로그인공유
บทที่ 1881
관련 챕터
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1882
ในขณะที่หลิงอวี๋กำลังคิดเช่นนี้ ในหัวก็ปรากฏวิธีการรักษาเกี่ยวกับโรคตาหลากหลายวิธีขึ้นมานางมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นทันที จึงก้าวไปเรียกเขา “พี่ชาย ข้ามีทักษะการแพทย์อยู่บ้าง มิทราบว่าโรคตาของฮูหยินเว่ยที่เจ้าพูดถึงมีอาการอย่างไรหรือ บางทีข้าอาจจะช่วยรักษาโรคนี้ให้นางได้!”ลูกหาบผู้นั้นมองหลิงอวี๋ และเห็นว่านางสวมอาภรณ์ธรรมดา ๆ เขาจึงส่ายหัวแล้วเอ่ยออกมา “หากเจ้ามีทักษะการแพทย์เพียงเล็กน้อยก็ช่างเถิด โรคตาของฮูหยินเว่ยนั้นมิได้รักษาง่ายถึงเพียงนั้น นางหาหมอมาหลายคนแต่ก็ล้วนจนปัญญาที่จะรักษาทั้งสิ้น เจ้าอย่าไปให้เสียเวลาเลย!”หลิงอวี๋จึงเอ่ยขึ้นมาอย่างดื้อรั้น “หากมิลองแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าข้าทำมิได้! พี่ชาย เจ้าพาข้าไปเถิด หากข้ารักษาฮูหยินเว่ยได้ เจ้าเองก็จะได้รางวัลเช่นกัน!”ลูกหาบนึกถึงเงินสิบตำลึงที่ฮูหยินเว่ยมอบให้ตน แล้วก็คิดว่าคนจิตใจดีถึงเพียงนั้นมิควรตาบอดไปเช่นนี้เขาจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วเอ่ยออกไป “ได้ ข้าจะพาเจ้าไป!”ผู้รอบรู้รีบตามไปอย่างรวดเร็ว เขาเองก็ได้ยินบทสนทนาของพวกลูกหาบเช่นกันหากน้องชายที่เพิ่งรู้จักกันใหม่ผู้นี้สามารถรักษาโรคตาของฮูหยินเว่ยได้จริง ๆ เช
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1883
ทันทีที่หลิงอวี๋เห็นก็เกิดความเห็นอกเห็นใจฮูหยินเว่ยขึ้นมา มีลูกที่โตถึงเพียงนี้ หากมิใช่เพราะสถานการณ์บีบบังคับ เหตุใดนางต้องยอมส่งลูกชายไปเล่า!“หมออวี๋ ข้ารู้สึกเป็นเกียรตินัก!”ฮูหยินเว่ยยังมองเห็นอยู่ เพียงแต่ภาพตรงหน้าพร่ามัวมาก นางจะเห็นเป็นร่างคนเพียงราง ๆ เท่านั้นเว่ยเผิงลูกชายของนางประคองนางให้หยุด นางก็รู้ทันทีว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือหมอที่มารักษาโรคตาให้ตน นางจึงทักทายออกไปอย่างสุภาพเมื่อหลิงอวี๋เห็นว่าเฉี่ยวอวี้เดินตามมาเช่นกัน จึงเอ่ยออกไป “นำอ่างน้ำมาให้ข้าล้างมือก่อน!”แม้ว่าฮูหยินเว่ยจะมองเห็นใบหน้าของหลิงอวี๋มิชัดเจน แต่เมื่อได้ยินเสียงอ่อนเยาว์ สดใสและไพเราะเช่นนั้น นางก็รู้สึกมีความหวังเล็กน้อยกับหมอที่อ่อนเยาว์ผู้นี้เฉี่ยวอวี้รีบให้นางรับใช้ไปนำอ่างน้ำมาอย่างรวดเร็ว แล้วหลิงอวี๋ก็ให้นางรับใช้ย้ายเก้าอี้หนึ่งตัวมาให้ฮูหยินเว่ยนั่งลงหลิงอวี๋ทำการตรวจดวงตาให้ฮูหยินเว่ยก่อน และพบว่าแก้วตาของฮูหยินเว่ยบวมเล็กน้อย บางส่วนมีความขุ่น บางส่วนมีความใส ซึ่งเป็นอาการระยะแรกของต้อกระจกหลิงอวี๋จึงจับชีพจรของฮูหยินเว่ยอีกครั้ง แล้วสุดท้ายก็เข้าใจ“ฮูหยินเว่ย โรคตาของท
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1884
