บทที่12. ทางเลือกสุดท้าย กับหัวใจที่เป็นเดิมพัน 2

ในขณะที่ฝั่งอเมริกาหลายคนกำลังกลุ้มใจ ฝั่งเมืองไทยกลับมีแต่งานฉลอง แม้ทิชาจะมีความเศร้าค้างอยู่ในหัวใจนิดๆ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนในครอบครัว หรือญาติสนิทมิตรสหายที่ทยอยมาแสดงความยินดี เธอก็ยิ้มได้เต็มหน้า ทั้งปากและนัยน์ตา

เกือบหนึ่งอาทิตย์กับการกินเลี้ยง มีผู้ใหญ่ใจดีหลายท่าน เปิดบ้านเพื่อเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของเธอ ทิชามัวแต่วุ่นวายกับการเดินสายกิน เธอเกือบลืมผู้ชายคนนั้นเลยด้วยซ้ำ ถ้าประภาไม่โทรศัพท์ทางไกลมาหา

“ถึงบ้านแล้วใช่ไหมทีร่า?” เสียงที่ปนความห่วงใยดังผ่านสายโทรศัพท์มา

“ค่ะพี่แอ้...มีอะไรหรือเปล่าคะ? โทร. ทางไกลมาแบบนี้แพงตายเลย”

หญิงสาวไม่วายบ่น แม้จะรู้สึกดีใจก็ตาม ค่าโทรศัพท์ข้ามประเทศแพงหูฉี่ขนาดไหน ทิชารู้ดี ในบางครั้งที่ความอ้างว้างกัดกินหัวใจ เธอเคยคิดจะกดโทรศัพท์หาบิดา-มารดาขอได้ยินเสียงของท่าน เพื่อเติมเต็มความเหงา แต่เมื่อดูราคาในการสื่อสาร หญิงสาวต้องตัดใจทุกครั้ง เพราะมันเท่ากับค่าข้าวในหนึ่งอาทิตย์ของเธอเลยทีเดียว

“เปล่า! พี่เป็นห่วงทีร่านะ ตอนนี้พี่เปิดร้านเหมือนเดิมแล้วนะ”