บทที่ 741

“ชินจิน” ทัง โรลชูวเดินเข้ามาหาลู ชินจิน และมองไปที่เขา “คุยกันเสร็จแล้วเหรอคะ?”

ลู ชินจินมองไปที่ หยิง เสี่ยวเซียว และ ซอง อันยีก่อนที่เขาพยักหน้า “ใช่ เราคุยกันเสร็จแล้วครับ”

“แล้วโมเฟยล่ะคะ?” เธอมองดูห้องผู้ป่วยด้านหลังเขา และขมวดคิ้วเล็ก ๆ ของตัวเอง

“ปู่ยังคุยกับเขาอยู่” ลู เซียวเหยาตอบกลับ อีกด้านหนึ่ง เขามองไปที่ซอง อันยี และมีร่องรอยของความเห็นใจปรากฎขึ้นในแววตาของเขา “หลาย ๆ อย่างไม่ดีเอามาก เตรียมใจไว้นะ”

“คุณหมายความว่าไงที่ว่าหลาย ๆ อย่างไม่ดีเอามาก?”

หยิง เสี่ยวเซียวหยิกอย่างไม่พอใจไปที่แขนของเขา และความเจ็บปวดทำให้เขาร้องออกมาพร้อมกับรีบอธิบายว่า “หมอบอกว่าอาการของปู่ไม่สู้ดีนัก และเวลาของปู่อาจจะหมดลงเร็ว ๆ นี้”

“พูดจริงเหรอ?” หยิง เสี่ยวเซียวถาม

ไม่มีใครในหมู่พวกเขาคิดเลยว่าหลายสิ่งจะร้ายแรงขนาดนี้

ทัง โรลชูวมองไปที่อันยี ที่เงียบอยู่อย่างกังวลและถามว่า “ปู่พูดอะไรบ้างไหม?”

“เรื่องนั้น…” ลู เซียวเหยาชำเลืองมองไปที่ซอง อันยี ก่อนจะพูดบางอย่างอย่างลังเลว่า “ความปรารถนาของปู่คือ…”

หยิง เสี่ยวเซียวที่เห็นความลังเลของเขา รู้สึกโกรธ “พูดออกมาสิ จะอ้ำอึ้งไปเพื่ออะไร?”