Share
บทที่ 96
Related chapter
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 97
“ท่านพ่อ อร่อยมากจริง ๆ!”ว่าแล้วมู่หรงจิ่นก็คีบอีกคำใส่ปาก ภาพนี้ยั่วน้ำลายทุกคนอย่างหนัก มู่หรงซื่อควานจึงชิมคำหนึ่งแบบกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ทันใดนั้นเขาก็สงบไม่ได้แล้ว“สวรรค์ นี่มันรสเทพเซียนอะไร จะอร่อยเกินไปแล้วกระมัง?”มู่หรงซื่อควานยังคำนึงถึงภาพพจน์ได้อีกที่ไหน เริ่มซัดเข้าปากกร้วม ๆ ทันที บรรดาพ่อครัวที่อยู่อีกทางหนึ่งมองจนน้ำลายยืดยาว สลัดความกังวลเมื่อครู่ออกไปทั้งหมด“คือว่า นายท่าน ให้พวกเราชิมบ้างได้หรือไม่ขอรับ?”พ่อครัวบางคนเริ่มอดรนทนไม่ไหวแล้ว ใครกินก็ว่าอร่อย นี่มันทนความยั่วยวนได้ที่ไหน?“มา ๆ ๆ ทุกคนมาชิมกันให้หมด คนละชิ้นนะ อย่ากินเยอะ ประเดี๋ยวทำตามที่พ่อลูกเขยข้าบอก ทำด้วยกัน อร่อยยิ่งนัก มันหยุดไม่ได้เลย”เวลานี้มู่หรงซื่อควานไม่สนอะไรอีกแล้ว ตักหนึ่งจานใหญ่แบ่งให้ทุกคนอย่าให้พูดเลยว่าตอนนี้มู่หรงซื่อควานดีใจแค่ไหน คำก็ว่าพ่อลูกเขย ๆ แทบจะเห็นฉินอวิ๋นฟานเป็นสมบัติ รัชทายาทตัวโง่งมที่เขาดูแคลนในอดีต บัดนี้กลายเป็นความภาคภูมิใจที่สุดของเขาภาพนี้ฉินอวิ๋นฟานไม่รู้สึกแปลกใจ พลังยั่วยวนของอาหารเลิศรสมันก็อย่างนี้แหละ นี่ก็คือสันดานของมนุษย์!“พ่อลูกเขย เจ้าจะ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 98
ภัตตาคารต้าเฉียนมีไฟสว่างไสว หน้าประตูจัดวางที่นั่นเป็นทิวแถว โต๊ะละสิบคน อลังการงานสร้าง งานเลี้ยงใหญ่โตสำหรับสองพันคนได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!ทันทีที่ปลาไหลน้ำแดงและปลาไหลผัดพริกลำเลียงขึ้นโต๊ะ ทุกคนต่างสะดุ้งโหยงถอยหลังกันเป็นแถว ใบหน้าตื่นตระหนก ไม่อยากจะเชื่อว่างานเลี้ยงใหญ่ที่ว่าของรัชทายาทก็คือมังกรงู?“รัชทายาท ท่าน ท่าน จะเลี้ยงพวกเราด้วยเจ้านี่หรือ?”เซียวหยางพูดแบบหน้าเสียสุดขีดกับข้อสงสัยของเซียวหยาง ฉินอวิ๋นฟานหน้าขรึม อยากด่าว่าไอ้เบื๊อก แม่เอ๊ยของดี ๆ วางอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ นายกลับเห็นมันเป็นขี้หมา หิวจนสภาพเป็นอย่างนี้แล้ว ยังจะงมงายอีก?“ถ้าไม่กินก็หิวตาย เจ้าเลือกเอง”ฉินอวิ๋นฟานเอ่ยเสียงเย็น ขี้เกียจจะอธิบายจริง ๆ“เอ่อ นี่...”ความเหี้ยมที่มาอย่างกะทันหันของฉินอวิ๋นฟานทำให้เซียวหยางรับไม่ได้ เขาหันไปมองพี่ใหญ่หลิวเป้ย ถึงไม่พูดอะไร แต่เห็นชัดว่ากำลังสงสัยการเลือกของหลิวเป้ย“ไม่เป็นไร กินเถอะ ยังไงก็ดีกว่าหิวตาย”หลิวเป้ยบ่นอยู่ในใจพักหนึ่ง รัชทายาทในตอนกลางคืนกลับเปลี่ยนเป็นคนละคนกับตอนกลางวัน? ไม่ควรเป็นอย่างนี้นี่ด้านหนึ่งคืองูมังกรรูปรสกลิ่นสีครบครันบนโต๊ะ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 99
