Share
บทที่ 27
Kaugnay na kabanata
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 28
เมื่อได้ยินคำว่า 'บ้าน'เฉียวอีก็รู้สึกราวกับว่ามีหนามทิ่มแทงอยู่ในใจเธอเคยมองว่าสถานที่นั้นเป็นบ้านของเธอจริง ๆ เธอยังไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของตกแต่งและจัดฉากต่าง ๆ ในบ้านของเธอเป็นการส่วนตัว การมาถึงของเธอทำให้บ้านที่วังเวงแต่เดิมรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทุกวันหลังเลิกงาน เธอก็ไปตลาดเพื่อซื้อผัก โดยเชี่ยวชาญด้านการทำอาหารจานโปรดของหลู้เหวินโจวอีกด้วยและรอให้เขาเลิกงานทุกวัน เพื่อกินข้าวเย็นกับเขา ซึ่งเธอรู้สึกว่านั่นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดเธอยังรู้สึกด้วยซ้ำว่าแม้ว่าหลู้เหวินโจวจะไม่ต้องการแต่งงาน แต่ก็คงจะดีถ้าได้อยู่แบบนี้ตลอดไปแต่เธอไม่เคยคิดเลยตั้งแต่ต้นจนจบ ว่าเธอเป็นคนเดียวที่มึนเมาไปเอง และหลู้เหวินโจวก็ไม่เคยจริงใจต่อเธอเลยเขามองว่าเธอเป็นคู่นอนและเป็นเครื่องมือในการสนองความต้องการของเขาเมื่อนึกถึงเรื่องทั้งหมดนี้ ริมฝีปากของเฉียวอีก็โค้งงออย่างเสียดสี“นั่นคือบ้านของคุณ ไม่ใช่ของฉันค่ะ ฉันจะไม่กลับไปกับคุณ”หลู้เหวินโจวจับคางของเธอ แล้วลดศีรษะลงกัดริมฝีปากของเธอและพูดด้วยเสียงยั่วยวนอันทรงพลัง: "งั้นฉันจะจูบจนกว่าเธอจะยอม"จูบนี้เต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 29
บางทีนี่อาจเป็นความแตกต่างระหว่างรักกับไม่รักคำพูดของสาวที่อยู่ในใจ จะทำให้เขาเชื่อเสมอและไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็คิดว่าเธอล้อเล่นทันใดนั้นเฉียวอีก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย พร้อมกับแววตาอันมีเสน่ห์เย้ายวนในดวงตาอัลมอนด์ที่สวยงามของเธอแล้วกลิ้งไปล้มทับลงบนหลู้เหวินโจวจูบที่เปียกชื้นและเร่าร้อนตกลงบนลูกกระเดือกสุดเซ็กซี่ของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและร้อนรน: "ประธานหลู้ คุณต้องการแบบนี้ไหม? ฉันแสดงให้คุณดูได้นะ"เธอจ้องไปที่หลู้เหวินโจวด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ และนิ้วอันว่องไวของเธอก็ค่อย ๆ ไล้ไปตามหน้าของเขา และนำมาซึ่งความเย้ายวนและเสน่ห์อันแรงกล้าหลู้เหวินโจวคว้ามือเล็ก ๆ ที่กระสับกระส่ายลูกกระเดือกก็อดไม่ได้ที่จะกลิ้งไปมาสองสามครั้ง“เฉียวอี มันต้องเป็นแบบนี้เหรอ? ย้อนกลับไปแบบเมื่อก่อนไม่ดีเหรอ?”เฉียวอีนอนอยู่ข้างหูเขา แล้วยิ้มเบา ๆ : "นี่มันแค่เกมที่คุณหลู้อยากเล่นด้วยท้องแต่ไม่ใช่หัวใจไม่ใชหรือ? ตราบใดที่ฉันคิดไปมากกว่านี้ ฉันก็จะต้องเสียใจกับสิ่งที่คุณพูดเอาไว้""เฉียวอี!"ดวงตาของหลู้เหวินโจวเปลี่ยนเป็นเย็นชา "เธอเอาแบบนี้เหรอ!"พูดจ เขาก็ผลักเธอลงไปราวกับสัตว์ร้า
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 30
