ตอนที่ 2 ว้าวุ่นสุดๆ...1.1

พาร์ทอาจาร์ยนฤมล...

ตอนนี้เธออายุย่างห้าสิบห้าปีหน้ากะว่าจะ Erie ตัวเองออกไปอยู่บ้านอยากพักผ่อนแล้วอายุราชการของเธอจะสามสิบปีได้แล้วมั้งเธออยู่กับขนาดนี้มาตั้งแต่เป็นคุณครูที่พึ่งบรรจุใหม่ไม่ว่ารุ่นไหนก็ผ่านการสอนจากเธอมาหมดแล้ว  

เหนือเมฆเป็นลูกศิษย์ทีี่เธอภูมิมากเป็นเก่งคนเรียนดี ตอนเรียนเป็นถึงเดือนคณะและเดินมหาลัยแถมยังเป็นประธานรุ่นที่น้องๆต่างเกรงขามพอสมควร... 

วิศวะขึ้นชื่อ โหด เลว ดี แต่สำหรับศิษย์รักของเธอได้ฉายา หล่อ ดี และดีมาก...(แต่หน้าไม่ได้บ่งบอกว่าสุภาพชนหน้าตาออกไปทางผู้ชายสายแพรวพราวซะมากกว่า)

"ว่าไงมารับเด็กแสบเหรอคิว"

"เง้อ..จารย์ว่ามนต์แสบได้ไง มนต์ออกจะเรียบร้อยจะตายไปคะ" 

 "..."

"เรียบร้อยมากครับวิ่งบนอาคารเรียนครับอาจารย์ผมต้องทำยังไงดี " พร้อมอมยิ้ม...

"หือ...พี่คิวอ่า"  

"...."

"คุณต้องมนตราคะ ใครสั่งใครสอนให้วิ่งบนอาคารเรียน รู้ไหมว่าอาคารเรียนไม่ใช่สนามเด็กเล่นแล้วหนูตอนนี้อายุยี่สิบเอ็ดปีแล้วนะคะ" เธอขอดุลูกศิษย์ที่ยังทำตัวเป็นเด็กนิดหนึ่ง..

"เง้อ..หนูขอโทษค่ะพอดีหนูติดธุระนิดนึงแล้วเวลามันจวนเจียนก็เลยต้องสปีดนิดนึงค่ะ" ^_^ จ๋อยเลยครัชงานนี้ 

"นิดนึงแล้วนั่งจับกบเลยใช่ไหมคะ" อดแซวไม่ได้..

"โห้พี่คิวอ่ะ ว่าซะเสียเลย" ตอนนี้รู้สึกอายมาก..

"อืมน้ำมนต์หนูไหว้ลาอาจารย์ซะตอนนี้เลยครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งหนูกลับบ้าน" 

"แล้วอย่าลืมทานยาด้วยล่ะต้องมนตรา ถ้าไม่ดีขึ้นพรุ่งนี้หยุดเลยนะอาจารย์กลัวกล้ามเนื้ออักเสบค่ะ" อาจารย์สาววัยใกล้เกษียณกล่าวด้วยความห่วงใย

"ค่ะ" จ๋อยเลยแต่ฉันต้องเอาคืนไอ้คนที่ทำเธอเสียเวลา..

"ผมลาแล้วครับอาจารย์ ,หนูลาเช่นกันค่ะ"

อาจารย์หนุ่มรุ่นพี่กับนักศึกษาสาวรุ่นน้อง (เพื่อนเมียด้วย) พากันเดินออกจากห้องพยาบาลและลงจากตึกแล้วเดินผ่านห้องกิจกรรมของคณะ แต่เผอิญเจอแก็งค์ของดินที่กำลังจะเดินเข้าห้องประชุมเพื่อร่วมกิจกรรม..

"อ้าว เฮียกับยัยน้ำเน่ามาด้วยกันได้ไงนี้"  

"นั่นปากหรือดิน ว่าเพื่อนน้ำเน่าระวังเหอะ" ผมรู้ว่าเจ้าดินน้องชายผมชอบน้องน้ำมนต์แต่ปากคอมันนี้นะร้ายกาจที่สุดแต่ก็เทียบใอ้ครามไม่ได้เลย...