หลิงอวี๋ชื่นชมในความเด็ดขาดของฮูหยินเว่ยมาก คนที่มีความเด็ดขาดเช่นนี้ จะคิดสั้นปลิดชีพตนเพียงเพราะตาบอดได้อย่างไร หรือว่าลูกหาบผู้นั้นตีความหมายผิด แล้วจึงเข้าใจฮูหยินเว่ยผิดไป?เรือเทียบท่าได้ครึ่งวันก็ต้องออกเดินทาง หลิงอวี๋จึงรีบเขียนเครื่องยาสมุนไพรที่จำเป็นแล้วให้เฉี่ยวอวี้ส่งคนไปซื้อมาเฉี่ยวอวี้จัดให้หลิงอวี๋และผู้รอบรู้อยู่ที่ท้ายเรือตามคำสั่งของฮูหยินเว่ย เมื่อหลิงอวี๋เห็นว่ามีห้องเหลืออยู่สองห้อง นางจึงรีบบอกว่าตนกลัวว่าเวลานอนแล้วจะเสียงดัง จึงขอแยกห้องนอนกันเฉี่ยวอวี้คิดว่าห้องนั้นว่างอยู่แล้ว นางจึงยอมกระทั่งเฉี่ยวอวี้ออกไป ผู้รอบรู้ก็ขยับไปตรงหน้าหลิงอวี๋แล้วเอ่ยถามออกไป “น้องอวี๋ เจ้าแน่ใจจริง ๆ หรือว่าสามารถรักษาโรคตาของฮูหยินเว่ยได้ เจ้าอย่าได้โกหกเชียว มิเช่นนั้นพวกเราได้ถูกโยนลงแม่น้ำไปเป็นอาหารปลากลางทางแน่!”“จริงสิ!”หลิงอวี๋เอ่ยปลอบใจเขา “ท่านวางใจเถิด ข้าไม่มีวรยุทธ์ แต่ข้ามีทักษะการแพทย์!”“อ้าว เหตุใดเจ้ามิรีบบอกเล่า หากเจ้าบอกข้าเร็วกว่านี้ ข้าคงพาเจ้าไปรักษาดวงตาของผู้ดูแลหลัวแล้ว หากเจ้ารักษาเขาได้ พวกเราต้องได้รับรางวัลก้อนใหญ่เป็นแน่!”ผู้ดูแลหล
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1885
เว่ยเผิงเป็นคนฉลาดมาก เขาวางหมากไปพลางคุยกับหลิงอวี๋ไปด้วยคงจะไม่มีใครคุยเป็นเพื่อนเขาจริง ๆ จัง ๆ มานานแล้ว ภายใต้ท่าทางที่ดูเป็นผู้ใหญ่นั้น เว่ยเผิงเผยให้เห็นความไร้เดียงสาของเด็กออกมาด้วย แล้วเขาก็เผลอเล่าเรื่องครอบครัวของตนให้หลิงอวี๋ฟังโดยมิตั้งใจหลิงอวี๋จึงได้รู้ว่า เมื่อตอนที่เว่ยเผิงอายุเพียงสองขวบ แม่ทัพเว่ยก็ทิ้งพวกเขาแม่ลูกไปรับการเลื่อนตำแหน่งที่เมืองหลวงแดนเทพแล้วหลังจากที่แม่ทัพเว่ยไปแล้ว ก็มิรู้ว่าเป็นความตั้งใจหรือไม่ แต่ข้าหลวงในท้องถิ่นได้ขับไล่ฮูหยินเว่ยและลูกชายของนางออกจากจวนแม่ทัพ โดยที่อ้างว่าจะย้ายเข้ามาอยู่ฮูหยินเว่ยจึงใช้สินสอดซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ และหาเงินเลี้ยงดูเว่ยเผิงมาด้วยตนเองหลายปีมานี้ แม่ทัพเว่ยทำราวกับว่าฮูหยินเว่ยตายไปแล้ว เขามิเคยส่งจดหมายกลับมา และมิได้ให้ค่าสนับสนุนเลี้ยงดูด้วยบิดาของฮูหยินเว่ยตายไปนานแล้ว มารดาของนางก็ตายไปเมื่อสองปีก่อน และพวกเขาก็ทิ้งเสิ่นผิงผิงน้องสาวที่อายุน้อยกว่านางมิกี่ปีไว้ให้ฮูหยินเว่ยดูแลหลายปีมานี้เสิ่นผิงผิงอาศัยอยู่กับฮูหยินเว่ยและลูกชาย แม้ว่านางจะเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะต่ำต้อย แต่เด็กสาวผู้นี้ก็อาศั
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1886
