บทที่ 14

"เซี่ยอวี่โหรว!"

เซี่ยไห่เผิงตกตะลึงเล็กน้อย ความรู้สึกตื่นเต้นในตอนแรกดับลงไปในพริบตา และใบหน้าเคร่งขรึมลงทันที

ห้าปีที่ก่อน พวกเขาถูกขับออกจากตระกูลเซี่ยโดยปู่เซี่ย และเซี่ยอวี่โหรวนี่แหละที่เป็นตัวการที่ใหญ่ที่สุด!

หยิ่งผยองลำพองตัว ยุยงปั่นหัว จิตใจชั่วร้าย...

ใช้ทุกวิธีการที่พอจะเป็นไปได้ ในฐานะรองผู้จัดการของสกุลเซี่ยกรุ๊ปในตอนนี้ ทำให้เขาและเฉินซูอิงอับอาย เงินเดือนขั้นพื้นฐานถ้าบอกว่าหักก็คือหัก ค่าคอมมิชชั่นถ้าบอกว่าไม่ให้ก็คือไม่ให้ เงินเดือนและสวัสดิการที่ควรจะมีก็กลับไม่เคยได้รับ!

“รองผู้จัดการเซี่ย” เซี่ยไห่เผิงไม่กล้าที่จะไม่รับโทรศัพท์ และไม่กล้าเรียกชื่อเซี่ยอวี่โหรวไปตรงๆ ฝืนฉีกยิ้มออกมา "คุณ..."

ปึง!

ปลายสายอีกด้านหนึ่ง ภายในห้องทำงานของรองผู้จัดการสกุลเซี่ยกรุ๊ป เซี่ยอวี่โหรวที่กำลัง

กำโทรศัพท์มือถืออยู่ โยนแฟ้มเอกสารบุคลากรสองเล่มลงบนพื้นอย่างแรง ใบหน้าดุดัน "เซี่ยไห่เผิง

แกกับเฉินซูอิงถูกไล่ออกจากบริษัทแล้ว!"

“ตอนนั้นฉันแค่ไล่พวกแกออกจากตระกูลเซี่ยไป อย่างน้อยก็ยังให้งานพวกคุณทำ พวกคุณจะได้ไม่ต้องอดตาย!”

"หวังดีช่วยเหลือแท้ๆ แต่ถูกเข้าใจผิดคิดว่ามาร้าย!"

“รู้หรือเปล่าว่าลูกเขยที่แสนดีของแก เยี่ยจิ่วโจว ทำเรื่องดีๆ อะไรเอาไว้บ้างในงานวันเกิดของคุณปู่”

“มันมอบโลงศพให้กับคุณปู่!”

ตู้ม!

ในห้องรับแขกที่เก่าและไม่เรียบร้อย เซี่ยไห่เผิงราวกับถูกฟ้าผ่า ชั่วพริบตาพลันรู้สึกมึนงงในสมอง

เยี่ย เยี่ยจิ่วโจว...

ส่งโลงศพไปในงานวันเกิดครบรอบเจ็ดสิบปีของคุณพ่อจริงๆ เหรอ!

ไม่ใช่ว่าเตรียมพระพุทธรูปทองคำอายุยืนยาวองค์เล็กให้หรอกเหรอ

แล้วพระพุทธรูปทองคำล่ะ กลายเป็นโลงศพได้ยังไง!!

"พระ พระพุทธรูปทองคำอยู่นี่..."ด้านข้าง เสียงของเฉินซูอิงสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ยื่นมือออกไปและ

ชี้ไปที่มุมอับของห้องรับแขก ร่างกายของเขาเหมือนตกลงไปในอุโมงค์น้ำแข็ง

จบแล้ว!

พวกเขารวบรวมเงินมาอย่างยากลำบาก และยังมีเงินที่ลูกสาวเก็บสะสมจากการทำงานในโรงอาบน้ำ ทั้งหมดถูกเอามาใช้เพื่อซื้อพระพุทธรูปทองคำองค์เล็ก เพียงเพื่อให้คุณพ่อมีความสุขในงานเลี้ยงวันเกิด

แต่ว่า ไม่คิดเลยว่าเยี่ยจิ่วโจวจะสร้างเรื่องวุ่นวายใหญ่โตในงานเลี้ยงวันเกิด และทำเรื่องโง่ๆ เสียสติแบบนี้

คุณพ่อ "... " ต้องโมโหเยี่ยจิ่วโจวมากแน่ๆ!

