Chapter 2

เจนดึงเธอไปที่ฟลอร์เต้นรำและเธอยอมเดินตามเขาไป เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง และทั้งหมดที่เธอปรารถนาคือผลักเขาแล้วเตะเขาเข้าไปที่หว่างขา แต่แล้วเธอก็รู้สึกถูกจ้องมองจากดวงตาสีเขียวคู่หนึ่ง ทั้งสองสบตากัน ชั่ววินาทีนั้นเหมือนยาวนานนับชั่วโมงเมื่อถูกสะกดด้วยดวงตาของกันและกัน เพื่อนๆ คิดว่าเธอตัดใจได้แล้ว แต่เพียงเหลือบมองก็ทำให้รู้และเห็นถึงความรักที่เธอซ่อนไว้ในใจ หน้ากากแห่งความสุขที่เธอใส่ในแต่ละวัน มีเพียงหมอนและช่วงเวลากลางคืนเท่านั้นที่รู้ว่าเธอกำลังเผชิญอะไรอยู่ เธอสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เพียงเสียวเวลากลับหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาสังเกตเห็นเจนกำลังจะจูบต้นคอของซาช่า สีหน้าของอเล็กซ์เริ่มบิดเบี้ยวเมื่อเธอจ้องมาที่เขาตอนนี้ มีร่องรอยของความโกรธและฉุนเฉียวในสายตาของเขา เขาแทบจะทนไม่ไหว ซาช่า รู้สึกว่าตัวเองกำลังมอดไหม้ในสายตาของเขา และน้ำตาก็ไหลลงมาที่แก้มของเธอ เขาจะรู้สึกแบบเดียวกับที่เธอรู้สึกกับเขาหรือไม่? และพบว่าหัวใจยังถูกป่นปี้ที่เห็นเขากับอยู่คนอื่น? คำถาม ความหวัง และความคาดหวังเพิ่มขึ้นอีกครั้งในส่วนลึกของหัวใจ แต่ ซาช่า พยายามบอกตัวเองในใจว่าเธอคิดผิด เธอเย้ยหยันตัวเอง ให้หยุดหวัง เพราะความจริงสำหรับพวกเขาคือเขาไม่สนใจเธอเลย เธอไม่มีความหมายสำหรับเขา

ในขณะที่อเล็กซ์รู้สึกอนาถใจที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ การแต่งตัวของเธอทำให้เขาป่วย และผู้ชายผมสีอ่อนกับเธอทำให้เขาคลื่นไส้ ในวันนี้เธอดูแย่ที่สุดในสายตาของเขา

เจนไม่พลาดที่จะฉวยโอกาส มือของเขาสำรวจร่างกายของเธอขณะที่เธอยืนเป็นอัมพาต เธอไม่ตอบสนอง ไม่ทักท้วง เจนหมุนตัวเธอให้มาเผชิญหน้ากับเขาและขยับตัวเข้าใกล้เธอ เขาเชิดคางเธอชึ้น ใบหน้าของเธอเข้ามาใกล้เขา ในขณะที่มืออีกข้างจับเอวเธอ โน้มเข้ามาใกล้ ปากเค้าแทบจะแตะริมฝีปากของเธอแล้ว แต่ซาช่าก็เร็วพอที่จะหันหน้าของเธอหลบ เธอพยายามดันตัวเองออกไป แต่ก็ฝืนแรงของเขาไม่ได้

ในขณะเดียวกัน ดวงตาของอเล็กซ์ก็เปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นเมื่อเขารู้สึกอยากที่จะต่อยหน้าไอ้สารเลวคนนั้น เล็บของเขาเจาะลึกลงไปที่เอวของหญิงสาวในขณะที่เขาควบคุมตัวเองไม่ให้ทำสิ่งนั้น หญิงสาวสะดุ้ง เมื่อสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจเธอ เธอจึงเหยียบนิ้วเท้าและจูบชายของเธอเพียงเพื่อจะให้เขาสนใจ

เจนพยายามสุดความสามารถที่จะดึงซาช่าให้ไปกับเขา ให้ออกห่างจากฝูงชน แต่ไม่ว่ายังไง ซาช่า ก็ไม่ยอมให้ใครมาทำลายศักดิ์ศรีของเธอ ซาช่า เข่าเข้าไปหว่างขาตรงกล่องดวงใจของเขาทำให้คนพาลนั้นล้มลงกับพื้นและร้องด้วยความเจ็บปวด

ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ น้ำตายังไหล เธอหันหลังและวิ่งออกจากคลับให้เร็วที่สุด เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการหนีจากสถานที่นี้ จากเจนวายร้ายคนนั้น จากเพื่อนของเธอที่พาเธอเข้ามา และสุดท้ายจากอเล็กซ์ผู้ที่ไร้หัวใจและหักอกเธอ เธอได้ยินเสียงเพื่อนเรียกตามหลังมา แต่ตอนนี้เธอออกมาแล้ว เชลลี่และรอยวิ่งไปที่ทางออกของคลับเพื่อตามหาเธอ แต่เธอก็หายตัวไป ในค่ำคืนที่โดดเดี่ยว