“ฮูหยินเว่ย ข้าเป็นหมอ ข้ารู้ว่าการตั้งใจทำร้ายผู้อื่นนั้นเป็นสิ่งที่มิควรมี แต่ข้าก็ยิ่งรู้เช่นกันว่าการระวังผู้อื่นนั้นเป็นสิ่งที่มิควรขาด!”หลิงอวี๋เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “ข้าเองก็ได้ยินเรื่องของฮูหยินเว่ยกับแม่ทัพเว่ยมาบ้าง ข้ากังวลว่าเว่ยเผิงและท่านจะใจดีมากเกินไป จนมิรู้ว่าจิตใจคนนั้นอันตราย หากไปที่จวนแม่ทัพแล้วพวกท่านอาจจะถูกวางแผนทำร้าย ข้าจึงสอนให้เว่ยเผิงรู้เรื่องยาพิษไว้ล่วงหน้า เป็นการป้องกันไว้!”ฮูหยินเว่ยหน้าซีดเผือด นางมองหลิงอวี๋แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “คนภายนอกเอ่ยถึงพวกเราว่าอย่างไรบ้าง?”หลิงอวี๋มิรู้ว่าฮูหยินเว่ยมิรู้จริง ๆ ว่าแม่ทัพเว่ยแต่งงานใหม่แล้ว หรือว่านางแกล้งทำเป็นมิรู้แต่สิ่งนี้คือเนื้อร้าย หากมิตัดเรื่องการหลอกตัวเองและผู้อื่นออกไป ก็รังแต่จะทำให้เรื่องราวยิ่งแย่หลิงอวี๋จึงบอกทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้รอบรู้เล่าให้ตนฟังออกไปอย่างมิลังเลฮูหยินเว่ยตัวสั่นไปหมด สีหน้าของนางดูแย่ยิ่ง นางก็กลั้นน้ำตาไว้มิอยู่แล้ว จึงปล่อยให้ไหลลงมาบนใบหน้าอย่างเงียบ ๆ“ข้าคาดเดาไว้แล้ว… ข้าเดาไว้แล้วว่าเขาคงแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว!”“แต่ข้า… ข้าคิดว่าถึงเขาจะไร้คว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1887
“หมออวี๋ ดวงตาของข้ามิเป็นอะไรมากแล้ว ทักษะการแพทย์ของเจ้ายอดเยี่ยมจริง ๆ! แต่เจ้ารับปากกับข้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่?”ฮูหยินเว่ยเอ่ยเรื่องนี้กับหลิงอวี๋ตามลำพัง“เรื่องอันใดหรือ?”เมื่อหลิงอวี๋เห็นฮูหยินเว่ยมีท่าทางจริงจัง จึงเอ่ยถามออกมา“เรื่องนี้อาจจะทำลายชื่อเสียงของเจ้า!”ฮูหยินเว่ยเอ่ยด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ข้าคิดว่าเมื่อไปถึงที่เมืองหลวงแดนเทพแล้ว ก่อนที่เจ้าจะลงจากเรือ ให้เจ้าประกาศออกมาว่าเจ้าจนปัญญากับโรคตาของข้า และมิอาจรักษาตาของข้าให้หายดีได้!”“หมออวี๋ มิใช่ว่าข้ามิรู้จักบุญคุณแล้วมิอยากยอมรับเรื่องที่เจ้ารักษาตาของข้าจนหายได้!”“ทว่า ข้ามิอยากให้คนสารเลวผู้นั้นระมัดระวังต่อข้า คนตาบอดคนหนึ่งมิเป็นภัยคุกคามกับเขา บางทีเขาอาจจะลดความระมัดระวังที่มีต่อข้าลงก็ได้!”หลิงอวี๋เข้าใจแล้ว ฮูหยินเว่ยวางแผนที่จะใช่ตัวตนที่อ่อนแอเข้าหาแม่ทัพเว่ยตัวตนเช่นนี้ยังช่วยให้ฮูหยินเว่ยได้รับความเห็นอกเห็นใจจากคนทั่วไปอีกด้วย แล้วฮูหยินเว่ยก็ดำเนินการแก้แค้นแม่ทัพเว่ยไปทีละขั้นหลิงอวี๋มิใช่คนที่แสวงหาชื่อเสียงและเกียรติยศอยู่แล้ว หากความเงียบสามารถช่วยฮูหยินเว่ยได้ ก็ถือเสียว่าเป็นข
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1888