“ยอดเยี่ยมไปเลย!”ก็ขณะที่ทั้งสองกำลังลังเลอยู่ จู่ ๆ ก็มีคนอดใจไม่ไหวกินคำหนึ่ง พบว่านี่มันเป็นของสุดยอดในแดนมนุษย์ มิใช่หนึ่งใน เขาโพล่งปากเดี๋ยวนั้นพอทุกคนได้ยิน ยังจะลังเลอะไรอีก รีบลงมือกันทันที กินกันอย่างบ้าคลั่ง“มันคือเลิศรสในแดนดิน อร่อยยิ่งนัก!”“ข้าเกิดมาจนโตขนาดนี้ ไม่เคยกินของอร่อยเท่านี้มาก่อน น่าประทับใจจริง ๆ!”“รู้สึกเหมือนทั้งหมดนี้เป็นความฝัน คิดไม่ถึงว่ายังได้กินอาหารอร่อยๆ ในตอนที่มีชีวิตอยู่อย่างนี้!”.......ทุกคนกินกันจนน้ำตานองหน้า ฉินอวิ๋นฟานรู้สึกปลื้มใจมากการเปลี่ยนความคิดของคนคนหนึ่งมันยากเหลือเกิน เมื่อสิ่งหนึ่งก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างในสมองเขา คิดเปลี่ยนมันมีอยู่แค่วิธีเดียว นั่นก็คือให้เขาไปทดลองด้วยตัวเอง มิเช่นนั้นเขาจะไม่มีวันเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อมันก็เหมือนกับผู้ชายที่ไม่เคยเจอผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง จู่ ๆ จะให้เขาหลับนอนกับผู้หญิงคนหนึ่ง เขาก็ต้องไม่รู้อยู่แล้วว่าต้องทำอะไร และยังจะผลักไสด้วย แต่พอเขาได้สัมผัสสิ่งดี ๆ จากผู้หญิงแล้ว ก็จะเหมือนกับเสพติด ไม่มีวันเลิกได้สิบนาทีให้หลัง ฉินอวิ๋นฟานเรียกหลิวเป้ยพี่น้องสามคนและพวกเซียวหยางรวมหกคนมาท
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 100
ครั้นเห็นเหมียวชิงอีและเติ้งซูหมิงในชุดลำลอง สองตาของฉินอวิ๋นฟานก็เบิกโพลงจนทั้งกลมทั้งใหญ่ รูปร่างอ่อนช้อย ผิวพรรณเรียบเนียนปานหิมะนั่น ทำให้คนน้ำลายไหลน่าเสียดาย เหมียวชิงอีใช้ผ้าผืนบางปิดบังใบหน้าตลอด ทำให้คนจินตนาการไม่สิ้นสุด กับสิ่งที่เป็นปริศนา ผู้ชายมักมีความปรารถนาที่จะค้นหา ฉินอวิ๋นฟานแทบอยากกระชากผ้าผืนนั้นเสียเดี๋ยวนี้กอปรกับเขาเพิ่งกินปลาไหลจานโต ฮอร์โมนทรงพลังกำลังเดือดพล่าน ท้องน้อยเร่าร้อนที่สุด“รัชทายาทต้าเฉียน ดึกอย่างนี้แล้วยังต้องการพบข้า ไม่ทราบมีธุระอันใดหรือ?”เหมียวชิงอีเอ่ยปากช้า ๆ“ไม่มีธุระหรือจะมาหาว่าที่ภรรยาของกระหม่อมสักหน่อยไม่ได้หรือ?”ฉินอวิ๋นฟานพูดหยอก“อ้อ? ท่านมั่นใจว่าจะได้แต่งกับข้าขนาดนั้นเชียวหรือ?”เหมียวชิงอีถามอย่างนึกสนุก“นี่ไม่ใช่เรื่องมั่นใจ แต่กระหม่อมชอบพระองค์แล้ว ดังนั้นกระหม่อมต้องแต่งกับพระองค์ให้ได้ สำหรับเงื่อนไขสองข้อนั้น กระหม่อมมั่นใจเต็มร้อยว่าจะทำสำเร็จ”ฉินอวิ๋นฟานพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ “เพื่อแสดงออกถึงไมตรีที่มีต่อพระองค์ จึงเจาะจงลงมือทำอาหารเลิศรสจำนวนหนึ่งมาถวาย”ว่าแล้วฉินอวิ๋นฟานก็แกะห่อแล้วหยิบปลาไหลผัดพริก