"พาร์ทดิน

ในช่วงเวลาบ่ายสามถึงสี่โมงผมในฐานะประธานรุ่นต้องเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องเป็นอะไรที่ไม่อยากไปด้วยซ้ำเลยในขณะที่เดินเข้าห้องประชุมเห็นเฮียเดินมากับน้ำมนต์ก็เลยเข้าไปทัก

"ผมก็เรียกของผมปกติเฮียอย่ามาร้อนรนอะไรแทนยายน้ำเน่าล่ะ"

"จะมาร้อนจะมารนอะไรแค่เตือนไว้ว่าผู้หญิงเขาไม่ชอบหรอกนะแค่เรื่องแบบนี้"

"มันไม่เห็นบอกผมเลยว่าไม่ชอบ"

"แล้วมายืนเป็นจระเข้ขว้างคลองทำไมเนี่ยจะกลับบ้านแล้ว"

"ผมแค่ทักถามเฉยๆแต่เป็นอะไรเนี่ยต้องพยุงเนี่ย"

"จุ้น..เป็นคนสวยดิถามแปลก "

"ถามจริง มีใครบอกไหมว่ามึงสวยอะ"

"แต่กูว่าสวยนะนั่นมนต์สวยมากด้วย" เพทายยืนฟังอยู่นานเลยสวนกับไป

"ทายพูดแบบนี้คิดอะไรกับเราปะเนี่ย" แซวเพื่อนร่วมคณะ

"เราไม่กล้าหรอกเดี๋ยวหมาบ้ามันจะกัดเอา"

พวกเขาทุกคนรู้ใจไอ้ดินหมดแหละแต่มันนั่นแหละที่ไม่รู้ใจตัวเองแถมปากแม่งหมาอีกต่างหาก

"หมาบ้ามหาลัยเรามีหมาบ้าด้วยเหรอแล้วทำไมหมาบ้าถึงกัดทายอะ" อันนี้เธอไม่รู้จริงๆว่าเพื่อนสนิทแอบชอบเธอ

"จะเข้าร่วมกิจกรรมก็ไปน้องเขารออยู่เฮียจะพาน้ำมนต์กลับไปบ้านเพราะเมื่อกี้วิ่งชนกันเลยนั่งจับกบไปแล้วหนึ่ง" ชายหนุ่มรุ่นพี่ต้องการตัดบทจบเขารีบ..

"ไม่สวยแล้วยังซุ่มซ่ามอีกนะแกเนี่ย" (ในใจอยากเข้าไปประคบประหงมมากแต่ปากเห้อ..ไอ้ดิน

พาร์ทลม

ผมต้องรีบห้ามศึกคู่นี้เจอกันบรรลัยทุกรอบแต่ผมไม่เข้าใจมันเลยชอบเขาแต่ปากนี้แบบว่า และผมกับไอ้ทายก็ไม่เคยเห็นมันตอแยผู้หญิงคนไหนนอกจากน้ำมน ตอนน้ำมนต์ตัดผมสั้นก็บ่นอยู่ได้สอง - สามวัน พอน้ำมนต์ไปย้อมผมเทา 

มันก็ไปทำตามเขามันผมน้ำเงินทำเทาต้องล้างสีออกกี่รอบฟอกอีกดีหนังหัวไม่ถลอก จากดูหล่อเข้มยอมเทาดูเท่ห์เลยเพื่อนผม แปลกใจครอบครัวนี้ย้อมผมเทากันหมด..

"ไปเหอะดินน้องๆรอท่านประธานเฮ็ดว๊ากสุดหล่อแล้วแหละ"

ผมจำต้องตัดใจจริงห่วงมันแต่นิสัยเสียของผมแก้ยากมาสำหรับมันเลย เดินหันหลังให้เฮียโดยไม่ลา

"ไอ้นี้จะไปก็ไม่พูดอะไรเลย" ลมบ่นเพื่อน "ลาครับเฮียคิว" หันไปหาเพื่อนสาวคณะเดียวกันแต่ต่างสาขา "ไปหาหมอดูก็ดีนะน้ำมนต์

" อย่าพูดแบบนี้สิลมเราไม่อยากไปอ่า"  

"..."

"พี่ตั้งใจจะพาเราไปหาหมอนะเนี่ยบอกไอด้าไปแล้วเนี่ย"

"พี่คิวอย่าเอาด้ามมาขู่มนต์นะ"

"จะดูแชทไหมครับ"

"เราว่าไปเถอะเชื่อพี่คิวผมไปก่อนนะครับพี่คิว" 

"ค่ะ ขู่น้องเก่งสุด ฟ้องด้าค่อยดู" ยกมือกอดอก

"พี่ทำตามคำสั่งของไอด้าครับ"

พาร์ทดิน

ผมรู้สึกเป็นห่วงยัยเด้อด้าเอามากแต่ปากผม..เห้อทำไงได้หล่ะ เจอหน้าก็แทบจะคุยดีกันไม่ได้เอาความปากหมากลบความเขิน..

