ตอนที่.. 4 ป่วย.1.1

พาร์ทต่อ

ผมก็ไม่เข้าใจผู้ถือหุ้นรายใหญ่แล้วไงถามป๊าก็ไม่ได้คำตอบอะไรแน่ชัดแต่คิดว่าผู้ใหญ่คงมีเหตุและผลหล่ะหนอ ผมผลักประตูเข้าไปเจอแต่ความว่างเปล่า...

"ไปไหนของของมันนี้ " วางอาหารแล้วเดินขึ้นไปตามหาแต่ประตูห้องมันแง้มอยู่แล้วไหม กวาดสายตามองหาร่างบาง "เอ้าในห้องก็ไม่อยู่" ผมหันตัวกลับกำลังจะออกไป

แก๊ก..เสียงเปิดประตูในห้องน้ำผมหันกลับมาเจอยัยนั้นเดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวที่สั้นมากแทบจะเห็นด้านร่างล่างเลยข้างบนก็ล้นออกมา เลือดกำเดาผมจะพุ่ง

"กรี๊ดไอ้บ้าดินเข้ามาได้ไง ปิดตาเดี๋ยวนี้นะ" น้ำมนต์ทานยาหลังทานข้าวเสร็จก็หลับไปตื่นขึ้นมามันรู้สึกร้อนตัวเลยอาบน้ำก่อนที่ป้านีจะเอาอาหารกลางวันมาให้แต่ทว่าเปิดประตูห้องน้ำออกมาเจอเพื่อนชายยืนมองเธออยู่และพึ่งนึกได้ว่าตัวเองพันแค่ผ้าเช็ดตัว..

"หึ..ปิดทำไมไม่มีอะไรให้ดู"

"ม่ะ ไม่มีแล้วมายืนจ้องทำห่าไร"

"ก็ดูผีดาดา (โครงกระดูก)ผอมก็ผอมนมก็ไม่มีจะกรี๊ดทำไม (ตรงกันข้ามหมด)

ถ้าไม่ติดว่าปวดก้นกบนะจะกระโดดถืบเลยกล้ามากมาว่าเธอเป็นผีดาดาหุ่นเธอใครเห็นยังทึ่้งแต่ไอ้บ้าดินตาต่ำมาก.. "ออกไป๋"

"คนเขาอุตส่าห์เอาข้าวมาส่งแต่งตัวซะเดียวพาไปกิน"

"ไม่ต้องยุ่ง " เธอหมายถึงกลับไปเลยไม่ต้องพาไป

"แต่งตัวซะให้เวลาห้านาทีไม่ก็แต่งเดียวกูกลับมาแต่งให้" ผมทำจริงขืนอยู่ต่อล้อต่อเถียงตะบะได้แตกแน่ๆ

เธอรู้ว่าน้ำเสียงใหนพูดจริงพอประตูปิด รีบเลยแต่งตัวหยิบเสื้อยืดกางเกงขาสั้น หันมาจับหวีหยิบและที่คาดผมเป็นรูปแอปเปิ้ลคาดผมแล้วเดินออกมาแบบช้าๆ..

ห้านาทีจริงผมเปิดพรวดเข้าไปอีกครั้งน้ำมนต์ใส่ชุดเสื้อผ้าครบหน้าไร้เครื่องสำอางแต่สวยมากผิวขาวอมชมพูของยัยนี้ ปากเล็กจมูกน้อยรับโครงหน้าชัดเจน "ทำไหมเดินแบบนั้นหล่ะ" พึ่งสังเกตท่าเดินของเพื่อนสาว

"ก่อ....ก็ล้มไง ก็เลยเจ็บก้นกบ"

"__"

"แปลว่าเมื่อคืนไม่ทานยาว่างั้น"

"นะ นายไม่ใช่พ่อนะไอ้ดิน โดนม้าบ่นแล้วหนึ่งหยุดบ่นเลยปวดหูแล้วนี้"

"..."