หลิงอวี๋เห็นรอยยิ้มมั่นใจบนใบหน้าของฮูหยินเว่ยเช่นนั้น สุดท้ายนางจึงรับมาฮูหยินเว่ยสามารถดูแลลูกด้วยตัวคนเดียวมาหลายปีเช่นนี้ นางคงจะมีความสามารถพอสมควร หลิงอวี๋จะไปเมืองหลวงแดนเทพก็ต้องใช้เงิน ดังนั้นนางจึงรับมาใช้กรณีฉุกเฉินก่อน หากในภายหน้าฮูหยินเว่ยต้องการความช่วยเหลือ นางค่อยมอบให้เป็นการตอบแทนบุญคุณของฮูหยินเว่ย!หลิงอวี๋และผู้รอบรู้ขึ้นฝั่งไป แล้วแทรกตัวผ่านฝูงชนที่เบียดเข้ามาเพื่อมารับญาติและสหายของพวกเขาหลังจากที่เบียดเสียดกันออกมาอย่างยากลำบาก ก็มิสามารถเช่ารถม้าได้ เนื่องจากรถม้าเหล่านี้ถูกจองไปหมดแล้ว“น้องอวี๋ เราไปพักที่โรงเตี๊ยมชั่วคราวสักคืนเถิด แล้ววันพรุ่งค่อยเข้าไปที่เมืองหลวงแดนเทพกัน!”ตรงข้ามท่าเรือมีหมู่บ้านขนาดใหญ่มากอยู่ ซึ่งล้วนสร้างเป็นโรงเตี๊ยมไปแล้ว เพื่อตอบสนองความต้องการเข้าพักของเหล่าพ่อค้าที่เดินทางกันทั่วทุกสารทิศหลิงอวี๋เห็นว่าอีกประเดี๋ยวฟ้าก็จะมืดแล้ว อีกทั้งเช่ารถม้ามิได้ด้วย ดังนั้นจึงทำได้เพียงทำตามที่ผู้รอบรู้บอกเท่านั้นกระทั่งเดินมาถึงหมู่บ้าน หลิงอวี๋ก็เห็นว่ากำแพงด้านนอกนั้นติดประกาศไว้เต็มไปหมด มีทั้งประกาศเสนอรางวัล ประกาศคนร้ายแ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1889
ทุกคนต่างก็พูดคุยกันไป มีทุกเรื่องที่พูดคุยกัน หลิงอวี๋ฟังอยู่สักพักหนึ่งก็เห็นว่าไม่มีข้อมูลที่เป็นประโยชน์ นางจึงออกไปพร้อมกับผู้รอบรู้ทั้งสองหาอยู่เป็นเวลานาน ก่อนจะพบโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งที่ยังมีผู้เข้าพักมิเต็ม แล้วหลิงอวี๋ก็เปิดห้องพักสองห้องผู้รอบรู้เข้าใจนิสัยของหลิงอวี๋ที่มิชอบความวุ่นวายดีอยู่แล้ว จึงมิได้ใส่ใจอะไรในช่วงนี้ผู้รอบรู้ได้ประโยชน์จากหลิงอวี๋ จึงสามารถมาเมืองหลวงแดนเทพได้โดยมิต้องกังวลเรื่องอาหารและอาภรณ์เขาจึงจะตอบแทนโดยการเชิญหลิงอวี๋ออกไปกินข้าวหลิงอวี๋รู้สึกกังวลใจ ทางหนึ่งคิดว่าการแก้แค้นนั้นหมดหวัง และอีกทางหนึ่งคือมิรู้ว่าเมืองหลวงแดนเทพใหญ่ถึงเพียงนี้ควรจะตามหาน้องสาวอย่างไรสำหรับผนึกบนร่างกายของตน หลิงอวี๋เองก็เคยพยายามที่จะเอาเข็มเงินที่ผนึกอยู่ใกล้กับตันเถียนของตนออกแต่ขณะที่นางใช้กริชผ่าบริเวณที่เข็มเงินและพยายามดึงมันออก มันกลับเจ็บปวดจนรู้สึกว่าเลือดในร่างกายพลุ่งพล่านอย่างรุนแรง แล้วตอนนั้นก็สลบไปนำเข็มเงินออกมามิได้อีกทั้งยังต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้!สิ่งนี้ทำให้หลิงอวี๋เชื่อในเรื่องที่หวงฝู่หลินเคยบอก หากมิเข้าใจว่าจะดึงออกได้อย่างไร อาจจ
최신 챕터
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2218
“หึหึ!”ชายาเจ้าแห่งทะเลหัวเราะออกมา “หลิงอวี๋ เจ้าคิดว่าข้าโง่รึ? หยกหล้าสุขาวดีหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้าแล้ว ค้นตัวเจ้าจะหาเจอได้อย่างไร?”“หลิงอวี๋ หยกหล้าสุขาวดีมิใช่ของของเจ้าตั้งแต่แรก มารดาเจ้าเป็นนางโจร ขโมยมหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของจวนเจ้าแห่งทะเลไป การให้เจ้าคืนมาก็แค่เป็นการคืนของสู่เจ้าของเดิม!”