บทที่ 3

เขาจะทำอะไร?

เจียงหยุนลั่วตกตะลึง และสีหน้าของนางก็ตึงเครียดอยู่ครู่หนึ่ง

นางแค่อยากจะบังคับให้คนออกไป กลับไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายอยากจะมาจริงๆ!

หากตอนนี้นางต้องการต่อต้าน นางก็ไม่เหมาะเป็นคู่มือเขา

แต่คิดไม่ถึง——

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะสั่งการให้คนส่งเจ้าไปค่ายทหารซะเดี๋ยวนี้ ให้เจ้าได้ลองลิ้มรสความเป็นลูกผู้ชาย!”

สิ่งที่หลิงเฟิงซั่วพูดออกมานั้นเลวร้ายยิ่งกว่าที่นางจินตนาการไว้ซะอีก

เจียงหยุนลั่วที่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง"แน่นอน มันจะดีกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว"

นางตอบรับแล้วจริงๆ!

ดวงตาของหลิงเฟิงซั่วหรี่ลง และเขาเห็นริมฝีปากแดงของคนเย้ายวนนั้นขยับเปิดปิดขณะที่พูดคำมากมาย——

“แต่ในค่ายทหารก็ต้องมีการพูดกันปากต่อปากมากมายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หากมีข่าวลือขึ้นมาว่าท่านอ๋องไม่ได้ร่วมหอในคืนวันแต่งงานก็อย่ามาว่าข้านะ!”

"เจ้า!"

จู่ๆ สีหน้าของหลิงเฟิงซั่วก็เพิ่งมองนิ่ง นัยตาก็ทวีความอาฆาตพุ่งขึ้นไปอีก

หญิงผู้นี้มุทะลุจนสุดที่จะทนได้เช่นนี้ ไม่กลัวความตายจริงๆ สินะ!

ณขณะนี้--

“พี่ซั่ว!”

เสียงอันอ่อนนุ่มของหลินหนิงซวงก็ดังขึ้นนอกประตูอีกครั้ง

“พี่ซั่ว องค์หญิงก็เป็นคนฐานะสูงส่ง พี่ซั่วอย่าลงโทษนางหนักเกินไป ไม่เช่นนั้นหากหาเรื่องใส่ตัวและถูกองค์จักรพรรดิลงโทษนะจ๊ะ…”

นางยืนอยู่นอกประตู โดยถูกม่อหยิงขวางไว้จึงไม่สามารถเข้าไปได้ นางใจร้อนรนเหลือเกิน

พี่ซั่วกับเจียงหยุนลั่วทำอะไรอยู่กันแน่?

เดิมทีข้าคิดว่าทั้งสองจะทะเลาะกัน...แต่ทำไมคราวนี้ไม่มีเสียงเล็ดลอดมาเลย พวกเขาคงไม่ได้กำลังร่วมหอกันแล้วหรอกนะ?

หลินหนิงซวงกำผ้าเช็ดหน้าแน่น นัยตามีความอิจฉาริษยาออกมา

“ควับ”

จู่ๆ ประตูก็เปิดออกอย่างกะทันหัน

หลิงเฟิงซั่วเดินออกมาด้วยเสื้อที่ไม่จัดให้เรียบร้อย

หลินหนิงซวงเกือบจะล้มทั้งยืน!

แล้วเสื้อผ้าของพี่ซั่วทำไม...หรือว่าพวกเขา...

“องค์หญิงหยุนลั่วไม่รู้จักมารยาทประเพณี และไม่ปฏิบัติตามจรรยาบรรณของสตรี! ตามกฎของตำหนัก นับจากนี้ไป นางจะอยู่หลังประตูที่ปิดสนิทและไตร่ตรองความผิดของตัวเอง!”

หลิงเฟิงซั่วออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

ทันทีที่คำพูดจบ——

“ท่านถือสิทธิ์อะไรมาขังข้าไว้?”

เจียงหยุนลั่วทนไม่ไหวรีบพุ่งออกมาจากในห้อง ในใจก็มีความครุกกรุ่นเล็กน้อย

เดิมทีนางคิดว่าหลิงเฟิงซั่วเกลียดนางมากจนถึงขนาดจะไล่นางออกจากตำหนักอ๋องหรือหย่ากับนางซะ!

นี่จะขังนางตอนนี้จริงๆ รึ?

แล้วเมื่อไหร่นางถึงจะได้ไปจากที่นี่?

เสื้อผ้าของนางยุ่งเหยิงกว่าตอนที่เข้าไปในห้องซะอีก และมีรอยแดงเป็นทางบนคางเรียวเล็กของนางที่เมื่อครู่ถูกจับบีบ

ในสถานการณ์เช่นนี้ มันช่วยไม่ได้เลยที่จะให้ผู้คนคาดเดากันไปต่างๆ นาๆ

หลินหนิงซวงแม้แต่ผ้าเช็ดหน้าในมือก็แทบอยากจะฉีกให้ขาด!

