พวกเขาชกต่อยกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยไม่คิดถึงผลที่ตามมาใดๆ ล้วนเป็นการโกรธแค้นที่ดุร้ายและโหดร้ายของผู้ชายในการต่อสู้กันนี้น้ำเสียงของเสิ่นหว่านฉือเปลี่ยนไป"ป๋อจิงโจว............ "เสียงนี้ไม่สามารถหยุดชายที่โกรธจัดและสูยเสียการควบคุม กลับทำให้เขาโจมตีแรงขึ้นเนี่ยอวี้เฉิง ไม่ได้ต่อสู้บ่อยนักและเห็นได
“ออกไป” จู่ๆ เขาก็ลืมตาขึ้นและมองดูคนข้างๆ อย่างเย็นชา ดวงตาที่ดุร้ายยังกระทบดวงตาของนางพยาบาล “พาคนอื่นๆ ออกไปซะ”นางพยาบาลตกใจมากจึงรีบพาคนอื่นๆ ออกไปหลังจากพวกเขาออกไปแล้วยังปิดประตูด้วย……แผนกศัลยกรรม ห้องทำแผลเสิ่นหว่านฉือกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งด้านนอก ขณะที่เนี่ยอวี้เฉิงกำลังรักษาบาดแผลข้างใ
เนื่องจากพยาบาลถูกป๋อจิงโจวไล่ออกไปในตอนเช้า จึงไม่มีใครเข้าไปในวอร์ดซึ่งมีเตียงเลขที่ 507นั้นอีกเลย ป๋อจิงโจวยังคงนั่งอยู่ที่ข้างเตียงในชุดเดิม เลือดหยุดไหลแล้วและแผลที่หลังมือของเขาก็เริ่มตกสะเก็ดแล้ว แสงของท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างก็ค่อยๆมืดลง จนกระทั่งทุกอย่างอยู่ในมืดสนิทการเคลื่อนไหวของป๋อจิงโจว
เจี่ยนเวยหนิงมองไม่เห็นสีหน้าเฉยเมยของเธอมากนัก จึงพูดอย่างเย็นชาทันที"จิงโจวและฉันเป็นแค่เพื่อนกัน อย่าคิดว่าทุกคนจะสกปรกเหมือนคุณกับเนี่ยอวี้เฉิงแล้วคุณคิดว่าที่คุณทำมันดีมากนักเหรอ ตอนนี้คุณดูแลเขาในฐานะอะไรล่ะ?”เมื่อเธอผ่านสถานีพยาบาลเมื่อครู่นี้ เธอก็รู้สาเหตุและผลกระทบของเรื่องนี้แล้วเมื่อมอ
บอดี้การ์ดนึกอะไรขึ้นได้แล้ว จึงรีบหันกลับไปมองดูต้นไม้ในสวนคุณหนูเจี่ยนไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลย!“คุณผู้หญิง นี่คงเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดแน่ๆ ตอนที่ผมจากไปที่นี่ ประธานป๋อเมาหมดสติไปแล้ว”เสิ่นหว่านฉือหรี่ตาลงและก้มศีรษะลงเพื่อหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า มือของเธอสั่นเล็กน้อยและเธอก็ไม่สามารถจับมันได้อยู่หลาย
“อวี้…อวี้เฉิง เอาฉันหน่อย”“เสิ่นหว่านฉือ ดูให้ชัดว่าผมเป็นใคร?”เมื่อเปิดไฟ เฉินหว่านฉือมองใบหน้าของชายหนุ่มที่กำลังทับอยู่ด้านบนร่างกายของเธอ และม่านตาของเธอก็หดตัวลงทันที!“ป๋อจิงโจว? ทำไมถึงเป็นคุณ?!”ชายหนุ่มคนนั้นบีบคางของเธอเอาไว้ พร้อมกับสีหน้าอันเย็นชาอย่างยิ่ง “ในเมื่อขึ้นเตียงของผมแล้ว ค
“เฉินหว่านฉือ ข้อตกลงการหย่า หมายความว่ายังไง?”เฉินหว่านฉือหลังจากได้ยินเสียงทุ้มต่ำปนความเศร้าโศกของป๋อจิงโจว ก็มีสติขึ้นมาทันควัน“ก็ความหมายตามตัวหนังสือนั่นล่ะ”ป๋อจิงโจวยิ้มหยัน ”ก่อนเริ่มงาน มาที่ห้องทำงานของผมแล้วเอาขยะนี่กลับไปซะ สองทุ่ม ผมต้องเจอคุณที่คฤหาสน์หยูถิงและก็……สัมภาระ”เฉินหว่าน
ได้ยินแยกกันอยู่คำนี้ ในใจเฉินหว่านฉือเหมือนถูกคนมาบีบแรงๆ ปวดนิดๆเจ็บหน่อยๆหลังจากแต่งงาน ทุกปีป๋อจิงโจวจะกลับคฤหาสน์หยูถิงแทบนับครั้งได้ ไม่ต่างอะไรกับแยกกันอยู่แล้ว“ยังไงเสียก็เหลือแค่สามเดือน ฉันว่าก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน”ป๋อจิงโจวจ้องเธอไม่กี่วินาที แล้วก็ได้เหน็บแนมยิ้มเยาะ “จำเป็นหรือไม