Mag-log inอัจฉริยะทางการแพทย์ยุคปัจจุบันเดินทางข้ามผ่านเวลากลายมาเป็นพระชายาอ๋องผู้ถูกทอดทิ้ง แม้แต่ลูกชายของตนยังถูกเรียกว่าลูกนอกสมรส! จ้าวสงครามที่สองขาพิการรังเกียจนางเยี่ยงมด แม้แต่การอยู่การกินของนางก็แสนระกำลำบาก! ดีที่นางมีมืออันวิเศษของหมออัจฉริยะ และพรแห่งห้วงเวลาอยู่ ถูกคนรับใช้ดูหมิ่น ก็ทำให้ตาบอดเสียเลย! พวกนางรับใช้ แม่นมรังแก ก็ตัดเส้นเอ็นข้อมือเสียให้! สามีขี้เผด็จการ ก็แขวนเขาไว้บนต้นไม้ซะสิ! หลิงอวี๋ถลกแขนเสื้อขึ้น ทำเสียจนตำหนักอ๋องอี้วุ่นวาย! อาศัยมือวิเศษคู่นั้นที่ช่วยชีวิตท่านเสนาบดี ช่วยชีวิตไทเฮา... ! ชนะใจชายหนุ่มผู้มากยศมั่งคั่งทั้งหลาย ในที่สุด นางก็ถูกสามีจ้าวสงครามต้อนจนมุมเสียได้ “ขโมยทั้งร่างกายทั้งหัวใจข้า ยังคิดที่จะหนีไปให้ไร้ร่องรอยอีกรึ?”
view moreมองดูหยวนเหลียงอย่างเงียบงัน มิได้เอ่ยปากขึ้นก่อนหยวนเหลียงบังเกิดความรู้สึกร้อนตัววูบหนึ่ง มิกล้าสบสายตาของผู้เป็นบิดา จึงก้มหน้าลงเรียกขาน “ท่านพ่อ!”อดีตเจ้าตำหนักเอ่ยถามเสียงเรียบ “มาหาข้าแต่เช้าเช่นนี้ มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นรึ?”หยวนเหลียงสูดหายใจลึก ตั้งสติครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “หาได้มีไม่ขอรับ เพียงแต่คิดว่ามิได้มาคารวะท่านพ่อหลายวันแล้ว จึงตั้งใจมาอยู่สนทนาเป็นเพื่อนท่านพ่อขอรับ!”หัวใจของอดีตเจ้าตำหนักหนาวเหน็บ หยวนเฉี่ยนเฉี่ยนหกล้มบาดเจ็บ หยวนเหลียงเป็นไปมิได้ที่จะมิรู้ แต่เขากลับบอกตนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกระนั้นหรือ?คำพูดประโยคนี้พิสูจน์ข้อสันนิษฐานของหลิงอวี๋ได้เป็นอย่างดีว่า หยวนเหลียงและห่าวหลิงล้วนคิดคดทรยศต่อพวกเขา!อดีตเจ้าตำหนักจ้องมองหยวนเหลียงเขม็ง ภายในใจผิดหวังอย่างรุนแรงทว่าเขาก็ยังอยากมอบโอกาสให้บุตรชายอีกสักครั้ง จึงเอ่ยเสียงขรึมว่า “เจ้าสมควรต้องมาพูดคุยกับข้าดี ๆ ได้แล้ว!”“หยวนเหลียง เรื่องที่พ่อเคยพูดกับเจ้าไปก่อนหน้านี้ เจ้าได้ไตร่ตรองดูบ้างหรือไม่?”“การที่เจ้าฝากความหวังไว้กับอัครเสนาบดีห่าวและสำนักเซียนแพทย์นั้นเป็นเรื่อง
เรื่องราวที่เกิดขึ้นทางฝั่งนี้แพร่สะพัดไปถึงหูของห่าวหลิงอย่างรวดเร็วยามนั้นห่าวหลิงกำลังปรนนิบัติดูแลเรื่องสำรับมื้อเช้าให้หยวนเหลียง ครั้นเหลือบเห็นสาวใช้คนสนิทส่งสายตาให้อยู่ด้านนอก นางก็รู้ความนัยและหาข้ออ้างปลีกตัวออกมาสาวใช้กระซิบกระซาบข้างหูเพียงมิกี่คำ มุมปากของห่าวหลิงก็ยกยิ้มขึ้น“ไปแจ้งนายน้อย ให้ลงมือตามแผนที่วางไว้!”ห่าวหลิงกล่าวจบก็พลันนึกบางสิ่งขึ้นได้ นางจึงกำชับต่อว่า “ส่วนทางเรือนชิงอิน ให้คุณชายรองไปเฝ้าเอาไว้ แขกทางนั้นเพียงแค่ห้ามมิให้ก้าวเท้าออกจากประตู เรื่องอื่นชะลอไว้ก่อน อย่าเพิ่งไปแตะต้องพวกเขา!”สาวใช้พยักหน้ารับคำ แล้วรีบเร่งจากไปทันทีห่าวหลิงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมแม้วัยจะล่วงเข้าสี่สิบปี ทว่าใบหน้าที่ได้รับการบำรุงรักษาอย่างดียิ่งนั้นกลับไร้ซึ่งริ้วรอยแห่งกาลเวลานางเกล้าผมกล้าสูงเหมือนเมฆ ปักปิ่นมุกรูปกล้วยไม้ลายฉลุ ต้องสายลมพลิ้วไหวดวงหน้าเป็นรูปไข่งดงามหมดจด จมูกโด่งรั้นจิ้มลิ้ม คิ้วโก่งดั่งใบหลิว และริมฝีปากบางเฉียบยามยืนสงบนิ่งท่ามกลางสายลม ใบหน้าฉายแววเปรมปรีดิ์ มุมปากประดับรอยยิ้มกึ่งยิ้มกึ่งบึ้งที่ดูเย้ายวนใจรอยยิ้มนั้นเจิดจรัสมากขึ้