"ชอบเขามาตั้งนานแต่ปากมึงนี่สุดตีนจริงๆไอ้ดิน"

"ผีเจาะปากคำพูดหรือไง" ผมหันไปมองค้อนให้ใอ้ทายมันนี้อ่านใจผมได้ขนาดนั้น

"ดินชอบน้ำมนต์หรือ " ลมเดินตามมาเขาเองสงสัยมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสถาม

"มึงโง่หรือเปล่าไอ้ลม สังเกตดูไอ้ดินมันเคยเข้าใกล้ใครมากยัยน้ำมนต์อีกว่ะ "

"กูไม่ได้โง่ไอ้ฟายทาย กูเห็นกูถึงถามนี้ ชอบเขาแต่ปากดีย์แท้ " ก็ตอนที่เดินลงจากตึกมาพวกเราสวนทางกับยัยข้าวปุ้นก็ถามหาน้ำมนต์ตามสไตล์มัน

@เหตุการณ์ก่อนหน้าราวชั่วโมงครึ่ง

พวกผมเลิกคลาสตั้งนานแล้วแต่รอเวลาเข้าร่วมกิจกรรมพอว่าเห็นข้าวปุ้นเดินมาคนเดียวไอ้ดินมันก็เลยถาม

"ข้าวทำไมเดินมาคนเดียวนะ"

"มนต์บาดเจ็บอะตอนนี้พี่คิวก็เลยไปรับกลับ"

"ซุ่มซ่ามอะไรนั่น"

"เราไม่รู้ตอนแรกนั่งคุยอยู่กันดีๆก็ลุกไปไหนก็ไม่รู้พอถึงวิชาเรียนคงรีบแหละชนกับพี่คิวเลยเจ็บตัวเรียบร้อย" ผมยืนคิดถึงตอนที่อยู่ๆมันมายืนดักหน้าผมก็คงเป็นช่วงเวลานั้นละมั้ง

"จะไปช่วยแม่เหรอ"ผมเห็นข้าวปุ้นจะเดินไปทางโรงอาหารพอดีก็เลยถาม"

"อืมเราไปก่อนนะเดี๋ยวแม่บ่นอีก"

ผมปล่อยให้ข้าวปุ้นเดินทางไปแต่ใจผมตอนนี้เดินไปถึงห้องพยาบาลแล้วแต่ด้วยความที่ว่ากูจะไปทำเหี้ยอะไรวะพี่ชายกูก็อยู่นั่งรออยู่ตรงนี้ทักถามไม่ดีกว่าเหรอจริงๆแล้วมันถึงเวลาที่พวกผมต้องเข้าไปหอประชุมผมเลยใอ้ลมเดินเข้าไปก่อนส่วนผมนั้นนั่งเสนอหน้ารอเจอ (ไม่ได้บังเอิญหรอกแต่ต้องใจรอ)

พาร์ทคิว

ผมพาน้องที่เป็นเพื่อนกับภรรยาไปหาหมอเพื่อให้ตรวจดูอาการสุดท้ายหมอเขาให้แค่ยาแก้อักเสบดูอาการวันพรุ่งนี้ถ้าไม่ดีขึ้นก็ต้องหยุด

"พรุ่งนี้ถ้าเป็นอะไรเดี๋ยวไม่สะดวกเรียกพี่นะ

"พี่คิวเอาเวลาไปดูแลด้าเถอะท้องแก่แล้ว"

"ที่บ้านพี่เขามีแม่บ้านแต่นี่ถ้าพรุ่งนี้เป็นอะไรหนักให้ทักบอกพี่ด้วยนะพี่เป็นห่วง"

"หนูรู้สึกอิจฉาด้ายังไงไม่รู้และไม่รู้ว่าด้าทำบุญมาด้วยอะไรฉันได้สามีที่แสนดีอย่างนี้"

"เชื่อพี่สิคนดีอย่างมนต์ก็ต้องเจอคนดีเช่นกัน"

"สาธุ..."

ผมขับรถมาจอดเทียบหน้าบ้านของน้องที่อยู่ตรงกันข้ามบ้านของผมนี่แหละ

"ขอบคุณที่เทคแคร์นะคะบาย"

"เราอ่ะทานข้าวแล้วก็ทานยาเลยนะพี่บอกคุณแม่เราไปแล้ว"

"พี่คิวออกม้าทำไมอ่ะก็เป็นห่วงอีกหรอก"

"เอาเถอะถ้าพี่ไม่บอกด้าก็บอกเองเหมือนเดิม"

"ทุกวันนี้มนต์คิดว่ามนต์มีแม่สองคนซะอีก"

"มนต์รู้จักด้ามาตั้งนานละน่าจะรู้ดีว่าด้าชอบห่วงคนอื่นขนาดไหน"

"พูดถึงด้าหนูคิดถึงจันทร์เจ้าจังเลย"

แล้วจันทร์เจ้าเป็นใครอ่ะ...