บทที่ 18 คดีพลิก(1)

“พี่อันอยู่ไหน!”

เสียงของอัยย์ดึงเธอออกจากภวังค์ เบือนใบหน้าไปจากรามิลพร้อมกับลุกขึ้นแล้วขานรับน้องชาย

“อยู่นี่!”

รามิลนั่งมองมือที่ใช้สัมผัสอันดาเมื่อครู่พลางกระตุกยิ้มมุมปาก ยิ่งได้รู้จักผู้หญิงคนนี้ยิ่งทำให้ ‘อยากได้’ เธอมาครอบครองมากเท่านั้น

ปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ

อันดาไม่เคยไล่ตาม ไม่เคยเรียกร้อง ไม่เคยพยายามเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา ไม่ได้ดูเข้าถึงยากแต่ก็ไม่ใช่ว่าเข้าถึงได้เลยทันที นั่นจึงทำให้เธอแตกต่างไปจากผู้หญิงที่เขาเคยเจอ

เขาเดินกลับเข้าไปในบ้านอันดา มองสองพี่น้องซึ่งกำลังเก็บกวาดบ้านที่เละเทะจากฝีมือชายฉกรรจ์สี่คน เขาช่วยเท่าที่สามารถทำได้ ปกติไม่เคยทำอะไรแบบนี้เพราะมีแม่บ้านคอยช่วยตลอด

“คุณทำอะไร”

“ช่วยเก็บบ้าน”

“เดี๋ยวฉันกับอัยย์ทำเอง” วันนี้เขาช่วยเธอเยอะมาก ถ้าให้ช่วยเก็บบ้านอีกคงเกรงใจแย่

“จะได้เสร็จเร็วๆ”

ลืมไปว่าคนอย่างรามิลเคยฟังใครที่ไหน ชอบทำตามใจตัวเองตลอด เธอปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเองโดยไม่ห้ามอีกต่อไป

ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เห็นคุณชายรามิลในมุมนี้ แถมยังทำคล่องอีกต่างหาก ถ้าคาร์เทียร์เห็นภาพรามิลกำลังถูพื้น คงเอาเรื่องนี้ไปเม้าท์กับคิระ คนเป็น