เช้าตรู่วันนี้ หยวนเฉี่ยนเฉี่ยนตื่นขึ้นมาพร้อมอาการหนังตากระตุกมิหยุด สีหน้าของนางดูมิสู้ดีนักหวนนึกถึงถ้อยคำที่บิดากล่าวทิ้งท้ายไว้เมื่อวาน ความหวาดหวั่นก็เกาะกุมหัวใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุต้องทำถึงเพียงนี้จริงหรือ?หากเป็นเพียงความเข้าใจผิดเล่า?แต่ถึงจะคิดเช่นนั้น หยวนเฉี่ยนเฉี่ยนก็ตระหนักว่าการลองหยั่งเชิงดูสักคราคงมิใช่เรื่องเสียหายหากมิใช่ความเข้าใจผิด ในภายภาคหน้านางต้องเผชิญกับเรื่องเช่นนี้ก็จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากยิ่งนัก“พระชายา ท่านกินไปน้อยมาก มิสบายหรือเปล่าเจ้าคะ?”ผิงเวิน สาวใช้คนสนิทของหยวนเฉี่ยนเฉี่ยนสังเกตเห็นนางมีอาการเหม่อลอย สีหน้ามิสู้ดี จึงเอ่ยถามด้วยความห่วงใยหยวนเฉี่ยนเฉี่ยนปรายตามองนาง ก่อนจะวางมือลงบนหน้าท้องนูน “ข้ารู้สึกมิค่อยสบายเล็กน้อย!”“เป่าเอ๋อร์เอาแต่ดิ้นถีบมิหยุดจนข้าจุกแน่นหน้าอกไปหมดแล้ว!”ผิงเวินมองหน้าท้องที่นูนเด่นของหยวนเฉี่ยนเฉี่ยนแล้วยิ้ม “เป่าเอ๋อร์ซุกซนจริงเชียว!”“เช่นนั้นพระชายาพักผ่อนก่อนเถิดเจ้าค่ะ หากหิวเมื่อไหร่บ่าวจะให้คนยกสำรับมาให้ใหม่!”หยวนเฉี่ยนเฉี่ยนลุกขึ้นยืน “ข้าจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย เผื่อจะเจริญอาหารขึ
หลังจากหลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนกินอาหารเช้าเสร็จ ทั้งสองก็กลับเรือนชิงอินเผยอวี้และหลิงหว่านได้เตรียมตัวออกเดินทางเรียบร้อยแล้ว เซียวหลินเทียนจึงให้ฝูหานไปแจ้งแก่หยวนป๋อ หยวนป๋อจึงเดินทางมาด้วยตนเอง และสั่งการให้บ่าวไพร่ส่งเผยอวี้และหลิงหว่านลงเขาหยวนป๋อมิได้ถามว่าเหตุใดทั้งสองจึงต้องลงเขา ดูท่าเขาคงปักใจเชื่อข้ออ้างที่ฝูหานกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ที่ว่าหลิงหว่านและเผยอวี้ลงเขาไปก็เพื่อตามหาหมอมารักษาดวงตาให้เซียวหลินเทียนหนึ่งวันผ่านไปอย่างเงียบสงบ หลิงอวี๋ขลุกอยู่แต่ในเรือนชิงอิน อ่านตำราแพทย์ที่หยวนเฉี่ยนเฉี่ยนมอบให้ส่วนเซียวหลินเทียนนั้นนั่งขัดสมาธิเดินลมปราณบำเพ็ญเพียรจวบจนถึงเวลาอาหารค่ำ ก็ยังไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นเซียวหลินเทียนเอ่ยถามขึ้นมาลอย ๆ ว่า “อาอวี๋ เจ้าคิดว่าอดีตเจ้าตำหนักจะจัดการกวาดล้างตำหนักเสวียนเทียนอย่างไรหรือ?”หลิงอวี๋ยิ้มบาง ๆ “หากหยวนเหลียงคิดแปรพักตร์ไปเข้าพวกกับสำนักเซียนแพทย์และทรยศคนในครอบครัวจริง อดีตเจ้าตำหนักย่อมมิไว้ไมตรีเป็นแน่เพคะ!”“การที่อดีตเจ้าตำหนักสามารถทำให้ตำหนักเสวียนเทียนยืนหยัดมั่นคงอยู่ในแคว้นซิงลั่วมาได้หลายปีเช่นนี้ ตัวเขา












Mga Ratings
RebyuMore