มังกรคลั่งไร้เทียมทาน

เหวินม่านรีบกลับบ้าน เธอพบว่าป้าหรวนนั่งอยู่บนโซฟาด้วยอาการเหม่อลอยดวงตาของป้าแดงก่ำ ราวกับเพิ่งร้องไห้เหวินม่านมองรอบๆ แล้วถามด้วยน้ำเสียงอย่างไม่อยากเชื่อ "ป้าหรวนเกิดอะไรขึ้นคะ พ่ออยู่ไหน?"ป้าหรวนเป็นภรรยาคนที่สองของพ่อเหวินม่านได้ยินเหวินม่านถาม ป้าหรวนก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนด่า "กู้ฉางชิงไอ้คนเนรคุณ เขาโหดร้ายเกินไป!""หลายปีก่อน ธุรกิจของครอบครัวเขาตกต่ำ คุณก็อยู่ข้างเขา ไม่ทอดทิ้งเขา แต่ตอนนี้ธุรกิจของเขาดีขึ้น เขาไม่เพียงแต่เลิกกับคุณ แต่ยังส่งพ่อคุณไปคุกด้วย พ่อคุณตอนนี้อยู่ในเรือนจำ"เหวินม่านตกใจ "ป้าหรวนอย่าเพิ่งตกใจ ฉัน…..จะถามกู้ฉางชิง"เธอคิดว่าแม้จะไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน แต่ก็ยังมีความผูกพันในอดีต กู้ฉางชิงไม่น่าจะโหดร้ายเช่นนั้นเธอโทรหาเขา ฝั่งตรงข้ามรับสายทันทีเหวินม่านพูดด้วยท่าทีอ่อนน้อม "กู้ฉางชิงเราเลิกกันแล้ว ฉันขอร้องอย่าโกรธพ่อฉันเลยนะ"กู้ฉางชิงหัวเราะเยาะ เขาพูดว่า "บริษัทขาดทุนมากขนาดนั้น ต้องมีคนรับผิดชอบ"เหวินม่านยังคงขอร้องกู้ฉางชิงเปลี่ยนวิธีการพูด "มีอีกทางหนึ่ง ขึ้นอยู่กับคุณเหวินม่าน ถ้าคุณยอมคบกับผม 5 ปี ผมจะปล่อยพ่อของคุณไป"เห

“ถ้ากูไม่ติดธุระอะไรกูก็จะเอาอกเอาใจเธออย่างดี แต่เธอสิไม่เคยที่จะชายตามองกูเลย!” พี่หู่ยกมือขึ้นลูบเคราของเขา แวบหนึ่งแววตาปรากฏความภาคภูมิใจออกมา “เมื่อก่อนกูไม่สามารถทำอะไรเธอได้ แต่ว่าวันนี้…”ขณะที่พูด เขาก็กระดิกมือเรียกเซี่ยจื่อชิว พร้อมกระดิกขา ยิ้มกริ่ม “มานี่ นั่งตรงนี้ พี่หู่เอ็นดูเธอ!”ติ๊ง ติ๊ง ติ๊งต่องต่อง!จังหวะเปียโนพลันผิดเพี้ยนไป เซี่ยจื่อชิวละมือทั้งสองข้างออกจากเปียโน ลุกขึ้นโค้งเพื่อแสดงความขอโทษต่อแขกที่อยู่ในห้องพักรับรอง และฝืนยิ้มให้กับพี่หู่นิ้วเรียวบางอ่อนนุ่มทำท่าทางสัญลักษณ์มือแทนการพูดสองสามท่าบริเวณหน้าอกอุบัติเหตุทางรถยนต์ในตอนนั้น เธอพยายามสุดกำลังที่จะช่วยชีวิตคนอื่น จึงถูกเปลวเพลิงที่มีความร้อนสูงจากการระเบิดลวกเข้าที่คอของเธอ เส้นเสียงได้รับความเสียหายและทำให้ไม่สามารถใช้เสียงได้อีก!ท่าทางที่ทำอยู่ตอนนี้ เป็นภาษามือที่เธอได้เรียนรู้มาตลอดหลายปีมานี้ เป็นการภาวนาขอร้องที่ดูไร้ค่าที่สุด “พี่หู่ ขอโทษด้วยนะคะ ขอให้คุณเที่ยวให้สนุกนะคะ ฉันเลิกงานแล้วต้องกลับไปดูแลลูกค่ะ” เซี่ยจื่อชิวก้มหน้า เตรียมพร้อมที่จะออกไปอย่างรวดเร็วในตอนที่กำลังเดินผ่