เมื่อเฉียวอีรีบมาถึงยังโรงพยาบาล พ่อของเธอก็กำลังถูกช่วยให้พ้นจากขีดอันตรายอยู่ในห้องฉุกเฉินเธอบังคับตัวเองให้เดินไปที่ผู้คุม และน้ำเสียงของเธอก็สั่นเทา“พ่อฉันเป็นอะไร?”“เรากำลังช่วยเขาอยู่ เรายังไม่รู้ถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นข้างใน เขาฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมือ ทำให้เสียเลือดไปมาก และเขาเพิ่งเข้ารับการผ่าตัดหัวใจมา สถานการณ์จึงค่อนข้างซับซ้อนเล็กน้อย”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เฉียวอีก็เซกลับไปสองสามก้าวและแทบจะล้มลงไปกับพื้นผู้คุมรีบคว้าเธอเอาไว้ทันที แล้วพูดอย่างเป็นห่วงว่า: "คุณเฉียว คุณไม่ต้องกังวลนะ เมื่อครู่มีผู้เชี่ยวชาญเข้าไปแล้ว ผมคิดว่าคุณชายเฉียวจะต้องไม่เป็นไรแน่นอน"เฉียวอีระงับอารมณ์และกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ก่อนจะมองผู้คุมแล้วถามว่า “พ่อฉันฆ่าตัวตายได้อย่างไร?”ผู้คุมลังเลและพูดขึ้นว่า: "เมื่อวานคุณชายเฉียวมีอารมณ์หดหู่มาก และสีหน้าก็ดูแย่มากเราคิดว่าเขามีอาการหัวใจวาย จึงพาเขามาตรวจที่โรงพยาบาลแต่เขาใช้ประโยชน์จากการให้ยาของพยาบาล และขโมยขวดยาที่เป็นแก้วไปเมื่อกลับเข้าคุก เขาก็ทุบขวดแก้วในห้องน้ำและฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมือในตอนที่เราพบเขา ก็มีกองเลือดอย
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 31
หลู้เหวินโจวไม่เคยเห็นเฉียวอีเป็นแบบนี้มาก่อนเขากอดเธอแน่นและกระซิบให้ความมั่นใจ "เฉียวอี ใจเย็นๆก่อน ฉันพบผู้เชี่ยวชาญที่ดีที่สุดที่จะช่วยเขาแล้ว และฉันจะไม่ปล่อยให้เขาทิ้งเธอไป "เฉียวอียังคงสะอื้นไห้:"หลู้เหวินโจว พ่อของฉันจะไม่ฆ่าตัวตายโดยที่ไม่มีเหตุผล ต้องมีคนบอกเขาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ปัจจุบันของพวกเราแน่นอน"ถ้าหากให้ฉันตรวจสอบล่ะก็ ไม่ว่าจะเป็นใคร ฉันก็จะไม่ปล่อยเขาไป "เธอเศร้าโศกจนหยุดร้องไห้ไม่ได้แต่ในแววตาที่น้ําตาไหลนั้นก็มีความโหดเหี้ยมซ่อนอยู่ หลู้เหวินโจวลดสายตาลง ปลายนิ้วที่เย็นยะเยือกของเขาเช็ดน้ําตาของเธอเบาๆ และเสียงของเขาก็แหบแห้งเล็กน้อย:" ไม่ต้องกังวลนะ ฉันจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนแล้วให้คําอธิบาย อย่าร้องไห้เลย" "เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกของการดิ้นรนกับความกลัวที่จะสูญเสียบางสิ่งบางอย่าง เขารู้ดีว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณพ่อเฉียวจริงๆ เขาก็ไม่มีข้อแก้ตัวที่จะผูกเฉียวอีไว้กับเขาอีก ในตอนนี้มีเพียงความคิดเดียวในใจของเขาคือการจับเฉียวอีไว้แน่นและไม่ปล่อยให้เธอจากเขาไป ขณะที่ทั้งสองกําลังกอดกันหมอก็ออกมาจากห้องไอซียู"ตอนนี้ผู้ป่ว
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 32
