บทที่ 116

เมื่อ ซอง อันยี ได้ยินว่า ทัง โรลชูว ยินดีที่จะขอโทษต่อหน้าสาธารณชนเธอก็ตกใจอย่างที่สุด "ทัง โรลชูว แกจะบ้าเหรอ? ทำไมแกเห็นด้วยกับเรื่องนั้น ฉันอยากจะเปิดหัวของแกและดูว่ามีอะไรอยู่ข้างใน!"

ทัง โรลชูว มองไปที่ ซอง อันยี ที่กำลังคลั่งและพูดอย่างใจเย็นว่า "ทำไมแกถึงกังวลมาก การแสดงเพิ่งเริ่ม แกคิดว่าฉันถูกเอาเปรียบอย่างง่ายดายขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"แกหมายความว่ายังไง? แกมีแผนจะจัดการเรื่องนี้งั้นเหรอ?"

ในที่สุด ซอง อันยี ก็สงบลงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังตกใจมาก

"ใช่ แต่ฉันอาจต้องการความช่วยเหลือจากแก"

"ยังไง?"

"มันเป็นเรื่องที่แกชอบ แกช่วยฉันได้ไหม?"

หลังจากกระซิบบางอย่างที่หูของเธอ ทัง โรลชูว ก็ตบไหล่ของเธอและพูดว่า "แกจะทำได้ใช่ไหม?"

"แน่นอนฉันทำได้ แต่แกจะทำอะไร?"

ซอง อันยี มองเธอด้วยความสับสน

ทัง โรลชูว ยักไหล่และเหล่ตาของเธอ "เนื่องจากบริษัท กำลังช่วย กู โรลโรล โจมตีฉัน เพราะงั้นฉันก็จะไม่ใจดีแล้ว และคราวนี้ฉันต้องการให้ บริษัท เข้าใจว่าการปฏิบัติต่อฉันเหมือนคนกดดันเป็นความผิดพลาดอย่างมหันต์"

“แต่ โรลชูว ถ้า บริษัท โจมตีแกขึ้นมาล่ะ?”

ซอง อันยี ขมวดคิ้ว เธอดูกังวลมาก

แต่ ทัง โรลชูว