“ข้าสืบรู้มาหมดแล้ว เจ้าและเซียวหลินเทียนสามีของเจ้าต่างก็อยู่ในเมืองหลวงแดนเทพ เจ้ายังมีบุตรชายอีกคนที่ฉินตะวันตก!”“หลิงอวี๋ ที่เจ้าปฏิเสธมิยอมรับฐานะของตนเองมาตลอด คงเป็นเพราะล่วงรู้ถึงวิธีที่จะนำหยกหล้าสุขาวดีออกมาแล้วสินะ”“เจ้าคิดว่าอย่างไรก็ต้องตายอยู่ดี ดังนั้นเจ้าจึงคิดว่า ขอเพียงมิยอมรับก็เป็นไปมิได้ที่พวกเราจะมัดตัวเจ้าไปสลายเลือดละลายกระดูกที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์เพื่อนำหยกหล้าสุขาวดีออกมา!”ชายาเจ้าแห่งทะเลพูดถึงตรงนี้ก็แค่นเสียงหัวเราะ “เจ้าเชื่อหรือไม่ ข้ามิจำเป็นต้องพิสูจน์ยืนยัน ก็สามารถมัดตัวเจ้าไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้แล้ว!”“ที่ข้าให้คนนำตัวเจ้ามาที่จวนเจ้าแห่งทะเล ก็เพื่อจะให้โอกาสเจ้า!”หลิงอวี๋หรือจะยอมรับฐานะของตนเพียงเพราะชายาเจ้าแห่งทะเลพูดเช่นนี้ได้อย่าง
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2217
“เข้าไป อย่าให้พ่อบ้านผู้นี้ต้องพูดเป็นครั้งที่สอง!”รอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อบ้านเว่ยหายไปสิ้น กล่าวอย่างมิอดทน “เมื่อให้โอกาสดี ๆ มิชอบ ก็ต้องเจอดีเสียบ้าง!”เถาจื่อกำแขนหลิงอวี๋ไว้แน่น และถามผ่านสายตา“ตอนนี้ควรทำอย่างไรดีเจ้าคะ?”หลิงอวี๋ก็คาดมิถึงว่าจวนเจ้าแห่งทะเลจะเปลี่ยนท่าทีเร็วถึงเพียงนี้ ก่อนหน้านี้นางยังคิดว่า เมื่อเข้ามาในจวนเจ้าแห่งทะเลแล้วจะสามารถยื้อเวลาสักพักได้ชายาเจ้าแห่งทะเลมิปรากฏตัว แต่กลับให้พ่อบ้านเว่ยพาตนมาที่นี่เช่นนี้เลย?นี่หมายความว่าอย่างไรกัน?คิดจะขังนางไว้ หรือว่ามีแผนอื่นกระไร?หลิงอวี๋มองไปยังท่าทีมีเจตนาร้ายของพวกพลธนูและชายร่างใหญ่หลายคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เหล่านั้น นางและเถาจื่อไม่มีทางหนีรอดจากเงื้อมมือของพวกเขาไปได้เลย“เข้าไปก่อนเถอะ!”หลิงอวี๋นำหน้าเดินเข้าไป เถาจื่อตามติดอยู่ข้างหลังหลิงอวี๋เพิ่งจะก้าวเท้าเข้าประตูเรือน เมื่อเห็นสภาพข้างในก็รู้สึกว่ามิดีแน่ เพิ่งจะคิดถอยหลังเถาจื่อกลับถูกคนผลักจากด้านหลังอย่างแรง ชนเข้ากับร่างหลิงอวี๋จนดันหลิงอวี๋เข้าไปข้างในทั้งสองคนล้มลงไปกองรวมกัน ยังมิทันได้ลุกขึ้นยืนก็ได้ยินเสียงดังโครมสนั่นกล
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2216
หลงเพ่ยเพ่ยห้อยอยู่บนชะง่อนผานั้น นางเองก็ทนต่อไปมิไหวแล้ว ภายใต้การเกลี้ยกล่อมของทุกคน นางจึงปีนป่ายเชือกขึ้นไปนางนึกถึงจุดประสงค์ที่ตนมาที่นี่ หากเย่หรงตายไปแล้วจริง ๆ เขาย่อมหวังให้นางช่วยหลิงอวี๋ออกมาได้อย่างแน่นอนนางมิอาจทำให้เย่หรงตายตามิหลับได้!เมื่อหลงเพ่ยเพ่ยปีนขึ้นมาได้ก็มิสนใจตรวจสอบบาดแผลของตน นางคุกเข่าลงต่อหน้าฮองเฮาทันทีนางกล่าวเสียงเครือ “เสด็จย่า เรื่องที่ทรงรับปากหม่อมฉันเมื่อครู่ สามารถประทานพระราชโองการให้หม่อมฉันตอนนี้ได้หรือไม่เพคะ?”