ผมก้าวเท้ายาวๆเดินเข้าหาแล้วย่อต้วช้อนร่างบางขึ้นขู่เบาๆ "อยู่นิ่งๆห้ามดิ้น"

"วะ ว๊ายทำบ้าอะไรนี้" ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนอยู่ตัวก็ลอยขึ้นมาบนแขนไอ้เพื่อน

"เกาะไหล่เลยจะพาไปทานข้าว" ผมหมุนตัวหาซองยาแล้วคว้าติดมือมาด้วย

ถึงเธอจะสูงเกือบร้อยเจ็ดสิบ เจอคนสูงกว่าอุ้มเธอก็กลัวตกเอามือคล้องคอเพื่อนสนิทแล้วหลับตาปี๋เลย

ในขณะที่อุ้มสาวเจ้าเดินลงมาอกที่ผมว่าแบนๆมันกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะที่เดินลงบรรไดเอาผมแทบสติแตกกลั้นใจสุดๆ

"นั่งตรงนี้แระเดียวเตรียมให้ "

อยากที่บอกบ้านหลังนี้ผมเข้าออกบ่อยรู้ที่เก็บข้าวของหยิบจานมาสองใบ "ทำไมจานสองใบอ่ะ"

"จะให้กินจานเดียวกันว่างั้น"

"ไม่ใช่ เรานึกว่านายทานจากบ้านมาแล้ว"

"เราอยากมาทานที่นี้ ผิดไหม" มันก็เรื่องปกติดินชอบมาคุยกับม้าเธอเจอเพื่อนบ่อยๆแต่ไม่ได้อยู่คุยด้วยบางทีเป็นเพราะงานกลุ่มเยอะและต้องค่อยเข็ญไอ้ข้าวอยากให้มันจบด้วยเลยต้องช่วยมันทุกทาง "ไม่ผิดเราแค่คิดเผื่อไม่ได้ติดอะไร"

"ทานเลยหล่ะกันเดียวจะเย็นชืดอีก"

"ป้านีทำอะไรมาอ่า"

"โกยอะไรก็ไม่รู้ว่ะ " ชายหนุ่มไม่รู้จักอาหารชนิดนี้แต่มันคล้ายผัดหมี่เขาคิดว่าทานได้หล่ะมั้ง

"โกยซิหมี่หรือป้านีรู้ใจที่สุดแต่ว่าจะกินแล้วไม่รู้จักนี้นะ กราบค่ะคุณชายขา"

"รู้จักบ้างไม่รู้จักบ้างคือมนุษย์ทั่วไป"

"พูดงี้หมายความว่าไง" เธอฟังแล้วเหมือนโดนว่าแปลกๆ

"คิดว่าแบบไหนหล่ะ" เขาก็แค่ยิ้มไม่เชิงว่าให้หรอกก็มนุษย์ปุถุชนธรรมดาจะรู้ทุกกอยากก็แปลกป่ะ

"ไม่รู้ไม่อยากคิดหนักสมองไม่อยากให้รกเยอะ"

ผมเขี่ยเนื้อไก่แยกออกมาแล้วหยิบใส่จานเพื่อน "ทานเนื้อเยอะจะได้อ้วนคนอะไรผอมเหลือแต่กระดูกนมก็แบนดูไม่จืดเลย"

" ตาถั่วมองไงนมแบนออกจะตูม" ไม่พูดเปล่าแอ่นอกที่ตูมแบบหน้าฟัดให้ผมอีกเอาผมแทบสำลักอาหาร

"มองจากดาวอังคารยังรู้เลยแบนมากๆ" ผมพูดจบก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าไม่มองคนข้างๆอีกเลยถ้าจ้องไปจ้องมาเลือดได้หมดตัวแน่

"ทานยาเลย" หลังจากทานเสร็จผมนี้แระเก็บกวาดเพราะแม่นางเดินไม่คล่อง หยิบน้ำอุณหภูมิห้องมาให้พร้อมแกะยาให้

"ค่อยทานได้มุ้ย" ต่อลอง

"ยาหลังอาหาร เขาบอกให้ทานทันที" ผมพลิกหน้าซองที่หมอระบุบมา

"รู้แล้ว.." ผมจับมือแล้วหงายวางยาสี่เม็ดบนฝ่ามือนั้นนั่งมองว่าทานจริงไหมแล้วยื่นน้ำให้.. (อาการของคนเกลียดการทานยาดูออก)

"ขมอ่า"

"___"

"มันมียาที่ไหนหวานบ้างหล่ะ" ผมยื่นนมสดให้ดื่มเพื่อกลบความขมของยา

"ขอบใจ นายกลับเถอะเดี่ยวเราขึ้นข้างบนเองได้"

"สภาพแบบนี้สองชาติจะถึงไหม" ผมปล่อยให้เพื่อนดื่มนมแล้ววางแก้วลง เสร็จก็เดินเข้ามาอุ้มเพื่อนอีกครั้ง

"ทะ..ทำไรอ่า" โดนจู่โจมอีกแระ

"จะอุ้มไปส่ง อย่าดื้อ"

"ขอบคุณนะที่แวะมาดูแลเรา" >\\\<

"พูดเพราะก็เป็นเนอะ " แค่นี้ผมแมร่งใจฟูว่ะเขินด้วย

"เอ้าแค่ขอบคุณที่กรุณาจริงก็ไม่อยากพูดหรอกเดี่ยวจะหาว่าไม่สำนึกอีก" ทำปากยู่พร้อมหน้าก้มลง..