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 101
เหมียวชิงอีจดจ้องด้วยความโมโหโทโส ฉินอวิ๋นฟานสีหน้าเรียบสงบ เขาแค่มาส่งอาหารเลิศรสชั้นยอดที่ทำกับมือให้เหมียวชิงอีเท่านั้น พร้อมมายลโฉมของภรรยาตำหนักใหญ่ในอนาคต ไม่แน่ว่ายังอาจได้ตอดเล็กตอดน้อยอะไรสักหน่อยคิดไม่ถึงว่านางจะตกหลุมพรางในประโยคเดียว ทลายกำแพงของฉินอวิ๋นฟานโดยตรง ภรรยาที่แน่อย่างแช่แป้ง หากไม่มีแม้แต่สิทธิ์จะเห็นหน้า?ท่าทางสูงส่งของเหมียวชิงอีทำให้ฉินอวิ๋นฟานไม่สบอารมณ์อย่างหนัก ถ้าจากมุมมองของบนเตียง ถูกข่มสักหน่อยกลับไม่เป็นไร แต่การข่มด้านจิตใจแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกเกลียดมากข้อเรียกร้องของแม่เจ้าประคุณที่มีความยากระดับนรก เขารับปากแล้ว แต่จะดูหน้าสักหน่อยไม่ได้หรือไง?จู่ ๆ ฉินอวิ๋นฟานก็มีความรู้สึกเหมือนเป็นสุนัขเลียขา โบราณว่าไว้ หมาเลีย ๆ เลียจนหมดสิ้นทุกอย่างในท้ายที่สุด เขาฉินอวิ๋นฟานจะไม่เป็นสุนัขพันธุ์ปั๊กเพราะความงามของเหมียวชิงอีหรอก“ถ้ากระหม่อมบอกว่า หากพระองค์ไม่เปิดผ้าปิดพระพักตร์ กระหม่อมจะทิ้งแคว้นเหมียวล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”ฉินอวิ๋นฟานยกมุมปาก“เหอะ ท่านกำลังข่มขู่ข้ารึ? ยังนึกว่าจะทำข้อเรียกร้องสองเรื่องของข้าสำเร็จ?”กับการข่มขู่ของฉินอวิ๋นฟาน เหม
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 102
เติ้งซูหมิงเดินไปจะเอาปลาไหลผัดพริกกับปลาไหลน้ำแดงสองจานใหญ่ไปทิ้ง กลับถูกเหมียวชิงอีห้ามเอาไว้“เขายังกล้าทำเลย แล้วไฉนข้าจะไม่กล้ากิน? เขายังไม่กลัวต้องคำสาปเลย ไยข้าต้องกลัว?”พอพูดจบ เหมียวชิงอีก็เตรียมจะหยิบตะเกียบ แต่เติ้งซูหมิงขวางเอาไว้ “ฝ่าบาท เดี๋ยวเพคะ ให้หม่อมฉันใช้เข็มเงินทดสอบก่อนว่ามีพิษหรือไม่!”เติ้งซูหมิงหยิบเข็มเงินประณีตออกมาเล่มหนึ่งแล้วทดสอบกับของในจานหลายครั้ง กลับไม่พบความผิดปกติ เมื่อนั้นเหมียวชิงอีจึงเริ่มกินอย่างวางใจตอนนี้เอง เหมียวชิงอีจึงเอาผ้าปิดหน้าออก ทันทีที่ปลาไหลน้ำแดงเข้าปาก จิตวิญญาณสะท้าน เข้าปากนุ่มลื่น น้ำแกงบำรุงเข้มข้น กระตุ้นต่อมรับรสของนางไม่หยุด ความรู้สึกวิเศษเช่นนั้น ถูกปลาไหลน้ำแดงสยบได้ในพริบตา“สวรรค์! โลกนี้ยังมีอาหารรสเลิศเช่นนี้อยู่อีกหรือ?”เหมียวชิงอีโพล่งปากออกมาด้วยความตกใจ เติ้งซูหมิงใบหน้าสับสน คีบขึ้นมาแบบยากจะเชื่อเล็กน้อย แต่ทันทีที่เข้าปาก นางถูกสยบโดยสมบูรณ์แบบทันทีทันใดแค่ชั่วเดี๋ยวเดียว อาหารปลาไหลสองจานใหญ่ถูกทั้งสองกวาดเรียบ กระทั่งยังอยากลิ้มรสอีก“หมดแล้วหรือ? หมดไปแล้ว?”เหมียวชิงอีมองจานที่สะอาดหมดจนสอง
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 103
