตาได้ดีไม่ใช่น้อย

“แต่ว่า…”

“ปฏิเสธไม่ได้นะ เพราะว่าอาจารย์ส่งชื่อมีญ่าให้ทางมหาลัยแล้ว”

ไวมาก…

สรุปแล้วเธอไม่มีสิทธิ์คิดทบทวนเรื่องนี้หรือปฏิเสธเลย เพราะอาจารย์จัดการทุกอย่างเองหมดแล้ว

เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหมุนเร็วเกินไป เธออ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่สามารถหาคำพูดที่เหมาะสมได้ ขณะที่อาจารย์ยังคงยิ้มอย่างพอใจ

“คุณหมอรวิกรเป็นผู้ดูแลโครงการนี้โดยตรง ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอเลยนะมีญ่า”

โอกาสที่ดี? ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนถูกผลักดันให้เข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดที่สุดในชีวิตอย่างไรอย่างนั้น

“อาจารย์หวังว่ามีญ่าจะตั้งใจและใช้โอกาสนี้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดนะ” อาจารย์พูดจบก็หันไปคุยกับไรอันเกี่ยวกับรายละเอียดอื่นๆ

ในขณะที่ทั้งสองพูดคุยกัน มีญ่ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่ในจุดที่ไม่มีทางหนี

วันเสาร์และอาทิตย์ตลอดหนึ่งเดือนกับเขา…

แบบนี้ฆ่ากันชัดๆ เลย เธอตัดสินใจค่อยๆ ก้าวออกมาจากตรงนั้นแล้วรีบวิ่งไปหาเพื่อนสนิทที่ยืนรอหน้าประตู

ไรอันเหลือบมองมีญ่าในชุดนักศึกษาที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วนิ่งๆ คืนนั้นเธออยู่ในชุดแสนสวยดูเซ็กซี่ หากแต่วันนี้อยู่ในชุดนักศึกษา ผมไม่ได้สวยเป๊ะมากนักแต่ดูมีเสน่ห์ คุณหมอหนุ่มดึงสายตากลับมามองอาจารย์วิชาเสรีต่อ

“อาจารย์เรียกแกไปคุยทำไมเหรอ” เฟย์ถามมีญ่าด้วยความอยากรู้

“ฉันได้เป็นตัวแทนไปดูงานที่โรงพยาบาลภูริธนากุลทุกวันเสาร์อาทิตย์ เป็นเวลาหนึ่งเดือน”

ธารน้ำกับเฟย์มองหน้ากัน ก่อนจะหันไปมองมีญ่าพร้อมกัน

“ทำไมแกโชคดีแบบนี้!” ธารน้ำพูดด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับตีแขนมีญ่าเบาๆ

”โชคดีอะไรล่ะ โชคร้ายมากกว่า”

“แกไม่รู้อะไรซะแล้ว คุณหมอรวิกรฮอตมากเลยนะ พี่สาวฉันเคยเรียนมหาลัยเดียวกับหมอรวิกรที่อังกฤษ พี่ฉันบอกว่าหมอรวิกรมีเสน่ห์มากกก สาวๆ ชอบเยอะด้วย บางคนลงทุนตามจีบถึงคณะแพทย์เลยนะ ทั้งสาวผมบลอนด์เอย สาวเอเชียเอยที่เรียนมหาลัยเดียวกับหมอรวิกร ต่างพยายามแย่งกันจีบหมอทั้งนั้น” ธารน้ำพูด

เธอเชื่อในสิ่งที่ธารน้ำพูดนะ ยอมรับว่าเขาหล่อมากจริงๆ ตอนนี้ยังหล่อขนาดนี้ สมัยเรียนคงไม่ต้องพูดถึง…

“แล้วแกจะไปไหม” เฟย์ถาม

“คงต้องไปอะ อาจารย์ส่งชื่อฉันให้มหาลัยแล้ว”

“น่าอิจฉาอ่า ได้ใกล้ชิดกับหมอรวิกร” เฟย์พูดแซว พลางหันไปยิ้มกับธารน้ำ

“พอเลย ไม่เห็นจะโชคดีตรงไหนเลย วันหยุดแทนที่จะได้นอนตื่นสายกลับต้องแหกขี้ตาไปดูงาน เซ็งฉิบ…”

“เออหน่า แค่เดือนเดียว ไปอาทิตย์ละสองวันเอง” ธารน้ำกอดคอแล้วปลอบใจเพื่อนสนิท

สามสาวเดินตรงไปที่โรงอาหาร เฟย์เลี้ยงชานมไข่มุกปลอบใจมีญ่าที่มีอาการเซ็ง ขณะกำลังนั่งกินข้าวพลางเมาท์มอยตามประสาผู้หญิงตามไปด้วย

ดวงตาคู่สวยของมีญ่าเหลือบไปเห็นรถหรูคันสีดำที่ขับมาทางหอประชุมผ่านหน้าโรงอาหาร อย่างมีเซนส์บอกว่านั่นเป็นรถของคุณหมอรวิกร

ทำไมในหัวของเธอถึงเต็มไปด้วยเรื่องของหมอรวิกรกันนะ

ติดใจคืนนั้นเหรอ? คงไม่ใช่หรอก

แค่คิดไปทางนั้นก็เผลอใจสั่นแล้ว…