"รู้ตัวไหมว่าปากน่าจูบอ่ะ" 0_0

"ห๊ะ..วะ ว่าอะไรนะ" 0__0

"พูดอะไรแค่บอกว่าปากหมาใช้ย่อยนะเรานี้" ผมพูดบ้าอะไรออกไปดีที่กับลำทัน

"อ๋อ...ปากหมาแค่กะแกแระไอ้บ้าดิน" รู้สึกตัวว่ามาถึงห้องแล้วมันยังไม่ปล่อยเธอลง

"อยากอุ้มตายหล่ะ นึกว่าอุ้มโครงกระดูก" พูดจบผมย่อตัววางเพื่อนลงเตียง "น้ารตีไปประชุมกับป๊ากับม้าใช่ป่ะ

"อืม.."

"งั้นนอนพักเลยมีอะไรทักไลน์นะ เราอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าน้าจะกลับ"

"มะ ไม่ต้องนายกลับบ้านเถอะ" จริงอ่ะเกรงใจมันมากไม่คิดว่าเวลาป่วยมันเทคแคร์เธอขนาดนี้

"ทำไมกลัวโดนกูปล้ำหรือเสียใจนะกูไปเอาโครงกระดูกทำเมียหรอก" (ในใจไอ้เชี๊ยดิน) แต่สายตานี้คือมองเพื่อนแบบ...

"กูไม่อยากได้มึงทำผัวหรอกเสียของ" ติดตรงที่เจ็บสะโพกไม่งั้นลุกกระโดดถืบจริงๆ

"หึ " ผมไม่อยากต่อล้อต่อเถียงคนที่ตัวเองแอบชอบแต่บางที่ก็น่าโมโหผมนายพสุธา ทายาทลำดับสามของรุ่งเรืองไพรกิจศาล หล่อ รวย และกรวยใหญ่บอกเลยไม่ติดว่าป่วยจะจับทำเมียกระแทกให้จุกเลย "เราอยู่เป็นเพื่อนนะแต่ด้านนอก"

" อืม เอาที่สบายใจเถอะ" ไม่อยากจะจะสาวความยาวเพราะเหมือนยาจะออกฤทธิ์ตาเริ่มปรือแล้ว

ชายหนุ่มขับตัวจับเพื่อนสาวเอียงตัวนอนแล้วห่มผ้าให้เขาต้องสะกดใจเมินหน้าหนีสายตาคมพึ่งสังเกตว่าห้องของเพื่อนสนิทเป็นสีชมพูเลยมองดูรอบๆของจุกจิกตกแต่งก็ดูเป็นผู้หญิงดี

เขาเดินออกมาจากห้องนั่งตรงโซฟาด้านนอกคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจับโทรศัพท์ขึ้นมาโพส

#รับหน้าที่ดูแลคนป่วย# พร้อมรูปมือของคนในห้องแล้ว comment ก็มารัวๆ

เพทาย: แนะ...ๆๆๆ

ปราณนต์ : อุต๊ะ ‼️🤭

เฮียคิว : ปากแข็งระวังเถอะ

เฮียคราม: หึไอ้เสือซุ่ม

วายุ: ดูแลครายอ่า 0_0

ดิน : @วายุ เ สื อ ก @ เพทาย อะไรของมรึง ‼️ @ ปราณนต์ อารายครับเพื่อน แต่เขาไม่ตอบสองเฮียหรอกปิดแชท เหลือบตามองนาฬิกาหรูบนข้อมือจะบ่ายสามแล้วเดินเข้าไปดูยัยน้ำมนต์ซักหน่อย

@ในห้องนอน

พาร์ทน้ำมนต์

วันนี้เพื่อนสนิทของเธอทำตัวแปลกๆมาเทคแคร์เธอทำเธอใจเต้นอยู่หลายรอบบอกเลยว่าไม่คุ้นชินกับนิสัยแบบนี้ของมัน ดีนะที่ตัวยาออกอาการความง่วงก็เลยมาเยือน พอคล้อยหลังนายพสุธาที่ปิดประตูออกไป

"ตาบ้าทานยาลืมเขย่าขวดมาหรือไง " แล้วความง่วงก็นำพาเธอเข้าสู่นิทรา...

👉เอ้าเพื่อนนอนจะเข้ามาทำอะไรค่ะๆๆๆ👈