บทที่ 23 แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องเพื่อน

หลังเลิกคาบสุดท้าย มณีกลับเข้าห้องอาจารย์ เอาหนังสือหลายเล่มไปเก็บไว้ในล็อกเกอร์ก่อนจะกลับบ้าน

ตอนที่ปิดประตูล็อกเกอร์ เธอดันเหลือบไปเห็นนิ้วนางของตัวเอง ที่ตอนนี้มีแหวนเพชรที่ชัยให้ไว้สวมอยู่

รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนหน้า แต่ก็อยู่ได้แค่ไม่กี่วินาที มณีก็ส่ายหัวแล้วกระพริบตาถี่ๆ 'ยิ้มอะไรของเราเนี่ย?!'

มณีรู้สึกว่าตัวเองแปลกไป โดยเฉพาะเรื่องท่าทีของตัวเองที่กล้าตอบโต้บุษบาและอาจารย์หนุ่มสองคนเมื่อกี้ พอย้อนคิดดูก็เผลอเหม่อไปเลย

อาจารย์ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนไม่ไกลจากมณี เห็นท่าทีเลยเอ่ยถามขึ้น "มณี เป็นอะไรหรือเปล่า?"

มณีค่อยๆ หันไปมองตามเสียง ปรากฏว่าเป็นอาจารย์สุทิน เธอเลยยิ้มตอบ…แบบเกร็งๆ นิดหน่อย "อ้าว อาจารย์สุทิน สวัสดีค่ะ เพิ่งสอนเสร็จเหรอคะ?" มณีรีบเปลี่ยนเรื่อง

เธอรีบล็อกประตูแล้วเอามือห้อยข้างตัวตามเดิม

"ใช่จ้ะ แล้วบังเอิญหันมาเห็นเรากำลังเหม่อๆ อยู่พอดี" อาจารย์สุทินพยักหน้าเบาๆ จากนั้นจึงขยับตัวเข้ามาใกล้มณี แล้วกระซิบถามข้างหู "ทำหน้าแบบนี้…กำลังคิดเรื่องงานนิทรรศการศิลปะอยู่รึเปล่า?"

ได้ยินแบบนั้น ดวงตาของมณีเบิกกว้างทันที ในใจคิดว่าอาจารย์สุทินไปรู้ได้ยังไง