ทันใดนั้นนางก็ฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง นัยตาก็วาววับขึ้นมา และนางก็ร้องขอทันที"พี่ซั่ว ซวงเอ๋อรู้ว่าพี่ซั่วโกรธ แต่ขอแค่ให้ลงโทษองค์หญิงอยู่ในห้องสำนึกผิดเท่านั้น ไม่ต้องทิ้งนางเข้าไปในสวนร้างในสถานที่ห่างไกลผู้คนเลยนะจ๊ะ ถ้าเรื่องนี้เกิดร้ายแรง... "

ท่าทางของนางเหมือนจะมีเจตนาดี แต่ในดวงตาของนางกลับมีฉายแววตาที่มุ่งร้าย

วินาที ต่อมา——

ตามที่คาดไว้ หลิงเฟิงซั่วหรี่ตาลง ดึงตัวเจียงหยุนลั่วแล้วหันหลังกลับมุ่งหน้าไป

สวนร้าง......

ผู้หญิงเช่นนางสมควรที่จะอยู่ในที่แบบนั้นเท่านั้น!

“หลิงเฟิงซั่ว ปล่อยนะ!”

เจียงหยุนลั่วต่อสู้ดิ้นรนเอาชีวิตรอด แต่ความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งอย่างน่าประหลาดใจ และเขาก็ลากนางออกจากลานหลักและมุ่งหน้าตรงไปยังมุมตะวันตกเฉียงเหนือของตำหนักอ๋อง

บรรยากาศโดยรอบดูยิ่งรกร้างวังเวงมากขึ้น

ในที่สุด--

ลานสวนที่ผุพังทรุดโทรมที่ตอนนี้ได้อยู่ตรงหน้าข้า

"ตุบ! ! !"

หลิงเฟิงซั่วถีบประตูลานสวนออก ทำให้ฝุ่นดินฟุ้งกระจายทั่ว

มือของเจียงหยุนลั่วที่ถูกจับไว้แน่นมาตลอดทางในตอนนี้กลับถูกสะบัดทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจะอยู่ที่นี่เพื่อให้คิดทบทวนตัวเองให้ดี! หากไม่ได้รับคำสั่งจากอ๋องอย่างข้า เจ้าก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากลานสวนนี้แม้แต่ก้าวเดียว!”

หลังจากพูดจบ หลิงเฟิงซั่วก็เหลือบมองเจียงหยุนลั่วอย่างเย็นชา แล้วหันกลับเพื่อจะเดินจากไป

แต่เจียงหยุนลั่วกลับหยุดยืนขวางกั้นอยู่ตรงหน้าเขาด้วยก้าวเดียว

"ช้าก่อน!"

นางเงยหน้าขึ้นมองเขา ทันใดนั้นลมหายใจของนางกับเขาก็สัมผัสกระทบเข้าหากัน

ได้ยินเพียงแต่ความเงียบสงัดที่แม้แต่เสียงกระทบเล็กๆ ก็ยังได้ยิน

ในนาทีนี้เองที่ในที่สุดเจียงหยุนลั่วก็ได้มองดูใบหน้าของชายคนนี้ชัดๆ อย่างใกล้ชิดมากขึ้น

คิ้วของเขาเหมือนคมดาบ ดวงตาของเขาราวกับดวงดาวที่แสนเย็นชา และใต้ดั้งจมูกที่ตรงโด่งของเขานั้นมีริมฝีปากบางที่เม้มเข้าด้วยกันด้วยความโกรธ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน รูปลักษณ์ของเขาที่ทำให้ผู้หญิงไม่อาจละสายตาจากเขาได้เลย รูปงามที่แท้จริง!

แต่ความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมารอบกายของเขาและแรงอาฆาตในดวงตาของเขา กลับทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้

มีเพียงแค่ผู้ที่มักจะอยู่ในสนามฆ่าฟันกันมาเป็นเวลานานเท่านั้นที่จะมีออร่าเช่นนี้ได้!

พวกเขามาจากต่างมุมมองในแต่ละด้านนั้น...ก็นับได้ว่าเป็น"คนประเภทเดียวกัน"สินะ?

เจียงหยุนลั่วหรี่ตาลงและพูดออกไปตรงๆ"หลิงเฟิงซั่ว เรามาหย่ากันเถิด"

"เจ้าพูดอะไรนะ?!"

เมื่อหลิงเฟิงซั่วได้ยินประโยคนั้น เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นย่น

“ในเมื่อเกลียดข้ามากนัก งั้นทำไมถึงต้องขังข้าไว้ในตำหนักท่านด้วยล่ะ หย่าแล้วแยกทางเลิกแล้วต่อกันไม่ดีกว่าหรอกหรือ?”

สิ่งที่เจียงหยุนลั่วพูดนั้นก็สมเหตุสมผล

หลิงเฟิงซั่วเห็นว่านางไม่ดูเหมือนหยอกเล่นเลยแม้แต่น้อย ฉับพลันนัยตาของเขาก็วาววับขึ้นด้วยความโทสะมากกว่าเดิม!

หญิงผู้คนนี้กำลังเล่นตลกกับเขาอยู่รึ?

นางแต่งเข้าตำหนักอ๋องอย่างไม่เลือกวิธีการและไร้ยางอาย ตอนนี้กลับต้องการหย่าทันทีงั้นรึ?