หลังจากวิ่งหนีจากคลับไปหลายไมล์ ซาช่า ก็ทรุดตัวลงคุกเข่าสูญเสียการทรงตัว ทำไมเขาต้องปรากฏตัว ในท้ายที่สุดเธอตัดสินใจที่จะก้าวออกจากจินตนาการที่เขาสร้างขึ้นเพื่อเธอ? ทำไมเขาถึงไม่ปล่อยให้เธอได้อยู่คนเดียว? เธอรู้สึกเหมือนโชคชะตากำลังเล่นเกมกับเธอ

ผ่านไปสองสามนาที ในที่สุดเธอก็ลุกขึ้น เธอมองไปรอบๆ ความเงียบงันในที่ที่เธออยู่ รอบข้างช่างมืดสนิท แต่ยังพอมีแสงสลัวที่จากโคมไฟถนน เธอหยิบโทรศัพท์ออกจากสายสลิงที่พาดไหล่ทันที ขอบคุณพระเจ้าที่เธอไม่ถอดมันออก มิฉะนั้น ความหวังเดียวของการเรียกแท็กซี่จะต้องพังทลาย ซาช่า คิด แต่ใจเธอหล่นวูบทันทีเมื่อสังเกตเห็นว่าไม่มีสัญญาณที่นี่ เหมือนตกนรก เธอพึมพำ

แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอก็จะไม่กลับไปที่คลับ เธอหยิบทิชชู่เช็ดขึ้นมาเช็ดหน้า และสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอตัดสินใจเดินไปข้างหน้า โดยหวังว่าเธอจะเจอโทรศัพท์สาธารณะบ้าง ยังโชคดีที่เธอทำธุรกิจทั้งหมดปิดตอน 02.00 น.

ไม่กี่ช่วงตึกต่อมา ไฟหน้าก็ส่องประกายมาที่เธอ และเธอก็หันไปเห็นรถสีดำโฉบเข้ามาหาเธอ เงาจากกระจกรถทำให้เธอเห็นเงาสะท้อนตัวเอง ชุดรัดรูปของเธอดูไม่ปลอดภัยอย่างมากสำหรับเธอในตอนนี้ มันอวดร่างหุ่นนาฬิกาทราย ที่สามารถดึงดูดผู้ชายที่ไม่ประสงค์ดีทั้งหลาย เธอถอยห่างออกไปให้ไกลจากรถ และขมวดคิ้วขณะที่กระจกข้างผู้โดยสารเลื่อนลงมา

เผยให้เห็นชายผมสีเข้มสวมแว่นกันแดดสีดำ ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมและไร้อารมณ์ขณะจ้องมองเธอ ในขณะที่ดวงตาของเขาตรวจดูทั่วร่างกายของเธอ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เธอปรารถนาให้พื้นดินแตกออกและกลืนเธอเข้าไปทันที

เธอถอยหลังไปอีกก้าวอย่างสับสน เธอจ้องเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง ขณะที่เขาพูดคำสองคำที่กระทบกับเธออย่างแรง

"เท่าไร?"

เธอขมวดคิ้ว มองชายที่อยู่ในเงามืดในรถราคาแพงของเขา

“ขอโทษนะ? ฉันไม่เข้าใจ” เธอนึกขึ้นได้เมื่อเธอมองลงไปที่ชุดรัดรูปที่เพื่อนของเธอบังคับให้เธอใส่

เธอยกมือขึ้นและพูดติดอ่าง "ฉัน..ฉัน..ฉันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด"

เขาขมวดคิ้วและเธอก็รู้ว่าเขาเป็นอันตรายต่อเธอ เขาเป็นสัตว์ร้ายที่แม่ของเธอเตือนเธอทุกครั้งที่เธอยืนกรานที่จะออกไปคนเดียวในตอนกลางคืน

ผ่านไปครู่หนึ่งเมื่อเขาขมวดคิ้วเป็นเครื่องหมายคำถาม เธอหลับตาและกระซิบว่า “ฉัน.. ฉัน.. ฉัน.. ฉันไม่ใช่โสเภณี!”

เขาสแกนเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูดว่า “ขึ้นรถ” เสียงของเขาหนักแน่นและน่ากลัว การโต้เถียงกับเขาจะไม่ทำให้อะไรดีขึ้น ลมเย็นพัดมากระทบหน้า เส้นผมพลิ้วไสวบนใบหน้า เริ่มมีฝนตกปรอยๆ

เขาจ้องที่เธอรอให้เธอยอมรับ เขารู้มากแค่ไหนว่าเธอมีแผนอื่น! เขายิ้มให้เธอขณะที่เธอค่อยๆ ม้วนผมไปข้างหลังใบหูของเธอ เขาสัมผัสได้ถึงความร้อนที่ท้ายทอย ขณะที่ฝนตกปรอยๆ ลงบนหน้าผากของเธอ ดวงตาของเธอ ไหลจากขนตายาวของเธอ ลงจมูกของเธอ และจูบริมฝีปากสีดอกกุหลาบของเธอ

ท้องฟ้าเริ่มร้องคำราม คล้ายกับหัวใจของเธอที่กำลังร้องก้องเพื่อขอความช่วยเหลือ ในเสี้ยววินาทีที่เธอเผลอเรียกอเล็กซ์ เพราะเขาเป็นผู้ปกป้องเธอมาโดยตลอด แต่วันนี้เขาจะมาหาเธอหรือไม่?