“รองผู้จัดการเซี่ย เข้าใจผิดแล้วล่ะ ต้องมีการเข้าใจผิดแน่นอน!” ใบหน้าของเซี่ยไห่เผิงซีดเผือด ขณะที่

กำโทรศัพท์มือถืออยู่ก็พลันสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“เยี่ยจิ่วโจวคิดเองเออเอง ผมกับซูอิงไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น!”

"ได้โปรดอย่าไล่พวกเราออกเลยนะ ผม..."

“อ้อๆ เถิงหลงกรุ๊ป! ซูอิงกับผมทำงานหนักมากว่าครึ่งปี ในที่สุดก็คว้าโครงการความร่วมมือของเถิงหลงกรุ๊ปได้แล้ว พวกเรา... "

ปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์ หัวเราะเยาะ!

เซี่ยอวี่โหรวอยู่ในห้องทำงานรองผู้จัดการที่ใหญ่โตหรูหรา ใบหน้าเต็มไปด้วยความกำเริบเสิบสาน

เย่อยิ่งลำพองใจ "ฉันไม่ได้รู้ทุกการเคลื่อนไหวของพวกคุณหรอกนะ"

“ความดีความชอบของเถิงหลงกรุ๊ปเป็นของพวกคุณอย่างนั้นเหรอ นั่นเป็นของฉันต่างหาก!”

“เยี่ยจิ่วโจวส่งโลงศพไปให้คุณปู่ แล้วยังให้ฉันกับพี่เจียหาว ที่ก้มหัวคำนับขอโทษในงานเลี้ยงวันเกิดของ

ยัยเด็กนั่น”

"เฮอๆ!"

"ฉันขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับพวกคุณแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณและเฉินซูอิงไม่ใช่พนักงานสกุลเซี่ยกรุ๊ปอีกต่อไป!"

"ไสหัวไป!"

เสียงตืดดังขึ้น สายก็วางไปแล้ว!

"มันจบแล้ว..." ร่างกายของเซี่ยไห่เผิงสั่นไหว ไม่มีกำลังไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเก้าอี้ บนใบหน้าไม่มีสีเลือดแม้แต่นิดเดียว

น้ำตาขุ่นมัวของผู้มีอายุสองหยด ไหลลงมาตามริ้วรอยบริเวณหัวตาช้าๆ!

มันจบแล้ว

มากกว่าครึ่งปีของการทำงานอย่างหนัก ความหวังที่จะได้กลับไปที่ตระกูลเซี่ย ถูกเยี่ยจิ่วโจวก่อเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ ทุกอย่างมันจบลงแล้ว!

“พี่เผิง ตอนนี้ควรทำยังไงดี เราควรทำยังไงดี...” น้ำตาไหลออกมาราวกับน้ำพุ โอบไหล่ของเซี่ยไห่เผิง

ร้องไห้ปล่อยโฮ!

ก่อนหน้านี้แค่ถูกขับไล่ออกจากตระกูล อย่างน้อยก็ยังมีงานให้ทำ

ตอนนี้แม้แต่งานก็ไม่มีทำ!

ไม่มีงานทำ ก็ไม่มีเงินเอาประกัน ไม่มีเงินเกษียณ ไม่มีประกันบำนาญ...อะไรก็ไม่มี!

ต่อไปจะใช้ชีวิตยังไง!

สองสามีภรรยาโศกเศร้า น้ำตาก็ไหลออกมาเต็มใบหน้า!

ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานแค่ไหน

แกร๊ก!

เสียงสั่นๆ ของผู้หญิงที่คุ้นเคย แต่กลับมีความไม่คุ้นเคยอยู่ เสียงที่ตื่นเต้นปนสะอึกสะอื้นเล็กน้อยดังเข้ามาจากด้านนอกประตู "พ่อคะ แม่คะ..."

เสียงนี้มัน...