“เหมือนจะมีเหตุผล...”อู่จ้านขมวดคิ้ว มิน่าเสี่ยวฟานจึงใช้ท่าทีอย่างนี้กับนาง หากวิเคราะห์ดูดี ๆ รู้สึกว่าฮ่องเต้หญิงแคว้นเหมียวจะไม่ธรรมดาอย่างที่คิด“อีกอย่าง แม้แต่หน้าก็ไม่ให้ข้าเห็นก็คิดจะควบคุมข้า ข้าจะสนใจนางทำไม?”ฉินอวิ๋นฟานพูดด้วยใบหน้าเมินเฉย “ไป เอาของอร่อยไปให้จางเต้าหลินกัน!”อู่จานไม่เข้าใจ “เอ๋ เอาไปให้เขา? เหมือนว่าเจ้าจะไม่รู้จักมักจี่อะไรกับเขานี่?”“ไปก็รู้จักเองไม่ใช่หรือ?”ฉินอวิ๋นฟานยักไหล่พูดอู่จ้านมุมปากกระตุก ในยามปกติระหว่างพวกเขาแทบจะเป็นคนแปลกหน้า กลางดึกกลางดื่นกลับไปส่งอาหารสองจานให้เขาที่บ้าน? บ้านเขาขาดของกินหรือ?มีการมอบของขวัญแบบนี้ที่ไหน? อีกอย่างยังให้ของที่คนขยาดมากอีก ถึงเวลาจะไม่ถูกคนตะเพิดออกมานะ?เมืองต้าเฉียนก็คือเมืองหลวงของราชวงศ์ต้าเฉียน และเป็นเมืองที่เจริญที่สุดของต้าเฉียน ตอนที่ฉินอวิ๋นฟานกลับมาจากเหมียวชิงอีนั่นก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว แต่ตามท้องถนนยังมีแสงไฟสว่างไสว บรรยากาศคึกคักอย่างยิ่งเนื่องจากภัตตาคารต้าเฉียนไม่สามารถรองรับคนสองพันคนกินอาหารได้ในคราวเดียว ดังนั้นจึงจัดวางเก้าอี้ตัวยาวริมถนนละแวกภัตตาคารต้าเฉียนกลิ่
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 104
“โอ๊ย เฮ้ย ใครกล้าเล่นสกปรก? กล้าตบข้าจากข้างหลัง?”ถูกคนตบหน้าแบบไม่มีสาเหตุ ซุนฉี่เชาหมุนตัวอยู่กลางอากาศ เหนือศีรษะปรากฏดวงดาวสีทอง เจ็บแสบครึ่งหน้า โมโหจนกัดฟันกรอดแทบจะเต้นเร่า ๆ“ข้าก็แตะต้องเจ้าแล้วนี่ไง เจ้าจะทำอะไรข้าได้?”ฉินอวิ๋นฟานยกยิ้มตรงมุมปาก เดินไปอยู่ตรงหน้าซุนฉี่เชาด้วยใบหน้าเย็นชาทระนง ในดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ มันผู้ใดกล้าลบหลู่มู่หรงจิ่น มันผู้นั้นสมควรตาย!“เจ้า เจ้ามารดามันเป็นใคร กล้าตีข้า? ไม่รู้หรือว่าข้าคือคุณชายใหญ่ของตระกูลซุน?”ซุนฉี่เชาไม่รู้ว่าเป็นฉินอวิ๋นฟาน เห็นว่ามีคนวางก้ามเช่นนั้นโทสะยิ่งปะทุ แต่ตอนนี้เอง ชายหนุ่มในชุดผ้าต่วนรีบกระซิบเตือนเขา “เขา เขาก็คือรัชทายาทรัชกาลปัจจุบัน...”“อะไรนะ? เจ้า เจ้าก็คือฉินอวิ๋นฟาน?”พอรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าก็คือรัชทายาท ความฉลาดของซุนฉี่เชามาทันที รีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา ความโอหังกำแหงหายวับไปกว่าครึ่ง“เมื่อกี้ได้ยินใครบอกว่าข้าเป็นแค่ไอ้ปัญญาอ่อน? บอกว่าข้าไม่กล้าแตะขนเจ้าสักเส้น?”ฉินอวิ๋นฟานแค่นเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา“ขะ ขะ ข้าเป็นคนพูด แล้วยังไง?”ซุนฉี่เชาฝืนทำใจสงบ ทั้งยังเจอกับรัชท
Latest chapter