เหอะ!

แม้ว่าเขาต้องการหย่า แต่ต้องเป็นเขาหลิงเฟิงซั่วที่พูดออกมา!

แต่ก่อนหน้านั้นต้องให้นางได้รับโทษที่ตนก่อไว้!

“เจ้าคิดว่าตำหนักอ๋องแห่งนี้เป็นสถานที่แบบไหนกัน! เจ้าสามารถเข้ามาและออกไปได้ตามใจงั้นรึ?”

หลิงเฟิงซั่วกัดฟันพูดและมองนางตั้งแต่หัวจรดเท้าและพูดเน้นคำสองคำสุดท้ายออกมาทีละคำ-

"สาย! ไป!"

เจียงหยุนลั่วรู้สึกราวกับว่าลมหายใจจุกอยู่ที่อกชั่วขณะ และอารมณ์ของนางก็พุ่งพล่านขึ้นมา

คนคนนี้หมดหนทางเจรจาด้วยแล้ว!

เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการเก็บนางไว้ในตำหนักเพื่อทรมานนาง!

ช่างมันปะไร นางค่อยคิดหาทางอื่น!

อย่างน้อยก็ให้ชายผู้นี้อยู่ห่างจากนางให้มากที่สุด!

“ข้ากลับคาดไม่ถึงเลย....ว่าท่านอ๋องทนไม่ได้ที่จะให้ข้าจากไป และไม่อยากหย่ากับข้า....”

เจียงหยุนลั่วจงใจยิ้มอย่างสดใส โดยมีลักยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง และสองมือของนางก็คล้องคอของเขาราวกับงูน้ำที่เลื้อยไปมา

ในชั่วพริบตาเดียว ร่างกายของทั้งสองก็กลับมาแนบชิดกันอีกครั้ง

แววตาของหลิงเฟิงซั่วก็เข้มขึ้น คิดคะนึงถึงหยกที่มีค่าอ่อนนุ่มและหอมหวาน เป่าลมหายใจที่ข้างหู อุณหภูมิร่างกายของเขาที่กว่าจะลดลงได้นั้น ก็กลับมาสูงขึ้นอีกครั้งในทันใด

เจียงหยุนลั่วก็หยอกล้อ"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ทำไมท่านอ๋องถึงถึงปากไม่ตรงกับใจเล่า?เรามาทำเรื่องที่เรายังทำไม่เสร็จให้มันเสร็จไปดีกว่าเป็นอย่างไร... "

"ไปให้พ้น!!!"

หลิงเฟิงซั่วทนก็ไม่อาจทนไหว!

สีหน้าของหญิงผู้นี้เปลี่ยนไปเร็วกว่าการพลิกหน้าหนังสือเสียอีก และนางก็ไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย!

นางคิดว่าเขาเหมือนกับผู้ชายข้างนอกที่ถูกทำให้หลงหน้ามืดตามัวหรือ?

เจียงหยุนลั่วปล่อยเขาทันทีก่อนที่เขาจะลงไม้ลงมือ และยังคงยิ้มแย้มราวกับดอกไม้

ทันใดนั้นก็ได้ยิน--

"การเก็บเจ้าไว้ก็เพียงเพื่อให้ลองลิ้มรสผลร้ายที่เจ้าได้หว่านไว้ด้วยตัวเจ้าเอง และชดใช้ค่าตอบแทนที่เจ้าสมควรได้รับ! ถ้าหากเจ้าไม่กลับใจ ก็อยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตอย่าได้คิดที่จะออกมา!"

“เจ้าเป็นเพียงองค์หญิงไร้ความสามารถที่ถูกเลี้ยงดูโดยท่านอ๋องที่ไร้ค่า อย่าคิดว่ามีพระราชชนนีหนุนหลังอยู่ ข้าจะไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้! แม้ว่าข้าจะให้เจ้าตายที่นี่วันนี้ จักรพรรดิก็ไม่มีทางพูดจารุนแรงกับข้า!”

หลิงเฟิงซั่วยิ้มยั่วยุ นัยตาก็แฝงไปด้วยความอาฆาต

หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังกลับและจากไป

เจียงหยุนลั่วหุบรอยยิ้มของนางลงทันทีและสีหน้าของนางก็หมองลง

เมื่อสักครู่ชายผู้นี้...มีเจตนาจะฆ่านางจริงๆ...

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่เขาพูดก็ไม่ผิด ด้วยฐานตำแหน่งปัจจุบันของหลิงเฟิงซั่วทั้งในราชสำนักและในกองทัพนั้น แม้ว่าจักรพรรดิจะรู้ว่าเขาได้สังหารตัวเองแล้วก็จะไม่เอาโทษเขา!

ท้ายที่สุดแล้ว นางเป็นองค์หญิงโง่เขลาที่ฉาวโฉ่ และเขาเป็นแม่ทัพเทพแห่งสงครามซึ่งได้รับการนับถือยกย่องจากผู้คนนับหมื่นและมีอนาคตที่ก้าวไกล

สิ่งไหนสำคัญกว่ากัน ใช้เท้าคิดยังรู้เลย!