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ดวงตาหนาของหลู้เหวินโจวก็เปื้อนไปด้วยความหนาวเหน็บ"ตรวจสอบดูว่าในตอนนั้นพวกเขาเป็นใคร ""ครับ ""ดูด้วยว่าเฉียวซือลี่ติดต่อกับใครในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา "วางสายเสร็จ หลู้เหวินโจวก็ยืนอยู่กับที่เป็นเวลานาน จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าเฉียวอีมีนิสัยชอบฝันร้ายอยู่เสมอเธอมักจะร้องไห้และพึมพําในความฝัน:" ฉันไม่ใช่ ฉันไม่มีนะ" "ทุกฝันร้าย เธอจะมีเหงื่อเย็น ตัวสั่นและซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเงียบๆ เขาก็ถามเธอแล้วว่าทําไม แต่เฉียวอีไม่เคยบอกสาเหตุเขาเลยปรากฎว่าเธอมีเงาแบบนี้เพราะเธอได้รับการกระตุ้นอย่างแรง เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ แววตาเย็นชาของหลู้เหวินโจวก็แข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย และเขาก็กลับไปที่ห้องตรวจสอบด้วยโทรศัพท์มือถือของเขา ได้ยินเฉียวอีพูดคุยกับพ่อของเธอพอดี "พ่อคะ พ่อไม่เคยอยากเห็นหนูแต่งงานเหรอ พ่อจะไม่รักษาคำพูดไม่ได้นะคะได้โปรดตื่นขึ้นมาเถอะ หนูอยู่ไม่ได้โดยไม่มีพ่อ "เสียงของเฉียวอีแหบแห้งตั้งแต่อนุบาลจนถึงตอนนี้ทุกอย่างเป็นความทรงจําที่ดีที่สุดของเธอและพ่อของเธอ ในที่สุดพ่อเฉียวก็ตอบสนอง นิ้วของเขางอเล็กน้อย และ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 33
หลู้เหวินโจวเข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึง ก้มลงทันทีและพูดว่า" ลุงเฉียวสิ่งที่เราเพิ่งพูดเป็นความจริง ท่านโปรดดูแลร่างกายของท่าน และยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างรอให้ท่านทํา" "คุณพ่อเฉียวมองเข้าไปในดวงตาของเขาและพยักหน้าเบา ๆหนึ่งสัปดาห์ต่อมา คุณพ่อเฉียวก็ออกจากโรงพยาบาล เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองการฟื้นตัวทางร่างกายของคุณพ่อและเพื่อขจัดหมอกควันจากการถูกคุมขังของคุณพ่อ เฉียวอีจึงจัดงานเลี้ยงครอบครัวที่บ้านและเชิญเพื่อนสนิทของเธอหานจืออี้สร้างปัญหามากที่สุด และยังจงใจหากระถางไฟให้คุณพ่อเฉียวก้าวข้ามไปเธอยังพูดอย่างจริงจังด้วยว่า "โชคร้ายจงหายไป ความโชคดีจะมาในไม่ช้า ก่อให้เกิดความเจริญรุ่งเรือง และมีโชควาสนาดั่งมหาสมุทร" "ซู่เหยียนจือยืนอยู่ข้างหลังเธอและเกือบจะหัวเราะออกมาเขาก้มลงมองปากเล็ก ๆ ของเธอไม่หยุดและหยอกล้อ: โชควาสนาดั่งมหาสมุทรมีแล้ว ยังจะมีอายุยืนยาวดั่งขุนเขาอยู่อีกไหม ไม่รู้เลยนะเนี่ย คิดว่ากําลังอ่านข้อความวันเกิด" "หานจืออี้หันกลับมาทันทีและจ้องมองเขา:" ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครปฏิบัติต่อเธอเหมือนคนโง่หรอกนะ!"เธอเตะน่องของซู่เหยียนจือด้วยความโกรธ จากนั้นวิ่งไปคุณพ่อเฉียว คว
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 34