“จื่อชิวเหรอ” เซี่ยไห่เผิงและเฉินซูอิงที่กำลังกอดคอกันร้องไห้อย่างขมขื่น เสียงร้องไห้หยุดลงในทันที น้ำตาพลันหยุดนิ่งบนใบหน้า!

ลูกสาวของพวกเขา เซี่ยจื่อชิวที่เป็นใบ้มาห้าปี สามารถพูดได้แล้วอย่างนั้นเหรอ

เธอหายแล้ว!

“พ่อคะ แม่คะ!” เซี่ยจื่อชิวผลักประตูห้องเข้ามา แล้วกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินซูอิงทั้งยิ้มและร้องไห้ ทำยังไงน้ำตาก็ไม่หยุดไหลสักที

“หนูหายแล้วค่ะ คอของหนูหายแล้ว หนูพูดได้แล้วค่ะ!”

"เพราะเยี่ยจิ่วโจวค่ะ!"

“จิ่วโจวเอาดอกไม้มาให้หนู และรักษาคอของหนูให้หายดี!”

“ห้าปีแล้ว ห้าปีเต็มๆ ฮือๆๆ ..."

ด้านหลังเธอเยี่ยจิ่วโจวอุ้มปู้หุ่ยน้อยเดินเข้ามาในห้องรับแขก และเผยยิ้มให้เซี่ยไห่เผิงและเฉินซูอิง "พ่อครับ แม่ครับ ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ผมควรทำ"

เซี่ยไห่เผิงและเฉินซูอิง "..."

ทั้งโกรธ ทั้งยินดี และหมดหนทางอย่างบอกไม่ถูก...

สีหน้าแสนยุ่งเหยิง กำหมัดแน่นและคลายออก ในที่สุดก็หันหน้ากลับไปเสียง "ปัง" จากการทุบหมัดลงไปบนโต๊ะชาอย่างรุนแรงดังขึ้น!

"พ่อคะ"ร่างบอบบางของเซี่ยจื่อชิวสะดุ้งโหยง ผละออกมาจากอ้อนแขนของเฉินซูอิงโดยอัตโนมัติ มองไปที่เซี่ยไห่เผิงด้วยความกลัวจนหัวใจเต้นรัว

ปู้หุ่ยน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยจิ่วโจว ก็พลอยตกใจไปด้วย เสียงร้องไห้ "แง" ดังออกมา "คุณคะ คุณเป็นอะไรไป ฮือๆๆ คุณอย่าทำให้ปู้หุ่ยตกใจ ปู้หุ่ยกลัวค่ะ..."

"พี่เผิง..."เฉินซูอิงปิดปากของเธอแน่น น้ำตาราวกับสายฝนไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้ เธอหันหน้าไปมองเยี่ยจิ่วโจวและเซี่ยจื่อชิว และร้องไห้เงียบๆ

“เยี่ยจิ่วโจว วันนี้แกทำอะไรลงไป!”

“เซี่ยอวี่โหรวเพิ่งโทรศัพท์มาหาฉันเมื่อกี้...”

เขาเล่าเรื่องที่คุยในโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง พูดมาถึงตอนท้าย เขาจึงไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีก ยื่นมือชี้ไปที่เยี่ยจิ่วโจว น้ำตาของคนแก่หลั่งไหลออกมา "เยี่ยจิ่วโจวนะเยี่ยจิ่วโจว แกทำร้ายจื่อชิวยังไม่พอ

แล้วยังทำร้ายพี่เฟิงของฉันด้วย!"

"ทำไมพวกเราถึงต้องยึดมั่นในงานนั้น ยอมทนมองสีหน้าคนพวกนั้นไม่ลาออกสักทีนะเหรอ"

"ทั้งหมดนี้ก็เพื่อชีวิตในวัยเกษียณ เพื่อเงินเกษียณ เพื่อที่จะไม่สร้างปัญหาให้กับจื่อชิว และเพื่อครอบครัวนี้!"

"แล้วตอนนี้ล่ะ"

"โครงการความร่วมมือกับเถิงหลงกรุ๊ปก็ถูกเซี่ยอวี่โหรวชิงเอาไป ความหวังในการกลับไปที่ตระกูลเซี่ยอีกครั้งก็ไม่มี ตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่เหลืออะไรเลย!"