“เมื่อครู่เย่หรงช่วยชีวิตหม่อมฉันและหยวนซานไว้ เพียงเห็นแก่บุญคุณทั้งสองครั้งนี้ เสด็จย่าทรงควรจะช่วยให้เขาสมหวังนะเพคะ!”ฮองเฮานึกถึงเรื่องที่เย่หรงและหลงเพ่ยเพ่ยอ้อนวอนตนเมื่อครู่ เย่หรงเป็นถึงเพียงนี้แล้ว นางจะยังทำให้คนที่เขาชอบพอลำบากใจได้อีกหรือ?ฮองเฮาถอดปิ่นปักผมอันหนึ่งของตนออกมาโดยมิทันคิด แล้วยื่นให้กับหลงเพ่ยเพ่ย“ถือปิ่นปักผมนี้ไปพาตัวสิงอวี๋ออกมาเถอะ!”หลงเพ่ยเพ่ยรับปิ่นปักผมหงส์คู่ปักทองคำของฮองเฮามาทั้งน้ำตา นี่คือปิ่นปักผมที่ฮองเฮาเท่านั้นจึงจะสวมใส่ได้ เห็นปิ่นดังเห็นองค์ เทียบเท่ากับพระราชโองการของฮองเฮ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2215
“ท่านหญิง...”“เพ่ยเพ่ย...”ฮองเฮาเห็นหลงเพ่ยเพ่ยตกลงไปก็ตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ ผานกกระเรียนแห่งนี้เป็นปรปักษ์กับราชวงศ์หรืออย่างไร?เหตุใดถึงได้ตกลงไปทีละคนเช่นนี้?“เร็วเข้า ช่วยคน!”ฮองเฮาตะโกนลั่น นางกำนัลที่มีไหวพริบรีบไปตามองครักษ์มาช่วยทางด้านเย่หรงทรงตัวได้มั่นคงบนชะง่อนผาแล้ว เขาเพิ่งจะถอนหายใจโล่งอกก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากด้านบนเมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นหลงเพ่ยเพ่ยกำลังร่วงหล่นลงมาหัวใจของเย่หรงหดเกร็งวูบ มิทันได้คิด คว้าเถาวัลย์ข้าง ๆ แล้วโหนตัวไปหาหลงเพ่ยเพ่ยหลงเพ่ยเพ่ยตกใจจนหลับตาลงแล้ว เตรียมพร้อมยอมรับความตายแต่ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนตนชนเข้ากับคนผู้หนึ่ง จากนั้นร่างก็ถูกกอดไว้“ไปทางนั้น เร็วเข้า คว้าชะง่อนผานั่นไว้!”เย่หรงพลิกตัวกลางอากาศ เหวี่ยงหลงเพ่ยเพ่ยไปทางนั้น หลงเพ่ยเพ่ยพุ่งเข้าใส่ผนังผา แต่ใช้แรงมากเกินไปจนใบหน้าชนกับผนังผาจนถลอก นางเจ็บเสียจนหน้ามืดตาลายแต่นางมิสนใจความเจ็บปวดแทบขาดใจ เช่นเดียวกันกับเย่หรง เขาพยายามสุดชีวิตที่จะคว้าเถาวัลย์เหล่านั้นไว้โชคดีที่เถาวัลย์ฝั่งนี้ยังพันเกี่ยวกับกิ่งไม้มากมาย เถาวัลย์ที่พันกิ่งไม้ไว้นั้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2214
“ซานเอ๋อร์!”หลงอวิ๋นก็เห็นภาพนี้เช่นกัน ทันใดนั้นในสมองก็ว่างเปล่า…ในฐานะมารดา นางจะมิรู้ได้อย่างไรว่าตนลำเอียงต่อบุตรชายทั้งสองคนหยวนซือและหยวนซานป่วยไข้พร้อมกัน นางกลับเฝ้าหยวนซือทั้งวันทั้งคืนส่วนหยวนซานกลับเป็นหยวนซิ่งสามีของนางที่คอยดูแลด้วยตนเองของประทานที่ได้รับจากมหาเทพและเจ้าแห่งทะเลผู้เป็นบิดาในช่วงเทศกาลปีใหม่และวันสำคัญต่าง ๆ นางก็จะให้หยวนซือเลือกก่อน ที่เหลือถึงจะให้หยวนซานเรื่องเช่นนี้นับมิถ้วน แต่หยวนซานกลับถูกหยวนซิ่งบิดาของเขาสั่งสอนมาอย่างดี มิเคยบ่นว่าเรื่องความลำเอียงของนางเลย!บัดนี้มองดูหยวนซานกำลังจะตกหน้าผา หลงอวิ๋นในฐานะมารดาจะสามารถมองดูเฉย ๆ ให้บุตรชายตายตกไปเช่นนี้ได้หรือ?