บทที่ 54

เมิ่งซิงหลวนสบตาชายหนุ่มอย่างเยาะเย้ย "คุณชายโจว ทำไมไม่อยู่กับเหยาเหยาที่รักของคุณที่โรงพยาบาล อยากจะคุยอะไรกับฉันกัน?"

การเรียกชื่ออย่างห่างเหิน ทำให้เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

เว่ยเหิงและซ่งหนานจู่ ไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปไหน ยืนข้างเมิ่งซิงหลวนเหมือนรูปปั้น

พวกเขาส่งภาษากายที่ชัดเจน อยากพูดก็พูด ไม่พูดก็ออกไป

โจวยวี่ไป๋อ่านท่าทางนั้นออก เขารู้ว่าคงไม่ได้คุยกับเธอสองต่อสอง จึงพูดว่า “เธอยังมีสร้อยข้อมือลูกปะคำที่ให้คุณแม่ก่อนหน้านี้ไหม?”

เมื่อไม่นานมานี้ คุณนายโจวล้มป่วยอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทั้งไอทั้งเจ็บคอ อีกทั้งขาของเธอก็ยังไม่หายดี ทำให้ใช้ชีวิตค่อนข้างลำบาก

โจวยวี่ไป๋ได้เห็นเมิ่งซิงหลวนจัดการกับวิญญาณด้วยตาของตัวเอง ประกอบกับคำเตือนของชายชราเรื่องสร้อยข้อมือลูกปะคำ ดังนั้นเขาจึงมาพบเมิ่งซิงหลวนวันนี้

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน

ชายหนุ่มรู้จักเมิ่งซิงหลวนมาเจ็ดปีแล้ว แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าหญิงสาวทำอะไรแบบนี้ได้

เขาที่เชื่อมั่นในวิทยาศาสตร์อย่างที่สุด แต่ฉากไล่ล่าวิญญาณทำให้เขาตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก

ผีมีจริงอยู่ในโลกใบนี้ และปรมาจารย์พรตเต๋าไม่ได้พูดปด

เมิ่งซิงหลวนไร้เทียมทาน