“จื่อชิว” เยี่ยจิ่วโจวไม่ได้สนใจคนอื่นเลยสักนิด จ้องมองไปที่ดวงตาทั้งคู่ของเซี่ยจื่อชิวอย่างเงียบๆ จากนั้นก็พูดเอ่ยขึ้นเบาๆ "ไม่ต้องกลัว ยังมีผมอยู่"เซี่ยอวี่โหรวพูดจบ เขาก็หันไปมองเซี่ยอวี่โหรวด้วยใบหน้าเฉยชา “เซี่ยอวี่โหรวเธอพาพวกบุกมาหาฉัน เพียงแค่พูดเรื่องไร้สาระพวกนี้เองเหรอ”“สวีเจียหาวสั่งให้บอดี้การ์ดลงมือ แต่เธอออกปากห้ามคงไม่ใช่เพราะความปรารถนาดีแน่ๆ ”“พูดมาเถอะน่า ว่าที่จริงแล้วเธอต้องการทำอะไรกันแน่!”สวีเจียหาวกำหมัดแน่น กำลังระงับความโกรธเอาไว้เช่นเดียวกัน “ใช่! อวี่โหรว พี่ก็อยากจะถามเธอเหมือนกัน ว่าทำไมถึงสั่งบอดี้การ์ดให้หยุด!"“พี่เจียหาว พี่อย่าเพิ่งโกรธนะคะ เพราะว่าฉันต้องการที่จะหย่ากับไอ้สวะนี่!” เซี่ยอวี่โหรวขยับเข้าไปในอ้อมกอดของสวีเจียหาว จากนั้นก็จ้องไปที่เยี่ยจิ่วโจวอย่างดุดัน "ฉันไปที่สำนักเขตมาหลายครั้งแล้ว ก็ตรวจสอบไม่พบข้อมูลของไอ้สวะนี่เลย ฉันคิดว่ามันตายไปตั้งนานแล้ว! "“ตอนนี้เลยเพิ่งอยากจะเข้าใจ เพราะว่ามันไปรบแล้ว ข้อมูลการแต่งงานก็ต้องเข้าสู่ระบบกองทัพอยู่แน่นอน ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถทำการหย่าเพียงฝ่ายเดียวได้”“มันเองก็ต้องยินยอมด้วย!”สว

“…” สีหน้าของเซี่ยจื่อชิวพลันมืดมนลงทางที่แสดงออกมามันก็ชัดเจนแล้ว สุดท้ายแล้วเขาก็เป็นเพียงลูกเขยที่แต่งงานเข้ามา ถึงปลดประจำการกลับมา ก็จะได้เงินอุดหนุนสักเท่าไรกัน ไม่มีเงิน ก็ไม่มีทางที่ชีวิตจะดีขึ้นได้ อย่างมากก็แค่มีแรงงานเพิ่มมาอีกหนึ่งคน แต่ก็มีปากมากินข้าวเพิ่มอีกหนึ่งคนเหมือนกันพวกเขาไม่ชอบลูกเขยคนนี้เลยสักนิด!“จื่อชิว” เซี่ยไห่เผิงที่เงียบอยู่นาน จนกระทั่งทานข้าวในชามจนหมด ถึงได้เงยหน้าขึ้นมา และเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเข้ม "ไม่กี่ปีมานี้เงินเก็บที่ได้จากการทำงานของแก มีอยู่เท่าไร นอกเหนือจากค่าใช้จ่ายจำเป็นของปู้หุ่ยในการเข้าโรงเรียนอนุบาล คิดรวมทุกอย่างแล้ว แสนห้าพอไหม"ใบหน้าสวยของเซี่ยจื่อชิวซีดลงเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากแล้วพยักหน้าขึ้นลง“เอามาให้ฉันมา” เซี่ยไห่เผิงวางตะเกียบลง สีหน้าเศร้าสร้อย "แกก็รู้ ตั้งแต่ที่พวกเราถูกคุณปู่ไล่ออกมา ฉันก็หาหนทางที่จะกลับไปยังตระกูลอยู่ตลอด พรุ่งนี้ก็เป็นวันครบรอบเจ็ดสิบปีของคุณปู่ ฉันคิดว่าจะใช้เงินพวกนี้ซื้อของขวัญสักชิ้นที่พอไปวัดไปวาให้คุณปู่ และหวังว่าเขาจะชอบ..."ดวงตาของเซี่ยจื่อชิวแดงก่ำ ไม่สามารถอธิบายความเสียใจที่อยู่ภายใน

เช้าวันถัดมา โรงแรมริมทะเลปินไห่ห้องโถงจัดเลี้ยงสุดหรูหราของชั้นบนสุด เต็มไปด้วยผู้คน เสียงอวยพรวันเกิดดังขึ้นเป็นระลอกทางนั้นที ทางโน้นที ทำให้บรรยากาศในตอนนี้ลุกโชนสุดๆ !"ตระกูลซ่งแห่งเมืองปินไห่ มอบพระพุทธรูปหยกขาวให้หนึ่งองค์! " ประตูหน้าห้องจัดงานเลี้ยง หัวหน้าพ่อบ้านตระกูลเซี่ยต้อนรับแขกด้วยรอยยิ้มดีอกดีใจ "ขอให้ท่านมีโชคลาภดุจทะเลบูรพา อายุยืนยาวเหมือนเขาทักษิณ!”"คุณหญิงตระกูลเฉิ่น ขอให้ปู่เซี่ยอายุยืนยาวดั่งนกกระเรียน มอบผลงานจิตรกรรมของปรมาจารย์ร่วมสมัย (ภาพต้นสนนกกระเรียน) ให้หนึ่งรูป!”"ผู้นำตระกูลจาง มอบคทาหรูอี้ทองคำหยกหนึ่งอัน ขอให้ปู่เซี่ยสมปรารถนาในทุกๆ เรื่อง..."ปู่เซี่ย “เซี่ยจงเทียน” ใบหน้าเต็มด้วยรอยยิ้มนั่งอยู่ในตำแหน่งหัวโต๊ะของงานเลี้ยง รอยเหี่ยวย่นกระจายเต็มใบหน้าแก่ที่บานสะพรั่งเป็นดอกผักบุ้ง“อะแฮ่ม อะแฮ่ม!”จนกระทั่งแขกทุกคนมากันครบ เซี่ยจงเทียนกระแอมกระไอเล็กน้อยเพื่อปรับเสียง จากนั้นกดมือทั้งสองข้างลง เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม "ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคน ที่สละเวลามาร่วมงานวันเกิดครบรอบเจ็ดสิบปีของผม!"“ตระกูลเซี่ย ของพวกเราเป็นเพียงตระกูลร่ำรวยอันดับสองของป