ฝ่ามือหลังมือก็เนื้อเดียวกัน นางทำให้หยวนซานมาสู่ใต้หล้าผืนนี้ หยวนซานมีความผิดอะไร นางมีสิทธิ์อะไรจะทำกับหยวนซานเช่นนี้“ซานเอ๋อร์!”เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชีวิต เมื่อคิดว่าจะต้องสูญเสียบุตรชายคนนี้ไปตลอดกาล หลงอวิ๋นก็พลันเสียใจแต่ก็สายเกินไปนางมิสนใจอีกต่อไปว่าจะทำให้หยวนซือบาดเจ็บหรือไม่ นางใช้แรงดึงหยวนซือออกอย่างแรงแล้วพุ่งเข้าไปที่หน้าผา“ซานเอ๋อร์ แม่มาช่วยเจ้าแล้ว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2213
หลงเพ่ยเพ่ยเห็นท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋น ในสมองพลันเกิดความคิดแวบขึ้นมา ถึงได้คิดข้ออ้างนี้ออกเมื่อเห็นเย่หรงตามแนวคิดของตนทัน หลงเพ่ยเพ่ยก็แอบชื่นชมในไหวพริบของเย่หรงในใจ แล้วกล่าวต่อไป“เสด็จย่า ท่านคงมิประสงค์ให้ท่านอาเจ้าแห่งทะเลต้องเสียหน้าใช่หรือไม่เพคะ!”“หากเย่หรงไปหาท่านปู่ของเขาให้ออกหน้า การกระทำอันเผด็จการเช่นนี้ของท่านอาเจ้าแห่งทะเลจะถูกผู้คนรังเกียจ ถึงเวลานั้นก็จะส่งผลกระทบต่อเกียรติของราชวงศ์พวกเรา!”“ในใต้หล้านี้มีสตรีมากมาย ท่านอาเจ้าแห่งทะเลก็มิได้ขาดสตรีที่มาเสนอตัวให้ เหตุใดต้องทำเรื่องทำลายวาสนาคู่ครองของผู้อื่นเช่นนี้ด้วย!”ครั้นฮองเฮานึกถึงความเหลวไหลของเจ้าแห่งทะเลก็รู้สึกเสียหน้ายิ่งนัก กล่าวเสียงเข้ม “เอาเถอะ ย่ารู้แล้ว จะออกพระราชโองการให้พวกเจ้าไปรับคนที่จวนเจ้าแห่งทะเล...”หลงเพ่ยเพ่ยและเย่หรงถอนหายใจโล่งอก เพียงแต่ทั้งสองยังมิทันลุกขึ้นยืน ก็มีเสียงกรีดร้องดังแว่วมาจากที่ไกล ๆได้ยินเสียงคนกำลังตะโกนแว่วมา “ช่วยด้วย เร็วเข้า ใครก็ได้ คุณชายน้อยตกลงไปใต้หน้าผาแล้ว...”ฮองเฮาพลันลุกขึ้นยืน ร้องเรียกอย่างร้อนรน “เร็ว ไปดูซิ ใครตกลงไป?”วันนี้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2212
หลงอวิ๋นได้สติกลับคืนมา ตามปกติแล้วคนทั่วไปหากมิได้ยินคำพูดของท่านหญิงชิงเฉิงก็จะถามว่า “เมื่อครู่เจ้าว่ากระไรนะ?”แต่หลงอวิ๋นกลับมิทำตามปกติ ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “เสด็จย่า เด็ก ๆ เดินไปไกลแล้ว หม่อมฉันไปตามพวกเขากลับมาดีกว่า ควรลงจากเขาได้แล้วเพคะ!”พูดจบ หลงอวิ๋นก็เดินออกจากศาลาพักร้อนไป ร้องเรียกสาวใช้ของตนว่า “พวกคุณชายใหญ่ไปทางไหนกันหรือ?”เนี่ยนจูนางรับใช้ของหลงอวิ๋นกล่าวพลางยิ้มประจบ “แม่นมจี้และเนี่ยนชิงพาพวกเขาไปทางนั้นเจ้าค่ะ มิน่าจะเดินไปไกล!”“ไป ไปดูกัน!”หลงอวิ๋นเดินตามทิศทางที่เนี่ยนจูชี้ไปโดยมิหันกลับมามองท่านหญิงชิงเฉิงมองแผ่นหลังของนางที่เดินจากไปเช่นนั้นก็โกรธจนแทบจะด่าทอเสียงดังลั่นออกมา“พี่หญิงชิงเฉิง พี่หญิงอวิ๋นไปตามหาเด็ก ๆ แล้ว ท่านมิไปตามหาแก้วตาดวงใจทั้งสองของท่านบ้างหรือ?”หลงเพ่ยเพ่ยเห็นดังนั้นก็จงใจกล่าว “ผานกกระเรียนแห่งนี้แม้จะไม่มีสัตว์ร้าย แต่เด็ก ๆ ยังเล็กนัก เล่นอยู่ริมผา หากพลาดตกลงไป เช่นนั้นก็…”“เจ้าแช่งลูกข้ารึ?”ท่านหญิงชิงเฉิงมองหลงเพ่ยเพ่ยอย่างโกรธเคือง ด่าว่า “หลงเพ่ยเพ่ย เจ้าอายุยังน้อย เหตุใดจึงทำตัวเหลวไหลเช่นนี้ คบหากับเย่ห
