บทที่ 167

แต่ ทัง โรลชูว ส่ายหัวของเธอ "ไม่ใช่"

“แล้วเธอจะหายไปไหน?”

“ไม่รู้สิ”

เมื่อ ทัง โรลชูว กำลังพิจารณาว่าแยกกันออกไปตามหาดีไหม โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

ทัง โรลชูว หยิบมันขึ้นมา เสียงของ ซอง อันยี ดังมาจากอีกด้านหนึ่ง "โรลชูว ฉันขอโทษมีบางอย่างเกิดขึ้น และฉันมีธุระนะ พวกเธอไม่ต้องรอนะ ฝากขอโทษ เสี่ยวเซียว ด้วย ฉันจะชดเชยให้เธอในครั้งต่อไป"

“อันยี เกิดอะไรขึ้น?”

ทัง โรลชูว รู้สึกไม่ดีและเธอก็รู้สึกว่าเสียงของ อันยี ผิดปกติ

"ฉันสบายดี ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้เจอกันที่ทำงานนะ"

หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น เธอก็ไม่รอให้ ทัง โรลชูว พูดอะไรต่อ พร้อมกับวางสายไปในทันที

ทัง โรลชูว จ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ด้วยความงุนงงสักสองสามวินาที เธอทำได้เพียงพูดกับ

เสี่ยวเซียว อย่างช่วยไม่ได้ว่า "เธอดูเหมือนจะมีเรื่องด่วนน่ะ และเธอก็กลับไปแล้ว"

“จริงเหรอ? เอาล่ะถ้าเป็นอย่างนั้น ก็พอแค่นี้ล่ะ ยังไงซะ ฉันก็กลับมาแล้วและจะอยู่ที่นี่แหละ พวกเรามีเวลาที่จะอยู่ด้วยกันอีกนานมากเลยล่ะ”

"เยี่ยม"

เมื่อ ทัง โรลชูว ถึงบ้านก็เป็นเวลา 23:00 น.

ไฟห้องนั่งเล่นในวิลล่ายังคงเปิดอยู่ เมื่อเข้ามาเธอเห็นด้านหลังที่คุ้นเคยที่ดูเห