บทที่ 76

เนื่องจากหมู่บ้านที่ไม่ใหญ่มากนัก แจสเปอร์ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็มาถึงบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

บ้านมีสวนขนาดใหญ่อยู่ด้านหน้า แจสเปอร์ยังไม่ได้ไปถึงประตูด้วยซ้ำ เขาได้ยินเสียงแหลม ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนก่นด่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“เราเป็นมากกว่าเพื่อนบ้านนะ ชาร์ลี เราเป็นครอบครัว ฉันจะช่วยคุณตอนที่ครอบครัวคุณลำบาก มันเป็นแค่ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วจู่ ๆ คุณก็มาที่นี่เพื่อหาเรื่องฉันงั้นเหรอ? ไม่คิดว่ามันจะดูงี่เง่าไปหน่อยเหรอ?”

“ถ้าให้จะให้พูด ก็คงจะเป็นความจนแหละมั้งที่สร้างปัญหามากมายขนาดนี้ จะเก็บที่ดินไว้ทำอะไร? มีปัญญาสร้างบ้านเหรอ? หรือถ้านายจะไม่เอาที่ดินแล้ว ก็ยกให้พวกเราก็ได้นิ”

“พูดถูก ฉันล่ะไม่เข้าจริง ๆ ว่าทำไมนายถึงคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกอยู่ ไม่ยอมยกที่ดินนั่นให้เราใช่ไหม? ก็ได้ งั้นเอาเงินที่เราให้ยืม 10,000 ดอลลาร์ คืนมาสิ!"

“ลูกชายของนายไม่ได้อาศัยอยู่ในเมืองหรอกเหรอ? นายมีเงินซื้อบ้านให้ลูกชาย แต่ไม่มีเงินชดใช้คืนให้เรา งั้นเหรอ?”

เสียงคำรามของผู้ชายก็ดังขึ้นท่ามกลางข้อกล่าวหาที่ลั่นไปทั่วห้อง

“ฉันยอมรับว่าฉันขอยืมเงินจากเธอ และสัญญาว่าฉันชดใช้ แต่นั่นไม