ทุกอย่างแช่แข็งภายใต้ท้องฟ้าคำราม เธอยืนนิ่ง เข้าใจสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอสบตากับเขาหลายครั้ง เธอคิดว่ามันไม่จริง จิตใจของเธอกำลังเล่นกล จนเขากระแอมในลำคอ ขมวดคิ้ว ส่งสัญญาณให้เธอขึ้นรถ ทำให้ความกลัวที่อธิบายไม่ได้เข้าครอบงำจิตใจของเธอ ดวงตาสีเข้มของเขาฉายแสงด้วยความโกรธ เมื่อมองดูทางแคบๆ ด้านขวา เธอคิดอย่างรวดเร็ว

หายใจเข้าลึกๆ กลืนน้ำลายอึกใหญ่ และออกวิ่งไปทันที

*ปัจจุบัน.*

“เธอต้องซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งที่นี่ ระวังให้ดี” เสียงผู้ชายดึงเธอออกจากความเสียใจก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกเย็นยะเยือกราวกับเธอเป็นรูปปั้น เธอหลับตาและสวดอ้อนวอนให้พวกเขาจากไป

“ที่นี่น่าขยะแขยง ฉันไม่คิดว่าเธอจะซ่อนอยู่ที่นี่ เธออาจจะวิ่งไปที่นั่น?” ชายคนหนึ่งชี้ไปทางถนน

เมื่อมองดูเพียงเล็กน้อย เธอก็เห็นว่าพวกเขาไปไกลจากเธอ แต่แล้วชายร่างใหญ่ก็หยุดเดิน จากไฟฉายของโทรศัพท์ที่เขาถืออยู่ เธอสังเกตเห็นรอยสักรูปงูประหลาดที่แขนซ้ายของเขา เขาหลังกลับมา ฉายแสงไฟไปที่ถังขยะ แม้ว่าเธอจะซ่อนตัว ทัน แต่เขาก็ยังสงสัย

ซาช่า ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ เธอกำหัวใจที่เต้นแรงจนรู้สึกว่ามันอาจระเบิดออกมาจากอกได้ทุกเมื่อในตอนนี้ เขาหยุดอยู่อีกด้านหนึ่งของกองขยะสูงที่เธอซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง กองขยะที่กระจายไปทั่วทำให้เขาหยุดค้นหา

เธอตัวสั่นเมื่อได้ยินเสียงปืนสะท้อนผ่านตรอกที่รกร้าง ซาช่า พึมพำแทบจะกรีดร้อง แต่ทำได้แค่กำหน้าอกของเธอไว้จนข้อนิ้วของเธอเป็นสีขาว

เธอกลัวถูกจับได้ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินกลับมา เธอกลั้นหายใจยาวนาน

เธอรู้สึกบางอย่างที่จั๊กจี้เท้าของเธอ เธอมองไปที่ยังที่มาที่รบกวนเธอ หนูดำน่าเกลียดกำลังดมเท้าของเธอ เธอสะดุ้งและเริ่มฟาดฟันไปรอบๆ เธอร้องออกมาอย่างสุดเสียง และโดดออกมาจากกองขยะที่เธอซ่อนตัวอยู่ในทันที โดยไม่ทันสังเกตดวงตาและไฟฉายส่องมาที่เธอ เมื่อสะดุดถังขยะ ในที่สุดเธอก็เดินออกไปและพยายามวิ่งไปฝั่งตรงข้าม

"มาเลินคายะ สุกะ โพลชิตยอาย เทเปอร์" เธอได้ยินเสียงชายคนหนึ่งตะโกน รัสเซีย พวกเขากำลังพูดภาษารัสเซีย อึ!

เธอพยายามหลบหนีจากพวกเขา แต่มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ยากำลังออกฤทธิ์ ซาช่า รู้สึกอ่อนแอ เข่าของเธอสั่นและเสียการทรงตัว เธอกำลังจะกระแทกพื้นถ้าไม่ใช่เพราะแขนที่แข็งแรงของเขาโอบเธอไว้ ทำให้เธอมั่นคง ซาช่า รู้สึกเหมือนกำลังหลอนหรือว่าอเล็กซ์มาช่วยเธอจริงๆ เหรอ? เขาคล้องมือเธอแล้วบีบเบาๆ เพื่อให้เธอมั่นใจ