ความรู้สึกอ่อนล้าและไร้แรงกำลังอย่างลึกซึ้งก็เกิดขึ้นในใจของเขา เขาไม่ได้โง่ ถึงไม่สามารถดูออกว่า เสิ่นหว่านฉือต้องการหย่ากับเขาจริงๆ หรือแค่เล่นตัวอย่างหนักเพื่อให้ได้กับเขาเสิ่นหว่านฉือยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เขา ป๋อจิงโจวแค่เพียงเหลือบมองแต่ไม่ได้รับมันนั่นไง ตอนนี้เขากลายเป็นคนแก่ที่ไม่สามารถช่วยเหล
ฉินเยว่จือเห็นด้วยกับเฉินหว่านฉือเป็นอย่างมาก และเดิมทีเธอต้องการบ่นต่อสักสองสามคำ แต่เนี่ยอวี้เฉิงยังอยู่ที่นั่น และเธอก็แทบทนไม่ไหวที่จะเยาะเย้ยพี่ชายของเขาต่อหน้าคนอื่น ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่อดทนและยื่นของในมือให้ เสิ่นหว่านฉือ"แม่ของฉันให้เอาของฝากและอาหารมาให้ แม่ซื้อมาตอนไปเที่ยว ฉันกลัวมันจะเส
เนี่ยอวี้เฉิงขมวดคิ้วและส่ายหัว “ขอโทษด้วยนะ ผมไม่รู้จริงๆว่าคืนนั้นหว่านฉือมาหาผม บางทีพนักงานเสิร์ฟก็อาจจะรับเงินไป แต่ไม่ได้ทำอะไรให้เธอเลย”ในที่สุดแล้ว เสิ่นหว่านฉือก็อ่อนแอมากและอาจถูกรังแกได้ในเวลานั้นแต่ไม่ว่าเนี่ยอวี้เฉิงจะพูดอะไร ฉินเยว่จือก็รู้สึกว่าชายคนนั้นกำลังโกหก "ถ้าไม่ใช่เพราะนาฬิ
เนี่ยอวี้เฉิงไม่ใช่คนที่ชอบรับผิดชอบอะไรแบบง่ายๆ เขาดูอ่อนโยน แต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนเย็นชามาก เป็นเรื่องยากที่ใครจะเข้าใจและอยู่ข้างกับเขาได้จริงๆ แต่ตอนนี้นอกจากความโกรธแล้ว ในใจเขายังมีความทุกข์และโศกเศร้าและเสียใจอยู่เต็มไปหมก “คืนนั้นคุณมียังสติดีอยู่ใช่ไหม?”ป๋อจิงโจว"ใช่"เขาตื่นแล้ว และเขารู้ว
คุณสามารถถามสิ่งที่คุณต้องการหลังจากเหตุการณ์เกิดขึ้นเสิ่นหว่านฉือรู้สึกเสมอว่าทั้งสองพบกันโดยบังเอิญ พวกเขาถูกกระตุ้นด้วยแอลกอฮอล์มากจนพวกเขาอยากมีอะไรกันหลังจากดื่มเหล้า เขาจึงไม่จำเป็นต้องอธิบายแต่เสิ่นหว่านฉือส่ายหัว "ไม่"ป๋อจิงโจวเหล่ตา และมีหมอกควันจาง ๆ ใต้คิ้วของเขา"คุณไม่สงสัยเกี่ยวกับเห
พวกเขาชกต่อยกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยไม่คิดถึงผลที่ตามมาใดๆ ล้วนเป็นการโกรธแค้นที่ดุร้ายและโหดร้ายของผู้ชายในการต่อสู้กันนี้น้ำเสียงของเสิ่นหว่านฉือเปลี่ยนไป"ป๋อจิงโจว............ "เสียงนี้ไม่สามารถหยุดชายที่โกรธจัดและสูยเสียการควบคุม กลับทำให้เขาโจมตีแรงขึ้นเนี่ยอวี้เฉิง ไม่ได้ต่อสู้บ่อยนักและเห็นได
“ออกไป” จู่ๆ เขาก็ลืมตาขึ้นและมองดูคนข้างๆ อย่างเย็นชา ดวงตาที่ดุร้ายยังกระทบดวงตาของนางพยาบาล “พาคนอื่นๆ ออกไปซะ”นางพยาบาลตกใจมากจึงรีบพาคนอื่นๆ ออกไปหลังจากพวกเขาออกไปแล้วยังปิดประตูด้วย……แผนกศัลยกรรม ห้องทำแผลเสิ่นหว่านฉือกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งด้านนอก ขณะที่เนี่ยอวี้เฉิงกำลังรักษาบาดแผลข้างใ
เนื่องจากพยาบาลถูกป๋อจิงโจวไล่ออกไปในตอนเช้า จึงไม่มีใครเข้าไปในวอร์ดซึ่งมีเตียงเลขที่ 507นั้นอีกเลย ป๋อจิงโจวยังคงนั่งอยู่ที่ข้างเตียงในชุดเดิม เลือดหยุดไหลแล้วและแผลที่หลังมือของเขาก็เริ่มตกสะเก็ดแล้ว แสงของท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างก็ค่อยๆมืดลง จนกระทั่งทุกอย่างอยู่ในมืดสนิทการเคลื่อนไหวของป๋อจิงโจว