ร่างกายของเซี่ยจื่อชิวแข็งทื่อ ความดีใจบนใบหน้าสวยหายไปหมดสิ้น ค่อยๆ หันหน้าไปมองเยี่ยจิ่วโจว

ริมฝีปากขยับสองสามครั้ง ราวกับว่าต้องการพูดอะไรบางอย่าง

ทว่า สุดท้ายใบหน้างดงามแฝงไปด้วยน้ำตาของเธอก็ค่อยๆก้มหน้าลงไปไม่พูดอะไรเลยสักคำ!

สามีของเธอ คนของเธอ เยี่ยจิ่วโจว!

ก่อความวุ่นวายใหญ่โตในงานวันเกิดคุณปู่ ทำให้พวกเธอสองคนแม่ลูกต้องขุ่นเคือง ยังรักษาคอของเธอจนหายดี!

เขามีความผิดไหม

ถ้าหากมี งั้น เธอก็ยินดีที่จะยอมรับผิดกับเขา!

"ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วที่จะพูดอะไร" เซี่ยไห่เผิงห่อเหี่ยวไร้กำลังนั่งบนเก้าอี้ของโต๊ะกินข้าว เอ่ยขึ้นเสียงต่ำฝืนยิ้มด้วยความปวดร้าว

"ห้าปีมานี้ พ่อ กับแม่ของแกก็ใช่ว่าจะไม่เคยคิดเรื่องลาออก แต่ว่า เซี่ยอวี่โหรวใช้จื่อชิวและปู้หุ่ยมาข่มขู่พวกเรา...พวกเราไม่กล้า!"

"ตอนนี้...เฮอๆ"

"ตราบใดที่ โครงการร่วมมือของเถิงหลงกรุ๊ป...เฮ้อ ไม่พูดแล้ว ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น!"

เขาส่ายหน้าไปมา ชายวัยกลางคนอายุห้าสิบกว่าปีที่ดูเหมือนจะแก่กว่าอายุจริงไปสิบกว่าปี คว้าเข้าที่ราวจับเก้าอี้เพื่อประคองตัวลุกขึ้น หมัดที่เพิ่งทุบลงไปบนโต๊ะกินข้าวแตกเป็นแผล เลือดแดงสดที่กำลังไหล "ติ๋ง ติ๋ง" แต่กลับเหมือนว่าเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอะไร ขาทั้งสองข้างที่เหมือนจะอ่อนแรง เดินช้าๆ กลับไปที่ห้องนอน

"พี่เฟิง..." เฉินซูอิงร้องไห้ และถอนเท้าวิ่งตามเขาไป

สามีภรรยาคิดถึงช่วงเวลาที่อยากจนต่ำต้อยก็อดที่จะเศร้าไม่ได้

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นที่กลั้นเอาไม่อยู่ดังออกมาผ่านประตูห้องนอนที่ทั้งสองคนปิดไว้อย่างแน่นหนา!

“เซี่ยอวี่โหรว เซี่ยอวี่โหรวอีกแล้ว!” เยี่ยจิ่วโจวที่อุ้มปู้หุ่ยน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน มองไปที่เซี่ยจื่อชิวที่เอามือปิดหน้าร้องไห้ แล้วมองไปยังประตูห้องนอนของเซี่ยไห่เผิงและเฉินซูอิง

สายตาราวกับดาบพร้อมจะฆ่าฟัน

สุดก้นบึ้งของหัวใจ เจตนาสังหารอันน่าเกรงขาม!

เซี่ยอวี่โหรวนะเซี่ยอวี่โหรว ฉันให้เวลาเธอเจ็ดวัน ให้โอกาสเธอกลับใจ!

แต่เธอกลับเพิ่มความรุนแรงขึ้นอีก แก้แค้นพ่อตาแม่ยายฉันอย่างนั้นเหรอ

ได้ ดีเลย ดีสุดๆ!

เขาวางปู้หุ่ยน้อยลง เดินออกจากห้องรับแขกไปคนเดียว เดินไปตามทางเดินอาคารออกประตูไป เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแก้ไขข้อความหนึ่งแล้วส่งออกไป