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2211
“เรื่องคู่ครองของข้ารึ?”หลงเพ่ยเพ่ยชะงักไปครู่หนึ่ง นางยังมิได้พูดคุยเรื่องแต่งงานเลย เหตุใดจึงเกี่ยวข้องกับเรื่องคู่ครองของตนได้เล่า“นี่เป็นเพียงข้ออ้าง หลอกพวกนางไปก่อน แล้วค่อยพูดเรื่องสำคัญกับเสด็จย่าของท่าน!”เย่หรงยิ้มกล่าว “อย่างไรเสีย เรื่องนี้ค่อยอธิบายให้เสด็จย่าของท่านเข้าใจทีหลังก็ได้!”ขณะพูดคุยกัน ทั้งสองก็มาถึงศาลาพักร้อนแล้วท่านหญิงชิงเฉิงที่อยู่ในศาลาเห็นหลงเพ่ยเพ่ยกับเย่หรงตามมาถึงที่นี่ ก็พลันนึกถึงคำกำชับของชายาเจ้าแห่งทะเลนางรีบชิงพูดก่อน “ท่านหญิงฉางเล่อก็มาด้วยรึ อ้าว นี่พาคุณชายมาด้วย!”“คุณชายผู้นี้หน้ามิคุ้นเลย เมื่อก่อนมิเคยเห็น เป็นคุณชายจากตระกูลใดกัน?”เย่หรงเห็นใบหน้างดงามของท่านหญิงชิงเฉิงแสดงท่าทีดูแคลนก็รู้ว่าอันที่จริงนางรู้ว่าตนเป็นใครเพียงแต่เหมือนกับพวกคนหัวสูงในเมืองหลวงแดนเทพ นางก็ดูถูกตนที่เป็นบุตรชายที่มิได้เรื่องของตระกูลเย่เช่นกันเสด็จย่าของหลงเพ่ยเพ่ยยังคงดูสดใสร่าเริง อายุหกสิบกว่าปีแล้วแต่ใบหน้ายังคงเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล แทบจะไม่มีริ้วรอยเลยฮองเฮาได้ยินคำพูดของท่านหญิงชิงเฉิงก็มองมาอย่างสงสัย พินิจพิจารณาเย่หรง แล้วกล่าวพล
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2210
สิ่งที่เย่หรงคิด หลงเพ่ยเพ่ยก็คิดถึงเช่นกัน นางกล่าวกับเย่หรงอย่างขัดแย้งในใจ“เจ้าคิดจะบอกเรื่องที่เฉาฮุยยังมีชีวิตอยู่ให้พี่หญิงอวิ๋นฟังรึ?”“แต่เช่นนี้ก็มิยุติธรรมกับพี่เขยหยวน เขาและพี่หญิงอวิ๋นก็มีลูกชายด้วยกันอีกคนแล้ว หากบอกพี่หญิงอวิ๋นว่าเฉาฮุยยังมีชีวิตอยู่ จะเป็นการทำลายครอบครัวของพวกเขาเสียเปล่า!”“ข้ามิชอบที่ชายาเจ้าแห่งทะเลทำกับเฉาฮุยเช่นนี้ แต่พี่เขยหยวนและหลานชายตัวน้อยของข้าเป็นผู้บริสุทธิ์!”“อีกอย่าง พี่เขยหยวนก็ดีต่อพี่หญิงอวิ๋นมาก ก่อนหน้านี้ข้ายังอิจฉาพี่หญิงอวิ๋นที่ได้ลงเอยกับคนที่ดี!”เย่หรงยิ้มเย็นชา “เช่นนั้นยุติธรรมกับเฉาฮุยแล้วหรือ? เขายังมีบิดามารดาที่ต้องกตัญญูเลี้ยงดู ท่านหญิงอวิ๋นมิช่วยเขาออกมา แล้วจะมีใครช่วยเขาได้อีก?”“ชั่วชีวิตของเขาจะต้องอยู่ในคุกน้ำไปตลอดหรือ? นี่มันโหดร้ายยิ่งกว่าการฆ่าเขาทิ้งเสียอีก!”หลงเพ่ยเพ่ยพูดมิออกเดิมทีเฉาฮุยมีอนาคตที่สดใส เพียงเพราะรักใคร่กับท่านหญิงอวิ๋น ถึงต้องตกอยู่ในชะตากรรมอันน่าเศร้าเช่นนี้มิอาจกตัญญูเลี้ยงดูบิดามารดาได้ บุตรชายก็มากลายเป็นของผู้อื่น การที่เขาสามารถทนอยู่ต่อไปในคุกน้ำได้ คาดว่าคงเพราะยังมี