คุณพ่อเฉียวลงมาจากชั้นบน สวมเสื้อสีแดงและกางเกงขายาวสีเทาที่ลูกสาวซื้อให้เขาเขาพูดด้วยความสนใจอย่างมาก:"ฉันใส่ชุดนี้พบเหวินโจวเป็นยังไงบ้าง วันนี้เขามาที่บ้านเป็นครั้งแรก ฉันไม่สามารถแต่งตัวแบบขอไปทีได้"ขณะที่เขาพูด เขายืนอยู่หน้ากระจกและมองไปรอบ ๆ เขาถือว่า หลู้เหวินโจวเป็นลูกเขยจริงๆ ความเอิกเกริกและสถานการณ์ในปัจจุบันก็เป็นไปตามมาตรฐานของลูกเขยที่ให้ความบันเทิงเช่นกัน นําสาเกมีค่าที่ดีทั้งหมดหลายปีออกมาเฉียวอีเดินไปหาเขาอย่างเงียบๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "พ่อคะ วันนี้เขามีธุระชั่วคราว ดังนั้นเขาจะไม่มา มากินข้าวกันก่อนเถอะคะ" "คุณพ่อเฉียวมองเธอด้วยความสงสัย: "แต่เขาสัญญากับพ่อว่าจะมาเมื่อวานนี้นะ" ""พ่อยังบอกด้วยว่านั่นเป็นเมื่อวาน เขาตัดสินใจออกไปข้างนอกเมื่อเช้านี้ เขาขอให้หนูบอกพ่อ หนูลืมไปแล้ว "หลู้เหวินโจว ไม่ได้เดินทางไปทําธุรกิจ แต่มีโครงการใหญ่ที่ผิดพลาด เขาเดินทางไปจัดการจะไม่กลับมาอีกสักพัก ตอนนี้พ่อของเธอออกจากโรงพยาบาลแล้ว เฉียวอีต้องการค่อยๆ มองข้ามความสัมพันธ์ของเธอกับหลู้เหวินโจวหลังจากผ่านไปสามเดือนคงจะไม่กะทันหันเกินไปที่จะสารภาพกับพ่อแม้ว่าคุณ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 35
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้คุณย่าเฉียวก็เยาะเย้ย:" ถ้าแกต้องการแยกและตั้งประตูของแกเองแกก็ปล่อยให้เฉียวอีแต่งงานกับนายเก้าในฐานะป้าคนที่สาม เขาชอบเธอแล้ว มิฉะนั้นคงจะต้องตัดแขนข้างหนึ่งของจือโม่ออก"เฉียวซือลี่โกรธมากจนปวดหัวใจเขามีแม่ที่แปลกประหลาดเช่นนี้ได้อย่างไร เฉียวจือโม่เป็นลูกหลานของตระกูลเฉียว แล้วลูกสาวของเขาไม่ใช่เหรอ?เพื่อที่จะประหยัดหนี้เสียของหลานชายของเธอ เธอจึงตบหัวลูกสาวของเขาเฉียวซือลี่ดึงเฉียวอีไว้ข้างหลัง เขาไม่เคยไร้น้ำใจขนาดนี้มาก่อน"เฉียวจือโม่แพ้พนันกับใครสักคน ทําไมผมต้องให้ลูกสาวของผมชําระหนี้ให้ สมน้ำหน้าเขาแล้วที่ต้องตัดแขนข้างหนึ่งของเขาออกนอกจากนี้ลูกสาวของผมมีเจ้าของอยู่แล้ว อย่าเสียเวลาเลย โปรดกลับไปเถอะครับ!"คุณนายคนโตซึ่งคอยช่วยพยุงคุณย่าดูเหตุการณ์ ได้ยินว่ามีคนใส่ร้ายลูกชายของเธอ และเธอก็วิตกกังวลในทันที "เจ้าสอง พูดอย่างงี้ได้ยังไง มีคนที่เป็นลุงสองแบบนายเหรอ ปล่อยให้ลูกสาวของนายแต่งงานกับนายเก้าจะเป็นไรไป เธอถูกทิ้งไว้ข้างหลังมานานแล้ว และนายเก้าก็ไม่รังเกียจเธอ แถมยังชอบเธอด้วยซ้ำนายคงไม่คิดว่าหลู้เหวินโจวจะแต่งงานกับเธอจริงๆหรอกน
Pinakabagong kabanata
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 100
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 99
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 98
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 97
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 96
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 95
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 94
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 93
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 92
